Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 16

66
honutn hvlla, meðan lifið endlst, og nœnngai-g'ildi fœð-
nnnar fer allt eptiv því, hvevsu ruikið af þessurn efna-
samböndum hún hefuv í sjev að geyma. Nú má samt
■eigi ætla, að öll þessi efui sjeu jafn áríðandi fyriv við-
haldi Hlcamans; því fer fjavri. Fitueínin og holdgjafa-
efuin í fœðu vorri geta ummyndast í líkamanura og orð-
ið að boldi og hlöði, en mjög vafasamt þykiv, livort
sterkjuefniu ogsykurinn geti breyzt i íituefni, áreiðanlegt
■ev, að þan aldrei geti ummyndast í holdgjafaefni, afþví
að þau hafa í sjev geymt að mun eitt fvumefni, sem
sykuvinn og sterkjan alls eigi hefur, en það ev köfnun-
nrefni. En við vannsóknir vísindamanna í seinni tíð
hefur reynzt, aðsennilegast sje, að sykur og sterkja sjeu
að eins efni, sem gjöra það að verkurn að líkami vor
með því að neyta þeirva, þarf að halda á minna en ella
af fituefnum. Alveg oins verkn Hmefnin, sem að mun
finuast í öllu kjötmeti eins og sparnaðavofni eggjahvítu-
■efnanna; eu jafnvel þótt þau hafi að nokkru leyti sömu
efuasamsetningU, þá er hjer þó sá munurinn, að þau
aldrei geta orðið að parti iíkarna vovs eða holdi af vovu
holdi, eins og eggjahvítuefnin geta. —Þar eð fituefuin
eins og sykur og sterkja geyma eigi I sjer neitt köfn-
nnaiefni, geta þau eigi, þótt vjer nevtum þeirra í fœðu
vorri, ummyndast f holdgjafaefni, en þau geta myndað