Svava - 01.09.1903, Side 26

76
Hann vav af dómstólinum fundinn sekur; og dómavinn
spuvði hann að, 'h-v.ovt hann hefði nokkuva vövn fyviv
sig að beva, sem gœti hamlað því, að dómuv vævi þegav
kveðinn npp.
Pettveli veis úv sæti sínu og gaut þijózkufullu og ögr-
andi tilliti til manngvúans, sem þavna vav saman kominn
til að heyva dóm hans kveðinn upp.
,,Jæja, herva dómavi”, tók Pettvell til ovða, „eg
geng ekki að því neitt gvuflandi, að fovlögum mínum
sé vAðið. En sii fvamkoma kemuv móv einkennilega fyvir
sjóniv, að fava að spyvja um vövn, þegav málið er til
lykta leittog þév hafið þegar víst áfovmað að láta liengja
mig. En hvað sem því liðuv, þá ev nú æfiskeið niitt
líklega vunnið. Þév hafið sózt eftiv l£fi mínu. —Takið
það nú. Ég geng að þv£ sem gefnu, að félagi minn,
sern hév setur, favi sömu leiðina. Hann hefiv veyndar
ekki alveg eins lengi gengið sömu bvautina og eg, enda
mun það, vera hugmynd hans, að reyna að nota það
sér til málsbóta. Mév þykir leitt að honúm vav náð, því
hann er svo uuguv til að verða tekinn af lífi. Ef hann
lifði, mundi hann betra l£f sitt og leggja niður víking,
en lög yðav taka ekki tillit til sliks. Yið verðum báðir
að deyja. Nei, herva minn, eg hefi enga vövn fyrir mig
að bera. Eg hefi teflt djavft og ávalt bovið siguv úr