Svava - 01.09.1903, Blaðsíða 28

78
vottur að hénia um ilrið, að maður nokkur var henad-
ur. Ef þossi ungi ræaiug'i, sem er hér við hlið míua
er ekki souur mimi, hvað mundi það þd gera houum gott,
að fá að vita hver væri hans faðir’1.
Þegar Alfred heyrði rödd hins aldna hershöfðingja>
hafði alt í einu lifnað von í brjdsti hans; en við hin
síðustu orð Pettrells, sveif aftur hrygðarský yfir ásjönu
hans. Haun hafði heyrt Bronkon tala um, að hann
hefði verið sjónai-vottur að því, að faðir Alfreds hofði
vevið sökt í hina votu gröf. Sú hugsun greip þvi Al-
fred að faðir sinn mundi hafa verið hengdur. Og svo
flaug honum f hug skjölin, er hann hafði tapað.
Sir William gekk til dómskrifarans og talaði við
hann nokkur orð í hljóði, sínan vék hann sór að dóm-
aranum og hvíslaði einhverju að honum. En rótt á eft-
ir las dómarinn upp dauðadóm Pettrells, og skipaði að
fara með hann í fangelsið. Pettrell mótmælti því, að
fara strax, en því var ekki gegut. Tveir efldjr lög-
regluþjónar tókn hann og urðu að draga hann á burt,
en fengu að launum óspart blótsyrði og formælingar, sem
Pettrell lót rigna yfir þá.
Hú kom næst að yfirheyra Alfred. Vitnin, sera voru
skipverjar og farþegjar kaupfarsins, voru heldur gagn-
stæð honum. En fjórir af favþegjum báru það fyrir