Svava - 01.09.1903, Qupperneq 46

Odauðleiki.
(Eftii- TopvUus)
I °
T3 F vér að baki oss heföum ekkert,. og fran> undan osa að>
•H eins dauðann,giöfina, og aítur ekki neitt, til livers ættuni
vér þá að lifa? Iivers vegna skyldum vér þá elska, stríða,
þreyja, lata d móti oss, starfa, trila, hugsa?
Já, livers vegna? Alt væri þá hverfandi draumur, sem
svo væri óverður allra þeirra erfiðismuna, sem til þessa lífS'
er varið —i Að vér ættum heldur að kúra sofandi í vöggu
vorrar fyrstu bernsku, híðandi dauðans, heldur en að gera
oss svo margar óþarfar áhyggjur út afsvo vonarlausri til-
veru. Dægurfiugan væri þá sælli en vér, liennar biðtíðer
skemri, hún fæðist og hún deyr með sólu dagsins, hún fær
ekki tíma til að sjj/rja livers vegna luin sé til. En vér
liöfum vora hvíldarlausu hugsun, sem aldrci lætur oss-
vera í rónni. Vér höfum vorn óslökkvandi sæluþorsta,
vorar ríku eftirlanganir, voru rannsóknar anda, sem aldrei
þreytistað spyrja. Hvað er liinum dauða eftirskilið, þeg-
ar alt aö baki lians og alt fyrir framan liann er um aldur
og æfi á enda liðið? Myrkrið, þögnin, einveran, kuldinn
gleymskan, aleyðingin, live ömurlegt að lita, þegar horft er
frá ljóshæðum lífsfjörgrar mannæfU