Svava - 01.09.1903, Síða 48

98
og djupt afléttisandvarp hefir liðið fröandi v.m alla skðpun-
ina. Skuggi dauðans er að eins afturelding lífsins. Iíon-
ungur skelfingarinnar tilbiðnr herra lífsins og fulikomnar
hans verk. An ódauðleika væri sköpunarverk guðs sjálfs-
mótsögn. Náttúrnvísindin kenna oss, að ekki eitt duft-
korn í stundlega heiminum verður að engu, heldur að eins
skiftir um mynd. Og pó skyldi andinn, liinn guðbomi, sem
alt leggur undir vald sitt, vera það eina, sem háð er for-
gengileikans lögum. Hversu margt ogmilcið visnar í kring-
um ossfyrir tímann, deýr í vöggu sinni, endar ófuligert, og
veit ekki einu sinni að það hefir lifað. Odauðleikinn einn
levsir úr öilum spnrningum, og ræður allar gátur, sem ann-
nrs sýnast óráðanlegar; hann opnar endalaUst útsýn| fyrir
handan hið dimma fortjald, þar sem vort skammsýna jarð-
neska auga, sér ekki nema svartnætti. Odanðleikinn er
róttlæti, dómur og miskunn. An hans væri guð ekki krer-
leikurinn framar, hann væri þá örlagavaldið með öiluin
þess dutlungum og harðræði. Þú, sem með léttlyndu huga-
luri ieikur þérmeð hinar stuttu mínútur jarðiífsins, minstu
þess, nð þú berst með straumnum að endalausu iiafi' Og
þú sem vnrst svikinn á lífsins ímynduðu hamingju, þú sem
örmagnast, örvrentir, hnígur niður og fær ekki reist þig aft.
ur, lyftu þínnm tárugu augum til hins óendanlega, bak við
það, sem við köllum endirinn, en sem að eins er byrjun, og
þá muntu gegnum tárin sjá bjarmann af nýjum, morgni, sem
frerir þásól, er aldrei gengur undir.
■Kyennabladid.