Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 26

122
nautgiipi, kindur og geitfé — í einu orði sagt, öllu,
bæði stóru, og snutu, sem Tarahúmarar eiga í eigu sinni.
En aldrei á það sér stað, að konur eða stúllcur sé hafðar
fyrir veðfé í kappleikum þessum. Meðal alla Indíána-
ættflokka í Mexikó, ern þær álitnar vera frjálsar og ó-
háðar.
Meðal allra Indíána-kyuflokka í Mexikó, er sú trú
ríkjandi, að sálin sé ódauðleg; en þeir eru hálf-hræddir
við þá dauðu, sem þeir segja, að finnist svo einmanalegt
í heimi andanna; og vilji þess vegna ná hinu lifenda
ættfólki sínu tiL sín. Andar þeirra sveimi því stöðugt á
meðal þeirra og sé orsök í meinserodum þeirra og dauða.
Sömuleiðis er það trú þeirra, að hinir framliðnu sjá
ofsjónum vfir öllum munum, sem hinir lifendu hafa
tekið að erfðum. Þess vegna halda hinir eftirlifandi
liátíðir, til að friða og sefa hina látnu; einkarlega á fyrsta
áriuu eftir að einhver af ættingjum þeirra hefir látist.
A hátíðum þessum fórna þeir hinum látna alls konar
munum og áhöldum, sem þeir álíta að hann þurfi á að
haldaí lieimi andanna. Að því búna fæla þeir anda
liins framliðna frá sér — sem þeir álíta að sé nálægur —
ineð ræðuhöldum og með því, að henda ösku í allar ár,t-
ir; lýsandi því yfir, að þeir sé ófúsir að gera meir fyrir
hann. Yanalegaeru þessar hátíðir þrjár hjá Tarahúmör-
um, ef hiun látni hefir verið karlmaður; en tjórar, ef hann
hefir verið kvenmaður. Þeir álíta, að það taki leugri
tíma að reka anda þeirra á brott, því þær sé ekki í lif-
enda lífi eins fráar á fæti. (Niðurl. næst).