Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 30

126
Augu þoim mœttust. Ella lyfti upp hendinni og
lagði hana á handlegg Alfreds og mælti í blíðum róm:
„Sogðu mér, um hvað þú ert að hugsa?”
„Eg get ekki sagt þér það”, svaraði Alfred og
neðri vörin titraði lítið eitt.
„Þú hefir þá eklci verið að hugsa um mig?”
„Um þig
„Ef þú vilt ekki segja mér það. Dm hvað getur
það verið1?”
„Jú, Ella — eg var að hugsa um þig”.
„Segðu mér hvað það var”.
,,Eg voga mér það ekki”.
Mærin horfði undrandi ú Alfred litla stund. Húji
sd varir hans bærtast, og á hvörmum hans glitra
tárperlui’. Hún færði hendina niður eftir handlegg
hans og fal hana í lófa hans.
„Segðu mér, Alfred”, mælti mærin, og hjarta heuu-
ar sló óvanalega hart, svo slög þess voru næstum sýni-
leg, „hvað er það, sem veidur þér slíkrar hrygðar?”
„Geturðu ekki ímyndað þér það?”
„Jú”.
„Hvers vegna á eg þá að segja þér það 3”
„Það mundi svala betur sál minni”,
„Ella!”