Svava - 01.10.1903, Qupperneq 32

128
,,Eg skji þig ekki, vinur minn”.
,,Þú ættir að skilja mig, Ella. En fyvst þú venn-
Ur ekki grnn í hvað eg á við, þi skal eg skýra það bet-
ur fyrir þúr”.
„Gerðu það”, hvíslaði mærin.
„Egliefisagt þér, að eg elskaði þig. En ást minni
er þannig farið, að henni skyldi ekki hlúð, nema eg
fengi fullvissu um, að að henni yrði aldrei úlhýst síðar.
Með öðrum orðum, það er eitt einasta uafnorð, sem get-
ur gefið slíka fullvissu — eitt einasta nafn, sein getur
tekið allan efa af ’.
„Hvert er það?”
„Eiginkona”.
Mærjn leit sem snöggvast undan. En brátt hvíldu
hiu bládjúpu augu hennnar á Alfred. Ást og áuægja
skein úr þeim, cn bros lélt á vörum hennar.
„Vinur minn”, mælti hún, og viðkvæmdui lýsti sér
í rödd henuar, „nú hefir þú sagt mér það, sem eg hefi
svo lengi þráð aðyrði”.
„Get eg þá haft nokkura Von, að það verði?”
„Hvers vegnaekki? Hjarta þitt þráir slíkt ekki
framar eu mitt. Ó, Alfred! þú þekkir mig þá ekki,
ef þú álítur, að eg geti gleymt hinum indæiu æskuár-