Svava - 01.10.1903, Síða 40

136
‘Hvevs vegna á þá nú að slíta okkuv sunduv? Ev
það vegna þess að hann ev fátækuv? Vegna þess..........*
‘Hættu, hættu, bavn mitt. Þá veizt ekki, hvað þú
hefiv að óttast. Eg get elcki sagt þév það nú, því eg
þavf'að tala fyrst við Alfved. — Ó, eg vildi að hann
hefði aldvei komið á, heimili mitt. En mév datt ekki
þetta í hug. Farðu nú til hevbevgis þíns, og láttu þetta
bavnahjal þitt elcki raska hugavvóseini þinni. Eeyndu
að livinda þessum hugleiðingum frá þér og gleyma hiuu
liðnah
Mævin geklc fáein fet áfvam áleiðis til dyvauna;
síðan vendi hún tárvotum augunum til föðuv síns, svo
hljóp hún aftuv til baka og fleygði sév í faðm föður
síns.
‘Æ, elsku faðiv rninn, legðu ekki slíka byrði mév á
hevðav — eg get ekki bovið hana. — Vevtu ekki svo
havðbvjósta að livifsa frá hjarta mínu blótnið, sem eg hefi
elskað fvá barnæsku'.
‘Favðu nú fvá mév og Jofaðu mév að veva oinum í
næði‘, mælti hinn aldni aðalsmaðuv. ‘Eg slcal tala við
þig síðav‘.
EDgin táv, engav bæniv, gátu linað ættavdvamb hins
aldna aðalsmanus. Hin tigna unga mæv, sá sín fögvu
vonavblóm fölna og hníga visin til javðar mjtt í rósskvúða