Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 31

nokkurntíma séð þenna maun. Hann leit út fyvir að
vera ómerkilegur umrenningur eftir búuingi bans að
dæma.
„Segðu mér kver þú ert J)á gel.ur skeð eg fylgi
þér V
„A þessum stað gjöri eg jþað ekki, cn fylgdu mér
steinsnar, og þá skal eg segja þér nafn mitt og erindi.
Fylgdu mér’,
„Segðu mér eriudi þitt. Eg þekki þig ekki’.
„Veitu ekki að eyða tímanum með þossu óþarfa
masi, slíkt getur haft það í för með sér að þú tapir sjún-
um á hamingju þinui’, mælti hiuu ókiinni maður með
óþoíinmæði. „Þú getur ekki vænst þoss, að eg segi þér
nafn mitt hér útá götuuni, eu fylgdu mér inn á gömlu
knæpuna þarna, sem þú sérð drykkjarker og' reykjarpípu
vera málað á fyrir ofan dyrnar, þá skal eg segja þér
hver eg er. Eu svo stendur það í sjálf þíus valdi, hvort
þú varpar gæfu þinui frá þér eða grípur tækifæriðtil að
höndla hana, þogar þið gefst, Kjóst-u sjálfur’.
Hinn ókuuni ntaður hélt af stað í áltina til knæp-
unnar er hann liafði endað setuinguna. Alfred stóð
fóeiu augnablik hikandi, en hélt svo á eftir honum.
Vínsöluhola þessi var reglulegt óþrifabæli. Við