Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 32

178
víusöluborðið voru nokkurir tugar illa útlítandi uiunga,
sem virtust vera samsafn af verstu þorpurum þessarar
miklu heimsborgar.
Hiun ókunni maður tók Alfred með sér inn í af-
skekt herbergi og læsti dyrunum. Sneri sór síðan að
Alfred og mælti:
,,Þekkirðu mig ekki, Alfredl’
,,Nei, eg get ekki munað eftir þér”.
„Ha, ha, ha! Þá er eg óhultur’, mælti hinn ó-
kunui maður og tók af sér gráa skoggið er hann hafði
borið.
„Calluin !’ hrópaði Alfred þrumulostinn.
„Já, Paul Callum’, svaraði hinn gamli sjóræningi.
,,Nú ælti þér að vera ijóst, hvers vegna eg vildi ekki
segja þér nafn mitt út á götunni' Já, það er aurna
Hfið, að mega ekki — þora ekki, að lífca upp á heiðar-
lega menn, uema uudir hulinsblæju. En sleppum því
nú. Eg hefi verið nð svipast eftir þór í þrjár vikum og
aldrei getað náð til þíu. Segðu mér, Alfred, t.apaðir þú
engu í skipreikanuur forðutu?’
„Tapaðil — jú-jú!’
„Hverjul’
„Skjalabögli’.
„Yar olíudúk vafið utan unt hann V