Fréttablaðið - 10.06.2017, Side 90

Það er ekkert lítið fíflast þegar
Grindjánar koma saman. Og þau
eru augljóslega traustir vinir sem eru
saman komin í Virkinu þetta kvöld.
Við hlið Ingu situr Bjarný, kona
Arnars „CB“ sem starfar líka sem
sjúkraliði. „Ég er líka ökukennari.
Kenni þó ekki á hjól,“ svarar Bjarný
spurð hvort hún nýti sér ekki örugg-
lega ökukennarastarfið til að veiða
inn nýliða í Grindjánana.
Tóku frétt DV nærri sér
Hafdís Jónsdóttir og Bragi Páls-
son eru hjón. Þau eiga bæði son
og tengdadóttur í Grindjánunum.
Bragi starfar við akstur og Hafdís við
bleikjuvinnslu. „Bleikjuvinnslan er
nú bara í næsta húsi,“ segir Hafdís.
„Enda er allt hér, því þetta er
nafli alheimsins,“ segir Inga „Púki“.
Tengdadóttir Hafdísar er reyndar í
inntökuferli sem stendur yfir í sex
mánuði.
Hrabba útskýrir ferlið. „Það er
sex mánaða inntökuferli. Fólk sækir
um og þeir sem eru í stofnráði, ellefu
elstu meðlimirnir, samþykkja félags-
menn inn. Í ferlinu þarf fólk að sýna
sig og sanna.“
Hvernig sýna þeir sig og sanna?
„Þeir þurfa nú allra helst að sýna
áhuga og vera með. En líka að vinna
fyrir klúbbinn.
Það eru engar kvaðir. Ef fólk
kemur og sýnir þessu áhuga þá hljóta
þeir greiða inngöngu,“ svarar Davíð.
En þið sigtið úr fólk er það ekki?
„Jú, við gerum það og höfum lent í
blöðunum út af því,“ segir Hafdís
og rifjar upp frétt sem var sögð í
DV fyrir nokkrum árum. Einum var
synjað um inngöngu og sótti sá hinn
sami um einkaleyfi á nafninu Grindj-
ánar. „Leiðindamál sem tók á okkur,“
segir Davíð frá og bætir við að í frétt-
inni hafi misfarist að segja rétt frá og
leiðréttingin sem Grindjánar vildu
koma á framfæri hefði ekki ratað á
síður DV.
„Velkomin, bikers and bitches“
Deginum áður en blaðamaður er
í heimsókn sóttu flestir Grindjána
svokallaða mótorhjólamessu.
Árlegan viðburð þar sem hinir ýmsu
mótorhjólaklúbbar ríða fákunum í
fylkingu til Digraneskirkju. Kirkjan
fyllist þá mótorhjólafólki íklæddu
leðri og goretex. Presturinn, séra
Gunnar Sigurjónsson er einnig
íklæddur viðeigandi klæðnaði, í
leðurvesti, og Grindjánar eru sam-
mála um að prestskraginn fari einkar
vel við leðrið.
„Presturinn ávarpar fyrst söfnuð-
inn. Velkomin, bikers and bitches.
Þetta er svona hrá og rokkuð messa.
Nokkuð sem allir verða að upplifa.
Presturinn varar gesti við áður en
messuhaldið hefst. Hún gæti farið fyrir
brjóstið á þeim sem leitast eftir hefð-
bundnara kirkjuhaldi,“ segir Hrabba.
„Hann tekur það fram að ef þú
heldur að þú sért kominn í alvöru-
messu þá skulir þú standa upp og
ganga út,“ segir Bragi.
„En fólk hefur nú látið sig hafa
það og það eru margir sem tengjast
engum mótorhjólaklúbbum sem
mæta á hverju ári. Harðfullorðið
fólk. Virðulegar konur á áttræðis-
aldri sem hafa bara virkilega gaman
af þessu,“ segir Inga.
Mótorhjólamessan er viðamikið
samstarfsverkefni sem gengur þvert
á kirkjudeildir og mótorhjólaklúbba.
Meðan messan er geta allir farið og
fengið sér vöfflukaffi og ágóðinn
rennur til hjálparstarfs kirkjunnar.
Kirkjutónlistin er líka óhefðbundin.
Síðustu ár hafa kirkjuveggir titrað af
þungum bassahljómum. Eitt árið var
það til dæmis Deep Purple, í ár var
það öllu mildara því kántrítónlist
ómaði í Digraneskirkju.
En hvernig skyldu Grindjánarnir
vera öðruvísi en aðrir mótorhjóla-
klúbbar á landinu? „Ætli okkar sér-
staða sé ekki sú að við erum mörg
hjónafólk. Við erum ekki þessi hefð-
bundni hjólaklúbbur,“ segir Hrabba.
„Við erum meira eins og sauma-
klúbbur,“ segir Hafdís og kímir.
Bjóða börnum og mömmum í túr
Og fram undan er Sjóarinn síkáti.
„Það er heljarinnar stuð,“ segir
Hrabba frá. „Það voru 180 hjól í
fyrra. Við keyrum inn í bæinn í
hópkeyrslu og í gegnum hátíðar-
svæðið. Við endum hér í Virkinu
þar sem við bjóðum hjólafólkinu
og öðrum upp á grillaðar pylsur.
Um hálf fjögur förum við niður að
fiskmarkaðnum og leyfum börnum
að sitja á hjólunum í um það bil
klukkustund milli 16-17. Það finnst
þeim óskaplega spennandi,“ segir
hún frá.
Grindjánarnir standa vel að við-
burðinum og gæta fyllsta öryggis.
Þeir festu kaup á hjálmum og örygg-
isbeltum vegna viðburðarins.
„Við þurftum náttúrulega að
kaupa belti af því að við erum svo
feitir, krakkarnir ná ekki að festa
sig á okkur,“ segir Davíð og skellir
upp úr.
„Við leyfum mömmunum líka að
fara rúnt í lokin,“ segir Mundi, kall-
aður Lúsífer.
Hrabba hefur tvisvar sinnum
slasast á hjólinu. Þau eru öll sam-
mála um að það skipti máli að láta
ekki óttann ná tökum á sér. „Ég fór
á hausinn í Nesjavallabrekku árið
2007. Þá missti ég hjólið í lausa-
möl. Það kom sprunga í hjálminn. Í
seinna skiptið datt ég á öfugan veg-
arhelming í hópslysi á Holtavörðu-
heiði árið 2014,“ segir Hrabba frá.
„Það fór betur á en horfðist,“ segir
Arnar um fyrra slysið. „Já, ég var vel
gölluð, ég slasaðist á ökkla en ann-
ars er í lagi með mig.“
„En þú hefðir getað dáið í seinna
skiptið,“ minnir Inga á. „Það munaði
engu.“
„Henni var bjargað af tveimur
englum,“ segir Arnar og horfir til
Lúsífers þar sem hann stendur við
barkrókinn.
„Lúsífer og Engillinn reistu hjólið
við rétt áður en jeppi kom á miklum
hraða að henni þar sem hún lá á veg-
inum,“ segir Arnar frá.
„Við vildum ekki þriðja engilinn
í hópinn,“ segir Davíð og Hrabba
brosir.
„Það eru bara til tvenns konar
hjólamenn. Þeir sem eru búnir að
detta og þeir sem eiga eftir að detta,“
segir Baldur.
„Það þýðir ekki að láta óttann ná
tökum á sér. Það á við um allt,“ segir
Arnar. „Já, það er sama hvað það er.
Áföll eða annað. Það skiptir máli að
standa upp, reisa sig við og halda
áfram,“ segir Hrabba. „Ég hjólaði
sjálf niður í Baulu eftir slysið. Ég
man ekki eftir því. En ég er fegin að
ég gerði það. En það er bara fyrir
snarræði „Englanna“ sem ég er á lífi.
Og svo er bara að halda áfram og
njóta þess að vera til.“
„Það er nú ein regla hjólafólks. Að
treysta engum. Bara sjálfum sér og
félögunum,“ segir Arnar.
„Gatnakerfið er í slæmu standi
og svo gera túristarnir okkur grikk,“
útskýrir hann.
Túristar og dauðagildrur
„Það er stórhætta í umferðinni af
túristum sem eru að skoða nátt-
úrufegurðina. Við vorum á leiðinni
fjögur okkar austur á landsmót.
Vorum á leið yfir blindhæð austur
á fjörðum. Þar var lítill bíll stopp
og dyrnar opnar. Á blindhæðinni
stóðu ferðamenn og virtu fyrir sér
útsýnið,“ segir Hrabba frá og segir
lukkuna eina hafa afstýrt slysi.
„Ef maður sér Yaris eða gljáandi
smábíl fram undan þá er maður
farinn að negla niður,“ segir Baldur
um bílaleigubíla ferðamanna í
umferðinni.
„Við hjóluðum svo lengra þarna
fyrir austan og þá voru þar túristar
úti á miðri götu að klappa kindum,“
segir Hrabba og hristir höfuðið.
„Svo eru þeir um nætur með
bílana stopp á miðri götu hér á
Suðurnesjum að skoða norður-
ljósin. þetta er stórhættulegt,“ segir
Baldur.
Og hvað er það, sem heillar svona
mikið? „Það er frelsið. Það er félags-
skapurinn og það er útivistin. Að
vera úti í náttúrunni. Það lyftir
andanum,“ segir Hrabba.
„Já. Við elskum að hjóla úti í
náttúrunni þangað til við komum
að túni þar sem er búið að bera á
mykju,“ segir Davíð og skellir upp
úr.
„Já, þá fáum við náttúruna beint í
æð!“ segir Hörður og Grindjánarnir
liggja í hláturrokum.
Hrabba lítur í gestabókina og Hörður og Bragi ræða málin.
„Við elskum að hjóla úti í úti í náttúrunni þangað til við komum að túni þar
sem er búið að bera á mykju,“ segir Davíð og skellir upp úr.
Arnar vann við að prenta Frétta-
blaðið fyrir nokkrum árum.
Lúsífer og engiLLinn
reistu hjóLið við rétt
áður en jeppi kom á
mikLum hraða að henni
þar sem hún Lá á veg
inum.
Arnar „CB“
↣
Inga „Púki“, Mundi „Lúsífer“, Davíð „Engill“, Hafdís og Hörður. Bragi og á bak við hann stendur Georg „Rokkurinn“. Við hlið hans Árni
„Flúri“. Þá Bjarný, Hrabba „Kanslari“, Baldur „Gráni“, Jonni og Arnar „CB“.
1 0 . j ú n í 2 0 1 7 L A U G A R D A G U R44 H e L G i n ∙ F R É T T A B L A ð i ð
1
1
-0
6
-2
0
1
7
1
7
:3
9
F
B
1
2
8
s
_
P
0
9
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
8
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
3
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
4
2
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
D
0
D
-B
5
1
0
1
D
0
D
-B
3
D
4
1
D
0
D
-B
2
9
8
1
D
0
D
-B
1
5
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
7
A

F
B
1
2
8
s
_
9
_
6
_
2
0
1
7
C
M
Y
K