Morgunblaðið - 18.02.2017, Qupperneq 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 2017
✝ Ólafur Valdi-mar Valdi-
marsson fæddist í
Hvallátrum á
Breiðafirði 28.
september 1935.
Hann lést í Reykja-
vík 9. febrúar 2017.
Ólafur var sonur
hjónanna Valdi-
mars Ólafssonar, f.
1906, d. 1939, og
Fjólu Borgfjörð
Oddsdóttur, f. 1911, d. 1985.
Ólafur átti sex alsystkini. Jó-
hanna, Sigurjón, Kristján og Að-
alsteinn eru látin en Ásta og
Anna lifa bróður sinn. Eina hálf-
systur átti Ólafur, sammæðra,
Valgerði Ásmundsdóttur.
Þegar Ólafur var á fjórða ári
lést faðir hans og dreifðist þá
systkinahópurinn til vina og
ættingja. Ólafur fór í fóstur til
föðursystur sinnar, Láru Ágústu
Ólafsdóttur, f. 1898, d. 1973, og
manns hennar, Halldórs Kol-
beins, f. 1893, d. 1964. Þau
bjuggu þá á Stað í Súgandafirði
þar sem Halldór var sókn-
arprestur. Kom Ólafur inn í
systkinahópinn á Stað en hann
leit alltaf á börn þeirra Láru og
Halldórs sem systkini sín og
kallaði Láru og Halldór mömmu
húsasmíðameistari í Garðabæ.
Maki hans er Hlédís Þorbjörns-
dóttir og þeirra börn eru Berg-
dís, Þorbjörn og Ólafur Valdi-
mar. Börn Valdimars og Lindu
Emilíu Karlsdóttur eru Tanja
Sól og Emilíanna. 2) Jörundur,
f. 1960, félagsráðgjafi í Ham-
borg. Maki hans er Jan Ólafs-
son. 3) Lára Ágústa, f. 1963,
skjalavörður á Akureyri. Maki
hennar er Jóhannes Sigfússon
og þeirra börn eru Sigfús og
Silja. Börn Silju og Jóhanns
Heiðars Friðrikssonar eru Jó-
hannes Helgi, Júlía Björg og
Hrannar Már. 4) Kristín Sylvía,
f. 1973, d. 1974.
Anna og Ólafur bjuggu fyrst í
Reykjavík en um vorið 1959
fluttu þau að Melstað í Miðfirði
og hófu þar búskap árið eftir.
Seinna fluttu þau að Stóra-Ósi
og loks í Uppsali vorið 1965.
Ólafur var kjörinn í hrepps-
nefnd Fremri-Torfustaðahrepps
árið 1966 og var í henni til árs-
ins 1978. Hann var einnig í
skólanefnd og formaður skóla-
nefndar Laugarbakkaskóla um
tíma.
Anna og Ólafur bjuggu á
Uppsölum til ársins 1983 er þau
fluttu til Hvammstanga. Á
Hvammstanga fór Ólafur að
vinna í áhaldahúsi hreppsins og
endaði starfsævina þar árið
2005.
Útför Ólafs fer fram frá Mel-
staðarkirkju í dag, 18. febrúar
2017, klukkan 14.
og pabba, eins og
þau væru hans eig-
inlegu foreldrar.
Börn Halldórs og
Láru eru Aðal-
heiður, Gísli, Erna,
Eyjólfur, Þórey og
Lára Ágústa. Að
auki ólst Guðrún
Sesselja Guð-
mundsdóttir upp
hjá þeim Láru og
Halldóri. Aðal-
heiður og Erna eru látnar. Fjöl-
skyldan bjó á Stað til 1941 en þá
fluttu þau að Mælifelli í Skaga-
firði og síðan að Ofanleiti í Vest-
mannaeyjum árið 1945.
Ólafur fór í farskóla en eftir
að hann kom til Vestmannaeyja
var hann þar í barnaskóla og
síðan í Gagnfræðaskóla Vest-
mannaeyja, þaðan sem hann tók
próf vorið 1952. Haustið 1954
fór Ólafur í Bændaskólann á
Hvanneyri og útskrifaðist þaðan
vorið eftir.
Ólafur kvæntist Önnu Jörg-
ensdóttur, f. 1937, d. 2011, frá
Víðivöllum fremri í Fljótsdal.
Foreldrar hennar voru Lára
Ísey Hallgrímsdóttir, f. 1909, d.
1994, og Jörgen Sigurðsson, f.
1906, d. 1965. Börn Önnu og
Ólafs eru: 1) Valdimar, f. 1959,
Kæri tengdapabbi.
Ég var vart kominn af ung-
lingsaldri þegar Lára kynnti mig
fyrir ykkur Önnu. Ég man að það
var í eldhúsinu í gömlu húsi við
Hafnarstræti á Akureyri, þar sem
Jörundur var með litla leiguíbúð.
Við Lára vorum á 2. ári í mennta-
skólanum og tilhugalífið átti hug
okkar allan. Ég var feiminn við
ykkur en fann strax að þið voruð
jarðbundið og gott fólk.
Þið Lára hafið alltaf verið
tengd mjög sterkum böndum og
þú hefur örugglega mælt mig,
þennan strákling, út með gagn-
rýnum augum. Ég var jú að reyna
að stela stelpunni þinni! Það varð
fljótt ljóst að það var full alvara í
þessu hjá okkur Láru og mér
bauðst að koma í fyrsta skipti í
sveitina á Uppsölum sumarið
1981. Mér var vel tekið og fór nú
að kynnast ykkur Önnu. Það voru
góð fyrstu kynni og bara upphafið
að ævarandi vinskap. Á Uppsöl-
um blasti við mér regluheimili og
fólk sem aldrei féll verk úr hendi.
Það var grunnt á kímni og hent
gaman að mörgu. Ekki minnist ég
þess að hafa heyrt ykkur Önnu
hallmæla nokkrum manni og það
grófasta sem sagt var um ein-
hvern, var að hann væri „grey“.
Þannig voruð þið – vinnusamt,
reglusamt, góðhjartað og sóma-
kært fólk að öllu leyti. Þið áttuð
líka vel saman og verkaskiptingin
hjá ykkur lá alveg á hreinu, eins
og algengt er um ykkar kynslóð.
Þessi lífsgildi hafa skilað sér í
uppeldið, því ég get með sanni
sagt að hrekklausari og heiðar-
legri manneskju en hana Láru
mína þekki ég ekki.
Við Lára fórum að búa saman
strax á menntaskólaárunum og
leið okkar lá svo suður í frekara
nám. Þið Anna hættuð búskap og
fluttuð á Hvammstanga á svipuð-
um tíma. Þá var gott að eiga ykk-
ur að og þið studduð okkur vel og
dyggilega. Svo fór að fjölga hjá
okkur Láru en það voru fyrstu
barnabörnin ykkar. Eins og
vænta mátti áttuð þið strax í þeim
hvert bein og dekruðuð þau, eins
og gjarnan er siður hjá öfum og
ömmum, enda fjölskyldan ykkur
mjög mikils virði. Það var alltaf
gott að koma til ykkar og það var
hreinlega ástríða hjá Önnu að út-
búa og hlaða á matborðið kræs-
ingum, þar til ekki komst meira
fyrir.
Ég mundi segja að þú hafir
verið meinlætamaður, tengda-
pabbi. Þú varst samt með bíla-
dellu og í seinni tíð alltaf á nýleg-
um og góðum jeppum. Það var þó
eitthvað sem þú leyfðir þér og
fannst okkur það ánægjulegt.
Verst að ég hef engan áhuga á bíl-
um og leiðir okkar lágu því ekki
saman á því sviði. Svo keyptir þú
þér lítinn bát – og þá gátum við
talað. Verst að okkur vannst ekki
tími til að róa meira saman.
Svo liðu árin og 2011 kom áfall-
ið. Anna dó frá okkur, öllum að
óvörum. Ég þykist vita hvílíkt
áfall það var fyrir þig, en þú barst
harm þinn í hljóði og mér fannst
aðdáunarvert að sjá hvernig þér
tókst að aðlaga þig daglega lífinu
á ný. Eldaðir meira að segja mat
og brasaðir ýmislegt sem þú hafð-
ir ekki komið nálægt áður. Þetta
heitir víst lífsleikni í dag.
Nú eru liðin tæp 6 ár frá fráfalli
Önnu. Þú hafðir sama háttinn á og
hún og kvaddir þennan heim
býsna óvænt. Ég vona að andar
ykkar hafi fundist á ný.
Kæri Ólafur, takk fyrir allt.
Ykkar Önnu er sárt saknað.
Jóhannes Sigfússon.
Mig langar að skrifa nokkur
orð til að minnast tengdaföður
míns sem borinn er til hinstu hvílu
í dag.
Ég man hvað ég kveið fyrir,
fyrir um það bil tuttugu árum, að
hitta þau Önnu og Ólaf. Ég varð
þess þó fljótt áskynja að þess
þurfti ekki. Þau tóku mér bæði
opnum örmum.
Samband Ólafs og Önnu var
farsælt og það var alltaf gott á
milli þeirra. Ólafur var dagfars-
prúður maður en átti það til að
„stríða“ Önnu góðlátlega. Þegar
það var byrjað að þykkna í frú
Önnu eins og Ólafur kallaði hana
þegar hann var að stríða henni ,
þá strauk hann henni um bakið og
kallaði hana „góða mín“ eða „lurf-
an mín“ og þá var allt orðið gott
aftur.
Ólafur var bindindismaður á
tóbak og áfengi alla tíð, það var
helst að hann væri matvandur og
borðaði nú ekki grænmeti og
ávexti. Það var bjargföst sann-
færing hans að það væri alveg nóg
að kindin eða kýrin hefði rifið í sig
grasið og hann borðaði lamba-
kjötið og skyrið með bestu lyst.
Og ekki mátti gleyma rabarbara-
sultunni, sem var notuð með flest-
um mat.
Ólafur hafði yndi af lestri og las
mikið. Það var hans helsta dægra-
stytting eftir að Anna lést 2011.
Einnig hafði Ólafur óhemju gam-
an af að taka í spil og spilaði
reglulega lomber á sunnudögum.
Barnabörnin nutu einnig góðs af
og hann var óþreytandi að spila
við barnabörnin sín. Anna og
Ólafur ferðuðust mikið bæði inn-
anlands og utan. Þær voru ófáar
útilegur sem við fórum í með
þeim. Þá var glatt á hjalla. Þó
stendur upp úr dagsferð sem við
fórum til Vestmannaeyja fyrir
nokkrum árum. Þar var Ólafur í
essinu sínu og naut sín til hins ýtr-
asta að rifja upp gamla tíma á
æskustöðvum. Lífið hjá Ólafi
breyttist mikið eftir að Anna dó
og kom hann okkur öllum á óvart
með því hvað hann varð sjálfstæð-
ur og útsjónarsamur við heimilis-
störfin.
Hann hélt áfram að ferðast og
fór hann m.a. í vel heppnaðar
ferðir til Grænlands og Færeyja.
Ólafur var dulur á tilfinningar sín-
ar en samt hlýr, léttur og nær-
gætinn, það var helst að heyrn-
arleysið háði honum í
samskiptum við annað fólk. Börn-
um mínum var hann ljúfur og góð-
ur afi og þakka ég honum fyrir
það. Ég kveð Ólaf full þakklætis
fyrir góðu stundirnar. Sendi
börnum hans og öðrum afkom-
endum hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þín tengdadóttir,
Hlédís Þorbjörnsdóttir.
Elsku afi.
Þið voruð svo gott lið, þú og
amma, og því fannst mér þú hálf-
vængbrotinn þegar amma fór.
Það var alltaf gott að koma til
ykkar og á ég margar góðar
minningar frá Hvammstanga.
Það verður því skrítið að missa
alla tengingu við þennan stað. Á
Hvammstanga kom maður alltaf
að borði fullu af kræsingum, þar
sem amma töfraði fram veiting-
arnar án þess að hafa nokkuð fyr-
ir því, og við afa gat maður alltaf
spilað. Afi hafði líka gaman af
sjónvarpi og var hálfgerð alæta á
sjónvarp. Hann nennti meira að
segja að horfa á barnaefnið með
manni, eitthvað sem mamma og
pabbi hefðu aldrei nennt að gera.
Bílferðir voru líka fastir liðir í
heimsóknum til Hvammstanga,
enda afi með mikla bíladellu, og
voru ferðirnar allt frá stuttum
bæjarrúntum upp í langar ferðir
til fjalla.
Ég man lítið eftir afa þegar
hann var enn að vinna og hann var
hættur að vera bóndi áður en ég
fæddist en vinnusemin og dugn-
aðurinn er eitt af því sem ein-
kenndi hann. Ég held að frasinn
„ég nenni ekki“ hafi ekki verið til í
hans orðabók. Ef eitthvað þurfti
að gera var það gert og ef upp
komu vandamál voru þau tækluð.
Afi var heldur ekki mikið fyrir að
drolla og ef við fórum í búð var
honum strax farið að leiðast ef við
amma vorum að skoða eitthvað.
Einnig kom hann stundum í heim-
sókn en stökk fljótt á fætur öllum
að óvörum því nú var komið gott
og afi þurfti að drífa sig heim.
Þrátt fyrir stutt stopp var samt
alltaf svo gott að fá hann í heim-
sókn. Frá því að ég byrjaði að búa
hef ég líka passað mig á því að
eiga örugglega molasykur uppi í
skáp, svona ef afi skyldi koma, og
man ég eftir því þegar ég keypti
kassa af molasykri og kom fyrir
uppi í tómlegum skáp í fyrstu
íbúðinni minni. Síðan þá hef ég
flutt tvisvar og hefur þessi kassi
alltaf fylgt mér en afi er sá eini
sem hefur borðað upp úr kassan-
um. Ég velti því nú fyrir mér
hvort ég hafi nokkuð þörf fyrir
kassa af molasykri lengur en mig
grunar líka að hann sé útrunninn.
Það kemur margt annað upp í
hugann þegar ég hugsa um afa.
Hann var léttur í lund og stutt í
húmor og hlátur en fyrst og
fremst var hann góður maður sem
verður sárt saknað. Hann fór frá
okkur mjög skyndilega, líkt og
amma, en ég trúi því að þau séu
sameinuð á ný og þannig eiga þau
að vera.
Silja Jóhannesdóttir.
Við andlát Ólafs Valdimarsson-
ar birtast ýmsar myndir í huga
mínum. Ég hef þekkt Ólaf í ára-
tugi og leyfi mér að kalla hann
góðan vin. Ólafur bjó um áratuga-
skeið á Uppsölum í Miðfirði,
myndarbúi með konu sinni Önnu
Jörgensdóttur, og börnum þeirra.
Mikil snyrtimennska einkenndi
Ólaf alla tíð, hélt hann mikilli
reisn til hinsta dags og svo var
með þau hjón bæði. Þau voru ein-
staklega samrýnd og oftast nefnd
bæði í einu.
Þau brugðu búi á Uppsölum
áður en aldurinn krafði þau um
breytingar og byggðu sér hús hér
á Hvammstanga. Hann vildi
verða gjaldgengur á vinnumark-
aði, þótt hann léti af búskap. Þau
hjón unnu við ýmis störf hér á
staðnum, hann m.a. vélamaður
hjá sveitarfélaginu og þau bæði
um árabil við sláturhús VSP hf.,
þar áttum við góða og skemmti-
lega samleið.
Leiðir okkar Ólafs lágu víðar
saman. Hann varð stofnfélagi í
veiðifélaginu Dísinni sf. árið 1992,
ásamt hópi góðra félaga, sem nú
týna tölunni of hratt. Hann, ásamt
Gunnari Kristóferssyni, tók að
sér umhirðu á búnaði félagsins.
Hann var laghentur bæði við
smíðar og annað handverk og
sýndi mér oft muni sem hann var
að búa til, m.a. gjafir til afa-
barnanna.
Ólafur sagði mér hvernig þau
Anna kynntust. Hann var bú-
fræðingur frá Hvanneyri og fjár-
hirðir þar að námi loknu. Þá komu
boð frá Skriðuklaustri í Fljótsdal,
hvort ekki fengjust ungir menn til
starfa þangað. Svo fór að Ólafur
fór og dvaldi þar um hríð. Tókust
þá kynni með þeim Önnu, en hún
var frá Víðivöllum í sömu sveit.
Þau settu saman heimili í Reykja-
vík en fluttu fljótlega norður í
Miðfjörð, þar sem ævistarfið beið
þeirra. Það varð Ólafi mikill miss-
ir þegar Anna andaðist eftir stutt
veikindi árið 2011. Ólafur hélt þó
ótrauður áfram og bjó einn í húsi
sínu, sinnti heimilisstörfum og
sýndi manni með glettnissvip
hvað hann var að bralla; sjóða
sultur, tína ber, verka fisk o.fl.
Um áttrætt málaði hann einn
húsið sitt allt utan, nokkuð skær-
gult, og spurði mig svo stoltur;
hvernig finnst þér liturinn? Auð-
vitað var ég hrifinn af framtaki
hans. Hann aðstoðaði okkur á
Bjargi í nokkur ár við búrekstur,
kom m.a. á sauðburði og annaðist
gjöf. Hann hafði gott vit á fénaði
og gaman af því að umgangast
dýrin.
Hann hafði yndi af ferðalögum,
átti um tíma vélsleða og ferðaðist
með hópi manna héðan, m.a. inn á
jökla. Hann starfaði með Flug-
björgunarsveitinni lengi og var
þar, eins og annars staðar, góður
liðsmaður. Þá festi hann kaup á
sportbát fyrir tveimur árum. Bíl-
arnir hans vöktu ávallt athygli,
gljáandi og greinilega stolt hans.
Ólafur var félagslyndur, var
um tíma í kór, spilaði lomber af
mikilli list og hafði ýmis áhuga-
mál. Þó henti hann það á síðari ár-
um að heyrn hans varð slæm og
háði það honum á mannamótum.
Systkini mín þakka Ólafi ára-
löng kynni og vinskap. Þeir Axel
bróðir fóru með Bændaferðum til
Færeyja sl. vor og nutu sín í hví-
vetna. Við Dísarfélagar söknum
félaga og vinar og biðjum honum
velfarnaðar. Við Anne Mary, svo
og bræðurnir Geir og Valur, votta
börnum hans og fjölskyldu samúð
og biðjum Guð að blessa minn-
ingu Ólafs Valdimarssonar.
Karl Ásgeir Sigurgeirsson.
Ólafur Valdimar
Valdimarsson
✝ Edda GrétaGuðmunds-
dóttir fæddist í
Ólafsfirði 13. júlí
1938. Hún lést á
sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 10. febrúar
2017.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Jónsson
sjómaður, f. 14.1.
1913, d. 19.6. 1991,
og Sigríður J. Björnsdóttir hús-
freyja, f. 6.8. 1918, d. 12.2. 1996.
Edda Gréta var elst, hin eru
Hreinn, húsvörður, f. 17.1. 1941,
Jón Þorgeir, sjómaður f. 18.4.
1947, d. 1.11. 2014, Björn Ragn-
ar, sjómaður, f. 29.10. 1954.
Edda Gréta ólst upp á Ólafs-
firði en fór síðan í Héraðsskól-
ann á Laugarvatni. Þá fluttist
hún til Reykjavíkur, þar sem
hún vann um tíma hjá Flug-
félagi Íslands. Fyrri maður
Eddu Grétu var Gunnar Gísla-
son, rafvéla- og rafvirkjameist-
ari, f. 22.1. 1937, d. 5.8. 1969.
Foreldrar hans voru Anna Jón-
ína Brynjólfsdóttir Hansen hús-
móðir, f. 10.12. 1914, d. 2.3.
1971, og Gísli Jóhann Jónsson
loftskeytamaður, f. 25.5. 1910,
d. 8.4. 1941. Eftir að hún missti
Gunnar rak hún rafvélaverkst.
Haraldar Hansen til margra ára
Bandaríkjunum ásamt konu
sinni Abigail Elaine Lay og eiga
þau saman Iðunni Elaine og Eir
Elaine. Jón Torfi er sjómaður og
kærasta hans er Gunnhildur
Finnsdóttir. Orri Þorkell raf-
virki býr með Evu Dögg Einars-
dóttur. Brynjólfur Harald og
kona hans Sigurveig Harpa
Ágústsdóttir eru búsett í
Reykjavík og eiga þau Flosa og
Sturlu. Flosi lögreglumaður býr
með Arndísi Ýr Hafþórsdóttur
og eiga þau Heiðu Líf. Sturla
námsmaður býr með Barböru
Hafdísi Þorvaldsdóttur og eiga
þau Ronju. Guðmundur Gísli og
kona hans Valgerður Auðuns-
dóttir eru búsett í Mosfellsbæ og
eiga þau þrjú börn, Auðun
Ófeig, Eddu Grétu og Sylvíu
Ösp. Auðunn Ófeigur er sjómað-
ur og á Hafdísi Jöru með Bryn-
dísi Björk Brynjólfsdóttur. Edda
Gréta húsmóðir á Tristan Leví
og Oliver Elí með Sigurvin Jóni
Halldórssyni. Sylvía Ösp leið-
sögumaður býr með Daníel Erni
Sandholt og eiga þau Mikael
Mána. Gunnar Þór og kona hans
Þórdís Borgþórsdóttir búa í
Reykjavík og eiga þau Októvíu
Eddu, Júlíönu Söru og Kristínu
Olgu. Októvía Edda er leið-
sögumaður. Júlíana Sara leik-
kona og eiginmaður hennar Ás-
grímur Geir Logason eiga
Gunnar Loga. Kristín Olga
námsmaður býr með Birni Frey
Gíslasyni.
Edda Gréta verður jarð-
sungin frá Ólafsfjarðarkirkju í
dag, 18. febrúar 2017, klukkan
14.
sem Gunnar hafði
rekið. Þá vann hún
einnig um tíma í
eldhúsi Trygg-
ingastofnunar og í
mötuneyti Bygg-
ingafulltrúa Rvk.
Seinni maður henn-
ar var Pétur Ingi-
berg Jónsson múr-
arameistari, f. 3.1.
1947, en saman
bjuggu þau á Ólafs-
firði nýliðna tvo áratugi. For-
eldrar Péturs voru Jón Pét-
ursson Einarsson leigubílstjóri,
f. 27.9. 1914, d. 29.10. 1994, og
Sigfríður Georgsdóttir mat-
ráður, f. 31.3. 1920, d. 27.8.
2014. Á Ólafsfirði starfaði Edda
Gréta á Dvalarheimilinu Horn-
brekku þar sem hún las fyrir
vistmenn. Með Gunnari átti hún
fjögur börn: 1) Anna Sigríður
keramiker, f. 30.1. 1960, 2)
Brynjólfur Harald bankastarfs-
maður, f. 16.11. 1961, 3) Guð-
mundur Gísli lagerstarfsmaður,
f. 8.10. 1963, og 4) Gunnar Þór
leiðsögumaður, f. 16.10. 1964.
Anna Sigríður og Helgi Skúta
Helgason eiga Dag Skútu en
Anna Sigríður giftist Ara Þor-
keli Sveinssyni og eiga þau Jón
Torfa og Orra Þorkel. Sambýlis-
maður Önnu Sigríðar er Reynir
Arngrímsson. Dagur Skúta býr í
Nú, elsku hjartans Edda mín,
þegar dauðinn hefur kvatt dyra
og skilið okkur að, að minnsta
kosti tímabundið, þá koma minn-
ingarnar upp í hugann, sem aldr-
ei fyrr.
Og það er svo óendanlega
margs að minnast í okkar lífi
saman í tæplega hálfa öld. Ég
veit ekki hvar ég á helst að drepa
niður, því af svo mörgu er að taka
og öllu jafn yndislegu, þótt á móti
hafi blásið, þá var samstaða okk-
ar órjúfanleg og í minningunni
ómetanlega mikils virði.
Ég get ekki rifjað margt upp
hér, en eins langar mig að minn-
ast og deila með öðrum, en það er
afmæliskveðja mín til þín, ástin
mín þegar þú fylltir sjöunda ára-
tuginn, og ég var á göngu í Múl-
anum, og var að hugsa um hvern-
ig ég gæti komið orðum að því,
hvað mér fannst um þig, eftir
þann tíma, sem við þá höfðum bú-
ið saman, og niðurstaðan varð
eftirfarandi:
Edda Gréta Guðmundsdóttir.
Þú ert fagurt fljóð
Þú ert hjartagóð
Þú ert þolinmóð
Þú ert minnisgóð
Þú hefur göfugt geð
Þú hefur kærleikann með
Þú ert einsog eðalvín
Þú gefur mér að éta
Þú ert ástin mín
Þú ert Edda Gréta.
Börnum þínum, Edda mín,
sem höfðu misst föður sinn svo
ung að aldri og ég bar þá gæfu til
að fá að ala upp með þér til full-
orðins ára, og þeirra börnum og
barnabörnum votta ég mína
dýpstu samúð.
Megi Guð almáttugur vernda
þig og blessa, um alla eilífð, þess
bið ég í Jesú nafni. Bless ástin
mín.
Þinn elskandi eiginmaður,
Pétur Ingiberg Jónsson.
Edda Gréta
Guðmundsdóttir