Morgunblaðið - 07.03.2017, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MARS 2017
✝ Inga fæddist íReykjavik 14.
mars 1936. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
25. febrúar 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Magnúsdóttir
Cleaver, f. í
Reykjavík 7.3.
1910, d. 9.12. 1994,
og Hákon Bjarna-
son, skógræktarstjóri, f. 13.7.
1907, d. 18.4. 1989 (þau skildu).
Fósturfaðir Ingu var Edward
Brewster Cleaver, kafteinn í
bandaríska hernum og ræð-
ismaður, f. 28.12. 1914, d. 18.9.
1992.
Inga giftist Baldri Berndsen
Maríussyni, f. 18.4. 1936, þann
31.7. 1958. Baldur lést 15. des-
ember 2012. Börn þeirra eru: 1)
hennar, í Kanada og Bandaríkj-
unum, gekk Inga einnig í skóla
þar. Eftir að Inga flutti heim,
bjó hún alla ævi í vesturbæ
Reykjavíkur.
Vegna starfa Edwards sem
ræðismanns um og eftir stríð,
bjó fjölskyldan í Alberta í Kan-
ada auk Washington DC og
Missouri í Bandaríkjunum þeg-
ar Inga var barn. Inga fylgdi
einnig Baldri þegar hann starf-
aði hjá Lofleiðum í New York
1962-1965.
Árið 1954, að loknu námi frá
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar,
hóf Inga störf í utanríkisráðu-
neytinu, þar sem hún starfaði
stærstan hluta starfsævinnar,
þar til hún lét af störfum vegna
aldurs 2006, en einnig starfaði
hún í forsætisráðuneytinu og á
skrifstofu forseta Íslands.
Inga tók virkan þátt í EAPS
samtökunum (síðar EUMA og
IMA) frá 1980 og þar til hún lét
af störfum og var ritari samtak-
anna um tíma.
Inga verður jarðsungin frá
Neskirkju í dag, 7. mars 2017,
klukkan 13.
Magnús Bjarni, f.
6.2. 1961. Börn
hans eru Baldur
Karl, f. 25.3. 1989,
og Elín Inga, f. 7.2.
1992. 2) Guðrún
Edda, f. 28.5. 1966.
Dóttir hennar með
Sigtryggi
Georgssyni er
Edda Sólveig, f.
8.2. 2002. 3) Sigríð-
ur Erla, f. 18.11.
1967.
Inga var fædd og uppalin á
Skólavörðustíg í Reykjavík, en
hún og móðir hennar bjuggu í
sama húsi og móðurforeldrar
eftir skilnað Guðrúnar og Há-
kons. Inga gekk í Miðbæjarskól-
ann sem barn og lauk
gagnfræðaprófi frá Gagnfræða-
skóla Vesturbæjar. Vegna
starfa Edwards, fósturföður
Nú er hún elskuleg mamma mín
farin í heim andanna og dögun nýs
lífs hafin í ljósinu mikla.
Mér er það mikill léttir að vita
það, að hún er nú umvafin ást hans
pabba á ný og kærleik foreldra
sinna, ömmu Dúnu og afa Eddí.
Líf mömmu var ævintýri líkast.
Frá unga aldri lagði hún land undir
fót á vit nýs lífs í Vesturheimi. Hún
sigldi frá Reykjavík til Boston að-
eins níu ára gömul og eyddi nokkr-
um hluta ungrar ævi vestanhafs.
Sem ung stúlka ólst hún upp á
Skólavörðustíg 16 í Reykjavík, hjá
ömmu sinni og afa, Bjarndísi og
Magnúsi. Og einn af hennar bestu
vinum á þessum árum var Maddú
frændi hennar, síðar læknir, og
sagði hún okkur oft sögur að því
þegar Maddú og Lillý heimsóttu
hana á Bergstaði.
Minnist ég æsku minnar sem
mikils ferðalags um víða veröld, til
kóngsins Kaupinhafnar, Banda-
ríkjanna og víðsvegar um Evrópu
og Asíu.
Skemmtilegustu minningarnar
eru ferðir okkar í Tívolí og stemn-
ingin sem þar skapaðist. Þar feng-
um við börnin, Magnús, Guðrún og
ég, að hlaupa um, fara í bíla og
rússíbana og horfa á flugelda seint
að kveldi.
Innilegustu minningar á ég þó
kannski um mömmu með handa-
vinnuna milli handanna.
Mamma var sú sem ég treysti.
Ef eitthvað rifnaði gat ég þar til á
síðustu stundu sagt: mamma, get-
urðu lagað þetta?
Hún var lagin við allt sem sneri
að saumaskap. Hún settist við
saumavélina og stuttu seinna var
komin ný flík. Hún var sérstaklega
listræn.
Þegar við fjölskyldan ferðuð-
umst til Indónesíu höfðu þær ferð-
ir mikil áhrif á okkur. Mamma
fylgdist með okkur systrunum
meðan pabbi var að vinna og svo
var ferðast um Surabaya og til Balí
til að sjá þetta framandi land. Þessi
minning með mömmu á ferðalagi
um framandi slóðir lifir sterkt í
mínu minni.
Síðustu mánuði var heilsu
mömmu farið að hraka og nú er ég
svo þakklát að hafa fengið að keyra
hana til lækna og um bæinn. Dag-
inn áður en ég fór aftur til Boston
þurfti mamma að fá klippingu.
Hún var ekki alveg fær um að
labba upp og niður allar tröppurn-
ar á Tómó, þannig að ég sagði:
jæja mamma, mundir þú treysta
mér til að snyrta á þér hárið? Hún
játti því og nú er það líklega besta
gjöfin sem hún gaf mér, ég fékk að
snyrta á henni hárið.
Þegar litið er yfir farinn veg og
líf mitt er ég innilega þakklát henni
mömmu. Því hún gaf mér ekki
bara líf, heldur byggði hún líf mitt,
fyllt trausti á tilveruna og óend-
anlegri þrautseigju. Síðastliðið
sumar fórum við eina síðustu ferð
okkar í sumarbústaðinn á Þingvöll-
um og aldrei hefði mig grunað að
þetta yrði síðasta ferðin hennar.
Maður heldur alltaf að maður eigi
inni eitt til tvö og jafnvel þrjú góð
ár.
En svo kemur hin endanlega ró
yfir sálina og kallið til ljóssins
dregur nær. Þær lexíur sem við
eigum að læra í lífinu eru búnar,
komið að leiðarlokum og nýtt líf í
kærleik andanna kallar. Að
mömmu minni verður mikill missir
en hún lifir í hjörtum okkar allra.
Blessuð sé minning hennar.
Ég veit að ég mun hitta hana á
ný, og það er von mín að ég fái að
fylgja henni í nýju lífi, dag einn hér
á jörðinni.
Guð geymi þig, elsku mamma
mín.
Sirrý Erla.
Mamma var fædd og uppalin á
Skólavörðustígnum, stuttu fyrir
seinna stríð. Hún var afskaplega
stolt af uppruna sínum og talaði
alltaf fallega um árin sem hún og
amma bjuggu hjá móðurforeldrum
hennar, afa Magnúsi og ömmu
Bjarndísi. Hún átti athvarf sitt hjá
þeim og þótti gott að vera þar.
Æska mömmu var að mörgu
leyti ólík annarra barna. Þegar
amma giftist Eddie, fósturföður
mömmu, fluttu þau og bjuggu í
Kanada og Bandaríkjunum í nokk-
ur ár. Þrátt fyrir að vera kannski
spennandi að að búa erlendis og
ferðast á þessum árum, þá missti
hún um leið úr skóla og tengsl við
fjölskyldu og vini á Íslandi um
tíma. Vegalengdir voru langar og
ferðalögin oft löng og erfið, en hún
talaði oft um ferðalögin milli land-
anna í stríðinu og strax á eftir, þeg-
ar hún sigldi til Boston en fór með
herflugvél til Kanada.
Mamma lauk námi frá Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar, en það
hefur kannski verið hennar lukka
að vera þar, því þar kynntist hún
pabba. Þau fóru að vera saman
þegar þau voru 16 ára, giftu sig
rúmlega tvítug og voru því saman í
yfir 60 ár. Þau áttu vel saman,
þrátt fyrir að vera ólík að mörgu
leyti. Þau bættu hvort annað upp
og voru einstaklega samhent.
Mömmu fannst gaman að
ferðast og fór víða. Fyrst með for-
eldrum sínum og síðar með pabba.
Vegna vinnu pabba fóru þau til
landa sem ekki eru í alfaraleið og
bjuggu í nokkur ár í New York.
Hún var einnig dugleg að heim-
sækja okkur systkinin þegar við
bjuggum erlendis og kom ósjaldan
í heimsókn. Hún ferðaðist mikið til
hinna ýmsu stórborga, en þau
hjónin höfðu þó ekki síður gaman
af því að keyra og sjá löndin,
keyrðu víða um Evrópu og Banda-
ríkin. Við fórum saman í eftir-
minnilega ökuferð um Bandaríkin
fyrir nokkrum árum, þá var hún í
essinu sínu þegar hún sagði frá og
við skoðuðum staði þar sem hún
hafði búið eða komið til.
En þó að mamma hafi lifað
spennandi lífi að mörgu leyti, var
það ekki alltaf auðvelt. Hana
dreymdi um að fara í meira nám,
en það var ekki í boði. Það var ekki
alltaf auðvelt að vera einkabarn og
eiga eiginmann sem oft var í burtu
í lengri tíma vegna vinnu. En hún
lét allt ganga upp, hún var seig,
þolinmóð og gafst ekki upp. Einn
stærsti kostur mömmu var um-
burðarlyndi og var hún alltaf tilbú-
in að hlusta á skoðanir annarra, –
þó hún hefði sínar eigin. Hún hafði
ríka réttlætiskennd og fannst erf-
itt að horfa upp á mismunun og
óréttlæti.
Það má þó segja að mamma
hafði lítinn áhuga á hefðbundnum
húsmóðurstörfum en sinnti þeim
þó engu að síður af samviskusemi
með fullri vinnu. En á móti kom að
henni leið aldrei betur en með ein-
hverja handavinnu í höndunum
eða við saumavélina. Þá naut hún
sín og það var sama hvað hún
gerði, allt lék í höndunum á henni.
Við Edda nutum þeirra forrétt-
inda að búa í sama húsi og hún og
pabbi og því mikill samgangur á
milli. Alltaf átti Edda athvarf hjá
ömmu og afa og þótti gott að fara
til þeirra. En nú er komið að
kveðjustund, eftir erfiðan vetur.
Eftir situr sorg og söknuður, en við
Edda kveðjum með miklu þakk-
læti.
Guðrún Edda og Edda
Sólveig.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á mér um hana vinkonu
mína Ingu. Við vorum vinkonur í
74 ár, eða frá sjö ára aldri. Höfðum
lent í sama bekk í barnaskóla.
Minningar um prakkaraskap og
uppátæki af ýmsu tagi. Ég man
rollurnar sem afi hennar hélt í
skúrnum á Skólavörðustíg, en þær
mæðgur bjuggu þar tímabundið í
húsi afans.
Inga fór til Bandaríkjanna að
mig minnir stuttu eftir stríð en
stjúpfaðir hennar, Edward B.
Cleaver, sem starfaði í utanríkis-
þjónustu Bandaríkjanna, og móðir
hennar, Guðrún, fluttu þá út til Ed-
monton í Alberta-fylki í Kanada,
þar sem þau voru næstu tvö til þrjú
árin. Til að Inga missti ekki sam-
bandið við Ísland og vinkonurnar
hér hafði faðir hennar, Hákon
Bjarnason skógræktarstjóri, sam-
band við mig og bað mig að skrifa
henni reglulega, hann skyldi koma
bréfunum út fyrir mig. Þannig
rofnaði aldrei vinskapurinn.
Eftir að Inga flutti aftur heim er
mér eitt minnisstæðasta atvikið
óeirðirnar við Alþingishúsið 30.
mars 1949, þegar lögreglan varp-
aði táragasi yfir lýðinn. Þangað
höfðum við Inga farið af forvitni
nýorðnar 13 ára, enda stutt að fara
ofan af Laufásvegi þar sem við
báðar bjuggum. Við lentum í tára-
gasinu og hlupum dauðskelkaðar
heim aftur.
Síðan flutti Inga aftur út og nú
til Boston að mig minnir, þar sem
þau dvöldu næstu ár. Þaðan sendi
hún mér eitt sinn forláta sundbol,
blágrænan, glansandi og hlýra-
lausan, gerðan fyrir vöxt Elísabet-
ar Taylor. Gallinn var bara sá að ég
var löng og mjó, næstum brjósta-
laus á þessum tíma og þegar ég fór
í Sundhöllina í bolnum í fyrsta
skipti og stakk mér til sunds,
skrapp bolurinn niður fyrir brjóst-
in. Ég flýtti mér í kaf í hvelli og
synti þannig að bakkanum. Þetta
var eina sundferð mín í bolnum
fína.
Eftir að Inga kom aftur heim
fluttu þau vestur á Hringbraut. Við
kláruðum gagnfræðaskólann sam-
an en upp úr tvítugu flutti ég til
Hafnarfjarðar, við giftum okkur
báðar, svo komu börnin. Báðar
unnum við úti og ég bíllaus fyrstu
árin þannig að við sáumst sjaldnar.
Ekki var búið að leggja símalínu í
nýja hverfið þar sem ég bjó. Síðar
breyttist þetta allt til batnaðar.
Eftir vinnulok var það orðinn siður
hjá okkur fjórum vinkonum; Ingu,
Dúnu, Auði og mér, að hittast á
Jómfrúnni og fá okkur smurt
brauð í hádeginu nokkrum sinnum
á ári. Síðasta árið fór þó ferðum
fækkandi sökum ýmissa veikinda
og krankleika hjá okkur til skiptis.
Þegar ég hringdi í hana síðast í
janúar og stakk upp á að hittast
sagði Inga: „Geymum það til vors-
ins.“ Það smurða brauðið verður
ekki þetta vorið. Inga gat verið
meinhæðin og var ekkert að skafa
utan af hlutunum. Hún var vinur
vina sinna og þótti mjög vænt um
börnin sín og ekki má gleyma dótt-
urdóttur hennar sem bjó í sama
húsi og amman. Mér reyndist Inga
alltaf góður vinur.
Þakka þér allt, elsku Inga mín.
Sif Aðils (Dúdú).
Ingu Bjarnason Cleaver var
margt til lista lagt og kom hún vel
undir starf sitt búin þegar hún fet-
aði hér í utanríkisráðuneytinu
fyrstu skrefin á langri og farsælli
leið. Hún gat svo sannarlega sagt
að hún hefði munað tímana tvenna,
en starfsferill hennar spannaði
meira en hálfa öld.
Hún hóf störf í utanríkisráðu-
neytinu árið 1954 og varð varnar-
málaskrifstofa starfsvettvangur
hennar lungann úr starfsferlinum.
Þegar hin átján ára gamla Inga hóf
störf var varnarsamningur Íslands
og Bandaríkjanna á sínum fyrstu
árum og fyrir gráglettni örlaganna
kvaddi hún utanríkisráðuneytið
árið 2006, sem var einmitt árið sem
bandaríski herinn hvarf af Miðnes-
heiði. Það er ekki létt verk að
bregða upp mynd af þessum langa
ferli og öllu því sem breyttist á leið-
inni.
Á varnarmálaskrifstofu sátu
menn lengur í sama starfi en al-
mennt gerist á vettvangi utanrík-
isþjónustunnar en engu að síður
átti hún eftir að starfa með fjöl-
mörgum yfirmönnum og allan
þennan tíma var hún fasti punkt-
Inga Bjarnason
Cleaver
✝ Stefán Helga-son fæddist 19.
september 1934 í
Núpsöxl á Lax-
árdal fremri, A-
Hún. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 27.
febrúar 2017.
Foreldrar hans
voru Helgi
Magnússon, f. 13.
maí 1895, d. 25.
október 1981, og Kristín J.
Guðmundsdóttir, f. 27. nóv-
ember 1894, d. 3. maí 1983.
Systkini Stefáns: Egill, f. 1919,
d. 2003, Guðríður Bjargey, f.
1921, Þórólfur, f. 1923, Guð-
mundur, f. 1926, Kristín, f.
1927, María, f. 1933, Valdís, f.
og síðast vann hann hjá Ágæti.
Fyrri kona Stefáns var Sigríð-
ur Skaftadóttir. Þeirra börn
eru: Skafti Ingi, Þórólfur og
Helga Jóhanna. Seinni kona
hans er Nanna Sæmundsdóttir.
Þeirra börn eru Hlynur Freyr
og Bylgja Rún. Barnabörnin
eru 11 og langafabörnin 3.
Stefán var mikill útivistar-
maður og náttúrubarn. Hann
stundaði hestamennsku alla tíð
og fór mikið á veiðar. Hann
hafði yndi af söng og var í
mörgum kórum, þó lengst með
Skagfirsku söngsveitinni og
Drangey. Stefán var heilsu-
hraustur lengst af en park-
inson-sjúkdómurinn tók sinn
toll og þá sérstaklega sl. ár og
fluttist hann þá á hjúkr-
unarheimilið Mörk.
Útför Stefáns fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 7. mars
2017, klukkan 13.
1935 og Andrés, f.
1954. Þegar Stefán
var á fyrsta ári
fluttust foreldrar
hans að Tungu í
Gönguskörðum í
Skagafirði þar sem
hann ólst upp.
Stefán stundaði
hin ýmsu störf um
ævina. Hann fór á
vertíðir, var við
eggjatöku í Drang-
ey nokkur vor, vann við línu-
lagnir hjá Rarik, var gröfu-
maður hjá Búnaðarsambandi
Skagafjarðar og vann við
tamningar í Skagafirði. Eftir
að hann fluttist til Reykjavíkur
rak hann sitt eigið hjólbarða-
verkstæði, Nýbarða, um árabil
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt, elsku pabbi
minn.
Þín
Bylgja.
Elsku tengdafaðir, mig langar
að minnast þín í nokkrum orðum
og nota tækifærið til að þakka þér
fyrir allar þær góðu stundir sem
ég hef átt með ykkur Nönnu og
fjölskyldunni á liðnum árum. Sér-
staklega vil ég þakka þér fyrir það
hve góður þú hefur verið við
strákana okkar, Stefán Inga og
Davíð Þór. Það hefur ekki staðið á
ykkur Nönnu að líta eftir þeim
þegar þeir hafa verið lasnir eða
þegar við Bylgja höfum þurft að
bregða okkur frá. Heimili ykkar
hefur ávallt staðið okkur opið og
þangað er ætið gott að koma.
Við höfum á undanförnum ár-
um gert ansi margt saman sem
hefur gefið okkur góðar minning-
ar sem munu lifa um aldur fram.
Má þar nefna allar bústaðaferð-
irnar þar sem við sátum langt
fram á kvöld og spiluðum kana,
utanlandsferðirnar á síðustu ár-
um til Flórída og víðar og ekki síst
ferðinni til London þegar þú varst
sjötugur sem ég held að enginn
muni gleyma, ekki einu sinni hinir
farþegarnir í vélinni eða á flug-
stöðinni sem þurftu að hlusta á
okkur syngja kórlög tímunum
saman. Ef ég ætti að lýsa þér í
nokkrum orðum myndi ég segja
að Stefán Helgason hafi verið
heiðarlegur, nægjusamur, hóg-
vær og umfram allt traustur og
góður maður. Ég kveð þig að sinni
og treysti því að þú sért kominn á
góðan stað. Megir þú hvíla í friði.
Bjarni Jakob Gíslason.
Það er margs að minnast þegar
náinn ættingi og góður vinur
deyr.
Við Stebbi bróðir vorum mjög
náin í bernsku og brölluðum
margt saman, sumt er varla í frá-
sögur færandi.
Fyrstu minningarnar eru
tengdar búinu okkar uppi á
Hornamel, þar byggðum við hús
yfir bústofninn sem samanstóð af
kjálkum og leggjum, mamma lit-
aði suma og úr urðu skjóttir úr-
valsgæðingar. Við hnýttum í þá
spotta og riðum mikið út, metn-
aðurinn var mikill hvort væri bet-
ur ríðandi. Kjálkarnir voru kindur
og kýr, Stebbi skírði allar kind-
urnar og þekkti þær með nöfnum.
Seinna breyttist hestaáhuginn í
alvöru hesta, þá urðu Þytur og
Sörli okkar uppáhalds. Við stund-
uðum kappreiðar af miklum móð,
mest þegar enginn sá til. Það er
svo ótal margt sem hægt er að
rifja upp, til dæmis vorum við ekki
gömul þegar við í svartasta
skammdeginu hlupum niður á
Nafir bara til að horfa á ljósin í
Króknum, þau voru algjört undur,
því heima voru bara olíulampar og
tírur og minnisstæður er aðfanga-
dagurinn þegar við fórum með
kálf í kassa á hesti og sleða frá
Veðramóti upp í Kálfárdal til
Laugu.Við gleymdum okkur svo á
leiðinni heim og fórum að leika
okkur uppi á Flám því sleðafærið
var svo gott, já og mamma beið
með balann til að baða okkur við
eldavélina, klukkan að verða sex.
Margar svaðilfarirnar fórum við
upp um fjöll og firnindi sem þætti
ekki bjóðandi börnum í dag en
okkur var treyst og við lærðum að
þekkja hætturnar.
Snemma las Stebbi Íslendinga-
sögurnar og hreifst mjög af þeim.
Svo lék hann hetjurnar en ég var
oftast andstæðingurinn sem flýði
af hólmi eða var veginn. Áhugi
hans fyrir veiðiskap var óhemju
mikill. Hann varð fljótt afburða
skytta. Göngugarpur var hann
enda léttur á fæti. Ég elti hann
stundum á rjúpnaveiðum og tíndi
upp.
Svo liðu árin. Leiðir skildi um
tíma en eftir að Stebbi flutti til
Reykjavíkur urðum við náin á ný.
Heimili hans og Nönnu var eins
og mitt annað heimili og alltaf
mikill samgangur milli okkar
Kristjáns og þeirra og enga betri
vini átti ég þegar erfiðleikar steðj-
uðu að. Stebba bróður verður best
lýst sem orðvörum, heiðarlegum
manni, með ákveðnar skoðanir,
sannur vinur í raun.
Hann tók sjúkdómnum sem
hann barðist við um árabil af
æðruleysi og kvaddi lífið á Hjúkr-
unarheimilinu Mörk umvafinn
sínum nánustu.
Nanna mín, kæru ættingjar og
vinir, við kveðjum Stebba með
virðingu og þakklæti.
Valdís (Dísa) systir.
Kær vinur er látinn, en bjartar
minningar um góðan mann munu
lifa áfram í hugum okkar.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg áratuga sam-
skipta. Stefán ólst upp í skagfirsk-
um dal við búskap þar sem svo
margt byggðist á brúkun hesta.
Það var því að vonum að þeir
væru alla tíð líf hans og yndi, enda
var hann á yngri árum annálaður
tamningamaður. Okkur er sér-
staklega minnisstætt hversu Stef-
án var fróður um Skagfirðinga og
byggðirnar þar. Margar ógleym-
anlegar ánægjustundir áttum við
með þeim hjónum yfir veislumat
eða kaffibolla og samræðum um
Skagafjörðinn eða bara um lífið og
tilveruna. Við minnumst þeirra
samverustunda með söknuði og
Stefán S. Helgason