Morgunblaðið - 08.03.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MARS 2017
Elsku hjartans
Lóa mín.
Þá er þínu jarð-
neska lífi lokið.
Margs er að minnast í okkar
samskiptum. Við bjuggum í sama
húsi í 12 ár á Laufásvegi 10 í
Stykkishólmi. Á þeim tíma var
ansi barnmargt við götuna okk-
ar. Þú varst mín stoð og stytta í
öllu. Saumaskapurinn var þitt
fag og allt lék í þínum höndum.
Þá þurfti ég oft að skreppa upp
til þín með eitthvað sem ég þurfti
aðstoð með. Alltaf tókstu mér vel
og gafst þér tíma. Eftir að ég
missti Axel þá komst þú á hverju
kvöldi til mín því þá var ég ein í
húsi. Ég man okkar ferðir þegar
þið Njáll tókuð mig með. Fyrst
til Kanarí og tvisvar í sumarbú-
stað á Akureyri. Einu sinni fór-
um við hringinn um landið okkar
og gistum á hótelum. Alltaf svaf
ég í sama herbergi og þið á dýnu.
Honum Njáli mínum fannst nú
ekki leiðinlegt að keyra.
Elsku Lóa mín, þakka þér
hvað þú varst góð við börnin mín
og þá sérstaklega Röggu.
Guð varðveiti þig.
Snemma lóan litla í
lofti bláu „dírrindí“
undir sólu syngur:
„lofið gæsku gjafarans –
grænar eru sveitir lands,
fagur himinhringur.
(Jónas Hallgrímsson)
Þín
Auður.
Elsku hjartans Lóa frænka
mín.
Nú er þinni lífsgöngu lokið og
margs er að minnast og margt að
þakka.
Áttum við einstakt samband
alla tíð frænkurnar, oft var
hringt á milli og heimsóknir ófá-
ar hjá okkur, og alltaf var þér
sérstaklega umhugað um mig og
mína.
Samvinna okkar á hótelinu
þar sem þú reyndir að kenna
ungri frænku að vinna og veittir
henni tilsögn inn í lífið, heim-
sóknir man ég eftir sem krakki á
Laufásveginn og síðar á Borg-
arbrautina í Hólminum.
Margar góðar stundir átti ég í
Fannborginni hjá ykkur Njáli
eftir að þið fluttuð þangað og
þegar þið skelltuð ykkur á rúnt-
inn og komuð í kaffi í Borgarnes.
Þú varst dugleg að hjálpa mér og
heimsækja þegar Atli minn lifði
og var stutt í stríðnina hjá ykkur
þegar þú komst til hans og greip
hann þá næstu sprautu og við
fylltum af vatni og hann spraut-
aði á þig, þá var hlegið og vænt-
anlega takið þið upp fyrri iðju nú
Guðríður
Þórðardóttir
✝ Guðríður Þórð-ardóttir, Lóa,
fæddist 12. apríl
1928. Hún lést 10.
febrúar 2017.
Útför Lóu fór
fram 21. febrúar
2017.
þegar þið hittist á
ný. Við minnumst
þess við Óli þegar
þú eitt sinn sast hjá
honum eina kvöld-
stund, að þú fékkst
þér sígó og þar sem
þú varst frekar eld-
hrædd settist þú á
eldhúsborðið við
vaskinn og beint á
kókosbollu, að
þessu hlóguð þið
mikið þetta kvöld og oft síðar. Þú
varst einstaklega gestrisin og
fannst alveg ómögulegt ef við
ætluðum ekki að þiggja neitt, þó
svo þú ættir nú frekar lítið með
kaffinu að eigin sögn, það voru
nú reyndar oftast nokkrar teg-
undir samt, smákökur, pönnsur
og eina sanna brúntertan hennar
Lóu. Þegar Óli fermdist bakaðir
þú smákökur sem honum fannst
svo góðar og hef ég reynt að
baka þær fyrir strákana, en al-
veg sama hvað ég reyni, eftir
þinni leiðsögn og með þig í sím-
anum á meðan ég baka, þá verða
þetta ekki Lóu-kökurnar segja
þeir, en ekki skal ég nú gefast
upp á að reyna. Ekki náðir þú að
koma til mín á nýja heimilið okk-
ar Snæþórs en þá tók ég bara
upp vídeó og sýndi þér svo að þú
gætir nú fylgst með hvað stelpan
þín var að bralla og varstu bara
nokkuð hrifin af því.
Elsku Lóa, minningarnar eru
ótal margar og gæti ég lengi
haldið áfram en ég mun alla tíð
geyma þær og þig í hjarta mínu,
nú ertu komin aftur í faðm Njalla
og til alls fólksins okkar sem tek-
ur þér fagnandi.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist
endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ég og strákarnir mínir þökk-
um fyrir yndislega frænku og
yljum okkur nú við góðar minn-
ingar og biðjum Guð að blessa
minningu þína og fjölskyldu
þinnar.
Nú kveð ég þig eins og þú
kvaddir mig alltaf:
Bless, gullið mitt.
Þín
Sædís Björk, Ólafur Þór
og Snæþór Bjarki.
Mín hjartans
æskuvinkona, hún
Ásdís, er farin, eftir
baráttu við erfitt
krabbamein. Hún
tókst á við veikindin af slíku
æðruleysi, hugrekki og húmor
að stundum varð manni orðfall.
Það hefði svo sem ekki átt að
koma sérstaklega á óvart, þann-
ig manneskja var hún og þannig
tókst hún á við það sem að hönd-
um bar. Hún var mögnuð kona,
stórgáfuð, skemmtileg, fyndin,
góðhjörtuð og endalaust trú og
trygglynd. Allar mínar æsku-
minningar tengjast Ásdísi
sterkt, allt frá fimleikaæfingum
á Næputúninu til óteljandi
stunda uppi í risi í Miðstrætinu
þar sem við spáðum í spil og
hlustuðum á tónlist. Rúmlega
tvítug flutti hún til Danmerkur
og þótt við byggjum hvor í sínu
landi stóran hluta ævi okkar
slitnaði strengurinn á milli okkar
aldrei og þótt liði stundum langt
á milli samfunda var alltaf eins
og við hefðum hist í gær. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa náð að
kveðja þig, elsku Ásdís, takk fyr-
ir allar okkar dýrmætu stundir.
Elsku Kjartan, Guðni, Lilja,
Bergdís, Berta, Hilmir og fjöl-
skyldur, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Helga Auðardóttir.
Ásdís var í forystuhlutverki
meðal stelpnanna í hverfinu og
þar sem ég var ný í götunni þá
varð Ásdís sú sem maður leit
upp til, sú sem allt gat og vissi.
Bergdís og ég urðum bestu vin-
konur og eins mikið og Ásdís
unni systur sinni þá var hún
hæstánægð með þessa fram-
vindu mála og fann fyrir ný-
fundnu frelsi frá því að vera
eldri systir. Eitthvað sem á full-
orðinsárum við hlógum allar
mikið að. Þingholtin voru einn
stór leikvöllur og minningin um
vorkvöld úti á götu í Miðstræti
er full af leik og lífsgleði. Ásdís
var hugrökk og þorin og maður
horfði uppnuminn á hana fara í
margföld flikk- og heljarstökk á
Næputúninu. Eitt sinn horfðum
við á hana fara allt Miðstrætið í
einu hraðskreiðu handahlaupi
vegna þess að einhver sagði að
hún gæti það ekki. Þegar hún
svo vann til verðlauna á Íslands-
meistaramótinu í fimleikum ætl-
aði allt um koll að keyra hjá okk-
ur á áhorfendapöllunum.
Brosmild, örugg og hnarreist
gerði hún hverja æfinguna á
fætur annarri með glæsibrag og
var fimleikadeild KR til mikils
sóma.
Heimili Guðna og Lilju var
öllum opið og þar fann maður
fyrir samheldinni fjölskyldu.
Minningarnar úr Miðstræti ein-
kennast af hlátri og ærslagangi,
Bergdís með sinn smitandi hlát-
ur og Ásdís með sína fyndnu
kaldhæðni. Partíin urðu ófá og
blönduðust vinahópar systkin-
anna oft saman. Þegar ég hugsa
til baka velti ég fyrir mér hvern-
ig Guðni og Lilja höfðu þolin-
mæði í allt þetta vinaflóð sem
þarna fór inn og út úr húsi í
mörg ár. Ásdís hafði mikinn
sannfæringarkraft og lék sér
gjarnan að okkur Bergdísi. Eitt
sinn sannfærði hún okkur um að
draugur hefði fært hluti úr stað
inni í svefnherbergi og stóreygð-
ar trúðum við hverju orði.
Nokkrum árum seinna var ég
ennþá að velta þessum draug
fyrir mér, svo sannfærandi var
Ásdís Mjöll
Guðnadóttir
✝ Ásdís MjöllGuðnadóttir
fæddist 29. október
1972. Hún lést 28.
janúar 2017.
Útför hennar fór
fram 6. mars 2017.
Ásdís. Samveran
var ekki alltaf frið-
sæl og okkur lenti
oft saman, gjarnan
eins og þver-
móðskulegir kettir í
störukeppni og frið-
arsinninn Bergdís á
milli. Ásdís hafði yf-
irleitt betur þar
sem hún var orð-
heppin og rökföst
og hver sem henni
mætti mátti eiga von á að sitja
eftir orðlaus. Hún hafði sterka
réttlætiskennd og stóð upp fyrir
þá sem minna máttu sín og varð
ég nokkrum sinnum vitni að því
hvernig hún stóð upp fyrir
systkini sín.
Ásdísi voru ekki alltaf gefin
auðveld spil í lífinu og vann hún
úr þeim á sinn máta og eins vel
og hún gat. Mér varð ljóst að
þetta blákalda hugrekki sem ég
sá í henni sem barni hafði hjálp-
að henni í gegnum sérstaklega
erfiða kafla í lífinu. Ásdís var hlý
og óspör á falleg orð við þá sem
henni þótti vænt um og ég dáðist
að sambandinu sem hún átti við
Kjartan son sinn. Hún hafði
skilning á mannlegu eðli og hún
gat með góðu valdi á íslenskri
tungu komið hlutum í orð á
markvissan og skemmtilegan
hátt. Hún var ekki hrædd við að
tala um erfiða hluti og með
kímni og kaldhæðni sá hún
tragíkómískar hliðar lífsins og
fékk mann oft til að tárfella af
hlátri
Ég tek hattinn ofan fyrir
þessari hugrökku, kláru og
skemmtilegu konu og þakka það
að hafa fengið að vera samferða
henni og hennar sérlega góða
fólki.
Halla Gunnarsdóttir.
Hvernig getur það verið að ég
sé að skrifa minningargrein um
hana Ásdísi mína sem ég hef
þekkt frá því hún fæddist og
fylgst með vaxa og dafna og
verða ung og falleg kona? Já,
hvernig?
Þrátt fyrir harða baráttu og
lífsvilja varð hún að láta í minni
pokann fyrir vágestinum sem á
hana herjaði. Það er erfitt að
sætta sig að þessi frábæra unga
manneskja skuli hafa kvatt okk-
ur.
Það er mikið lán í lífinu að
eiga góða vini. Ég og mín fjöl-
skylda höfum verið svo heppin
að eiga Lilju og Guðna, foreldra
Ásdísar, að bestu vinum. Mikill
samgangur hefur alltaf verið
milli fjölskyldnanna. Börnin okk-
ar voru á sama reki og alltaf
mikil ánægja að hittast, oft beðið
um að fá að gista og alltaf of
snemma farið heim. Ásdís var
alltaf hress og ræðin lítil stúlka
sem gaman var að hafa í kring-
um sig. Hún var aðeins árinu
yngri en Hanna mín og var sér-
stakt samband þeirra á milli.
Hugmyndaflugið í leikjum var
mikið og alltaf gleði og gaman.
Margar voru ferðirnar sem
þessar fjölskyldur fóru saman
sem allir nutu, ungir sem þeir
eldri.
Sameiginleg áramót fjöl-
skyldnanna til áratuga voru allt-
af tilhlökkunarefni og var Ásdís
alltaf með okkur þangað til hún
flutti til Danmerkur en væri hún
á landinu um hátíðirnar kom hún
með gleði sína og hlátur í hópinn
okkar og allt var eins og það átti
að vera. Í minningunni standa
allar dýrmætu samverustundir
þessara tveggja fjölskyldna sem
í tímans rás hafa einhvern veg-
inn orðið að einni samheldinni
fjölskyldu. Þar mun elsku Ásdís
mín alltaf eiga sinn sess.
Í Danmörku kaus hún að búa
og þar fæddist ljósið í lífi henn-
ar, hann Kjartan Helgi. Sam-
band þeirra var alveg sérstakt
og dýrmætt og mun hann alltaf
njóta þess þótt hún hverfi hon-
um um sinn. Allar mínar bestu
hugsanir sendi ég til hans núna á
þessari erfiðu stundu og bið hon-
um allrar blessunar í framtíð-
inni.
Mínum elskulegu vinum, allri
fjölskyldunni, sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fuglinn sefur suður í mó
sefur kisa í værð og ró,
sefur, sefur dúfan.
Sofðu líka sætt og rótt,
sofðu vært í alla nótt,
sofðu litla ljúfan.
(Freysteinn Gunnarsson.)
Þorgerður Guðfinnsdóttir.
Hún Ásdís vinkona mín var
ein af þessum konum sem skáld-
sögur eru skrifaðar um. Kona
sem hafði stóran karakter í
litlum kroppi og lifði mikið, þótt
hún lifði stutt.
Ásdís hefur eflaust verið jafn
bláeyg og önnur börn þegar hún
kom inn í þennan heim en þegar
við kynntumst, korter í gelgju,
var hún strax orðin stúlkan sem
sá lífið aðeins öðrum augum en
við hin. Við bröltum samferða
eftir þroskabrautinni og mynd-
uðumst við að leysa lífsgátuna,
eins og gengur. Einhverra hluta
vegna var það þó alltaf Ásdís
sem sá lengra undir yfirborðið,
klófesti kjarna málsins. Það var í
henni dýpt sem gat á stundum
varpað skugga en gaf Ásdísi
skilning sem okkur skorti.
Sem fullorðin kona hafði Ás-
dís hnífskarpa sýn á heiminn og
var óhrædd við að kalla hlutina
sínum réttu nöfnum. Við áttum
sjaldan yfirborðskenndar og
innihaldslausar samræður. Eftir
spjall við Ásdísi, hvort sem það
var í tragikómískum ungmeyja-
trúnaði uppi á lofti í Miðstrætinu
eða erfiðari samræðum yfir lönd
og höf um alvöru fullorðins-
vandamál, leið mér alltaf eins og
hún hefði opnað mér nýja sýn og
ég hefði stækkað dálítið í leið-
inni.
Af þessu mætti kannski skilja
mig þannig að Ásdís hafi verið
einhver dýrlingur, en því fór
dásamlega fjarri. Hún var ynd-
islega ófullkomin og því auðvelt
að finna með henni samhljóm og
láta sér þykja ofur vænt um
hana. Við Ásdís vorum að ein-
hverju leyti með áþekkar
krumpur á okkar karakter, sem
er kannski sá strengur sem
tengdi okkur umfram annað.
Hún var gjarnan líflínan sem ég
þurfti á að halda og það er sárt
að hafa ekki getað komið henni
til bjargar þegar hún tókst á við
sitt síðasta verkefni. Í veikindum
sínum sýndi Ásdís okkur hvernig
hægt er að vera í sömu andránni
endalaust sterk og ósköp veik-
burða. Hún dansaði á þeirri línu
af reisn og æðruleysi konu sem
vissi hver hún var og hvað hún
vildi.
Auðmýkt og umburðarlyndi
Ásdísar gagnvart sjálfri sér og
öðrum öfluðu henni margra ást-
vina sem syrgja hana sárt, þótt
sárasti missirinn sé elsku Kjart-
ans, Lilju, Guðna, Hilmis, Berg-
dísar og Bertu. Þegar tómleikinn
hellist yfir þykir mér gott að
treysta því sem Ásdís trúði sjálf,
að hún sé ennþá hérna einhvers
staðar, horfi yfir öxlina á okkur,
hlæi með okkur þegar við tökum
okkur of alvarlega og sé tilbúin
að hlusta þegar við þurfum á
henni að halda. Takk fyrir sam-
fylgdina, elsku vinkona. Sjáumst
hinum megin.
Berglind.
Elsku besta vinkona mín hef-
ur kvatt okkur.
Þegar ég fyrst frétti af veik-
indum Ásdísar minnar hugsaði
ég, nei, það getur bara ekki ver-
ið, hún hlýtur að sigrast á þessu,
hversu litlar sem líkurnar eru
taldar. Hún var bara þannig
gerð, sterk og dugleg. Afneitun
mín stóð lengi á hversu alvarleg
staðan var. Ásdís kvartaði ekki.
Hún tók á móti þessum sjúk-
dómi með miklu æðruleysi og
ákvað fyrst og fremst að njóta
þess tíma sem henni var gefinn.
Við kynntumst þegar hún
fæddist, ég þá rúmlega eins árs.
Við ólumst upp hvor í sinni fjöl-
skyldunni en eftir því sem árin
líða og verða fleiri þá eru þessar
tvær fjölskyldur sem ein. Ófáar
hafa þær verið samverustund-
irnar. Frá því að við fæddumst
fram á fullorðinsár kvöddum við
gamla árið og fögnuðum því nýja
saman. Það voru veislur í lagi,
pabbarnir okkar sáu um að gera
þetta hin eftirminnilegustu kvöld
með annál, frumsaminn kveð-
skap og söng.
Gaman er að hverfa aftur í
tímann og rifja upp leikina okk-
ar. Prinsessuleikurinn okkar þar
sem höllin var blokkin sem fjöl-
skyldan mín bjó í og hásætin
voru póstkassarnir sem hægt
var að sitja á. Þar sátum við hlið
við hlið og horfðum yfir hall-
arsalinn og bjuggum okkur til
ævintýraheim. Við þrömmuðum
stigana upp og niður og drógum
á eftir okkur alltof stóra kjóla af
mömmu sem við létum eins og
væru skreyttir eðalsteinum eins
og sannir hefðarkjólar.
Þegar árin liðu breyttust leik-
irnir okkar og við tóku löng
kvöld og nætur þar sem við mös-
uðum út í eitt og létum okkur
dreyma. Það var eina slíka nótt
fyrir tuttugu árum sem ég hitti
manninn sem mér gengur við
hlið í dag og þakka ég henni
ávallt fyrir samtalið sem við átt-
um þessa nótt.
Þegar Ásdís flutti til Dan-
merkur fækkaði þessum kvöld-
um og nóttum. En þegar við
hittumst var alltaf eins og við
hefðum hist síðast í gær. Við
tókum upp þráðinn þar sem frá
var horfið. Ég naut þess að
hlusta á sögurnar hennar og
dáðist að hugrekki hennar og
viðhorfi til lífsins. Hún þurfti að
takast á við ýmislegt sem mark-
aði líf hennar en það fallegasta
og besta sem hún skilur eftir sig
er yndislegi sonur hennar, hann
Kjartan Helgi. Hann var hennar
besti vinur og þau áttu einstakt
samband móður og sonar. Hann
stendur nú á tímamótum sem
enginn óskaði eftir en með bak-
landið sitt og góða fjölskyldu
hefst nú nýtt ævintýri með nýj-
um áskorunum.
Fallega Ásdís mín með brosið
sitt og dillandi hlátur. Hún
sleppti takinu á þessu lífi um leið
og hún var tilbúin, líkt og hún
stjórnaði því sjálf. Ég vil trúa
því að hún sé hoppandi og
skoppandi í kringum okkur núna
eins og hún sagðist myndi gera.
Elsku Kjartan Helgi og fjöl-
skylda. Nú hefst nýr kafli. Sagt
er að ástvinir sæki þá sem
kveðja þessa jarðvist. Ég trúi
því að pabbi hafi tekið á móti Ás-
dísi með útbreiddan faðminn og
sínar hlýju hendur ásamt öllum
ástvinunum sem nú þegar hafa
kvatt. Við hin verðum læra að
feta áfram lífsins veg án okkar
ástkæru Ásdísar.
Hanna Rún.
Elsku hjartans vinkona, takk
fyrir alla gleðina og hláturinn,
takk fyrir hugrekki þitt og
æðruleysi og húmorinn sem
aldrei brást þér.
Við munum ljósið þitt og
hlýjuna og skuggana líka, við
berum minningu þína áfram og
söknum þín sárt.
Elsku Kjartan, Lilja, Guðni,
Berta, Bergdís og Hilmir, við
samhryggjumst ykkur af öllu
hjarta.
Áslaug Guðrúnardóttir,
Gréta María Bergs-
dóttir, Guðrún D. Guð-
mundsdóttir, Guðrún
Vilmundardóttir, Katrín
Halldórsdóttir, Margrét
Jensdóttir, Sigríður
Hagalín Björnsdóttir og
Sólveig Arnarsdóttir.