Morgunblaðið - 08.03.2017, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MARS 2017
✝ Jóhann Vilhjálmur
Ólason fæddist 7.
október 1956 á
Akureyri. Hann
lést á heimili sínu
16. febrúar 2017.
Foreldrar Jó-
hanns voru Hulda
Jóhannsdóttir, f.
28.7. 1931, og Óli
D. Friðbjarnarson,
f. 29.10 1930, d.
15.5. 2013, bæði ættuð úr Hrís-
ey.
Systur Jóhanns eru Björg
Óladóttir, f. 24.12. 1952, og Að-
alheiður Óladóttir Helleday, f.
10.4. 1952.
Jóhann útskrif-
aðist úr sálfræði
frá Háskóla Ís-
lands árið 1979 og
eftir framhalds-
nám í Danmörku
vann hann þar, og
á Íslandi, þar til
sjúkdómur hans
tók yfirráðin.
Hann eignaðist
þrjá syni: Ísak R.
Jóhannsson, f.
25.10. 1972, d. 19.4. 2010, Óla
D. Jóhannsson, f. 13.10. 1984,
og Willy B. Olsen, f. 3.10. 1998.
Útför Jóhanns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 8. mars
2017, klukkan 13.30.
Ég kom til Íslands átta ára
gamall og fluttist í húsið skáhallt
á móti Jóa, á Brekkunni á Ak-
ureyri. Við lentum líka í sama
bekk og fór svo að við umgeng-
umst á hverjum degi fram að
fermingaraldri. Við vorum óað-
skiljanlegir og ákváðum að vera
vinir alla ævi. Það er ekki nema
u.þ.b. eitt ár síðan Jói sagði mér
hvers vegna hann var svona
fljótur að kynnast mér. Áður en
ég kom í bekkinn var börnunum
tilkynnt að brátt myndi koma
drengur sem talaði mjög bjagaða
íslensku og það mætti alls ekki
gera grín að honum, hann væri
mjög viðkvæmur fyrir stríðni.
Jói gat ekki beðið eftir að kom-
ast í tæri við slíkan dreng.
Það var alltaf gaman að vera
með Jóa, það brást ekki að hann
gat fundið upp á einhverju
skemmtilegu. Jói hafði t.d. upp-
götvað hvernig mætti stoppa
lyftu milli hæða í Amaróhúsinu
og bauð nú vinum sínum óspart
með sér í lyftuferð og stoppaði
svo lyftuna milli hæða. Svo
horfðum við Jói á hvernig fórn-
arlömbin fylltust skelfingu og
fengu kvíðakast þegar lyftan
stoppaði. Síðar á ævinni átti Jói
eftir að opna sálfræðistofu ein-
mitt í Amaróhúsinu og með-
höndla fólk við kvíða.
Jói gerði allt sem honum datt
í hug. Þegar hann var 14 ára var
hann kominn á sjóinn. Hann
sagði mér að mest gaman hefði
honum þótt þegar þeir voru að
stíma í land með drekkhlaðið
skip í vondum veðrum og skipið
tók djúpar dýfur og var lengi að
keyra sig upp aftur. Þá hafi allir
Jóhann Vilhjálmur
Ólason
Amma mín,
Kristjana, oftast
kölluð amma Lilla, hefur nú kvatt
heiminn, en hún var stór partur
af mínum, sérstaklega á uppvaxt-
arárunum, þegar foreldrarnir,
sem oft voru uppteknir af fjöl-
skyldurekstrinum, fengu ömmu
til að sjá um drenginn. Ég og
amma minntumst þess oft á síð-
ari árum, með bros á vör, hvernig
hún dró litla André sinn um alla
Hveragerði á snjósleðanum, því-
líkur kraftur var í henni að gera
það á efri árum.
Eitt var nú skiptið sem for-
Kristjana Bjarg-
mundsdóttir Mellk
✝ KristjanaBjargmunds-
dóttir Mellk fædd-
ist 29. desember
1925. Hún lést 3.
febrúar 2017.
Kveðjuathöfn fór
fram í kyrrþey 16.
febrúar 2017 að ósk
hinnar látnu.
eldrarnir höfðu far-
ið í burtu og hún
kom að passa, og við
fórum út í göngutúr,
en þegar komið var
aftur að húsinu kom
í ljós að amma hafði
gleymt húslyklun-
um í eldhúsinu áður
en út var haldið í
göngutúrinn, þá dó
amma Lilla sko ekki
ráðalaus, heldur
gekk í kringum húsið til að finna
leið inn, eldhúsglugginn varð fyr-
ir valinu, sá gluggi var nánast í
lofthæð í minningunni, og þar í
gegn var barnabarninu, sem var í
kringum fimm ára aldurinn, troð-
ið, það lenti á höndunum á eld-
húsborðinu og þaðan fann það
leið sína niður á gólf og gat svo
opnað útidyrahurðina.
Á sama tíma var ég einhvern
tíma hjá ömmu á Kirkjuteignum
og eins og oft áður og síðar þá
fékk ég að kveikja upp í arninum,
þá þurfti alltaf að hafa mikla að-
gát en eitt skiptið vildi svo til að
ég lagði óvart frá mér heitan
skörunginn á gólfteppið, sá strax
að það voru mistök, tók hann upp
og lagði hann frá mér á flísarnar
fyrir framan arininn, hljóp ég svo
beinustu leið inn í eldhús til að ná
í vatnsglas og hellti á blettinn.
Sem betur fer varð ekki mikill
eldur vegna þessa en gólfteppið
varð svart í nákvæmri eftirmynd
skörungsins. Þetta varð svo að
smá leyndarmáli milli mín og
ömmu, sem foreldrarnir fengu
ekki að vita af, svo ég muni, frek-
ar en gluggaatvikinu, fyrr en
a.m.k. áratug síðar, þegar ein-
hver tók eftir blettinum á gólf-
teppinu.
Þær voru ótaldar helgarnar
þar sem maður var sendur til
Reykjavíkur einn með rútunni og
sóttur af ömmu á BSÍ, það voru
alltaf skemmtilegar helgar, því
þá fékk maður kókópuffs í morg-
unmat, sem var sko ekki siður
heima. Þá var líka oft rölt niður
að Dónald myndbandaleigunni til
að leigja mynd til að horfa á, sem
oftar en ekki voru James Bond-
myndir.
Hvað einkenndi svo ömmu
Lillu? Hún amma var alltaf
hjartahlý og sá vel um barna-
börnin sín. Amma hafði það líka
fyrir sið að þegar maður hitti
hana eða var að kveðja að kyssa
tvisvar, einu sinni á hvora kinn,
og svo stórt faðmlag fyrir eða eft-
ir á, Það þótti henni ömmu Lillu
„proper“. Hún hafði líka einstaka
kímnigáfu og það var alltaf stutt í
hláturinn og mér fannst það ynd-
islegt að heyra sögur frá hjúkr-
unarheimilinu Bergi í Bolungar-
vík, þar sem amma dvaldi undir
lokin, um hversu vel hún féll í
kramið og hvernig hinir gestirnir
og starfsfólkið fékk að njóta húm-
orsins í ömmu. Ég vil þakka þeim
öllum sérstaklega fyrir hversu
vel þau sáu um ömmu síðustu
sporin. Amma Lilla skilur eftir
sig stórt gat í lífi okkar, þar sem
kær minning hennar dvelur.
André Berg Bragason.
Elsku Snæja er
farin frá okkur. Þessi yndislega
kona var söngkennarinn minn í
Söngskólanum í Reykjavík og
mikill áhrifavaldur í mínu lífi.
Ég þekkti Snæju ekkert áður
en hún byrjaði að kenna mér, en
fannst hún strax svo smitandi
skemmtileg og full af orku að ég
komst alltaf í söngstuð um leið
og við byrjuðum að vinna. Hún
var óþreytandi í að hvetja mig
áfram, láta mig syngja við alls
konar tækifæri, kynna mig fyrir
góðu fólki og fallegri tónlist.
Hún talaði ekki bara um
söngtækni og verkefnaval held-
ur líka um hvernig starf það er
að vera atvinnusöngvari, hversu
mikilvægt það er að trúa á sjálf-
an sig og umfram allt að gleyma
aldrei gleðinni sem felst í því að
syngja og miðla henni áfram.
Þegar ég var komin í fram-
haldsnám til Þýskalands og
seinna farin að vinna sem óp-
erusöngkona, voru það þessar
ráðleggingar Snæju sem hjálp-
uðu mér mest. Að hafa gaman af
því að syngja og trúa á sjálfa
mig.
Snæja var alltaf til staðar
þegar á þurfti að halda. Ég fór
stundum í söngtíma til hennar
Snæbjörg
Snæbjarnardóttir
✝ Snæbjörg Snæ-bjarnardóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 30. sept-
ember 1932. Hún
lést 16. febrúar
2017.
Útför Snæbjarg-
ar Snæbjarnar-
dóttur fór fram 3.
mars 2017.
þegar ég var á Ís-
landi og alltaf var
hún jafn yndisleg,
uppbyggjandi og
skemmtileg, og
spilaði á píanóið af
sama krafti og
áður. Hún fylgdist
vel með nemendum
sínum, mætti á tón-
leika og óperur eins
og henni var unnt
og það var góð til-
finning að sjá hana sitja úti í sal,
glæsilega og unga í anda.
Elsku Snæja mín, ég þakka
þér fyrir leiðsögn, vináttu og
skemmtilegheit og held áfram
að syngja fyrir þig svo lengi sem
ég lifi.
Þín
Hanna Dóra.
Snæja var fyrsti söngkennar-
inn minn. Þrettán ára gömul og
óviss um eigin getu og hæfileika,
ef ekki tilverurétt líka, mætti ég
til hennar í minn fyrsta söng-
tíma. Í Tónlistarskóla Garða-
bæjar tók Snæja á móti mér
opnum örmum svo dásamlega
opin og jákvæð. Næstu árin tók
hún það staðfastlega að sér að
byggja mig upp og sannfæra
mig um eigið ágæti, ekki bara í
söng heldur sem ákveðið lífs-
nesti fyrir óöruggan unglinginn.
Ég á henni gífurlega mikið að
þakka. Hún var miklu meira en
söngkennari fyrir mér og á stór-
an þátt í því að síðar lagði ég
tónlistina fyrir mig.
Rödd söngvarans er einhvern
veginn mun meira en hljóðfæri, í
söng opnar fólk oft inn í sál sína.
Að fyrirmynd tímanna með
Snæju hef ég reynt að tileinka
mér að vera „Snæja“ minna
nemenda, byggja upp, hvetja og
hlusta. Ég hef nokkrum sinnum
talað um hana undanfarið í
þessu samhengi og þykir miður
að hafa ekki hitt hana aftur eftir
að leið mín í tónlistarnámi lá
annað. Takk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning stórkost-
legrar konu.
María Magnúsdóttir.
Þú gafst mér gjöf og gjöfin
var söngur.
Við Snæja hittumst fyrst
haustið 2000 þegar ég hóf störf
sem píanókennari við Tónlistar-
skóla Garðabæjar. Við urðum
fljótt bestu vinkonur með til-
heyrandi glensi og hlátrasköll-
um. Svo gerðist það einn daginn,
síðar þennan vetur, að þú spurð-
ir mig hvort ég væri laus klukk-
an þrjú. „Já, heyrðu, það var
einn nemandi að afboða sig bara
rétt í þessu.“ „Ok, við hittumst
þá.“ Klukkan varð þrjú. „Eigum
við að byrja,“ spurðir þú. „Byrja
hvað,“ svaraði ég. „Komdu.“ Þú
leiðir mig inn ganginn og
framhjá stofunni minni. Ég segi:
„Hvað, ætlaðir þú ekki að fá lán-
aða stofuna mína?“ „Nei, þú ert
að fara að syngja!“ „Ha?“ Þar
með var það ákveðið og stendur
enn 16 árum síðar.
Söngtímarnir voru gefandi og
einkenndust af mikilli gleði og
krafti. Í verkefnavali var ekki
ráðist á garðinn þar sem hann
var lægstur. Það þótti mér alls
ekki leiðinlegt. Glæsilegustu arí-
ur óperubókmenntanna sem ég
hafði svo oft heyrt og séð á sviði
voru sungnar. Fallegustu ís-
lensku sönglögin voru sungin, þó
flest eftir Eyþór Stefánsson og
Sigvalda Kaldalóns. Blæbrigða-
ríkustu ljóðasöngvarnir voru
sungnir. Og já, Snæja mín …
maður verður bara að „drullu-
hakkast og juggubuggast í
gegnum þetta“ eins og þú sagðir
svo oft.
Við fórum á tónleika saman.
Við skemmtum okkur saman.
Héldum partý fyrir söngdeildina
í bústaðnum þínum í Eyrarskógi
saman. Fórum á trúnó saman.
Sungum saman. Fórum á Odd-
fellowfundi saman. Fórum í ófá-
ar skemmtiferðir út á land í
rútu, sitjandi saman með Jager
og Gammel dansk á kantinum.
Já, það var alltaf gaman, bara
gaman.
Árið 2006 leiddir þú mig inn í
stúkuna þína, Rebekkustúku nr.
10, Soffíu, og veittir mér aðgang
að því mikla mannúðarstarfi
sem unnið er í Oddfellowregl-
unni. Þar eignaðist ég margar
dásamlegar systur. Mikið þótti
mér gaman að ganga inn í salinn
þegar fundir hófust, hönd í hönd
með jafn glæsilegri konu og þér.
Þú varst mín gæfa. Gjöfina
sem þú gafst mér mun ég varð-
veita. Sömu gjöf sem þú gafst
svo ótalmörgum öðrum.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti og dýrmæt minn-
ing um stórbrotna konu.
Ég votta aðstandendum öllum
mína dýpstu samúð.
Sigríður Freyja
Ingimarsdóttir.
Elsku Snæja mín, núna þegar
þú ert farin er svo erfitt að finna
orðin, stór engill með mikið
vænghaf er floginn frá okkur
inn í dýrðina, í eilífan söng og
fegurð þar sem Kaj tekur á móti
þér með opinn faðminn.
Ég mun sakna þess að heyra
ekki „Góðan daginn og glaðan
haginn“, fá kökur og með’í við
eldhúsborðið í Fellsmúlanum,
þar sem ég var ávallt velkomin.
Þú varst söngmamman mín og
minn fyrsti kennari og þú
reyndist mér best af öllum. Ég
sakna þess að „juggubuggast“
og „drulluhakkast“ og syngja
með hjartanu af lífi og sál.
Svo þegar ég hitti þig hinum
megin höldum við áfram að
syngja og ég fæ söngtímann
sem ég var búin að panta hjá
þér stuttu áður en þú tókst flug-
ið og breiddir út stóru vængina
þína inn í eilíft sólarlag, elsku
besta Snæja mín.
Ég þakka þér fyrir vináttuna
og kærleikann sem þú sýndir
mér, alla söngtímana og ferða-
lögin okkar um allar koppa-
grundir – og þar var sko ekkert
slegið af og alltaf mikið stuð.
Góður Guð geymi fjölskyld-
una þína.
Hví drúpir laufið á grænni grein?
Hví grætur lindin og stynur hljótt?
Hví glampar daggir á gráum stein,
sem grúfi yfir dalnum þögul nótt?
Ég veit hvað þú grætur litla lind:
Langt er síðan hún hvarf þér frá;
hún skoðar ei framar fallega mynd
í fleti þínum með augun blá.
(Hulda)
Þín vinkona
Hlíf.
Snæbjörg vinkona mín,
frænka og Oddfellowsystir er
fallin frá. Snæbjörg hlaut í
vöggugjöf einstakar náðargáfur
ásamt dásamlegri skaphöfn.
Glæsileg var hún líka með kol-
svarta hárið, bláu augun og
bjarta hlýja brosið. Alltaf samt
grunnt á prakkarasvipnum. Hún
var elskuð af öllum og gleðigjafi
hvar sem hún fór.
Hún fæddist fyrir ofan bak-
aríið á Króknum, aðeins mánuði
eftir andlát föður síns. Eldri
systkini hennar voru Ólöf, Geir-
laug, Eva, Gígja og Sigurgeir.
Móðir þeirra giftist aftur, Guð-
jóni bakara, og eignuðust þau
hjón þrjú börn til viðbótar,
Elmu, Birnu og Gunnar. Heimili
Ólínu og Guðjóns var annálað
menningarheimili þar sem háir
sem lágir voru ávallt velkomnir
og kræsingar ekki skornar við
nögl.
Ung að árum hóf Snæja að
leika í skólaleikritum og tólf ára
söng hún fyrst einsöng opinber-
lega. Sextán ára gömul fluttist
hún til Reykjavíkur og hóf söng-
nám hjá Sigurði Birkis, síðan
hjá Sigurði Demetz Franzsyni
og frú Maríu Markan. Allan
námstímann í Reykjavík söng
hún í Dómkórnum undir stjórn
Páls Ísólfssonar sem og í Þjóð-
leikhúskórnum. Tuttugu ára að
aldri hélt Snæbjörg utan til
náms í Salzborg og Vínarborg
og lærði söng og kórstjórn. Að
loknu námi var henni boðið að
syngja við La Scala-óperuna í
Mílanó og við Vínaróperuna en
þekktist hvorugt boðið. Heima á
Íslandi beið hennar ástin og fjöl-
skyldan svo að hún sneri aftur.
Snæbjörg stóð á sviði
Þjóðleikhússins og síðan Ís-
lenzku óperunnar sem einsöngv-
ari, en þekktust er hún samt
fyrir störf sín sem kennari og
söngstjóri.
Hún stofnaði Skagfirzku
söngsveitina og stjórnaði henni
árum saman. Auk fjölmargra
konserta sem söngsveitin hélt í
Reykjavík fór hún í ótal tón-
leikaferðir innanlands og einnig
tvívegis til Kanada. Söngsveitin
gaf út tvær hljómplötur, 1975
Heill þér Drangey og 1980 Létt
í röðum.
Síðar stofnaði Snæbjörg
Söngsveitina Drangey og einnig
Söngsveit Oddfellowa sem starf-
aði með glæsibrag um nokkurra
ára skeið. Þegar Tónlistarskóli
Garðabæjar var stofnaður var
Snæbjörg ráðin til að skipu-
leggja og stjórna söngdeild skól-
ans. Kenndi hún þar í þrjátíu ár.
Einnig kenndi hún fjölda manns
við Söngskólann í Reykjavík og
svo líka heima í stofu og hafa
margir nemenda hennar gert
garðinn frægan.
Söngkennsla og stjórn söng-
sveitanna var samt sem áður að-
eins aukastarf hjá Snæbjörgu.
Hún og eiginmaður hennar, Kaj
Jörgensen, d. 2010, ráku þrjár
verzlanir í Reykjavík, fyrst Bók-
hlöðuna, síðan matvöruverzlan-
irnar Snæbjörgu á Bræðraborg-
arstíg og Skerjaver í Skerjafirði.
Ævintýraland fjölskyldunnar
var sumarbústaðurinn Snætind-
ur í Eyrarskógi. Þar hétu feg-
urstu lundirnir eftir uppáhalds-
tónskáldunum hennar. Þar
dvaldi hún á sumrum ásamt
barnabörnum sínum og kenndi
þeim – að syngja!
Síðustu árin stjórnaði hún kór
eldri borgara í Mörk. Ávallt gef-
andi – öllum góð.
Nú stjórnar hún fegursta
kórnum á himnum.
Farðu í friði, elsku Snæja
mín, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín vinkona, frænka og Odd-
fellowsystir,
Kristín Sveinsdóttir.
Á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti. Þakklæti fyrir
fallega vináttu og leiðsögn Snæ-
bjargar Snæbjarnardóttur,
söngkennara míns. Minningarn-
ar eru margar og ljúfar en þrjá-
tíu og fimm ár eru síðan leiðir
okkar Snæju lágu saman er ég
hélt á vit listagyðjunnar aðeins
sautján ára gömul og hóf söng-
nám við Tónlistarskóla Garða-
bæjar.
Snæja var kennari af guðs-
náð. Listfengi hennar, næmi og
hlýja náði ætíð að laða fram það
besta í hverjum og einum nem-
enda. Hún helgaði sig söng-
kennslu og kórstjórn alla tíð og
náði þar einstökum árangri.
Snæja var sannur listamaður
sem ætíð leitaðist við að skila
sínu allra besta og þess nutu
söngnemendur hennar og kór-
fólk, jafnt ungir sem aldnir. Eft-
irminnileg er glæsileg „spinto“
sópranrödd hennar sem heillaði
mig frá fyrsta tóni, þétt, hlý og
flauelsmjúk – sannkölluð heims-
rödd.
Snæja var glæsileg kona,
dökk yfirlitum, svipmikil og það
var yfir henni mikil reisn. Það
var sjaldan lognmolla í kringum
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar