Morgunblaðið - 27.05.2017, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. MAÍ 2017
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Útfararstofa kirkjugarðanna
Jón G. Bjarnason,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfarar- og lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undir-
búnings og framkvæmd útfarar
ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og
umhyggju að leiðarljósi
og af faglegum metnaði.
✝ PálmarÞorgeirsson
fæddist 15. október
1951 í Reykjavík.
Hann lést 20. maí
2017 að heimili
sínu að Vesturbrún
15, Flúðum.
Foreldrar hans
eru Þorgeir Sveins-
son, f. 16. júní
1927, bóndi á
Hrafnkelsstöðum,
Hrunamannahr., Árn., d. 25.
nóvember 1997, og Svava Páls-
dóttir, f. 20. apríl 1928, frá
Dalbæ, Hrunamannahr., Árn,
bókavörður og húsfreyja á
Hrafnkelsstöðum. Systkini
Pálmars eru Hrafnhildur, f. 18.
desember 1952, Brynhildur, f. 1.
maí 1955, Sveinn Sigurður, f.
18. febrúar 1958, d. 8. ágúst
2008, Aðalsteinn, f. 4. febrúar
1961.
Pálmar kvæntist þann 9. nóv-
ember 1974, Ragnhildi Þór-
arinsdóttur, garðyrkjubónda, f.
21. mars 1953 á Spóastöðum,
Biskupstungum, Árn. Foreldrar
hennar voru Þórarinn Þorfinns-
son, f. 20. ágúst 1911, bóndi á
Spóastöðum, d. 28. nóvember
1984, og Ingibjörg V. Guð-
mundsdóttir, f. 12. júní 1916,
frá Innri Hjarðardal, Önund-
arfirði, húsfreyja á Spóastöðum,
d. 13. janúar 2014. Börn Pálm-
ars og Ragnhildar eru: a) Lára
Bryndís Pálmarsdóttir, f. 7. jan-
úar 1977, maki Bragi Þór Gísla-
son, sonur þeirra
Bjarki, f. 2010.
Barnsfaðir Kristján
Bjarnason, sonur
þeirra Aron, f.
2002. Börn Braga
eru Díana Brá og
Davíð Andri. b)
Rúnar Pálmarsson,
f. 24. febrúar 1981,
sambýliskona hans
er Tinna Rúnars-
dóttir, barn þeirra
Telma, f. 2014. c) Svavar Geir
Pálmarsson, f. 18. júlí 1988.
Pálmar og Ragnhildur hafa
búið á Flúðum nær alla sína bú-
skapartíð. Pálmar var eigandi
flutningafyrirtækisins Flúða-
leiðar ehf, og rak það frá árinu
1980, en saga samfelldra vöru-
flutninga í Hrunamannahreppi
nær allt aftur til ársins 1924.
Hann vann áður ýmis störf til
sjós og lands, aðallega þó í
vinnuvéla- og verktakavinnu af
ýmsu tagi víða um land. Pálmar
var virkur félagi í vélsleðasveit-
inni, síðar Ferðafélaginu Fann-
ari og Björgunarfélaginu Ey-
vindi frá upphafi, enda mikill
áhugamaður um vélsleðamenn-
ingu. Ragnhildur kona hans
rekur garðyrkjufyrirtækið SR
grænmeti og hefur Pálmar tek-
ið æ virkari þátt í þeim rekstri
síðustu árin.
Útför hans verður gerð frá
Skálholtskirkju í dag, 27. maí
2017, og hefst athöfnin klukkan
15.
Elsku pabbi.
Ég trúi ekki að þú sért farinn.
Farinn til Sveins bróður þíns og
afa Þorgeirs.
Það fyrsta sem kemur upp í
huga mér er þakklæti, þakklæti
fyrir samband okkar og hversu
náin við vorum og ég finn ekki
fyrir einu né neinu sem ég hefði
viljað sagt hafa eða breyta í okk-
ar samskiptum. Ég er svo glöð
að ég sagði í síðasta samtali okk-
ar að ég vildi óska að þú værir
nær mér og gætir skotist til okk-
ar á Skagann en það var þegar
ÞÞÞ á Akranesi var að hífa
heitapottinn sem ég var að fá,
yfir bílskúrinn og inn í garðinn
sem er hinumegin við. Þú hefðir
nú viljað sjá hann Óla Þórðar að
verki með græjurnar sínar, það
er ég viss um.
Þú varst alltaf langflottastur.
Reyndar ekki góður bissness-
maður en vinur vina þinna með
eindæmum og það gat enginn
sagt þér hver væri stór við-
skiptavinur upp á afslátt, þú
ákvaðst það sjálfur hverjir væru
stórir viðskiptavinir og hverjir
ekki.
Þú varst með ótrúlega skipu-
lagshæfileika en stundum í
hamaganginum gleymdir þú að
tala og maður átti bara að vita
hvernig þú vildir hafa hlutina og
skildir síðan ekkert í því af
hverju maður las ekki hugsanir.
Þá var ekki sjaldan bíbbað á
mann úr lyftaranum og höndin
komin á loft með einhverjar
bendingar og svo var bíbbað oft-
ar ef maður var ekki alveg að
skilja en ekkert verið að eyða of
mörgum orðum í hlutina.
Ég er svo óendanlega þakklát
fyrir að Aron gat verið hjá ykk-
ur mömmu í fyrrasumar og þú
kenndir honum að það skipti
miklu máli að mæta í vinnu á
réttum tíma og vera samvisku-
samur í vinnu. Hann mun búa að
þeim fjársjóði alla tíð.
Ég er aftur á móti ekki eins
skipulögð og það þótti þér nú
stundum mjög erfitt, sérstaklega
í brúðkaupi okkar Braga þar
sem við hlógum svo að þér þegar
þú varst með þessa gullsetningu
sem gleymist aldrei: „Það hefði
nú verið betra ef þetta hefði ver-
ið gert í gær!!“ Þú alveg að fara
á taugum yfir óskipulaginu á
meðan við tilvonandi brúðhjón
vorum alveg salíróleg yfir þessu
öllu og á endanum átti ég víst að
hafa sagt: „Pabbi, þetta brúð-
kaup hefst ekki fyrr en ég kem.“
Svo gastu nú líka stundum
talað og sagt svo nákvæmlega
frá að við vorum öll löngu búin
að missa þráðinn þegar þú varst
búinn að segja sögu alveg í smá-
atriðum og hef ég stundum stað-
ið mig að því vera nákvæmlega
eins.
Mikið finnst mér þetta skrítið
og finnst svo erfitt að trúa að ég
geti ekki bara hringt í þig og
spurt ráða eða spjallað. Bjarki
sá ljósar hliðar í allri sorginni,
að nú þyrfti hann bara að tala
við ömmu þegar hann kæmi í
sveitina um að fá lyftarann lán-
aðan.
Sorgin er erfið en ég veit líka
að þú gerðir allt með stæl og
þetta líka og er ég þakklát fyrir
að fyrst þetta þurfti að gerast að
þú hafir ekki þurft að þjást.
Minning þín lifir um yndisleg-
an pabba, afa og tengdapabba.
Þín dóttir,
Lára Bryndís.
Elsku pabbi.
Það er sárt og erfitt að skrifa
minningarorð um þig. Þetta
gerðist svo snöggt og við engan
veginn tilbúin að kveðja þig. Þú
varst langflottastur. Sagðir það
reyndar fulloft um sjálfan þig,
en þú varst ekki að ýkja. Mér
þykir svo vænt um minningarn-
ar sem við eignuðumst, sérstak-
lega síðustu árin. Þú varst svo
góður afi og pabbi. Við ræddum
um allt og þú hafðir skoðun á
öllu. Þegar þú sast við endann á
stofuborðinu og braust endann á
dúknum eftir borðinu og varst
að fara yfir málin. Skipulag var
eitthvað sem þú elskaðir. Hlut-
irnir voru stundum svo fárán-
legir að þínu mati og þú varst
með lausnirnar. Ég var nú ekki
alltaf sammála þér og við gátum
rökrætt tímunum saman.
Tíminn fyrir jólin var alltaf
eins. Þú við stofuborðið í seríun-
um. Búinn að hringja í mig á
hverjum degi til Reykjavíkur og
segja að þetta væri nú allt að
koma, búinn að yfirfara tvær
seríur og bara sex eftir. Magnað
að jólin koma alltaf 24. desember
á hverju ári og það virtist koma
þér á óvart ár hvert. Það voru
ansi margir hlutir sem þú ætl-
aðir að vera búinn að gera í gær.
Það var svo gaman að koma
heim og finna hvað þið mamma
tókuð vel á móti okkur og hlýjan
var auðfundin. Sama hvort það
var ég, Tinna og Telma eða ég
með stóran vinahóp eftir mið-
nætti. Þú varst alltaf til í eitt-
hvert skrall og smellpassaðir inn
í vinahópana sem ég kom með
heim. Það var gaman að heyra
þig tala um gamla tíma og hvað
þú varst mikill töffari. Þú varst
svo hissa á mér að ég var ekki
farinn að klæða mig til að vera
klár á ball klukkan níu að kvöldi.
Hann var sko klár upp úr klukk-
an sex hérna í gamla daga og
mættur áður en það opnaði.
Ég mun sakna þess að geta
ekki tekið utan um þig og sagt
þér hvað mér þykir vænt um
þig. Þú varst kominn á svo góð-
an stað í lífinu. Þið mamma sam-
an í baráttunni. Þú varst vinnu-
þjarkur og mín fyrirmynd í svo
mörgu. Fráfall þitt minnir mig
daglega á það að lífið er núna, en
ekki á morgun eða á næsta ári.
Ég finn svo fyrir nærveru þinni.
Gæfi mikið fyrir eitt knús enn.
En minningin lifir, elsku pabbi
minn. Mamma er hér með okkur
eins og klettur og við stöndum
saman í sorginni. Við hugsum
vel um mömmu og pössum upp á
hana fyrir þig.
Guð geymi þig og ég bið að
heilsa Sveini og afa Þorgeiri.
Þinn sonur
Rúnar.
Elsku stóri bróðir minn og
besti vinur okkar er farinn frá
okkur. Kletturinn okkar og svo
margra annarra er ekki lengur á
sínum stað. Ekkert verður aftur
eins og það á að vera í þessu lífi.
Skarðið sem hann skilur eftir er
óendanlega stórt, og ekkert
kemur þar í staðinn, aldrei. Svo
sterkur hlekkur í keðjunni okkar
er brostinn. Fjölskyldan verður
ekki söm, erfitt er að halda
áfram, það er stór skafl fram
undan, ófæra á lífsins leið.
Bróðir er órjúfanlegur hluti af
tilverunni, frá vöggu til grafar,
manns eigið sjálf er mótað í
æsku og uppvexti. Hver hefur
sitt hlutverk í systkinahópnum,
allar hefðir eru þekktar og vitað
hver getur hvað best. Við elstu
systkinin, með eins árs aldurs-
mun, vorum samferða og geng-
um í takt í gegnum lífið. Ung-
lingsárin voru blómatími í
heiminum og við vorum algjör-
lega samtaka í að njóta hans
sem best, með öllum tiltækum
ráðum, alveg án takmarkana.
Við deildum áhuga á músík,
skemmtanahaldi og skralli – og
misstum ekki af balli. Svo var
setið úti í sumarnóttinni og farið
yfir stöðuna og möguleikana. Í
raun fórum við svo aftur í þenn-
an farveg á seinni gelgjunni,
svona upp úr miðjum aldri og
héldum ómetanlegu trúnaðar-
sambandi til enda. Skilningur
okkar á svo mörgu var samur,
byggður á reynslu, uppeldi og
minningum, þurftum ekki endi-
lega orð, vissum hvað hinu leið,
svo gott og dýrmætt að eiga
sama reynsluheim. Þegar
Gummi minn kom í spilið varð
samvera og samgangur enn
meiri og vinátta þeirra félaga
varð góð og sönn. Þeir deildu
áhuga á fjallaferðum og fjöl-
mörgu öðru, ánægju- og sam-
verustundir virtust óendanlegar
– og ekki nærri búið að tala út.
Við erum nú bæði að missa okk-
ar besta vin og erfitt verður að
komast af án hans, hins ómiss-
andi hluta daglegs lífs, gleði-
stunda og alls sem skiptir máli.
Lífsstarf hans var byggt á því
að reka fyrirmyndarfyrirtæki
með bestu mögulegu þjónustu á
öllum mögulegum – og ómögu-
legum – tímum og við alls konar
aðstæður, en ekkert óx honum í
augum. Heiðarleiki, traust, vin-
semd og vilji til að leysa hvers
manns vanda var það viðmót
sem allir mættu, og aldrei farið í
manngreinarálit. Allir í kringum
hann nutu góðs af góðu verklagi
og frábæru skipulagi, allt var
sett í ferli og fékk farsælan endi.
Starfsmenn hans hafa ekki síður
notið góðs af samveru við höfð-
ingjann væna, sem rétti þeim
hjálparhönd sem þurftu, studdur
af gæðakonunni Ragnhildi. Það
eru alltaf einhver góðverk í
gangi á Vesturbrún. Gestrisnin
takmarkalaus og alltaf tími til að
spjalla, jafnt við unga sem aldna.
Sannkallaður gleðigjafi og allra
vinur, enga átti hann óvini.
Það er martröð líkast, að
hann sé farinn héðan svo skyndi-
lega, allt of fljótt og án fyrirvara.
En allt sem liðið er, lifir áfram
með okkur, minningarnar getur
enginn frá okkur tekið – vandi
þó að minningabanki fjölskyldu
og vina er að mestu geymdur í
höfði hans. Góðmennið, sem
gengið er, hefur áhrif langt út
yfir þessi tímamót, lifir áfram í
börnunum sínum og með okkur
öllum, jafnt á gleði og sorgar-
stundum.
Hittumst í bláhimni,
Hrafnhildur systir þín og
Guðmundur (Gummi).
Við systkinin eignuðumst svo
sannarlega góðan vin og félaga
þegar yngsta systir okkar Ragn-
hildur kom með Hreppastrákinn
hann Pálmar í Spóastaðafjöl-
skylduna, ljúfmenni hið mesta,
öllum gleðigjafi hvar sem hann
fór. Stórt skarð er nú komið í
þessa kynslóð fjölskyldunnar
okkar þegar við horfum á eftir
yngsta tengdasystkininu hverfa
svo óvænt.
Pálmar mágur okkar fæddist
og ólst upp á Hrafnkelsstöðum í
Hrunamannahreppi, einni af bú-
sældarlegustu sveitum sunnan-
lands, sonur Þorgeirs Sveinsson-
ar bónda þar í þriðja ættlið frá
1888. Það er staðarlegt heim að
Hrafnkelsstöðum að líta, þar
rennur Litla-Laxá við túnfótinn,
í austri lágreist Hreppafjöllin, í
norðri Kerlingarfjöll, vestar Blá-
fell og Tungnafjöllin. Í Hruna-
mannahreppi hefur löngum þótt
blómlegt menningarlíf sem mót-
aði æsku sveitarinnar og lífsvið-
horf. Í þessu umhverfi ólst
Pálmar upp og gekk í barnaskól-
ann á Flúðum. Eftir fermingu
tók brauðstritið við, vinnu þurfti
Pálmar að sækja að mestu utan-
sveitar, fór á vetrarvertíð, vann
á vinnuvélum hjá hinum ýmsu
verktökum í virkjunum og vega-
gerð, með öðru sem til féll.
Þau Ragnhildur settu saman
bú sitt í kjallaranum í Steinahlíð
hjá Önnu og Guðmundi. Fljót-
lega var svo farið að byggja hús-
ið á Vesturbrúninni sem varð að
vera flott og stórt í sniðum eins
og allt sem Pálmar kom nálægt
og þar er útsýnið það sama og á
æskuheimilinu. Þar hafa þau bú-
ið alla tíð síðan, alið upp börnin
sín þrjú, heimilið gestkvæmt og
öllum opið, þar hallaði ekki á hjá
hjónunum. Pálmar var hrókur
alls fagnaðar hvort sem var á
fjölskylduþorrablóti eða í stóð-
réttum í Skagafirði.
Eftir að móðir okkar Ingi-
björg var orðin ekkja bjó hún
hjá þeim í nokkra vetur við gott
atlæti, var Pálmar tengdamóður
sinni ákaflega góður og laginn
við að létta henni breyttar að-
stæður. Fyrir þann tíma verðum
Pálmar
Þorgeirsson✝ Þóra Ásgeirs-dóttir fæddist í
Hrappsstaðaseli í
Bárðardal, Suður-
Þingeyjarsýslu, 19.
janúar 1925. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Hlíð 15.
maí 2017. Foreldrar
hennar voru Ásgeir
Kristjánsson, f.
15.8. 1891, d. 13.4.
1985, og Jóna Sig-
urlaug Einarsdóttir, f. 10.12.
1894, d. 6.10. 1984. Systkini Þóru
eru Guðmundur, f. 13.7. 1923, d.
26.3. 1983, Vilborg, f. 21.10.
1926, Hólmfríður, f. 22.6. 1927,
Ásdís, f. 2.1. 1928, Karl, f. 15.1.
1933.
Þóra giftist 1958 Steingrími
Kristjánssyni, f. 27.11. 1917, d.
30.6. 1993, bónda á Litluströnd
og eignaðist með honum fjóra
syni. Þeir eru: 1) Birgir, f. 23.5.
1959, búsettur í Mývatnssveit. 2)
Finnur, f. 28.12. 1960, búsettur á
Akureyri. Maki hans var Sigríð-
ur Helgadóttir, þau skildu, þau
eiga tvö börn, nú-
verandi sambýlis-
kona er Erla Sig-
urgeirsdóttir. 3)
Kristján, f. 22.4.
1962, búsettur í Mý-
vatnssveit, maki Jó-
hanna Harpa Sig-
urðardóttir og eiga
þau tvö börn og eitt
barnabarn. 4) Egill,
f. 18.9. 1963, d. 26.4.
2015, maki Unnur
Hreiðarsdóttir búsett á Akureyri
og eiga þau eina dóttur.
Þóra ólst upp í foreldrahúsum
á Akureyri. Hún fór snemma að
vinna og vann víða sem kaupa-
kona frá unga aldri og var starfs-
maður í Lindu í nokkur ár. Árið
1957 kynntist hún Steingrími
Kristjánssyni frá Litluströnd og
flytur hún í Mývatnssveit þar
sem þau voru með búskap á
Litluströnd til 1992 eða þar til
þau flytja til Akureyrar.
Útför Þóru fer fram frá Skútu-
staðakirkju í dag, 27. maí 2017,
og hefst hún kl. 14.
Þóra Ásgeirsdóttir var fædd
19. janúar 1925 að Hrappsstaða-
seli í Bárðardal en flutti ung til
Akureyrar, þar sem hún ólst
upp. Starfaði hún meðal annars á
Hótel KEA, hjá Lindu og á
Laugum í Reykjadal, en þar
kynntist hún honum Steina sín-
um. Þóra flutti á Litlu-Strönd í
Mývatnssveit þar sem Steini bjó.
Eignuðust þau fjóra syni, þá
Birgi, Finn, Kristján og Egil.
Steini var söngmaður mikill og
hafði yndi af búskapnum og var
snyrtimennskan í fyrirrúmi á
þeim bæ. Þóra sinnti langflest-
um hússtörfum og var þar nóg
að gera enda stórt heimili. Þóra
var engin venjuleg húsmóðir og
var hún ávallt bakandi, eldandi
og þrífandi eða að prjóna, ef tími
gafst sinnti hún einnig úti-
verkum. Við móðir mín fórum
reglulega saman á árunum 1962-
1971 og héldum til í eina til tvær
vikur og var það dásamlegur
tími, útsýnið og fegurðin var ein-
stök og í minningunni var alltaf
blíða í Mývatnssveit. Þóra og
Steini fluttu til Akureyrar á efri
árum og ferðuðust þau til út-
landa. Birgir elsti sonur þeirra
tók við búskap sem síðar varð
skógrækt.
Það var Þóru mikið áfall þeg-
ar Steini lést snögglega á Litlu-
Strönd þar sem þau voru stödd
og átti hún mjög erfitt með að
komast í gegnum fráfall eigin-
manns síns enda voru þau mjög
samrýnd, en Þóra bjó svo vel að
hún átti ávallt góða að og voru
synir og tengdadætur hennar
stoð og stytta alla tíð. Var ég
mjög lánsamur að þekkja þessa
fjölskyldu alla mína ævi. Það var
mikil sorg þegar Egill yngsti
sonur Þóru féll frá í blóma lífsins
eftir harða baráttu við erfið veik-
indi. Nú verður það svo að Þóra
mín verður jörðuð í sveitinni
sinni hjá Steina sínum og Agli.
Hvíl í friði, elsku Þóra mín, þín
verður sárt saknað.
Vilborg Ásgeirsdóttir,
Þórarinn Kjartansson.
Þóra Ásgeirsdóttir