Fréttatíminn - 17.03.2017, Side 32

32 | FRÉTTATÍMINN | FÖSTUDAGUR 17. MARS 2017
ósjaldan þvælst fyrir öðrum of-
urhetjumyndum – og raunar lentu
ofurhetjumyndirnar sjálfar í hálf-
gerðri krísu í fyrra. Batman vs.
Superman var vond, Suicide Squ-
ad ennþá verri og þótt Captain
America væri ágæt þá var fátt nýtt
þar. Það mátti þó finna ferskleika í
Deadpool og Doctor Strange, nýj-
um persónum fylgdi ný nálgun.
Loks var X-Men: Apocalypse af-
spyrnuvond og tími mannúlfsins
Logan virtist brátt á enda – og það
var raunar margyfirlýst að þetta
yrði síðasta skiptið sem Hugh Jack-
man myndi leika hann. En myndin
gæti þó bjargað seríunni – enda
virðast Laura og jafnaldrar henn-
ar fullfær um að halda uppi eigin
seríu.
Hún og jafnaldrar hennar eiga
sér einfaldan draum – að komast til
fyrirheitna landsins. Sem er auð-
vitað Kanada. Einangrunarstefna
hefst oft með því að úthýsa „óæski-
legu“ fólki – eins og við höfum haft
fregnir af frá flugvöllum Ameríku
og víðar undanfarnar vikur – en
endar oft á því að fólk sem er svo
óheppið að vera innan landamær-
anna þráir ekkert heitar en að flýja.
Þangað sem þau eru örugg, þang-
að sem þau eru frjáls. Enda land
hinna frjálsu löngu hætt að standa
undir nafni.
Hinum megin vonar
En hvað gerist svo handan
landamæranna? Flóttamenn
heimsins geta vitnað um að þá
er baráttan oft rétt að hefjast. Í
myndinni Hinum megin vonar
(Toivon tuolla puolen) sjáum við
einn slíkan, kolsvartan í framan,
um borð í finnskum bát. Khaled er
flóttamaður frá Sýrlandi og ástæð-
an fyrir því að hann er kolsvartur
í framan er sú að hann faldi sig í
kolabing. Í einu skoti súmmerar
finnski leikstjórinn Aki Kauris-
mäki kynþáttasögu síðustu aldar;
flóttamanninn í felum, blackface-ið
(þegar hvítir menn léku öll helstu
hlutverk, líka aðra kynþætti) og til-
raun Khaled til að þvo af sér for-
tíðina.
Khaled er hrekklaus og bjart-
sýnn og fer beint til lögreglunn-
ar að sækja um hæli. Þar kynnist
hann öðrum innflytjendum, þar á
meðal Mazdak frá Írak sem gefur
honum góð ráð: „Reyndu að vera
glaðlegur. Þeir þunglyndu eru
alltaf sendir fyrst í burtu.“ Sem eru
slæmar fréttir fyrir flestallar aðal-
persónur Aki Kaurismäki.
Stuttu síðar heyrum við svo
fréttaþul finnska sjónvarpsins út-
lista hörmungarnar í Sýrlandi og
sú rödd hljómar ennþá á meðan
finnskur bjúrókrati útlistar fyr-
ir Khaled að í Sýrlandi sé ekkert
að óttast og því sé honum óhætt
að fara heim, hann þurfi því ekki
hæli í Finnlandi. Kafka hefði ver-
ið stoltur af þessari senu – en
Khaled f lýr einfaldlega eins og
fætur toga og endar fyrir tilvilj-
un á veitingastaðnum hans Walde-
mar Wikström. Wikström er hinn
erkitýpíski hvíti miðaldra Norður-
landabúi, fámáll smákaupmaður
sem við höfum fylgst með samhliða
Khaled. Hann yfirgefur eiginkonu
sína í kostulegri orðlausri senu,
hættir starfi sínu sem sölumaður
og vinnur fúlgur fjár í pókerspili
sem gæti verið hin erkitýpíska sena
Kaurismäki-myndanna allra, enda
virðist hann helst velja leikara eft-
ir því hversu góð pókerandlit þeir
geta sett upp.
En Wikström – sem og starfs-
menn hans á veitingastaðnum –
gera allt til að hjálpa Khaled. Þau
eru engar hetjur, af því í heimi
Kaurismäki er það að hjálpa náung-
anum einfaldlega eitthvað sem er
sjálfsagt. Í Helsinki eru vissulega
skúrkar – eins og ný-nasistarnir
sem berja Khaled – en fyrir lang-
flesta virðist fyrsta boðorðið ein-
faldlega vera að hjálpa náungan-
um.
Það kannast flestir alvöru kvik-
myndanördar við þann heim sem
Kaurismäki hefur skapað; stað-
leysa sem er einhvers konar blanda
af sjötta og níunda áratugnum,
brilljantín í hárinu og pönkhljóm-
sveitir í bland við fiftís-rokkabillí,
en líka gamaldags Finnar í ódýr-
um jakkafötum sem þess vegna
gætu verið frá því fyrir stríð. Þetta
er stílíseraður og heillandi heimur
fortíðar sem aldrei var nákvæm-
lega svona, en fortíðar engu að síð-
ur – og sú fortíð er sannarlega hvít.
Þessi fortíðarheimur hefur
lengstum verið hlýlegur spéspeg-
ill um það Finnland sem ól hann
– en það er alveg pínulítið óþægi-
leg þversögn sem fylgir árekstri
þessara tveggja heima. Einföld og
sjálfsögð góðmennska er (nánast)
lögmál í þessum heimi – en þótt af
honum megi margt læra er líka rétt
að muna að úr þessum jarðvegi eru
líka allar fasistahreyfingar Evrópu
nútímans sprottnar. Þannig mætti
líka spyrja hvort þessi heimur – og
þær góðmennskugoðsagnir sem
hann samdi um sjálfan sig – hafi
brugðist?
En það er samt engin spurn-
ing um það að Kaurismäki er með
hjartað á réttum stað. Þetta er
önnur myndin hans í hafnarborg-
atrilógíunni á eftir Le Havre, sem
einnig var afskaplega manneskju-
leg sýn á innf lytjendamál. Það
hefur ekki verið gefið út í hvaða
hafnarborg hann muni ljúka þrí-
leiknum – en maður veltir þó óneit-
anlega fyrir sér hvort það væri
ekki eðlilegast að semja lokaóðinn
til frægustu innflytjendahafnar-
borgar veraldar og færa okkur New
York að hætti Kaurismäki. Ef það
verður þá ennþá hægt að smygla
múslímskum leikurum þangað
þegar þar að kemur.
Flóttamaðurinn Khaled mætir hvítum miðaldra Finna.
Starfsliðið Khaled sést hér ásamt starfsliði veitingastaðarins sem hann fær vinnu hjá.
Það kannast flestir alvöru kvikmyndanördar við þann
heim sem Kaurismäki hefur skapað; staðleysa sem er
einhvers konar blanda af sjötta og níunda áratugnum,
brilljantín í hárinu og pönkhljómsveitir í bland við fiftís-
-rokkabillí, en líka gamaldags Finnar í ódýrum jakkaföt-
um sem þess vegna gætu verið frá því fyrir stríð.
Systkini Khaled verður snemma
viðskila við systur sína, sem er síðasti
eftirlifandi ættinginn. Tekst honum að
finna hana á ný?
Heimsferðir bjóða sérferð til Gardavatnsins í lok apríl. Gardavatnið er stærsta stöðuvatn Ítalíu. Það
liggur í skjóli Alpanna í norðri, í suðri tekur Pósléttan
við og er staðurinn margrómaður fyrir náttúrufegurð
og fjölbreytni. Fjöll og hamraveggir, vínviður, ólífutré og
annar fjölbreyttur gróður, litlar bryggjur, baðstrendur
og rómantískir göngustígar meðfram vatninu, ásamt
smábæjum með gömlum miðbæjarkjörnum sem iða af
mannlífi. Þetta ásamt angan af góðum mat og drykk er
það sem einkennir lífið við Gardavatnið. Í næsta nágrenni
eru fjölskyldu- og skemmtigarðar, vatnasport og útivistar
möguleikar, söfn og sögulegar minjar.
Boðið verður upp á léttar gönguferðir og siglingar um
Gardavatnið á meðan á dvöl stendur. Gardavatnið er
staður sem allir elska og þangað er hægt að koma aftur
og aftur og uppgötva nýja og spennandi staði í hverri ferð.
Dvalið verður í bænum Malcesine á norðausturströnd
vatnsins og gist í 4 nætur á Hotel Diana*** skammt frá
miðbænum. Í bænum setur Scaligero kastalinn sterkan
svip sinn á bæinn og í bakgrunni gnæfir fjallið Monte Baldo.
Möguleiki er að taka kláfinn uppá topp fjallsins en þaðan
er óviðjafnanlegt útsýni yfir eina rómuðustu náttúruperlu
Norður-Ítalíu. Bærinn er einstaklega skemmtilegur með
þröngum hellulögðum strætum, litlum veitingastöðum,
kaffihúsum og spennandi sérverslunum og er mikið
eftirlæti ferðamanna. Góðar samgöngur eru frá höfninni
í Malcesine um Gardavatnið vítt og breitt.
Frá kr. 114.995 m/morgunmat o.fl.
Netverð á mann frá kr. 114.995 m.v. 2 í herbergi
m/morgunmat alla daga og kvöldverði 20. apríl.
Frá kr.
114.995
m/morgunmat
o.fl.
Bir
t m
eð
fy
rir
va
ra
um
pr
en
tvi
llu
r.
He
im
sfe
rð
ir
ás
kil
ja
sé
r r
étt
til
le
iðr
étt
ing
a á
sl
íku
. A
th.
að
ve
rð
ge
tur
br
ey
st
án
fy
rir
va
ra
.
E
N
N
E
M
M
/
S
IA
•
N
M
80
72
5
GARDAVATNIÐ
20. apríl í 4 nætur