Ljósið - 15.05.1917, Blaðsíða 34

32
LJÓSIÐ
þjóðanna á að takast úr reifum. Sannur guð hefir aldrei
fæðst af konulífi.
Skáldverk og listir, hugvit og þekking á náltúruheim-
inum — þetta kristnar aldrei þjóðirnar. Lifandi trú á
Jesúm Ki’ist — hún kristnar heiminn betur en öll vís-
indi, ef menn trúa þvi, að drottinn vor sé góður hirðii*,
sem miskunni sig yfir öll sín viltu og veiku börn.
Hvað verður þá úr útskúfunarkenningu kirkju vorrar?
Þeir herrar, sem fórna blóði manna, eru lögbrotsmenn
Móselaga, er voru á steintöflum og Gyðingar brutu, er
þeir krossfestu Messias. — Sannur guð er ekki likami,
sem deyddur verður og grafinn. Andi og oi*ð spámanns-
ins hefir aldrei i gröf farið.
Þeir eru aumingjar, sem læra mikið og vita þó ekki,
að eilíft líf er guðsneistinn og frelsið guðsbarna innra í
oss.
Prófessor Haraldur Níelsson og séra Friðrik Frið-
riksson ættu að verða samverkamenn minir. Eg skil
betur ritninguna en þeir. Ég leita ekki að guðs frelsi i
biblíunni, heldur í minni sál.
Hvar sem ég ferðast um land vort, er fólk yfirleitt
mjög óánægt með trúfræði þá, er þjóðkirkjuprestar láta
börn læra, hvort heldur það er kver, fult af innvitnun-
um í þá fornhelgu bók, ritninguna, eða biblíusögur,
sem er valdboðið að læra sem guðsoi'ð. Greindir menn
skilja, að sannur guð hefir aldrei vex'ið svo likamlegur,
að hann, blessaður, hafi borðað mat í tjaldbúð hjá
Abraham, né heldur glimt á næturþeli við sonarson
hans, Jakob, og helt hann í reiði sinni.
Ég enda »Geisla« mína með þvi að taka þann ný-
útnefnda biskup, Jón Helgason, í mina bóndabeygju og
leiðrétta þann biblíufróða æðstaprest þjóðkirkjunnar með
sannleikanum, er sá hálærði kirkjutrúarprestur felur
fyrir börnum frelsarans.