Morgunblaðið - 24.11.2017, Blaðsíða 69

fullkomin. Með henni fór ég til
Helsingör í lýðháskólanám um
miðja síðustu öld. Við fengum
vinnu við skólann sumarið eftir,
ferðuðumst svo til Englands þar
sem við unnum á daginn í
drengjaskóla en stunduðum
enskunám á kvöldin auk þess
sem Sigrún nam hraðritun. Því-
líkt afrek sem mér þótti það árið
1957. Síðar bjuggum við saman á
Ægisíðunni eða þar til við fund-
um báðar ástina. Minningarnar
hrannast upp við þessi skrif.
Allar góðar.
Í ágúst fórum við saman til
Kaupmannahafnar. Við gengum
um gamlar slóðir, borðuðum góð-
an mat og vín, hlógum, grétum og
hrutum saman. Yndislegir fimm
dagar sem ég mun aldrei gleyma.
Já, minningarnar hrannast svo
sannarlega upp. Allar góðar og
aldrei féll skuggi á okkar vináttu.
Með þakklæti og trega kveð ég
mína kæru vinkonu.
Bylgja Tryggvadóttir.
Nú er skarð fyrir skildi, góða
vinkona okkar, Sigrún, er fallin
frá. Sigrún var virkur þátttak-
andi bæði í Kvennaframboðinu
og í Kvennalistanum frá upphafi,
skipaði sæti á framboðslistum
beggja og veitti þar drjúgt lið-
sinni.
Hæglát, yfirveguð, með hlýja
og ljúfa nærveru, góða kímni-
gáfu. Var ávallt reiðubúin að taka
þátt, leggja hönd á plóg, vera
með, styðja. Lét aldrei sitt eftir
liggja. Hafði ákveðnar skoðanir,
fylgdi þeim eftir af festu og sam-
kvæmt eigin gildismati. Sigrún
var hávaxin og glæsileg kona, fal-
lega búin, tíguleg og flest klæddi
hana. Hún var vinur vina sinna og
fjölskylduböndin voru traust og
náin, þau bjuggu öll í sama hús-
inu, hún og Jónas og Silla dóttir
þeirra og fjölskylda hennar, og
deildu húsnæðinu. Sigrún var
fáguð og listræn, heimilið smekk-
legt og hlýlegt og það var ævin-
lega gefandi og notalegt að heim-
sækja hana. Ekki síður var það
tilhlökkunarefni að fá boð í árlega
kampavínsveislu þeirra mæðgna,
Sigrúnar og Sillu, á Kambs-
veginum, en þangað voru vinkon-
ur þeirra boðnar og komu með
kampavínið, en mæðgurnar sáu
um girnilegar og óviðjafnanlegar
veitingar. Þar var alltaf ríkuleg
gleði og kátína. Sigrún hafði
ánægju af því að ferðast og fór oft
á framandi slóðir, t.d. til Austur-
landa nær. Eftir að veikindi
hennar komu í ljós hafa þær
mæðgur og Torfi, tengdasonur
hennar, ferðast víða og notið þess
að eiga góðar og gjöfular stundir
saman, allt fram til hins síðasta.
Fjölskyldan og vinir hafa stað-
ið eins og skjólgarður um Sig-
rúnu í veikindum hennar. Við
höfum hist, nokkrar kvennalista-
konur, reglulega í föstudagshá-
degi í tæplega þrjátíu ár, síðustu
tuttugu árin á Jómfrúnni. Þar
höfum við rætt málefni líðandi
stundar og ofið saman vináttu-
tengsl. Við höfum farið reglulega
í stuttar ferðir á sumrin og haldið
árleg jólaboð þar sem fleiri
kvennalistakonur komu, og
seinni árin á heimilum hver ann-
arrar.
Sigrún var ein í þessum hópi,
ómissandi, traust og góð vinkona
og um síðustu jól var henni mikið
í mun að bjóða okkur heim til sín
um jólin. Og í síðasta sinn er við
heimsóttum hana sagðist hún
endilega ætla að mæta á Jóm-
frúna næsta föstudag. Af því varð
auðvitað ekki og við söknum Sig-
rúnar sárt, að henni er mikil eft-
irsjá, en mestur er missir Sillu,
Torfa og fjölskyldu þeirra, systk-
ina hennar og annarra ástvina.
Við vottum þeim innilega samúð.
Blessuð sé minning Sigrúnar Sig-
urðardóttur.
Danfríður Skarphéðinsdóttir,
Guðrún Agnarsdóttir,
Guðrún Ögmundsdóttir,
Kristín Ástgeirsdóttir,
Kristín Einarsdóttir,
Kristín Jónsdóttir,
Sigríður Lillý Baldursdóttir.
Hún er létt á fæti á göngu í
kyrrðinni í kringum Skálholts-
búðir. Með stelpulegt fasið og
vakandi vitund. Fagnandi vitund,
á kannski vel við. Hún varðveitir
og nærir forvitni barnshugans og
gleðst yfir smæstu undrum lífs-
ins. Af henni drýpur djúpstæð
viska þess sem gengið hefur lífs-
ins veg með opið hjarta. Við hin,
sem göngum við hlið hennar í
Skálholti, meðfram Þingvalla-
vatni í sumarkyrrðinni og yfir
grasi grónar hæðirnar við Gaia-
house í Englandi, njótum nánd-
arinnar. Hún er með opinn faðm-
inn fyrir ævintýrum lífsins.
Draumurinn er að fara í hug-
leiðslu- og bogaferð til Indlands
þegar hún verður áttræð. Við hin
gerum draum hennar að draumi
okkar allra. Að sjálfsögðu verður
þetta hópferð. Það vill enginn
missa af þessum leiðangri. Ald-
urslaus og drífandi. Tilhugsunin
sameinar okkur í tilhlökkuninni.
Og í einlægri væntumþykjunni.
Við höfum dvalið langtímum
saman í þögninni þar sem orðin
hljóðna og rödd viskunnar,
innsæið, fær áheyrn. Sigrún nýt-
ur þess að hlusta. Nýtur upplif-
unarinnar. Hvort sem hún er úti í
náttúrunni, á kyrrðarvökum, í
leikhúsinu eða í óperunni. Hún
smitar okkur hin með leiftrandi
frásögnum af eftirminnilegum
sýningum þegar kyrrðin er rofin
og við sameinumst í hlátri og sög-
um og hugleiðingum um lífið og
tilveruna við drekkhlaðin matar-
borðin. Og orðin og hláturinn
óma þangað til við sameinumst
aftur í þögninni á hugleiðslupúð-
anum sem er aldrei langt undan,
svartur og hlýr. Hún leggur
metnað og ást í saumaskapinn
þegar kyrrðarvökurnar fara
stækkandi og fjölga þarf púðun-
um. Kyrrðinni fylgir ekki bara
hlátur. Henni fylgja líka tár og
traust og djúpstæð vinátta.
Heimili Sigrúnar er okkur opið
eins og hlýr faðmur. Þar setjumst
við síðast á púðana aðeins nokkr-
um dögum fyrir andlát hennar
þar sem við eigum ógleymanlegt
kvöld. Fallega viðarklukkan á
veggnum slær lokatóninn í okkar
síðustu hugleiðslu. Eftir stendur
djúpstætt þakklætið. Þakklæti
fyrir kærleiksríka vináttu og hlý
samúð með öllum ástvinum okkar
kæru vinkonu, Sigrúnar Sigurð-
ardóttur.
Namaste, Dharmavinirnir;
Andrea, Ásta, Hafdís,
Hrefna, Ingibjörg, Ragnar,
Steinunn og Þórunn.
Hún Sigrún var yndisleg, hlý
og gefandi. Tignarleg. Til í að
prófa nýja hluti. Þegar undirrituð
lýsti yfir vilja til að fara á reiki-
námskeið í byrjun árs 2012 sagði
hún strax: „Mig langar að fara
með þér.“ Og við fórum þrjár jóg-
ínur, þær á áttræðisaldri, ég að-
eins yngri. Urðum reikisystur.
Svona var hún Sigrún, óhrædd
við að kynna sér nýja hluti.
Hennar verður sárt saknað af
morgunjógum sem faðma saman
lífið í morgunsárið og kryfja á
eftir tilveruna yfir góðum kaffi-
bolla.
Hvíl í friði, elsku Sigrún. Inni-
legar samúðarkveðjur, elsku
Silla, Torfi, börn og barnabörn.
Kveðja frá morgunjógum í
Yogavin;
Vilborg, Sólveig, Halla Mar-
grét, Brynhildur, Anna,
Kristín, Agnes, Guðrún
(Gigga), Sirrý (Sigríður),
Ósk, Sólrún.
Elskuleg vinkona okkar
kvaddi þennan heim 14. nóvem-
ber sl. eftir stutta en erfiða
sjúkralegu. Leiðir okkar vin-
kvennanna lágu saman í Sam-
vinnuskólanum árin 1954-55 og
hafði vinskapurinn því varað í 63
ár. Árgangur okkar var nokkuð
sérstakur þar sem þetta var síð-
asti veturinn sem skólinn starfaði
í Reykjavík og síðasti árgangur-
inn sem Jónas frá Hriflu útskrif-
aði, sá merki og umdeildi maður
sem boðaði samvinnuhreyf-
inguna af miklum móð. Ef til vill
hafa hans áhrif eitthvað haft með
það að gera að ellefu stúlkur úr
hópnum stofnuðu saumaklúbbinn
okkar góða sem hefur upplifað og
framkvæmt svo margt saman
gegnum árin.
Framan af voru það fjöl-
skylduveislurnar þar sem við
studdum hver aðra og hjálpuð-
umst að, síðar þegar börnin uxu
úr grasi tóku ferðalögin við inn-
anlands sem utan og er ómetan-
legt að eiga þessar dýrmætu
minningar að ylja sér við nú þeg-
ar árin færast yfir og um hægist.
Sigrún vinkona okkar var oftar
en ekki forsprakki og aðaldrif-
fjöðrin í mörgum okkar ferðum
og uppátækjum, í hennar huga
var allt hægt, við hefðum varla
upplifað öll þessi ævintýri ef
hennar hefði ekki notið við.
Núna er stórt skarð höggvið í
okkar góða hóp og við aðeins
fimm eftir af upprunalega hópn-
um, misvel á okkur komnar og
því ekki að búast við neinum æv-
intýraferðum lengur, ekki síst
þar sem Sigrún er ekki lengur
með okkur til skrafs og ráða-
gerða. Far þú í friði kæra vin-
kona, við söknum þín óendanlega
mikið.
Elsku Silla og fjölskylda, við
sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Saumaklúbburinn,
Gígja Árnadóttir.
Leiðir okkar Sigrúnar lágu
saman í faðmi fjölskyldu, fjalla og
vina. Við kynntumst vel í öræfa-
kyrrðinni og iðkuðum saman jóga
og hugleiðslu.
Sigrún var þaulreynd á fjöllum
og unun að vera með henni á há-
lendinu. Hún fór höfðingleg til
fjalla með silkiklút og tauhanska.
Hún var líka aldurslaus garpur
með „allt á bakinu“. Við gengum
saman um undraveröld Jöklu og
Kringilsárrana. Ferðin átti rætur
að rekja í baráttunni fyrir vernd-
un miðhálendisins og Sigrún stóð
þögul mótmæli við Kárahnjúka-
virkjun með reisn. Þetta var upp-
hafið að seinna göngutímabili
Sigrúnar. Hún hélt að öræfaferð-
irnar yrðu ekki fleiri þar sem allir
gömlu göngufélagarnir voru
hættir að fara á fjöll. En þarna
hófst nýtt tímabil með dýrmæt-
um minningum. Það var gaman
að ganga með Sigrúnu um víð-
ernin, hlýtt bros, hlátur, blik í
auga. Við gengum fáfarna leið úr
Grágæsadal í Kverkárnes um
Brúarjökul í Kverkfjöll. Að
kveldi dags fallegar tjaldbúðir.
Sigrún svo natin og vandvirk, á
meðan við stelpurnar fórum í
heitt hverabað tók hún til í tjald-
inu og raðaði öllu fjalladótinu
snyrtilega upp og gerði huggu-
legt. Nokkrum árum síðar í
Langasjósferð sagði Sigrún við
Hörpu: „Ég ætla að sleppa
Sveinstindi og fara nakin í fjalla-
bað, ég hef aldrei gert það.“ Svo
sá Brynhildur fjallakokkur Sig-
rúnu dýfa sér fimlega í Langasjó.
Svona var Sigrún sífellt að prófa
eitthvað nýtt, láta draumana ræt-
ast, skapa falleg augnablik.
Fyrir sjö árum mætti hún á
fyrstu kyrrðarvökuna. Við fund-
um djúpa vináttu í kyrrðinni. Sig-
rún var í kjölfarið stofnfélagi í
Félagi um vipassana-hugleiðslu
og sat í stjórn félagsins frá upp-
hafi. Við dharma-vinirnir höfum
oft hlegið að dásamlegri hug-
leiðsluferð til Gaia House þar
sem okkur tókst að tala svo mikið
saman þrátt fyrir viku í þögn.
Það var hlegið og talað innilega
og viðstöðulaust alla leiðina með
lest til flugvallarins. Okkur
fannst lestarferðin tímalaus eins
og Indlandsferð. Sigrúnu langaði
að halda upp á áttræðisafmælið á
Indlandi og við vorum til í það.
Það munaði litlu. Hún sagði okk-
ur hvernig gönguferðir hennar á
árunum áður voru í raun hennar
hugleiðsla. Hún naut þess að iðka
jóga og hugleiðslu. Í síðasta jóga-
tímanum hennar, fyrir rúmum
mánuði, sá ég morgunsólina
skína inn um gluggann á friðsælt
og kærleiksríkt andlitið þar sem
hún lá í slökun. Yndislegt augna-
blik. Svo var farið í morgunkaffi á
Kaffi Mos, þar sem morgunjógar
taka seinni hálfleik yfir cappucc-
ino og croissant.
Dharma-vinurinn góði er dá-
inn. Vinkona mín í kyrrðinni, sú
sem þekkti öræfafaðminn svo vel,
sú sem gaf fallegt bros og hlýja
hlustun. Dáin. Allt sem fæðist
deyr, allt sem birtist hverfur. Við
sátum með því. Og líka því sem
ekki fæðist og ekki deyr. Við
hlustuðum á það. Það sem er.
Þetta undursamlega sem við
finnum fyrir í nálægð þeirra sem
við elskum.
Fuglarnir eru horfnir inn í himininn,
og núna gufar síðasta skýið upp.
Við sitjum saman fjallið og ég
þangað til aðeins fjallið er.
(Li Po)
Ástarþakkir fyrir samveruna,
dýpsta samúð til ykkar elsku vin-
ir Silla, Torfi, Freyr, Sigrún,
Solla og fjölskylda.
Ásta Arnardóttir.
þefinn af fullorðinslífi sem var allt
öðruvísi en það sem ég þekkti á
Íslandi og úr sjónvarpinu. Ég á
Kötu minni það að þakka að sjón-
deildarhringur æskuáranna víkk-
aði svo um munaði. Farvel, elsku
frænka.
Linda Vilhjálmsdóttir.
Katrín Þorvaldsdóttir er fallin
frá eftir snarpa sjúkdómsbaráttu.
Katrín tók virkan þátt í starfi Við-
reisnar frá upphafi og lagði þar
drjúgan skerf til mála.
Hún sat í efnahagsnefnd
flokksins og þar kom þekking
hennar á viðskiptalífinu og sér í
lagi alþjóðaviðskiptum sér vel.
Eins og oft er um þá sem velja
orð sín vandlega var hlustað á
röksemdir Katrínar og þær höfðu
mikið vægi.
Hún var einlægur Evrópusinni
og áttaði sig vel á því hve mik-
ilvæg frjáls viðskipti eru fyrir vel-
ferð almennings.
Dekur við sérhagsmuni var eit-
ur í hennar beinum og hún lagði
mikla áherslu á að sömu reglur
yrðu að gilda um alla og að þær
reglur væru sanngjarnar.
Þó að Katrín væri ekki mikið
fyrir að trana sér fram var hún
viljug að taka að sér verkefni og
tók virkan þátt í stofnun Viðreisn-
arfélags í Hafnarfirði og sat þar í
stofnstjórn.
Við sem kynntumst störfum
Katrínar minnumst hennar með
hlýhug og virðingu. Það er skarð
fyrir skildi, en við erum ríkari en
ella að hafa kynnst þessari mann-
kostakonu.
Ættingjum Katrínar og vinum
sendi ég samúðarkveðjur fyrir
mína hönd og annarra félaga í
Viðreisn.
Benedikt
Jóhannesson.
Fyrir ungan, frjálslyndan og
alþjóðasinnaðan flokk eins og Við-
reisn er þýðingarmikið að hafa
innan sinna raða kraftmikið hug-
sjónafólk sem reiðbúið er að tala í
þágu hugsjóna en ekki síður að
halda forystu flokks við efnið.
Þannig var Katrín Þorvaldsdóttir.
Hún var boðin og búin að sinna
flokksstarfi og gerði það af mikilli
alúð, allt í þágu heildarhagsmuna
og þeirra hugsjóna sem henni
voru kærar.
Katrín Þorvaldsdóttir var öfl-
ugur liðsmaður í grasrót Viðreisn-
ar.
Mætti vel og glaðsinna á alla
fundi; vinnustofur, opna fundi og
málefnanefndarfundi og tók virk-
an þátt í umræðum flokksmanna
á samfélagsmiðlum. Hún var
áhugasöm um neytendamál og
beitti sér fyrir því að þeim yrði
betur sinnt innan flokksins. Katr-
ín kom að stofnun fyrsta bæjar-
málafélags flokksins, í Hafnar-
firði, þrátt fyrir erfið veikindi. Var
einstakt að hitta hana á stofn-
fundinum fyrir nokkrum vikum
þar sem hún mætti galvösk til að
styðja við flokksstarfið. „En ekki
hvað?“ eins og hún orðaði þetta
sjálf.
Hún hafði alltaf gaman af því
að ræða pólitík, samfélag og Við-
reisn.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst Katrínu og baráttuanda
hennar á öllum sviðum. Hennar
verður sárt saknað úr starfi Við-
reisnar.
Það er af miklu þakklæti sem
ég kveð Katrínu um leið og ég
votta aðstandendum hennar sam-
úð mína. Megi hið eilífa ljós fylgja
Katrínu Þorvaldsdóttur.
Þorgerður Katrín
Gunnarsdóttir, formaður
Viðreisnar.
Við Kata höfum verið vinkonur
alla tíð síðan við vorum litlar, við
bjuggum í sömu götu, Holtagerð-
inu í Kópavogi, gengum í Kárs-
nesskóla og sátum meira að segja
saman eitt árið. Forlögin höguðu
því þannig að við fylgdumst að allt
frá æskuárunum í Kópavogi og
þessi vinátta var mér afskaplega
dýrmæt.
Ég man að á grunnskólaárun-
um var Kata strax orðin alæta á
tónlist og hlustaði á Radio Lux-
embourg og kanaútvarpið og lagði
sig þá þegar mjög eftir enskunni á
þessum táningsárum okkar.
Við Kata héldum báðar til Aix
strax að loknu stúdentsprófi,
bjuggum í Provence um árabil og
nutum þeirra forréttinda að eign-
ast hlutdeild í annarri menningu
og annarri vídd. Við drukkum í
okkur þessa Miðjarðarhafsmenn-
ingu og nutum augnablikanna.
Hún elskaði lífið, var mjög fróð-
leiksfús, sogaði í sig menningu
ólíkra svæða.
Hún ferðaðist til fjarlægra
landa, Túnis, Gvatemala, Mexíkó,
Marokkó og Balí. Eitt af því síð-
asta sem við ræddum var einmitt
að hún ætlaði að eyða tímanum í
að ferðast á nýjar slóðir. Vissu-
lega er hún nú lögð af stað en
kannski ekki þangað sem hana ór-
aði fyrir.
Kata hafði góðan og fágaðan
smekk bæði á lífsins lystisemdum
sem og á listinni, bókmenntum og
tónlist.
Hún las mikið, stundaði tón-
leika og elskaði að fara út að
borða. Hún elskaði góðan fransk-
an mat. Hún var ansi fjölhæf og
stofnaði sitt eigið fiskútflutnings-
fyrirtæki, enda þekkti hún Frakk-
landsmarkaðinn vel.
Fyrir nokkrum árum ákváðum
við nokkrar skólasysturnar úr
Kársnesskóla að endurnýja
tengslin og stofnuðum hópinn
Holtagerðisstelpurnar. Við höfum
haft það markmið að hittast einu
sinni á ári og átt ógleymanlegar
stundir.
Augnablikin sem maður gefur
sér með ástvinum sem eru manni
dýrmætust.
Kata var gjafmild og stóð með
þeim sem minna máttu sín. Hún
var líka bóngóð og gott var að
bera undir hana álitamál því hún
var mjög skörp og hlutlaus. Kata
var traustur vinur vina sinna og
veit ég ekki til þess að hún hafi
nokkru sinni sagt eitthvað mis-
jafnt um nokkurn mann.
Kata var ákveðin og rökföst og
hafði mikinn áhuga á pólitík, sem
var hennar lífsins elexír; þó að við
værum ekki alltaf sammála gat
verið mjög skemmtilegt að ræða
um pólitík við hana.
Kata var mikil kattakona og
sinnti köttum af einstakri alúð.
Frá fyrstu tíð man ég hana með
kött í fanginu eða sér við hlið,
fyrst var það Nóra sem hún talaði
við eins og jafningja. Það var
henni mikið kappsmál að flytja
Titta með sér heim frá Frakk-
landi. Kata var hafsjór af fróðleik
um líf, líðan og sálfræði katta.
Ég man eftir nokkrum köttum í
lífi hennar, Titta í Aix og svo
Snjólfi og Dimmu.
Á síðustu árum tók hún að sér
sex ketti ásamt því að hugsa um
alla heimsins ketti, hún sá um að
fóðra og bjarga köttum og starf-
aði af lífi og sál með samtökunum
Villiköttum í Hafnarfirði. Kata
mín var einstök vinkona sem ég er
heppin að hafa verið samferða.
Ég votta nánustu aðstandend-
um samúð á þessari stundu, Ernu
móður hennar, bræðrum Alla og
Bjössa, og Ólínu mágkonu hennar
sem hugsaði um hana í veikind-
unum af einstakri natni og styrk.
Petrína Rós Karlsdóttir.
Það var handagangur í öskj-
unni nú síðsumars og í haust þeg-
ar þéttur hópur Viðreisnarfólks í
Hafnarfirði kepptist við að koma
bæjarmálafélaginu okkar á kopp-
inn, nú fyrir alþingiskosningarn-
ar.
Þessi hópur hafði hist reglu-
lega á kaffihúsum bæjarins til
skrafs og ráðagerða. Katrín Þor-
valdsdóttir var þar í hringiðunni
að skipuleggja og leggja lóð á vog-
arskálarnar. Katrín var stofn-
félagi og átti sæti í fyrstu stjórn
félagsins.
Við minnumst hennar af hlý-
hug. Katrín var hæverskur
heimsborgari, glöggskyggn, með
hjartað á réttum stað. Fyrir hönd
okkar allra í Félagi Viðreisnar í
Hafnarfirði vil ég þakka Katrínu
fyrir samstarfið, hvatninguna og
baráttuandann. Minningin um
góðan félaga lifir.
Fjölskyldu og vinum vottum
við okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð blessa minn-
ingu þína.
Nú ertu ljúfan leidd á burtu frá mér
í ljósið inn sem læknar öll þín mein
og þrautir allar þungar færðar frá þér
nú fagnar þú sem fagurt blóm á grein.
(Erla Halls)
Fyrir hönd Félags Viðreisnar í
Hafnarfirði,
Jón Ingi Hákonarson.
Þá er vinkona mín hún Kata
sofnuð svefninum langa allt of
ung, eftir erfið veikindi.
Mig langar að minnast æsku-
vinkonu minnar úr Holtagerðinu
með örfáum orðum. Það var gam-
an að alast upp í Kópavoginum á
sjötta og sjöunda áratugnum.
Alltaf fullt af krökkum, enda
mörg í hverju húsi og oft á tíðum
mikið fjör. Kötu var samt alltaf
mikið saknað þegar hún fór í
Hólminn á sumrin.
Kata var falleg bæði að utan
sem innan, aldrei heyrði maður
hana hallmæla einum né neinum.
Hún var alltaf glöð, kát og já-
kvæð, alltaf til í að gera eitthvað
skemmtilegt. Þegar komið var á
táningsaldurinn fóru mörg trún-
aðarsamtölin fram í stigagangin-
um (fram á nótt) á nr. 56.
Við höfðum báðar gaman af að
hlusta á tónlist þess tíma, það
mátti t.d. alls ekki missa af Lög-
um unga fólksins, auk þess sem
við hlustuðum á vínylinn tímunum
saman. Tónabæjarferðirnar voru
margar, einnig Karnabæjarferð-
irnar.
Um tvítugt skildu leiðir okkar
að mestu er hún flutti til Frakk-
lands,ég var hér heima í mínu,
giftist svo og eignaðist mína fjöl-
skyldu.
Samt var það nú þannig að þó
að langur tími liði á milli þess að
við vinkonurnar hittumst var það
alltaf eins og það hefði gerst í
gær.
Við tókum upp á því fyrir ein-
hverjum árum að hittast nokkuð
reglulega við Holtagerðisstelp-
urnar (þær sem voru fæddar 5́5)
og þá var nú oft glatt á hjalla,
hlutirnir rifjaðir upp og mikið
hlegið.
Ég minnist Kötu minnar með
virðingu og þökk.
Ernu móður hennar, bræðrum
og fjölskyldum þeirra votta ég
samúð mína.
Aðalbjörg Kristinsdóttir
(Abba).
MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2017