Morgunblaðið - 12.01.2018, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
Starf starfsmannastjóra er ekki
kjörið til vinsælda, en mér fannst
alltaf Stefán vera sjálfum sér
samkvæmur í ákvörðunum og
geta þannig réttlætt gerðir sínar
opinskátt. Næst var hann ráðinn
forstöðumaður Stofnlánadeildar
landbúnaðarins. Hafi hann verið
á heimavelli í fyrri störfum, þá
var hann það þar. Þekking hans
og áhugi á högum landbúnaðar-
ins, ótrúlegt minni hans og for-
vitni um menn og málefni gerði
hann að lifandi uppsláttarriti.
Það var hægt að fletta upp í hon-
um nöfnum á bæjum og bændum
um allt land. Árið 1984 var Stef-
án ráðinn einn af bankastjórum
Búnaðarbankans. Þar nutu sín
allir þeir kostir sem hér hafa ver-
ið taldir. Ég held að flestir geti
verið sammála um að Stefán hafi
verið farsæll bankastjóri á erf-
iðum tímum. Ég hóf störf í Bún-
aðarbankanum ári á undan Stef-
áni. Strax myndaðist náið
vináttusamband milli okkar og
fjölskyldna okkar sem hefur
haldist óslitið til dagsins í dag.
Flestir ánægjulegir og eftir-
minnilegir atburðir í lífi mínu og
fjölskyldu minnar tengjast á ein-
hvern hátt Stefáni og fjölskyldu
hans. Á síðustu árum eru það ut-
anlandsferðirnar og leikhúsferð-
irnar með þeim Stefáni og Arn-
þrúði sem standa upp úr. Á yngri
árum þótti mér frændi minn
ótrúlega heppinn í ýmsum fjár-
festingum. Ég kallaði hann Fæt-
ter Höjben, eftir heppna frænd-
anum í dönsku Andrésblöðunum.
En seinna áttaði ég mig á að
mest var þetta frekar gott við-
skiptavit og útsjónarsemi en
heppni. En víst var hann heppinn
og heppnastur, eða snjallastur,
var hann í makavali þegar hann
fékk hana Arnþrúði fyrir eigin-
konu. Mér hefur oft fundist að
Stefán hafi valið sér kvonfang
búið sömu mannkostum og móðir
hans var. Hann naut þess nú í
veikindum sínum að hafa styrka
stoð sér við hlið.
Það er okkur mikill harmur að
þrjú Skinnastaðarsystkinanna
skuli hafa kvatt þetta líf á innan
við ári. Stefán og Hanna systir
hans voru okkar nánustu vinir.
Við Martha sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Arn-
þrúðar og fjölskyldunnar. Hugur
okkar er hjá þeim öllum.
Gunnar Már Hauksson.
Jólaundirbúningur okkar
systra hófst alltaf með sama
hætti. Samviskusamlega sett-
umst við niður með sparibaukana
okkar og undirbjuggum ferð í
Búnaðarbankann. Ungar kom-
umst við að samkomulagi um að
Marta María, eldri systir mín,
ætti alla gullpeningana sem safn-
ast höfðu yfir árið en ég, litli
lukkunnar pamfíllinn, fékk alla
silfurpeningana í staðinn. Alsæl
með þyngri baukinn, fullan af
silfri, klæddist ég síðan mínu fín-
asta pússi og svo var lagt af stað í
bankann. Þar var tekið veglega á
móti okkur á skrifstofu banka-
stjórans, og á meðan við tróðum
okkur út af jólasmákökum var
aurinn talinn. Sannleiksstundin
rann upp þegar ritarinn mætti
með niðurstöðurnar og banka-
stjórinn sjálfur sá um að lesa upp
söfnunarvelgengni banka-
barnanna á árinu.
Stefán þekkti ég samt betur
sem bónda en bankastjóra. Öll
sumur vorum við í Vindási ýmist
að ríða út, heyja og í hestaferðum
á hálendinu. Stefán var hlátur-
mildur, með prakkaralegt bros
og þægilega, ljúfa nærveru.
Reglulega plötuðum við krakk-
arnir hann í sögustund, en þá fór
hann alltaf með sömu söguna,
Búkollu. Söguna sagði hann löt-
urhægt, með djúpri röddu og
alltaf var hún nákvæmlega eins.
Síðar reyndi barnapía að gleðja
okkur systur með því að fara með
sömu sögu, en komst ekkert
áfram því söguna kunnum við svo
vel eftir Stefáni að það þurfti
reglulega að stoppa og leiðrétta
frásögnina. Stefáns Búkolla er
hin eina sanna Búkollusaga og
enn í dag myndi ég leiðrétta illa
framsetta Búkollu.
Stefán, þegar ég hugsa til þín
sé ég fyrir mér sólríkan dag í
hestaferð. Þú ert hlæjandi í reið-
buxunum, rösklega að leggja á
bak á viljugasta hesti ferðarinn-
ar, en viljugri hesta en þína var
vart hægt að finna. Elsku Stefán,
það er sárt að kveðja en ég veit
fyrir víst að á móti þér er tekið
með stóði gæðinga. Við sjáumst
aftur síðar.
Þitt Vindásbarnabarn,
Ingibjörg Friðriksdóttir.
Stefán Pálsson hefur söðlað
hest sinn og haldið inn á hinar
grænu grundir eilífðarinnar, þar
sem himinn og jörð mætast og
reiðskjóti Stefáns fer örugglega
á flugaskeiði eins og Sleipnir
Óðins. Sá er þetta ritar telur það
eitt af sínum gæfusporum á lífs-
leiðinni að hafa kynnst Stefáni
Pálssyni ungur að árum, átt hann
að sem hollan ráðgjafa og vin og
Búnaðarbankafólkið, en þar fór
hann fyrir liði um árabil sem
bankastjóri.
Stefán var fæddur á Skinna-
stað í Öxarfirði og jafnframt ætt-
aður frá Hólum í Austur-Skafta-
fellssýslu. Hann var því að
uppruna og lífshugsjón sveita-
maður sem trúði á mátt moldar-
innar og var bændum trúr í starfi
sínu bæði sem framkvæmda-
stjóri Stofnlánadeildarinnar og
bankastjóri Búnaðarbankans.
Stefán gjörþekkti landið allt og
þau Arnþrúður bundust mörgu
fólki tryggðaböndum. En í gegn-
um hestamennskuna svalaði
hann sinni búskaparþrá, hann
var alltaf mjög virkur í starfi
hestamanna og var m.a. formað-
ur Landssambands hestamanna í
fimm ár. Þau Arnþrúður sóttu
alltaf landsmótin og hafði Stefán
næmt auga fyrir glæsileika
hestsins og þekkti vel að „sá
drekkur hvern gleðinnar dropa í
grunn, sem dansar á fáksspori
yfir grund,“ enda var hann og
fjölskyldan vel ríðandi. Og áttu
þau hjón hestabúgarð með
nokkrum vinum sínum að Vind-
ási í Hvolhreppi. Það sýnir hins-
vegar hug hans til æskustöðv-
anna að þegar um hægðist
byggðu þau hjón sumarhús að
Skinnastað og áttu þar margar
gleðistundir enda reiðleiðirnar
góðar í Öxarfirði og Norður-
Þingeyjarsýslu. Þar sló hjarta
hans og æskuminningarnar urðu
að lifandi ævintýrum á ný á fal-
legu ævikvöldi, hugur hans og
hönd var bundinn þessu fallega
héraði og fólkið norður þar hon-
um kært. Þarna í fallegri hlíð reis
unaðsreitur fjölskyldunnar þar
sem húsbóndinn þekkti landið,
kunni sögurnar og höfðu þau
hjón gaman af að fá góða gesti
þangað.
Stefán var afkastamaður og
bæði fljótur að borða og vinna,
hann átti auðvelt með að taka af-
stöðu til mála og var því borðið
hreint og málin afgreidd jafnóð-
um. Hann var bankamaður, lærði
til viðskipta í Samvinnuskólanum
og til bankamála í Englandi og
rúmlega tvítugur var hann kom-
inn til starfa í Búnaðarbanka Ís-
lands þar sem hann starfaði síð-
an í 43 ár. Hann var kröfuharður
um góðan rekstur bankans og
fylgdist vel með landsmálum og
veðrabrigðum í atvinnulífi lands-
ins, vissi nákvæmlega hvenær
mátti slá í klárinn og hvenær bar
að hægja ferðina. Þeim er þetta
ritar þótti gott að vinna með
Stefáni og leita álits hans á mál-
um sem sneru að stjórnmálum og
atvinnulífi. Bankaráð Búnaðar-
bankans var skipað heilsteyptum
einstaklingum og samstarfið við
Stefán og bankastjórana og
starfsfólk bankans einstakt og
gott. Þá var hugarfarið hvað get
ég gert fyrir landið mitt og við-
skiptavinina, en ekki það hugar-
far sem því miður tók við eftir
einkavæðinguna, þegar hóg-
værðin hvarf og eigendurnir
hugsuðu meira um sjálfs síns
hönd og eigin gróða. Stefán var
hollráður drengskaparmaður
sem lifði margan hamingjudag
með fjölskyldu sinni og vinum og
var vinfastur og trygglyndur.
Við Margrét vottum Arnþrúði
og fjölskyldunni, okkar dýpstu
samúð og kveðjum góðan vin
með söknuði og orðum skáldsins:
Við brottför þína brugðu fjöllin lit
og blámi himins varð að mistri gráu.
(HP)
Blessuð sé minning Stefáns
Pálssonar.
Guðni Ágústsson.
Góðvinur minn Stefán Pálsson
er allur. Mér er ljúft að minnast
þessa heiðursmanns örfáum orð-
um sem yljuð eru mikilli þökk
fyrir mæt kynni. Þau hófust þeg-
ar Stefán stýrði Stofnlánadeild
landbúnaðarins af miklum sóma
og átti bændur alls staðar að af
landinu að kunningjum góðum
yfir í einlæga vináttu og þökk
fyrir skjóta og örugga afgreiðslu
mála. Þau voru mörg málin sem
ég var að reyna að fylgja sem
bezt eftir fyrir bændur eystra
sem ekki voru á hverjum degi
hér í Reykjavík og í Stefáni átti
ég sannarlega hauk í horni, alltaf
tilbúinn að hlusta, alltaf reiðubú-
inn að taka til skoðunar rök-
semdir bændanna og sanngjarna
þörf á fyrirgreiðslu. Sanngirni
var ein þeirra eðliseiginda sem
Stefán átti, hann rasaði í engu
um ráð fram, fór vandlega yfir
málin og fékk þau leyst furðu-
mörg flókin og erfið á stundum.
Sama veit ég að gilti um hann
sem bankastjóra Búnaðarbank-
ans, en mér er ánægjuefni að
hafa lagt þar lið og í engu brást
hann trausti manna þar, allt
gjört eins og bezt var á kosið,
viðmót hans gagnvart viðskipta-
vinum var rómað og engin ein-
kunn í starfi er betri en það.
Mér eru samt enn minnisstæð-
ari kynnin af manninum sjálfum,
hinum smáglettna manni með
þennan smitandi glaða hlátur, en
hann var alvörumaður um margt,
hafði trúmennskuna að föstum
fylginaut, alúðarfull framkoma
hans og ljúfmennska samfara
ákveðni og rökhyggju, allt skap-
aði þetta honum verulegar vin-
sældir í öllum störfum.
Hann eignaðist framúrskar-
andi lífsförunaut þar sem var
hún Arnþrúður skólasystir mín,
samhent gengu þau lífsleiðina og
missir Arnþrúðar því mikill. Við
Hanna sendum henni og þeirra
fólki öllu einlægar samúðar-
kveðjur. Með Stefáni Pálssyni er
genginn hinn farsæli og vamm-
lausi sæmdarmaður er átti lífs-
sögu ágæta. Megi hann njóta alls
hins bezta á ókunnum eilífðar-
lendum.
Helgi Seljan.
Ég kynntist Stefáni ekki fyrr
en hann var kominn á miðjan ald-
ur, en hann var einn af þessum
samferðamönnum sem ég hefði
gjarnan viljað kynnast miklu
fyrr.
Leiðir okkar lágu fyrst og
fremst saman í frístundum við
búskaparstúss á Vindási í Hvol-
hreppi og þar var Stefán svo
sannarlega á heimavelli. Við
kepptumst vitanlega um að vera
fyrri til að komast í traktorinn að
morgni dags enda fylgdi því
ákveðin yfirburðastaða á meðan
hinir heimilismennirnir voru að
dunda við eitthvað miklu óæðra.
Allir dagar í búskapnum með
honum voru skemmtilegir. Stef-
án var einstakur dugnaðarforkur
og það var alveg sama hvað hann
tók sér fyrir hendur, óþolinmæð-
in og ákafinn við að koma verk-
um af stað, að ég tali nú ekki um
að ljúka þeim á sem skemmstum
tíma, setti skemmtilegt mark sitt
á samstarfið í Vindási.
Það var oft æði mannmargt á
frístundaheimilinu og býsna ólík-
ar skoðanir meðal félaganna um
menn og málefni og vitanlega
höfðum við öll ávallt rétt fyrir
okkur. Stefán var býsna laginn
við að telja fólk á sína skoðun án
þess að hafa hátt, en þó var hann
fastur fyrir og trúr hugsjónum
sínum. Hann var svo vel að sér
um bændur og búalið um allt
land eftir störf sín að við lá að
kalla mætti hann alfræðiorðabók
um þau efni. Hann þekkti bara
alla alls staðar.
Við Stefán áttum einnig tals-
verð samskipti á viðskiptasviðinu
og þar mætti ég sama mannin-
um, föstum fyrir og með skýra
sýn á hagsmuni þess fyrirtækis
sem honum var trúað fyrir, en
um leið var hann tilbúinn að
hlusta og skoða af sanngirni önn-
ur þau sjónarmið sem uppi
kunnu að vera.
Við dætur mínar, Marta María
og Ingibjörg Guðný, sendum
Arnþrúði og börnum, tengda-
börnum og barnabörnum auk
systkina Stefáns og öðrum ætt-
mennum samúðarkveðjur.
Stefán Pálsson var tryggur og
góður vinur.
Friðrik Pálsson.
Við félagar í Rótarýklúbbnum
Reykjavík-Miðborg minnumst
Stefáns Pálssonar með þakklæti
fyrir gefandi samveru og vinskap
á liðnum árum. Við þökkum hon-
um fyrir ósérhlífni og einlægan
áhuga á að veita góðgerðar- og
mannúðarmálum Rótarý-
hreyfingarinnar liðsinni sitt.
Stefán var einn af stofnfélög-
um klúbbsins. Hann tók að sér
ýmis trúnaðarstörf í þágu hreyf-
ingarinnar og sinnti þeim af ein-
urð og trúmennsku sem ein-
kenndu öll hans störf. Stefán
hafði jafnframt mikil áhrif á að
móta starfsemina og það gerði
hann með þeirri ljúfmennsku
sem honum var í blóð borin.
Eftir Stefáni var tekið hvar
sem hann kom. Hávaxinn og
grannur með bros á vör heilsaði
hann öllum jafnt og gat rætt um
hin margvíslegustu málefni af
þekkingu. Þau sem kynntust
Stefáni á lífsleiðinni fundu ekki
bara fyrir reyndan bankamann
með farsælan feril á þeim vett-
vangi að baki, heldur einnig
mannvininn og náttúrubarnið
sem hafði ævilangan áhuga á
hestum og útiveru.
Ég færi eiginkonu Stefáns,
Arnþrúði og börnum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur frá fé-
lögum úr Rótarýklúbbnum
Reykjavík-Miðborg og bið góðan
Guð að umvefja þau með kær-
leika sínum.
Svanhildur Blöndal,
forseti Rótarýklúbbsins
Reykjavík-Miðborg.
Stefán vinur minn er látinn
eftir erfið veikindi. Tengsl okkar
Stefáns eru þannig að konur okk-
ar eru bræðradætur. Stefán var
mjög myndarlegur á velli og
vakti oft athygli þegar hann var
sestur í hnakkinn en sameigin-
legt áhugamál okkar var hesta-
mennska og fjölskyldur okkar
tengdust því. Þá var Stefán mik-
ill fjölskyldumaður og tryggur
vinur vina sinna. Hann var líka
hjálpsamur þegar á þurfti að
halda. Þegar mín fjölskylda var
búsett á Húsavík voru samskipti
okkar ekki mikil þótt við vissum
hvor af öðrum, en þegar við flutt-
um tl Reykjavíkur 1971 urðu
samskipti fjölskyldnanna mikil
og snerust mjög um áhugamál
okkar. Stefán hafði þegar tryggt
okkur pláss í hesthúsi fyrir þau
hross sem við komum með. Sam-
an byggðum við svo hesthús með
öðrum hjá Gusti í Kópavogi. En
1987 byggði svo þessi sami hópur
hesthús í Víðidal á svæði Fáks.
Það var svo 1984 sem þessi hópur
kaupir jörðina Vindás í gamla
Hvolhreppi, nú Rangárþing
eystra, og hefur haft aðstöðu þar
síðan. Í þessum hópi auk fjöl-
skyldna okkar Stefáns voru Þor-
leifur Pálsson og Guðbjörg, kona
hans, og Friðrik Pálsson og Ólöf,
kona hans. Þessi sambúð í Vind-
ási hefur gengið ótrúlega vel.
Stefán var áhugasamur um við-
hald jarðarinnar og við áttum
þar margar ánægjustundir með
þeim hjónum. Hópurinn fór í
hestaferðir, sem hófust reyndar
áður en við eignuðumst Vindás, í
30 sumur og var búinn að fara
víða um land. Stefán sóttist eftir
því að eignast duglega og sterka
hesta sem komust hratt yfir. Þá
var hann mjög virkur í samtök-
um hestamanna. Hann var kos-
inn í stjórn Landssambands
hestamannafélaga 1978 og var
formaður 1981 til 1986. Hann var
einnig sæmdur gullmerki sam-
bandsins.
Hann var líka mjög virkur í fé-
lagsstarfi Fáks. Þau hjón, Arn-
þrúður og Stefán, reistu sér hús
norður í Öxarfirði í landi Skinna-
staðar, en þar var Stefán fæddur
og uppalinn. Þetta var mikill
griðastaður og greinilegt að þau
hjón nutu þess að dvelja þar.
Stefán tók þá að jafnaði með sér
nokkur hross til að geta riðið þar
út og heimsótt vinafólk sitt þar. Í
þessari minningargrein fjalla ég
ekki um störf Stefáns sem
bankastjóra, en læt það öðrum
eftir sem betur þekkja til en get
þó ekki stillt mig um að birta hér
vísu sem ég sendi Stefáni þegar
hann var ráðinn bankastjóri
Búnaðarbankans. Hún hljóðar
svo:
Til hamingju með starfið Stefán minn,
þú stendur fyrir þínu,
og brátt mun koma að bankinn þinn
var bráðheppinn í þessu vali sínu.
Eftir svo langa samvinnu og
samstarf sem fjölskyldur okkar
hafa átt í gegnum tíðina er margs
að sakna en mestu skiptir að
minningarnar eru góðar.
Við Ingibjörg sendum þér,
Þrúða mín, og börnum ykkar og
fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur svo og eftirlif-
andi bræðrum Stefáns.
Kári Arnórsson.
Með miklu þakklæti og hlýju
hjarta kveð ég minn kæra vin,
Stefán Pálsson. Í áratugi hefur
verið djúp vinátta milli fjöl-
skyldna okkar og sá sérstaki og
mikli samgangur sem fylgir því
að vera í hestabandi – en það er
eins konar hjónaband. Ólöf systir
mín og Friðrik voru í hestabandi
með Stefáni og Arnþrúði, ásamt
Þorleifi bróður hans og Guð-
björgu Kristinsdóttur hans konu,
og hjónunum Kára Arnórssyni
og Ingibjörgu Áskelsdóttur.
Hestaband þýðir að fólk hittist
nánast hvern dag á vetrum, sinn-
ir hrossum og húsum, og ríður út
í öllum veðrum – en samvera á
sumrum er mismikil. Hún gerist
vart meiri en hjá þessum hópi,
þau ráku saman heimili á sumrin.
Þau áttu saman jörðina Vindás í
Fljótshlíð og dvöldu þar bróður-
part sumars í áratugi, umkringd
börnum sínum, hrossum og gest-
um á öllum aldri. Alltaf nóg að
gera, bústörf og heyannir, og rat-
ljóst til útreiða dag og nótt.
Langar ævintýralegar ferðir um
víðernin – þvílík leið til að kynn-
ast ættjörð sinni! Á hestbaki
finnur maður hjartslátt landsins.
Á þessum árum stóð ég
álengdar, alltaf velkomin og vel
tekið í Vindási, en það var ekki
fyrr en ég sjálf eignaðist mín
hross, fyrir kannski 20 árum eða
svo, og hóf útreiðar – meira af
vilja en mætti – að ég fékk vina-
bæjaraðild að hestabandinu. Þá
kynntist ég þessum góðu vinum á
heimavelli, í hesthúsinu, í stússi
og samvinnu – og síðast en ekki
síst við útreiðar. Þarna urðum
við vinir í hversdeginum og það
er sú vinátta sem hefur auðgað líf
mitt á einstakan hátt. Stefán var
mér einstaklega góður. Ég
komst alltaf í gott skap nálægt
honum, mér leið vel því það var
svo bjart í kringum hann. Við
spjölluðum um alla heima og
geima, hvort sem við studdum
okkur fram á heykvísl eða áðum í
Rauðhólum, umræðuefnin voru
óþrjótandi.
Stefán var velviljaður, næmur,
fróður, reyndur, forvitinn,
skemmtilegur. Lýsandi blá aug-
un í útiteknu andliti, brosið stórt,
hárið mikið og hvítt seinustu ár-
in. Hann var hár og grannur –
hvergi aukagramm á ferð – og
einhvern veginn var karakterinn
eins. Stefán var hár og grannur í
sér, sinaber og hreinn og beinn.
Hjartans þakkir elsku vinur
fyrir alla þína hlýju og gæsku í
minn garð – og enn meira vil ég
þakka þá órofa vináttu sem þið
öll í hestabandinu sýnduð henni
systur minni í hennar miklu próf-
raun. Þar fundum við öll hvað
vinátta er.
Minning Stefáns lifir með okk-
ur öllum sem þekktum hann og
hans góðu verk. Blessuð sé hans
minning. Innilegar samúðar-
kveðjur sendum við mæðgur
Arnþrúði, börnunum, afkomend-
um og ástvinum öllum.
Guðrún Pétursdóttir.
Það var árið 1970 að fundum
okkar Stefáns Pálssonar bar
fyrst saman. Í Búnaðarbankan-
um hafði verið ákveðið að stofna
nýja deild, hagdeild, og var staða
auglýst til að veita henni for-
stöðu. Til þess að afla mér frek-
ari upplýsinga varð það úr að ég
fór í bankann og var vísað á
starfsmannastjórann, sem þá var
Stefán Pálsson. Eftir viðtal við
hann sótti ég um þessa stöðu og
fékk. Þar með hófust kynni okk-
ar og síðar samstarf sem entist í
næstu 30 ár. Trúlega er það
sjaldgæft að nú um stundir hald-
ist samstarf manna svo lengi sem
raun ber vitni. Stefán hafði eðli-
lega mikil áhrif á það hverjir réð-
ust til starfa í bankanum og kom
sér þá vel að hann hafði eðlislæga
hæfileika til að greina hvað í
hverjum og einum bjó enda varð
sú raunin að bankinn hafði ein-
valaliði á að skipa sem var mjög
annt um framgang fyrirtækisins.
Starfsmenn voru dreifðir um allt
land því bankinn rak útibú víðs
vegar um landið. Sá er þessar
línur ritar á góðar minningar frá
þessum árum um eftirlitsferðirn-
ar með Stefáni og reyndar fleir-
um í útibúin og góðar móttökur
starfsmanna útibúanna. Stefán
var bjartsýnismaður og jákvæð-
ur í viðhorfum enda varð honum
mikið úr starfi sínu og var virtur
vel í því umhverfi sem hann vann
í. Það leiddi til þess að honum
voru falin margþætt trúnaðar-
störf. Hann sat í stjórn starfs-
mannafélagsins um árabil, í
stjórn eftirlaunasjóðs starfs-
manna, fyrst sem fulltrúi starfs-
manna 1971-1975 og síðar fulltrúi
bankans 1989-1997. Í stjórn við-
skiptabanka og sparisjóða var
hann einnig og fulltrúi þeirra í
samskiptum við Seðlabanka Ís-
lands. Þá má geta þátttöku hans í
stjórn Reiknistofu bankanna,
Kaupþingi og Framleiðnisjóði.
Hann vann ötullega fyrir fjár-
festingarsjóði landbúnaðarins og
eftir að Stofnlánadeild landbún-
aðarins varð sjálfstæður sjóður
réðist hann sem framkvæmda-
stjóri hennar. Bankastjóri Bún-
aðarbankans varð hann svo þeg-
ar Þórhallur Tryggvason lét af
störfum 1. janúar 1984 og gegndi
því starfi þar til hann hætti fyrir
aldurs sakir 10. mars 2001. Þegar
Stefán var ungur maður norður á
Skinnastað var hann mjög
áhugasamur um öll sveitastörf og
búskap en sjúkdómur olli því að
hann sá fram á að geta ekki farið
í bændaskóla og tekið svo við búi
á föðurleifð sinni eins og hugur
hans hafði staðið til.
Þetta varð honum áfall en að
sama skapi mega samstarfsmenn
hans hrósa happi yfir að fá hann
á þann vettvang sem hann helg-
aði líf sitt. Það er ástæða til að
þakka Stefáni áratugalangt sam-
starf og samvinnu sem gott er að
ylja sér við þegar minningar
hrannast upp frá liðnum árum.
Að leiðarlokum viljum við hjónin
flytja Arnþrúði eiginkonu hans,
börnum þeirra og barnabörnum
einlægar samúðarkveðjur.
Jón Adolf Guðjónsson.