Morgunblaðið - 12.01.2018, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
✝ Sigurbjörg Ör-lygsdóttir
fæddist á Akureyri
5. janúar 1962.
Hún lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
29. desember 2017.
Foreldrar henn-
ar eru Margrét
Sigfúsdóttir, f.
11.4. 1935, og Ör-
lygur Þór Helga-
son, f. 19.8. 1933,
bændur á Þórustöðum 2 í Eyja-
fjarðarsveit, nú búsett á Akur-
eyri. Systkini Sigurbjargar eru:
1) Egill, f. 18.4. 1954, d. 17.2.
1959. 2) Helgi, f. 9.6. 1955, kona
hans er Vigdís Eiríka Helga-
dóttir og börn þeirra Margrét,
Örlygur Þór og Jón Helgi. 3)
Sigurlína, f. 4.2. 1958, maður
hennar er Jón Ólafur Jónsson
og börn þeirra Örlygur Þór og
Sonja Dögg. 4) Egill, f. 10.9.
1967, kona hans er
Efemía Fanney
Valgeirsdóttir og
börn þeirra Sigur-
björg Eva, Guðrún
Björg og Valgeir
Guðjón.
Sigurbjörg bjó í
foreldrahúsum til
19 ára aldurs en
um fimm ára aldur
byrjaði heilsu
hennar að hraka;
fyrst sjón, svo heyrn og síðan
hreyfigetu vegna taugahrörn-
unar og flutti hún þá á Kristnes
og var þar til 1995. Þá flutti hún
í Hafnarstræti 16 á Akureyri og
2. janúar 2007 flutti hún í sér-
íbúð í Geislatúni 1.
Sigurbjörg var jarðsungin frá
Höfðakapellu 9. janúar 2018.
Jarðsett var í Kaupangskirkju-
garði og fór jarðarförin fram í
kyrrþey.
Mig langar að minnast elsku-
legrar mágkonu minnar Sigur-
bjargar með nokkrum orðum.
Sigurbjörg fékk það erfiða
hlutskipti í lífinu að missa með
aldrinum sjón, heyrn og hreyfi-
getu og er ég kynntist henni
fyrir ca. 30 árum hafði hún enn
smá heyrn sem fór dvínandi.
En hún hafði þann hæfileika að
skilja okkur með því að við
skrifuðum á enni hennar og
hún svaraði okkur. Engan
þekki ég með betra minni en
hana. Hún mundi allt sem
henni var sagt og var mjög
dugleg að segja manni fréttir af
sínu fólki og öðru samferða-
fólki.
Ekki þýddi að segja eitt í
dag og annað á morgun, maður
fékk það beint í hausinn aftur.
T.d. er við svöruðum því hve há
börnin væru, kannski ekki al-
veg viss, þá sagði hún stundum:
„Það getur ekki verið, þú sagð-
ir annað síðast.“ Alla afmælis-
daga mundi hún. Var óspör á
að hnippa í foreldra og systkini
út af þeim því hún vildi alltaf
vera að gleðja aðra og gladdist
alltaf með öðrum þegar vel
gekk hjá þeim.
Aldrei heyrði ég hana tala
illa um fólk. Þegar við komum í
heimsókn og hún áttaði sig á að
Egill bróðir hennar var kominn
hrópaði hún ávallt „Egill! Egill
minn“ og svo fylgdi innilegt
faðmlag á eftir. Sýndi hún hon-
um og fjölskyldunni allri mikla
væntumþykju alla tíð og mat
það mikils að við skírðum okk-
ar fyrsta barn Sigurbjörgu. Í
ófá skipti bauðst hún til að lána
bróður sínum peninga ef hann
þyrfti.
Sigurbjörg elskaði lömb og
kom oft á vorin í heimsókn til
okkar í Skagafjörðinn. Faðmaði
lömbin og fann lyktina af þeim.
Áður fyrr náði hún að heyra
þau jarma en saknaði þess í
seinni tíð. Á ferðum sínum
hingað spurði hún aðstoðarfólk
sitt út í landslagið, bæi, ár og
fjöll og spurði svo í næstu ferð
hvort þau væru að fara framhjá
þessum og þessum stað núna.
Hún hafði aldrei séð Skaga-
fjörðinn og reyndi að sjá fyrir
sér hvernig umhverfið var.
Þegar við hittum hana í hinsta
sinn rétt fyrir jól var það síð-
asta sem hún spurði okkur
hvort hún mætti koma í heim-
sókn í vor.
Vil ég þakka öllu því góða
fólki sem gerði henni það kleift
að koma til okkar sem og öllum
sem aðstoðuðu hana á lífsleið-
inni á Kristnesi, Hafnarstræti,
Geislatúni, Bjargi og Hæfing-
arstöðinni Skógarlundi. Yndis-
legt var að hún fékk ósk sína
uppfyllta að fá séríbúð í Geisla-
túni og gat þá tekið á móti
gestum þar.
Í starfi sínu í endurhæfing-
unni bjó hún til ófáa tágabakka
og voru þeir orðnir 1.799 er
hún féll frá.
Góðar minningar um elsku
Sigurbjörgu munu fylgja okkur
alla tíð. Hvíli hún í friði.
Efemía Fanney
Valgeirsdóttir.
Það hvarflaði ekki að okkur
systkinunum í árlegu jólaheim-
sókninni okkar til Sigurbjargar
frænku að það yrði síðasta
skiptið sem við myndum hitta
hana. Hún var svo hress og kát,
sagði okkur fréttir, sögur og
við ræddum um lífið og til-
veruna. Líkt og alltaf þegar við
komum bauð hún okkur upp á
hraunbita og kók með spjallinu.
Heimsóknir okkar í Geislatúnið
voru ekki jafn margar og við
hefðum viljað en þær voru okk-
ur mjög dýrmætar og við eig-
um fullt af góðum minningum
með henni þaðan.
Einnig eigum við fullt af
skemmtilegum minningum frá
því þegar Sigurbjörg kom til
þess að heimsækja litla bróður
sinn og okkur fjölskylduna
vestur í Skagafjörð. Hún kom
ævinlega á vorin til þess að
kíkja á lömbin.
Þessar heimsóknir voru bæði
okkur og henni mjög kærar.
Hún talaði reglulega um þær
og þar sem Sigurbjörg vildi
alltaf hafa allt á hreinu þá
spurði hún yfirleitt alltaf
snemma vetrar hvort hún
mætti koma og skoða lömbin
um vorið.
Þessi spurning er einmitt
eitt það síðasta sem við heyrð-
um hana segja. Hún elskaði
lyktina af lömbunum, finna fyr-
ir mjúku krullunum og það
skemmdi ekki fyrir ef þau
jörmuðu. Þegar hún var búin
að skoða lömbin þá kom hún
inn í kaffi og hún spurði alltaf
hvort karamellukakan sem hún
elskaði væri á boðstólum en
það var alltaf passað upp á að
svo væri. Þessi kaka er alltaf
kölluð „karmellukakan sem
Sigurbjörg frænka elskar“ á
okkar heimili og við systkinin
höfum það líklegast frá henni
að dýrka þessa köku.
Sigurbjörg frænka kenndi
okkur svo margt, m.a. þolin-
mæði, og að segja alltaf satt og
rétt frá. Þegar við systkini vor-
um yngri spurði hún alltaf
pabba eða mömmu um hæðina
á okkur.
Það kom fyrir að þau voru
ekki alveg viss og þá giskuðu
þau á hvað við værum há.
Stundum passaði hæðin ekki
vegna þess að hún mundi alltaf
hvað hafði verið sagt síðast og
það gæti bara ekki staðist að
við hefðum minnkað. Þannig að
við reyndum alltaf að vera klár
á þessu þar sem minnið hennar
var ótrúlegt og það var fátt
sem hún var ekki með á hreinu.
Hún kenndi okkur líka að líf-
ið er ekki alltaf dans á rósum
en það þýðir ekkert að gefast
upp.
Hún var okkur mjög kær og
minning hennar lifir með okkur
um ókomna tíð. Okkar von er
sú að hún hafði það gott í
draumalandinu sem er vonandi
nákvæmlega eins og hún sá
fyrir sér.
Hvíldu í friði, elsku frænka,
þín verður sárt saknað.
Sigurbjörg Eva,
Guðrún Björg og Valgeir
Guðjón Egilsbörn.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir)
Nú hefur einstök kona kvatt
þessa jarðvist og haldið á vit
nýrra ævintýra á öðru tilveru-
stigi.
Sigurbjörg fór skyndilega og
óvænt og skilur eftir sig stórt
skarð og tómleika. Við erum
þakklát fyrir að hafa þekkt
þessa stórbrotnu konu en þökk-
um um leið fyrir að brottför
hennar úr þessum heimi var
snögg og átakalítil.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum
lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðmundsson)
Sigurbjörg var daufblind og
með mikla hreyfiskerðingu.
Hún missti sjón og síðar heyrn
ung að árum en notaði tjáskipti
í formi tákna sem gerð voru á
efri hluta líkamana hennar.
Þessi tjáskipti þróaði hún og
var ótrúlega dugleg við að
finna upp ný og ný tákn til að
dýpka og auðvelda samskipti.
Sigurbjörg átti stóra fjöl-
skyldu og fjölda vina sem hún
fylgdist vel með og sýndi mik-
inn áhuga.
Hún var gestrisin, einstak-
lega gjafmild og mikill húm-
oristi. Sigurbjörg hafði af-
burðagott minni og hægt var að
fletta upp í henni eins og orða-
bók hvað varðaði afmælis- og
brúðkaupsdaga allra sem hún
þekkti, svo ekki sé minnst á
fegurðardrottningar eða kónga-
fólk sem hún hafði sérstakan
áhuga á.
Sigurbjörg hafði þann ein-
staka eiginleika að geta glaðst
yfir velgengni og hamingju
þeirra sem henni þótti vænt
um. Afbrýðisemi eða öfund var
ekki til í hennar fari. Það er
eiginleiki sem er til eftir-
breytni.
Sigurbjörg trúði að þegar
þessari jarðvist lyki tæki við
annar heimur þar sem hennar
hlutskipti yrði annað. Þar væri
hún fögur kona með sjón og
heyrn, sítt svart hár og allir
vegir færir. Hún lagði áherslu á
að í þeim heimi væru þroska-
þjálfar algjörlega óþarfir.
Við kveðjum þessa sterku
hugrökku konu og þökkum
henni samfylgdina.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við fjölskyldu og vinum
Sigurbjargar
Fyrir hönd starfsfólks
Geislatúni 1,
Ingibjörg Jónsdóttir,
Þóra Elín Arnardóttir.
Sibba var einstök kona. Hún
bjó við miklar skerðingar. Var
daufblind, hvorki heyrði né sá
og var bundin hjólastól. Þrátt
fyrir þessar erfiðu skerðingar
lét hún ekki deigan síga.
Hún mætti í Skógarlundinn
alla virka daga. Tjáskipti milli
Sibbu og annarra voru óhefð-
bundin.
Þeir sem við hana töluðu
skrifuðu á ennið á henni og
gerðu fyrir hana tákn. Hún bjó
til mörg tákn sjálf og gaf fólki
tákn.
Með sínu tákni kynnti fólk
sig fyrir henni, þegar það kom
til hennar og vildi eiga við hana
samskipti.
Fyrir nokkrum árum áttu
Sibba og táknmálsfræðingur
sem vann í Skógarlundi ein-
staklega skemmtilegt og gef-
andi samstarf. Saman unnu
þær að táknum sem síðan voru
notuð í samskiptum á milli
Sibbu og þeirra sem voru með
henni hverju sinni.
Myndband sem þær gerðu
saman fór starfsmaðurinn með
á ráðstefnu fólks sem starfaði
með fólki með daufblindu og
vakti myndbandið verðskuldaða
athygli fyrir frábært samspil
tveggja kvenna, annarrar með
fulla heyrn og sjón og hinnar
án þeirrar skynjunar.
Sibba var einstaklega áhuga-
söm um fólk. Hún var sérfræð-
ingur í konungbornu fólki. Vissi
margt um dönsku drottningar-
fjölskylduna og þá bresku, svo
einhverjar séu taldar.
Í Skógarlundi snerist dag-
urinn meira og minna um sam-
skipti, spjall, lestur og vinnu.
Sibba fléttaði tágakörfur og var
hún búin að flétta 1.799, þegar
hún var kölluð burt frá okkur.
Allar körfur voru númeraðar og
skráðar í ákveðna bók. Í bókina
var líka skráð hver ætti hvaða
körfu.
Átt þú ekki körfu númer
1.001? spurði hún undirritaða
sem vissulega er rétt. Hvað
gerir þú við hana? Notarðu
hana fyrir brauð, kökur, eitt-
hvað annað?
Hún vildi vera með sem flest
á hreinu og þannig var það.
Mundi afmælisdaga og gaukaði
fallegum gjöfum að fólki á stór-
afmælum.
Mundi nöfn barna starfs-
manna og barnabarna þar sem
þau voru til staðar.
Það er erfitt að horfa á eftir
samferðafólki sínu en þannig er
lífið. Við fæðumst og við deyj-
um.
Við hittumst til að skapa
minningar og kveðjumst til að
njóta þeirra. Minningar um
Sibbu eiga eftir að ylja okkur
um langan veg og fyrir það er-
um við þakklát.
Með tilveru sinni auðgaði
Sibba umhverfi sitt svo um
munaði. Hún var sterkur kar-
akter. Hún gaf okkur mikið og
kenndi okkur margt. Þrátt fyr-
ir erfið örlög var hún æðrulaus.
Sibba var hjartahlý og góður
vinur.
Elsku Sibba, við erum þakk-
lát fyrir að hafa átt þig að. Þú
gafst okkur mikið og við sökn-
um þín.
Kæru foreldrar Sibbu, syst-
kini og fjölskyldur, íbúar og
starfsfólk í Geislatúni. Ykkur
sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og biðjum almætt-
ið að umvefja ykkur og styrkja.
Elsku Sibba, hlutverki þínu á
jarðríki er lokið og nú skiljast
leiðir. Nú ertu komin í
Draumalandið. Nú ert þú Berg-
fríður.
Þú gengur um gresjurnar,
hlustar á söng fuglanna, skoðar
og snertir blómin og andar að
þér ilmi Draumalandsins.
Við brotthvarf þitt myndast
skarð sem ekki verður fyllt.
Hafðu hjartans þökk fyrir sam-
fylgdina sem var gefandi. Í
hjörtum okkar eigum við minn-
ingu um þig lífsglaða og káta.
Megi góður Guð geyma þig.
Fyrir hönd allra í Skógar-
lundi,
Margrét Ríkarðsdóttir.
Sigurbjörg
Örlygsdóttir
✝ Kristín P.Andrésdóttir,
eða Kiddý eins og
hún var oft kölluð,
fæddist í Reykjavík
13. nóvember 1938.
Hún lést 3. janúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Andrés S.
Jónsson vélstjóri, f.
28. júní 1902, d.
1971, og Björg
Pálsdóttir húsmóðir, f. 8. ágúst
1906, d. 1985.
Systkini Kristínar eru Harald
S. Andrésson, f. 27. júní 1934, d.
7. maí 2017, og Björgúlfur
Andrésson, f. 3. febrúar 1946,
kona hans er Hafdís Jónsdóttir,
f. 21. ágúst 1952.
Kristín giftist Sigurði Jó-
hannessyni, f. 26. janúar 1932, d.
21. október 1996. Saman eign-
uðust þau tvær dætur, þær
Önnu Björgu, f. 30. mars 1969,
og Ragnhildi Hrund, f. 26. nóv-
ember 1972. Eiginmaður Önnu
Bjargar er Víglundur H. Áka-
son, f. 26. júní 1966. Þeirra börn
eru 1) Andrea Rós Víglunds-
dóttir, maki Antonio Fattoruso.
2) Stefán Ragnar Víglundsson,
maki Kristín Ósk Magnúsdóttir.
3) Sigurður Þór
Víglundsson. Ragn-
hildur á einn son,
Aron Kristin Jóns-
son. Langömmu-
börnin eru þrjú.
Börn Sigurðar af
fyrri samböndum
eru þau Þórdís, Jó-
hannes, d. 1999,
Egill, Gunnar og
Björn.
Kristín gekk í
Hússtjórnarskólann í Reykjavík
og á Laugarvatni. Eftir það
kenndi hún í Húsmæðraskól-
anum á Hallormsstað og á
Laugalandi í Eyjafirði.
Einnig vann hún sem klinka
hjá tannlækni og á smurbrauðs-
stofu um tíma. Síðar tók hún við
eldhúsinu á Reykjalundi þar
sem hún kynntist eiginmanni
sínum Sigurði.
Hún kenndi heimilisfræði í
Fossvogs-, Breiðagerðis- og
Vesturbæjarskóla, var for-
stöðukona eldhúss í Sjálfsbjörg
og lauk síðan starfsferlinum í
mötuneyti á leikskóla.
Útför Kristínar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 12. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
Elsku amma mín, ég sakna
þín.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Þinn
Aron Kristinn.
Elsku mútta mín. Mikið er nú
skrítið að þú sért farin frá okkur
og enn undarlegra að geta ekki
faðmað þig og kysst. Þú varst
kletturinn minn í gegnum súrt og
sætt og tókst mér alltaf opnum
örmum. Það má segja að við höf-
um búið saman alla mína tíð. Það
sem þú varst alltaf góð við mig og
dekraðir mig í gegnum árin. Þú
tókst okkur Aroni svo vel þegar
við fluttum til þín fyrir rúmum
tveimur árum. Þá sem endranær
var gott að eiga þig að.
Þú varst mikið fyrir að lesa og
margir þínir uppáhaldshöfundar
urðu líka mínir. Nefni ég þá sér-
staklega Agöthu Christie sem við
höfðum mikið dálæti á. Mikið var
gaman hjá okkur þegar við horfð-
um á Útsvar á föstudagskvöldum
og ef Poirot var þar á eftir var
kvöldið alveg fullkomið. Ég mun
alltaf hugsa til þín þegar ég les
eða horfi á eitthvað eftir Agöthu.
Ekki má gleyma einni af uppá-
haldsbókunum okkar, Vinur
minn prófessorinn. Það var alltaf
gott að kíkja á hann til að létta
lundina þegar á þurfti að halda.
Ég býst við að ég muni lesa þá
bók fljótlega.
Það sem þú varst alltaf mikil
dama, elegant í klæðaburði og
barst þig svo vel. Alltaf settir þú
á þig varalit áður en þú fórst út,
jafnvel þótt þú værir bara að fara
á milli húsa. Neglurnar voru að
sjálfsögðu rauðlakkaðar og fínar
og ilmurinn lá í loftinu þar sem þú
fórst um. Það hefði sennilega ver-
ið gaman fyrir þig að eiga dóttur
sem væri jafn mikil dama og þú,
en hana fékkstu ekki í mér. Þú
hafðir nú samt alltaf húmor fyrir
brussuskapnum í mér sem betur
fer. Mér er minnisstætt þegar þú
varst búin að klæða mig upp fyrir
veislu sem við vorum að fara í. Ég
var þvílíkt fín en vildi endilega
fara aðeins út að leika og þú
leyfðir mér það. Þú hefðir betur
sleppt því þar sem ég skellti mér
beint í næsta drullupoll. Þú
kipptir þér svo sem ekkert upp
við það og þetta hefur örugglega
ekki komið þér á óvart með mig
þar sem þú þekktir mig svo vel.
Þegar ég var á menntaskóla-
árunum mínum og aðeins að
skemmta mér of mikið, að þér
fannst, þá settir þú stundum upp
svipinn og sagðir: Hildur mín, þú
verður nú að fara að hugsa þinn
gang. Ekki var ég ánægð með
þessa setningu þá en í seinni tíð
hef ég mikið skemmt mér yfir
þessu.
Þó svo að við værum ekki alltaf
sammála og oft að misskilja hvor
aðra, þá var alltaf mikil ást og
kærleikur á milli okkar. Við vor-
um fljótar að sættast og knúsast
ef farið var yfir strikið. Okkur
fannst gaman að fara saman í
búðir og þú varst alltaf fljót að
ákveða hvað þú vildir kaupa. Það
var gott að hafa þig með því þú
hvattir mig alltaf til að kaupa mér
eitthvað fallegt líka.
Þetta eru undarlegir tímar
núna og allt er svo óraunverulegt.
Ég veit að tíminn læknar öll sár
og það hugga ég mig við núna. Ég
get glaðst yfir því að hafa búið
hjá þér síðustu tvö ár og notið
samvista við þig, dúllan mín.
Elsku mútta mín, ég kveð þig
með þessum orðum sem ég samdi
til þín. Vonandi hefur þú það gott
núna og ert orðin létt í spori
aftur.
Elsku mamma mín
þú varst mér svo kær,
eina sem ég hugsa um
er að vera þér nær.
Þú umvafðir mig með ást og hlýju
og því mun ég aldrei gleyma,
í hjartu mínu ég ávallt þig mun geyma.
Þín elskandi dóttir,
Ragnhildur (Hildur).
Kristín P.
Andrésdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr.
Minningargreinar