Morgunblaðið - 19.01.2018, Síða 25

með mér. Mér fannst amma
stórkostleg hannyrðakona og
hún hafði þá þolinmæði að
kenna mér að prjóna þó að það
liggi ekki eftir mig miklar hann-
yrðir.
Fyrir nokkrum árum komst
ég að því að amma væri búin að
eignast góðan vin. Það var þá
um sumarið sem ég kom í heim-
sókn í Snægilið til ömmu og
þegar enginn svaraði, opnaði ég
dyrnar sem voru ólæstar og
gekk inn. Þar fann ég ömmu úti
á palli að drekka kaffi í sum-
arblíðunni og við hliðina á henni
sat vinur hennar, hann Kristján,
og spilaði á harmonikkuna fyrir
ömmu. Þetta var svo sæt og
krúttleg sjón að ég gleymi
henni aldrei, þau voru svo ham-
ingjusöm og sæl þarna saman á
pallinum.
Fyrir um tveimur árum
veiktist amma og síðastliðið
sumar flutti hún inn á Dvalar-
heimilið Hlíð. Hún átti við
ólæknandi sjúkdóm að etja og
hrakaði heilsu hennar mjög
hratt. Ég var svo heppin að
geta flogið norður og fá að vera
hjá henni síðustu dagana henn-
ar og kvatt hana. Ég þakka
ömmu fyrir samfylgdina er ég
kveð hana nú i hinsta sinn og er
ég þess fullviss að henni verður
tekið opnum örmum á himnum.
Ég þakka fyrir allt og allt.
Guð blessi sál elsku ömmu.
Arndís Ármann
Halldórsdóttir.
Elsku Helga amma er farin
upp í sumarlandið til Jenna afa
þar sem alltaf er sól. Amma var
mikill unnandi sólarinnar og
naut þess að setjast í sólstólinn
sinn og ná sér í nokkra geisla
þegar færi gafst.
Amma var alltaf vel til höfð.
Hún hafði unun af því að vera í
fallegum fötum og var alltaf
með nýlagt hár og lakkaðar
neglur. Hún var ákaflega stolt
af sínu fólki og talaði reglulega
um hversu mörg barnabörn hún
ætti og að alltaf bættist í lang-
ömmuhópinn.
Þegar ég var þrettán ára
gömul byrjaði ég að vinna í
kaupfélaginu á Höfn. Afi var þá
verslunarstjóri og amma vann á
kassa. Hún fékk það hlutverk
að kenna mér á afgreiðslukass-
ann svo ég gæti leyst þar af.
Hún varð kannski svolítið
stressuð þegar tæknin vann
ekki nógu vel með henni, en það
leystist alltaf á endanum. Ég
man sérstaklega eftir einu atviki
þegar ég leysti ömmu af í mat.
Færibandið á kassanum hennar
var alltaf tandurhreint, enda var
hún þar reglulega með úðabrús-
ann og tusku á lofti. Þegar hún
kom til baka var bandið skítugt
eftir mjólkurfernu sem lak og ég
fékk langan pistil um að þetta
væri ekki boðlegt. Ég hafði aldr-
ei séð ömmu reiða áður svo ég
passaði mig sérstaklega vel eftir
þetta atvik.
Það er ekki hægt að minnast
ömmu án þess að hugsa um
kleinurnar hennar og soðna
brauðið sem var best með glás
af smjöri. Hún gerði einnig
heimsins bestu saltkjötsbollur
og passaði alltaf upp á að allir
fengju nægju sína áður en hún
tók til matar síns.
Elsku amma, ég trúi því að í
sumarlandinu þínu sé eilíft
harmonikkuball þar sem þú
dansar svo listavel um skýin.
Takk fyrir allt.
Þín
Lovísa Þóra.
Til elsku Helgu systur
minnar.
Þú ert ljós í myrkri minnar sálar,
minningarnar ylja á sorgarstund.
Er þræddi eg ljósi byrgðar brautir
hálar
birti upp þín hlýja og góða lund.
Þú gafst mér von í veður lífsins
dróma,
vinur, sem að aldrei gleymist mér,
með nálægð þinni hvunndag léstu
ljóma,
lífið varð mér sælla nærri þér.
Þú verður hér í draumi dags og
nætur
ef dreyra þakinn hugur kvelur mig,
ef sorgir á mig herja og hjartað
grætur
huggunin, er minningin um þig.
Ég kveð þig nú með djúpan harm í
hjarta.
Þú hefur lagt af stað þín síðstu spor.
Til himnaföður liggur leið þín bjarta,
liðnar þrautir, aftur komið vor.
(Rúna Guðfinnsdóttir)
Blessuð sé minning þín, ynd-
islega systir. Guð vaki yfir að-
standendum þínum og sendi
þeim styrk á erfiðum tímum.
Þín systir
Herdís (Dísa).
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JANÚAR 2018
Í dag kveðjum við Dóru Frið-
leifsdóttur. Leiðir okkar Dóru
lágu saman fyrir rúmlega fjöru-
tíu árum er ég fór að draga mig
eftir Birnu dóttur þeirra Adda.
Dóra tók mér vel frá fyrsta degi
og bar aldrei skugga á okkar
kynni.
Dóra ólst upp í stórum hópi
systkina, fyrstu árin á Sel-
tjarnarnesi, en síðan á Lindar-
götunni. Skólagangan var hefð-
bundin og það sama má segja um
fyrstu störfin, hún fór að passa
börn og fara í sendiferðir um leið
og hún hafði aldur til, síðan tóku
við afgreiðslustörf.
Leiðir þeirra Adda lágu saman
á fiðluballi í bragga í Nauthóls-
vík, þar sem stelpurnar og strák-
arnir sátu á móti hvort öðru. Og
er fiðlarinn byrjaði að spila var
boðið upp, Addi bauð Dóru upp
og síðan dönsuðu þau saman í
hartnær sjö áratugi, dansinum
lauk er Addi féll frá fyrir tæpu
ári.
Samband þeirra bar ríkulegan
ávöxt, þau eignuðust og komu
upp sex börnum.
Búsetusaga þeirra sveiflaðist í
takt við stærð fjölskyldunnar;
þau hófu búskap sinn í húsi for-
eldra Dóru og bjuggu þar á með-
an þau voru að byggja íbúð í
Ljósheimum. Er börnunum
fjölgaði stækkuðu þau við sig og
festu kaup á húsi í Grundargerði
og bjuggu þar í um aldarfjórðung
og ólu þar upp börn sín. Er börn-
in flugu úr hreiðrinu minnkuðu
þau við sig og keyptu íbúð í
Hvassaleiti. Þegar starfslokin
nálguðust festu þau kaup á íbúð í
Gullsmára og að lokum fluttu þau
í þjónustuíbúð í Boðaþingi.
Verkaskiptingin þeirra á mili
var samkvæmt venjum þess
tíma, Dóra var heima og sá um
heimilið, en Addi starfaði sem
rafvirkjameistari í eigin fyrir-
tæki.
Sameiginlegt áhugamál þeirra
var brids sem þau stunduðu af
kappi, kepptu á mótum við góðan
orðstír og spiluðu einnig heima
við.
Golfið heillaði þau einnig og
höfðu þau mikla ánægju af að
iðka og horfa á golf.
Dóra var vel gefin kona, hafði
yndi af að lesa bækur og var list-
ræn í sér; málaði, skar út í gler
og á yngri árum greip hún í gítar.
Dóra hafði góðan húmor, hafði
gaman af að leika sér að orðum
og velta þeim fyrir sér, hún var
slungin í að leysa krossgátur og
átti létt með að tjá sig.
Heilsa Dóru hafði verið með
ágætum, þar til sl. haust að bera
fór á þreytu hjá henni og er kom-
ið var fram undir jól var ljóst í
hvað stefndi.
Dóra óttaðist dauðann ei og
var sátt við að kveðja, það var
létt yfir henni og húmorinn sá
sami sem fyrr.
Dóra kvaddi okkur með bros á
vör og góðum óskum og þannig
munum við hana.
Blessuð sé minning Dóru
Friðleifsdóttur.
Þorsteinn Garðarsson.
✝ GuðlaugurHjörleifsson
fæddist í Reykja-
vík 23. júlí 1931.
Hann lést á Land-
spítalanum 4. jan-
úar 2018.
Foreldar hans
voru Hjörleifur
Hjörleifsson fjár-
málastjóri, f.
1906, d. 1979, og
Soffía Fransiska
Guðlaugsdóttir leikkona, f.
1898, d. 1948.
Hálfsystir Guðlaugs, sam-
mæðra, var Edda Kvaran
leikkona, f. 1920, d. 1981.
Eiginkona Guðlaugs er
Halla Gunnlaugsdóttir hús-
móðir, f. 1932. Eiga þau tvær
dætur, Soffíu Bryndísi banka-
starfsmann, f. 1955, og Hildi
matreiðslumeistara, f. 1958.
Soffía Bryndís er gift Hauki
Má Stefánssyni verkfræðingi,
börn þeirra eru Lilja Björk,
Guðlaugur Örn og Edda Þur-
íður. Hildur er gift Nirði
Þegar Íslenska járnblendið
var stofnað var Guðlaugur
ráðinn til félagsins en á
byggingartíma þess var hann
staðarverkfræðingur og
stjórnaði allri uppbyggingu á
Grundartanga og síðar var
hann deildarstjóri viðhalds-
deildar hjá Íslenska járn-
blendinu.
Guðlaugur og Halla flutt-
ust að Hagamel í Skilmanna-
hreppi og gegndi Guðlaugur
þar hreppstjórastöðu um
nokkurra ára skeið.
Árið 1991 var Spölur hf.
stofnaður og var Guðlaugur
verkefnastjóri Spalar hf.
samhliða starfi deildarstjóra
og verklegra framkvæmda
hjá Íslenska járnblendinu.
Árið 1996 varð Guðlaugur
verkefnastjóri Spalar hf. og
byggingastjóri við byggingu
mannvirkja fyrir ofn 3 hjá Ís-
lenska járnblendifélaginu.
Hvalfjarðargöngin voru
fyrsta einkaframkvæmd í
samgöngumálum á Íslandi.
Aðalverkefni árin 2001-2002
var vinna fyrir forsætisnefnd
Alþingis vegna byggingar
Þjónustuskála Alþingis.
Útför Guðlaugs fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 19.
janúar 2018, klukkan 13.
Snæland húsa-
smiði. Börn henn-
ar af fyrra hjóna-
bandi eru Halla
Hjördís og Eyjólf-
ur.
Guðlaugur varð
stúdent frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1950.
Hann stundaði
nám í verkfræði
við St. Andrews
University í Skotlandi 1950
til 1954.
Eftir nám hóf Guðlaugur
störf hjá RARIK og voru
fyrstu verkefni hans að
kynna sér vatnsaflstækni og
búnað til virkjunar fallvatna
hjá Kalmar Mekaniska Verks-
tad í Svíþjóð. Eftir heimkomu
starfaði Guðlaugur fyrstu ár-
in áfram hjá RARIK við upp-
setningu virkjana á ýmsum
stöðum á landinu. Guðlaugur
var skipaður forstjóri Land-
smiðjunnar 1962 og starfaði
þar til 1975.
Elsku afi. Þú varst alltaf góð-
ur afi. Og enn betri langafi.
Börnin mín voru alltaf spennt
að fara og hitta ykkur ömmu
enda sérstaklega vel tekið á
móti þeim með kökum og kruð-
eríi. Að ógleymdu „nestinu“
sem þau fengu við heimför.
Þetta var ákveðin athöfn sem
þau voru farin að kunna og bú-
ast við. Nammi og lítil gjöf fyrir
hvert þeirra. Eins og þín var
von og vísa þá var lítill lager af
„nesti“ til reiðu uppi í skáp þeg-
ar við kíktum við um daginn til
að taka niður jólaskrautið fyrir
ömmu og var venjunni því að
sjálfsögðu haldið við og öll
fengu þau með sér poka heim.
Við frændsystkinin fimm,
afabörnin, eigum það afa sér-
staklega að þakka hversu auð-
velt við eigum með að rifja upp
æskuárin, en þau voru vel skrá-
sett af honum þar sem hann var
sérstaklega duglegur með
vídeókameruna. Við getum
horft á fjölda afmæla, jóla- og
páskahátíða, sumarleyfa og
annarra fjölskylduviðburða lið-
inna ára af DVD-diskum sem
hann lét útbúa og eru frasarnir
úr þessum myndböndum sem
gripið er til þegar við hittumst
óteljandi. Þetta eru dýrmætar
minningar.
Takk fyrir allar minningarn-
ar elsku afi, þín er sárt saknað,
af stórum sem smáum afkom-
endum.
Lilja.
Elsku besti afi minn. Það er
skrýtið að þú sért allt í einu
farinn svona fljótt og erfitt að
hafa ekki fengið að kveðja þig
almennilega. Ég er þakklát fyr-
ir aukaknúsið okkar á gamlárs-
kvöld og fyrir að hafa getað
þakkað þér fyrir liðna árið. Þú
varst alltaf svo góður afi og
langafi, alveg fram á síðasta
dag. Meira að segja á gamlárs-
kvöld; með okkur og krökkun-
um í partíleikjum og að skrá
hjá þér gjafaóskir fyrir kom-
andi afmæli í janúar.
Það var alltaf gott að koma í
sveitina til ömmu og afa þegar
við vorum yngri. Sem yngst af
barnabörnunum var ég svo
heppin að fá að fara ein í viku
dekur til ömmu og afa á sumr-
in, en hin þurftu að fara tvö og
tvö saman. Afi lagði sig þá allan
fram við að dekra við mig og
sjá til þess að dvölin yrði sem
allra best. Sérvalinn vikumat-
seðill, nammi, ís og ofurlaun
fyrir að hjálpa til við auðveld-
ustu húsverkin. Í seinni tíð
hafði ég gaman af því að fara í
heimsókn til ömmu og afa, með-
al annars til þess að hlusta á
sögurnar hans afa og ræða mál-
efni líðandi stundar. Afi var
fróður um svo margt og hafði
alltaf frá einhverju áhugaverðu
að segja. Rakel og Arnar Darri
höfðu ekki minna gaman að því
að hitta langafa og fá nesti að
heimsókn lokinni, en afi sá allt-
af til þess að búið væri að
kaupa lögguhringi og fylla á
nestisskápinn.
Afi var stoltur af fjölskyld-
unni og ég fann það. Hann lagði
sig fram við að gera vel við okk-
ur, alla tíð, og var til staðar. Afi
lagði líka sérstaklega mikinn
metnað í að velja gjafir sem
myndu gleðja og hann og amma
mættu fyrst í allar veislur og
afmæli.
Minningarnar um afa eru
ótrúlega margar og góðar. Í
dag þykir mér dýrmætt að eiga
fjölskylduspólurnar, allar ljós-
myndirnar sem þið amma voruð
búin að skanna inn fyrir okkur
og öll heftin sem þið gáfuð okk-
ur. Það mun ylja um alla fram-
tíð.
Elsku afi, takk fyrir sam-
veruna. Ég mun sakna þín.
Edda Þuríður Hauksdóttir.
Þau stækka nú óðum skörðin
sem höggvin eru í hópinn sem
setti upp hvítu kollana í
Hátíðarsal Menntaskólans í
Reykjavík 16. júní 1950.
Minn góði vinur og skóla-
bróðir Guðlaugur Hjörleifsson
andaðist á LHS 4. janúar síð-
astliðinn á 87. aldursári.
Við settumst báðir í 1. bekk
Gagnfræðaskóla Reykvíkinga,
eða Ágústarskólann eins og
hann var og nefndur, haustið
1944. Með okkur tókust fljótt
góð kynni, kannski ekki síst
vegna þess að við áttum heima
skammt hvor frá öðrum og gát-
um verið samferða smáspotta á
leið heim úr skólanum. Guð-
laugur bjó í Kirkjustræti, í öðru
húsi vestan við Alþingishúsið,
en ég í Þingholtsstræti þannig
að þegar við skildum á horni
Lækjargötu og Skólabrúar átt-
um við álíka langa göngu fyrir
höndum, hvor til síns heima.
Fyrsta árið okkar í skólanum
vorum við álíka háir, en þegar
við hittumst á ný í skólanum að
loknu sumri 1945, var Guðlaug-
ur orðinn höfðinu hærri en ég
og var svo alla tíð.
Þegar við vorum í 2. bekk
var skólinn fluttur úr Lækjar-
götunni í gamla hús Stýri-
mannaskólans, vestur á Stýri-
mannastíg. Við vorum þar til
loka þriðja bekkjar en þá leiðin
aftur í Lækjargötuna og þá í 4.
bekk Menntaskólans í Reykja-
vík.
Að stúdentsprófi loknu skildu
leiðir um tíma, en Guðlaugur
hélt til Skotlands, til náms við
St. Andrews-háskólann, en það-
an útskrifaðist hann sem véla-
verkfræðingur árið 1954. En þá
var ég kominn til Kaupmanna-
hafnar ásamt konu minni Önnu
og þangað heimsóttu þau ný-
giftu hjónin, Halla og Guðlaug-
ur, okkur á leið þeirra til Sví-
þjóðar, en þar starfaði
Guðlaugur um eins árs skeið
áður en snúið var heim á ný.
Vináttuböndin endurnýjuðust
og styrktust er ég kom heim frá
námi síðla árs 1955 og hafa
haldist alla tíð.
Guðlaugur var maður fríður
sýnum og myndarlegur á velli
og bar höfuð og herðar yfir
flesta samferðamenn sína.
Hann var fastur fyrir í skoð-
unum sínum og vann öll sín
verkefni af mikilli alúð og vand-
virkni, enda var honum falinn
fjöldi ábyrgðastarfa á lífsleið-
inni. Hann starfaði mikið með
skátunum, var félagi í Frímúr-
arareglunni og sinnti sveitar-
stjórnarmálum og var hrepp-
stjóri um skeið í Skilmanna-
hreppi.
Guðlaugur er í mínum huga
einn sá heiðarlegasti maður
sem ég hef kynnst. Ég hef
stundum látið mér þau orð um
munn fara, ef ég hef þurft að
lýsa honum, að ég myndi óhikað
afhenda honum veskið mitt án
þess að telja í því.
Mikil þáttaskil urðu í sam-
skiptum okkar er hann réðst til
starfa hjá Íslenska járnblendi-
félaginu á Grundartanga og þau
hjónin fluttu búferlum að Haga-
mel 12 í Skilmannahreppi. En
þannig er gangur lífsins. Að-
stæður breytast og tíminn á
milli samfundanna lengist og nú
er kveðjustundin runnin upp og
nærri þriggja aldarfjórðunga
samferð og vinátta á enda.
Ég þakka mínum góða vini
Guðlaugi fyrir langa og góða
samferð, vináttu og tryggð.
Innilegar samúðarkveðjur
færir ég Höllu, dætrunum
Bryndísi og Hildi svo og fjöl-
skyldum þeirra.
Werner Rasmusson.
Vinur minn og fjölskyldunn-
ar, Guðlaugur, er fallinn frá.
Minningar koma í hugann
um þann tíma sem við áttum
saman, við karlarnir í vinnu og
svo fjölskyldurnar í heimsókn-
um, ferðum um landið og einu
sinni til London, sem var uppá-
haldsborg Guðlaugs og hann
þekkti vel. Kynni okkar hófust
þegar ég fékk leyfi yfirmanna
Rarik til að fá að vera með við
lokafrágang í Reiðhjallavirkjun
í Bolungarvík. Guðlaugur var
þá þegar starfandi við uppsetn-
ingu vélbúnaðar þar. Þetta átti
að vera stutt ferð, ca vika af
desember, en úr varð vera á
staðnum til loka marsmánaðar
1959, þegar vélin hafði endan-
lega verið fullprófuð og nauð-
synlegar lagfæringar gerðar.
Við vorum níu manns sem
unnum þennan tíma við virkj-
unina og bjuggum í skúr við
hlið stöðvarhússins verðandi.
Veturinn var mjög snjóaþungur
svo við komumst aðeins tvisvar
eða þrisvar niður í Bolungavik
og á Ísafjörð. Við vorum þvi
saman nánast allan sólarhring-
inn og það er ekki hægt að
kynnast mönnum betur á neinn
hátt en við slíkar aðstæður. Og
þar hófst vinátta okkar Guð-
laugs, sem stóð síðan, þó að
vegna ytri aðstæðna skildu leið-
ir og fundum fækkaði.
Guðlaugur var traustur í öllu
sem hann tók fyrir og mjög
fastheldinn á alla reglusemi,
svo að stundum fannst manni
nóg um, en þetta var aldrei til
að auka eigin veg eða afla sér
vinsælda, heldur hans eðli. Rétt
var rétt. Þetta kom vel fram
þegar hann eftir að vera orðinn
forstjóri Landsmiðjunnar, fékk
það verkefni að reisa olíutan-
kana í Hvalfirði, og heyrði frá
samkeppnisaðilum að hann gæti
boðið lágt þar sem hann hefði
ríkiskassann á bak við sig.
Þetta sveið Guðlaugi mjög, því
hann átti ekki til að vilja sinn
hlut meiri á kostnað annarra.
Ég var á þessum árum að
kenna skipulagningu verka, og
Guðlaugur spurði hvort ég gæti
skoðað þetta verk. Við gerðum
það svo með hans mönnum og
verð úr ein skemmtilegasta
verkáætlun sem ég kom nærri.
Landsmiðjan kom vel frá verk-
inu, sem tók tæpt ár, og var
innan tímaáætlunar og ekkert
fé sótt í ríkiskassann, því að
kostnaður var undir tilboðs-
verðinu. Guðlaugi var mjög létt,
ekki bara vegna hins fjárhags-
lega árangurs, heldur fyrst og
fremst vegna orðstírsins.
Það er bjart yfir minningum
sem tengjast Guðlaugi og hans
fjölskyldu, og erum við hjónin
þakklát fyrir allar samveru-
stundir og að hafa verið svo
lánsöm að okkar vegir lágu
saman um langan tíma.
Við hjónin vottum Höllu og
dætrunum Bryndísi og Hildi og
afkomendum öllum okkar inni-
legustu samúð við fráfall Guð-
laugs.
Egill Skúli Ingibergsson og
Ólöf Elín Davíðsdóttir.
Guðlaugur
Hjörleifsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar