Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.06.2018, Blaðsíða 17

með hárið litað grænt, en þau spyrja mig af
hverju ég sé með slæðuna, eða hvort ég sé með
hár undir henni. Það er fáránlegt. Ég er að
bíða eftir að krakkarnir venjist og skilji af
hverju ég er með slæðu, að það skipti ekki máli
að ég sé með slæðu.“
Pabbinn skýtur inn í að hún segi ýmislegt
heima sem gefi til kynna fordóma í skólanum.
Ef hún settist við borð í gryfjunni í mat-
artímum kom það fyrir að krakkarnir yfirgáfu
borðið.
„Einu sinni tók ég matinn minn og settist
hjá krökkum og þau horfðu á mig og ég fann
að ég var ekki velkomin þarna. Ég reyndi að
blanda geði við krakkana en fékk ekki góðar
móttökur.“
Faðirinn segir sama upp á teningnum hjá
unglingsbræðrum hennar. Þeir eiga erfitt með
að eignast vini.
„Þetta er mikið vandamál hjá börnunum
okkar. Við höfum boðið krökkum heim en það
dugar ekki,“ segir Khattab sem bætir við að
hann vilji að börnin eignist vini og fái réttmæta
skólagöngu. „Við lifum í mikilli streitu. Við
þurfum meiri hjálp frá kerfinu,“ segir hann.
Dreymir um læknisfræði
Reem var nýlega boðið að tala á málþingi sem
Kristín S. Bjarnadóttir stóð fyrir í tilefni af
fimmtugsafmæli sínu. „Málþingið var undir
yfirskriftinni Málþing um blæbrigði lífs og
dauða og var markmiðið annars vegar að gefa
með þessum hætti af mér til samfélagsins sem
ól mig en hins vegar að standa fyrir söfnun
fyrir sýrlensk börn í neyð, í samráði við UNI-
CEF á Íslandi. Erindin voru á persónulegum
nótum og það var þarna sem hún Reem vann
hug og hjörtu viðstaddra með einlægu erindi
sínu sem nísti inn að hjartarótum og kom tár-
unum út á fólki þegar hún sagði sögu sína,“
segir Kristín sem nefnir að söfnunarreikning-
urinn verði opinn fram yfir mánaðamótin og
þeir sem vilja styðja sýrlensk börn í neyð geta
lagt inn á 0162-26-13668, kt.130668-5189.
Hvernig var að tala fyrir framan fjölda
fólks?
„Það var erfitt en um leið fannst mér að ég
þyrfti að gera það. Þetta hjálpar málstað Sýr-
lendinga og ég vildi að fólk vissi hvers konar
erfiðleika ég hef gengið í gegnum eftir að ég
kom hingað. Fólk telur að ég sé hamingjusöm
en ég á líka í erfiðleikum,“ segir hún. „Þegar
maður er í stríði hugsar maður fyrst og fremst
um að lifa af en sem flóttamaður hef ég
áhyggjur af minni skólagöngu, lífinu og fram-
tíðinni,“ segir Reem sem einnig segist oft
hugsa heim til Sýrlands með söknuði. Hún
missti samband við marga vini og veit ekki
hvort þeir eru lífs eða liðnir.
Ef stríðið myndi enda í dag, færuð þið aftur
heim?
„Ekki strax. Húsið er farið. Það er allt eyði-
lagt.“
Hvernig sérðu fyrir þér framtíðina?
„Ég staldra stundum við og hugsa um hvað
ég er búin að gera síðustu tvö árin. Ég er búin
að læra nýtt tungumál og skil núna hvað fólk
er að segja. Mér finnst gaman að vinna á leik-
skólanum með börnunum og þau kenna mér
margt í íslensku. Ég ætla svo að læra að keyra
bíl seinna. Minn draumur er að læra læknis-
fræði og fá tækifæri eins og aðrir. Mig dreym-
ir en ég sé ekki að það muni rætast.“
Ertu með eitthvert plan B?
„Nei. Ég veit að það er erfitt en mig langar
bara að verða læknir.“Morgunblaðið/Ásdís
Þegar Reem lenti í Keflavík biðu hennar fjölmiðlamenn sem vildu ná myndum. Hún segir það hafa
verið frekar óþægilegt enda var hún dauðþreytt eftir ferðalagið.
Það var allt á kafi í snjó og -17°C á Akureyri í janúar árið 2016 þegar hópur sýrlenskra flótta-
manna kom þangað. Reem hafði aldrei á ævi sinni séð svona mikinn snjó.
24.6. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17