Morgunblaðið - 06.04.2018, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2018
✝ Jóhann FriðrikSveinsson
fæddist á Siglufirði
7. júní 1927. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 23. mars
2018.
Foreldrar hans
voru Rósamunda
Salgerður Eyjólfs-
dóttir, f. 17.2. 1895,
d. 31.7. 1948, frá
Vöðlum í Helgu-
staðahreppi í Reyðarfirði, hús-
freyjar og verkakona á Siglu-
firði, og Sveinn Sigurðsson f.
13.12. 1889, d. 17.2. 1953, sjó-
maður og verkamaður frá Mósk-
ógum í Fljótum í Holtshreppi í
Skagafjarðarsýslu. Elst systkina
Friðriks var samfeðra hálfsystir,
Kristín, f. 1913, d. 2006. Alsystk-
in: Margrét f. 1918, d. 2001, Sig-
urlaug, f. 192, d. 1995, Kristján,
f. 1923, d. 1932, Jóhanna Sig-
urborg, f. 1925, d. 1946, Jóna, f.
1930, d. 2014, og Kristjana, f.
1932, d. 1988. Fósturforeldrar
Friðriks: Hólmfríður Helgadótt-
ur og Einar Jóhannsson í Mýra-
koti á Höfðaströnd, Hofshr.,
Skag.
Friðrik varð stúdent frá MA
1949 og lauk embættisprófi í
læknisfræði frá HÍ 1956. Skip-
aður héraðslæknir í Þórs-
hafnarhéraði í nóvember 1957
og þjónaði þar til 1966 ásamt
tímabundinni þjónustu á Vopna-
firði og Raufarhöfn. Skipaður
2008, og Þór, f. 2012. Synir
Heimis Arnar eru Ívar Örn, f.
1985, og Elías Rafn, f. 1989. 2)
Rósa, f. 18.7. 1957. Maki Þor-
steinn Óli Kratsch. Börn þeirra:
a) Friðrik, f. 1983. Sambýliskona
Eva Dögg Jónsdóttir. Börn
þeirra eru Kolfinna, f. 2010,
Brynjar Þór, f. 2013, Arnar
Freyr, f. 2017. b) Oddný, f. 1990.
Sambýlismaður Bjarni Snær
Bjarnason. Sonur þeirra er
Bjarni Hrafn, f. 2017. c) Reynir,
f. 1992. 3) Jóhanna, f. 29.3. 1961.
Maki Sigurður Jónsson. Börn
þeirra: a) Tinna, f. 1981. Sam-
býlismaður Helgi Þór Helgason.
Börn Tinnu og Victors Maillard:
Jana Guðrún Jahzara, f. 2006,
Toussaint Hrafn Xolotl, f. 2008,
og Marie Jóhanna Líf, f. 2008.
Dóttir Helga Þórs er Hildur
Guðlaug. b) Hrafnkell, f. 1987.
Sambýliskona Lára Kristín Unn-
arsdóttir. Börn þeirra eru Hólm-
fríður, f. 2013, og Unnar Oddi, f.
2015. c) Ásgerður, f. 1991. Sam-
býlismaður Gunnlaugur Lár-
usson. Barn þeirra er stúlka, f.
2018. 4) Þóra, f. 1.7. 1963. Maki
Guðmundur Ragnarsson. Börn
þeirra: a) Ragnar, f. 1988. Sam-
býliskona Ösp Viðarsdóttir. Son-
ur þeirra er Úlfur, f. 2016. b) Jó-
hanna Gunnþóra, f. 1993. 5)
Hildur Kristín, f. 6.9. 1968. Maki
Sigurður Reynisson. Börn
þeirra: a) Rakel, f. 1989. Sam-
býlismaður Daniel Nielsen. b)
Hilmir Júlíus, f. 1997, c) Ethel, f.
2000, og d) Ísak, f. 2002.
Útför Friðriks fer fram frá
Áskirkju í dag, 6. apríl 2018,
klukkan 13.
héraðslæknir í Ála-
fosshéraði frá ágúst
1966 með aðsetur á
Reykjalundi, og að-
stoðarlæknir við
Vinnuheimilið á
Reykjalundi. Hann
varð heilsugæslu-
læknir við heilsu-
gæslustöðina á
Reykjalundi 1974
og þjónaði þar til
starfsloka 1997.
Friðrik hlaut heiðursskjöld
frá Commander of Iceland De-
fense Force fyrir læknisstörf
unnin í varnarstöð NATO á
Heiðarfjalli á Langanesi 1957-
1966.
Friðrik kvæntist hinn 9. ágúst
1953 Gunnþóru Þórðardóttur, f.
19.7. 1931, d. 25.6. 1993, frá
Akranesi; húsfreyja og sjúkra-
liði á Reykjalundi. Foreldrar
hennar voru Guðrún Magnús-
dóttir, f. 1897, d. 1977, og Þórð-
ur Frímannsson, f. 1896, d. 1931.
Dætur Friðriks og Gunnþóru: 1)
Guðrún, f. 12.2. 1954. Maki
Heimir Örn Jensson. Dóttir Guð-
rúnar og Jóns S. Haraldssonar
er a) Brynhildur, f. 1971. Sam-
býlismaður Árni Kópsson. Börn
þeirra eru Kópur, f. 1998, og
Katla, f. 2000. Börn Árna eru
Ásta Sif og Matthías Leó. Dóttir
Guðrúnar og Sveins Klausen er
b) Gunnþóra, f. 1977. Maki Ólaf-
ur Magnús Finnsson. Börn
þeirra eru Leo, f. 2005, Ari, f.
Eitt sinn skal hver deyja! Nú
er hann pabbi minn fallinn frá í
hárri elli. Hann var staðráðinn í
að verða níræður og það varð
hann 7. júní 2017. Pabbi var góð-
ur læknir þó ég segi sjálf frá.
Hann gat sett sig í spor sjúkling-
anna og mætt þeim þar sem þeir
voru staddir. Þess vegna heyrði
maður oft fallegar sögur af störf-
um hans. Hann átti það til að taka
okkur stelpurnar með í vitjanir
út í sveit. Ég minnist vitjana þar
sem maður kom með inn í bæ og
stóð álengdar, pabbi settist á
rúmstokk og opnaði lækna-
töskuna, mældi blóðþrýsting og
hlustaði brjóstveikan sjúkling.
Svo var auðvitað kaffi og spjall í
eldhúsinu á eftir.
Ég man þétt setna biðstofuna
á Reykjalundi. Það var fyrir daga
tímapantana og ekki þótti at-
hugavert þó maður kíkti við og
ræki erindi við föður sinn inn á
milli sjúklinga.
Pabbi var dæmigerður eigin-
maður og faðir þessarar kynslóð-
ar. Hann var fyrirvinnan en
mamma sá alfarið um okkur
stelpurnar og allt er viðvék heim-
ilishaldinu. Móðir mín var fyrir-
myndarhúsmóðir. Seinna þegar
við uxum úr grasi lærði hún til
sjúkraliða og vann við það til
dauðadags. Við það breyttist
margt hjá pabba. Bæði var það að
við vorum allar fluttar að heiman
systurnar, sumar til útlanda og
ég sjálf síðar út á land og bjó þar í
18 ár. Rósa var eina systirin sem
settist að í Mosfellssveit. Við all-
ar þessar breytingar var pabbi
meira einn heima en hann hafði
vanist. Við farnar og mamma úti-
vinnandi og í vaktavinnu. Pabbi
var því heimagangur hjá Rósu
systur og Þorsteini í mörg ár og
ekki síst eftir að mamma lést fyr-
ir aldur fram 1993. Fyrir alla þá
hlýju og kærleika sem pabbi naut
hjá þeim erum við hinar systurn-
ar mjög þakklátar.
Pabbi barst ekki á. Honum
þótti best að vera heima með
góða bók og hann las mikið. Bæk-
ur Halldórs Laxness voru í miklu
uppáhaldi, þá Þórbergur Þórðar-
son og svo æviminningar og ýmis
þjóðlegur fróðleikur. Oft var
vitnað í Laxness. Nú síðast voru
það Æviskrár MA-stúdenta, II
bindi, en þar er 1949-árgangur-
inn. Þeir hafa haldið hópinn.
Pabbi var heppinn með skóla-
félaga og eftir að aldurinn færð-
ist yfir gladdist hann hverja
stund sem á þá var minnst eða
hann heyrði í einhverjum þeirra.
Guð blessi þá alla lífs og liðna.
Skrítið er til þess að hugsa að
pabbi hafi búið að mestu einn
síðastliðin 25 ár og af þeim tíma
hafi hann ekki unnið í 20 ár.
Hvað gerir maður þá? Er maður
einmana? Pabbi naut sannarlega
nálægðar við Rósu systur, og var
líka tíður gestur hinna dætr-
anna. Hann fór til Hildar Krist-
ínar og Sigga í Danmörku, heim-
sótti Þóru og Guðmund til
Svíþjóðar og okkur Sigurð í
Odda. Svo voru Gurrý og Heimir
aldrei langt undan.
Pabba leið vel í góðum stól
með bók eða dagblöð í hendi, með
kveikt á sjónvarpi og hlustaði á
útvarpið í leiðinni. Um leið og sól-
in lét sjá sig var pabbi sestur út
undir vegg. Þetta voru hans sæl-
ustu stundir. Barnabörnin og
barnabarnabörnin glöddu afa
sinn mikið. Sérstaklega þakka ég
Brynhildi, elsta barnabarni hans,
fyrir mikla ræktarsemi við afa
sinn. Einnig þökkum við systur
heimahjúkrun og félagsþjónust-
unni í Mosfellsbæ fyrir kærleiks-
ríka þjónustu og síðast en ekki
síst starfsfólki Miklatorgs á
Hrafnistu.
Eitt sinn eftir að pabbi flutti á
Hrafnistu spurði ég hann: Leiðist
þér aldrei? Hann var fljótur að
svara: Nei, það dytti mér ekki í
hug.
Hvíl í friði.
Takk fyrir allt.
Meira: mbl.is/minningar
Jóhanna.
Hann afi hefur kvatt okkur
hinsta sinni. Margs er að minnast
enda voru amma og afi á Reykja-
lundi með stærri persónum æsku
minnar. Það var yndislegt að
koma til þeirra að Reykjalundi
enda bjó sá staður yfir miklum
töfraljóma. Húsið þeirra var
ógnarstórt og hvert herbergi átti
sinn leyndardóm. Mér er enn
minnisstætt þegar ég var send
ein með flugvél frá Patreksfirði
suður til þeirra, sjö ára gömul.
Amma sótti mig og við þrjú borð-
uðum kjötbollur í kvöldmat. Ég
hafði aldrei borðað svona góðar
kjötbollur með kartöflum og
brúnni sósu. Amma og afi kímdu
því þeim þótti ég frekar lystugur
ferðalangur. Afi átti sína skrif-
stofu í húsinu. Þar mátti finna
daufa lykt af tekki, gömlum
bókum og sígarettum. Stundum
mátti leika sér í skrifstofuleik.
Hann fór þannig fram að maður
raðaði umslögum (sem vel að
merkja voru stíluð á Jóhann F.
Sveinsson, ég botnaði ekkert í
hver sá maður væri), handlék
glansandi gyllta bréfahnífa og
kíkti í skúffur.
Við fórum líka í fuglaleik –
hann var þannig að við komum
okkur fyrir inni í stofu með
Fuglavísi. Síðan skiptumst við á
að lesa lýsingar á fuglum, lit-
brigði, útlitseinkenni, varpsvæði
og fleira. Þarna lærði ég að jaðr-
akan heitir limosa limosa á latínu.
Afi sagði öllum barnabörnun-
um söguna af Fóu og Fóu feyki-
rófu margoft, orðrétta eins og
hún kemur fyrir í bókum. Þá
hlustaði maður dolfallin á átök
þeirra Fóu og Fóu feykirófu.
Afi hafði yndi af að vera úti í
sólinni og stundaði sólböð á að
minnsta kosti þremur stöðum í
kringum húsið á Reykjalundi.
Norðan til, sunnan og vestan við
húsið var hægt að hafast við í
góðu skjóli. Þá tók hann tímann á
okkur frændsystkinunum hversu
fljót við værum að hlaupa hring-
inn kringum húsið. Einnig þótti
honum notalegt að láta bera á sig
sólarvörn og greiða sér í þessum
sólarböðum en við sinntum þess-
um óskum af natni. Afi fór líka
mikið með okkur í bíltúra – eink-
um að Hafravatni. Þar var svo
gaman að við fórum heim í kaffi
og svo aftur að Hafravatni að
leika – og í eitt skiptið man ég eft-
ir að afi skildi okkur þar eftir og
sótti okkur nokkru seinna, slík
var leikgleðin okkar frændsyst-
kinanna.
Eftir þau sáru kaflaskil að
amma féll frá flutti afi úr stóra
húsinu á Reykjalundi og í Björtu-
hlíð 1 í Mosfellsbæ. Þegar ég fór í
menntaskóla bjó ég hjá afa í
Björtuhlíð. Það var skondin sam-
búð. Ég var nú ekki til stórræð-
anna í heimilishaldinu enda mjög
upptekin af mínu menntaskóla-
lífi. En afi var ekkert að hafa
neinar skoðanir á því. Honum
þótti hins vegar gaman að hitta
vini mína og kynnast þeim.
Afi bjó í Björtuhlíð allt til 2015
en þá fór að halla undan fæti eins
og gengur þegar ellin færist yfir.
Árið 2015 flutti afi á Hrafnistu í
Reykjavík. Hann fékk margar og
tíðar heimsóknir frá afkomend-
um sínum og góða umönnun. Afi
þáði ástríki síns stóra og glæsi-
lega dætrahóps og fjölskyldna
sem umvöfðu hann eins og þéttur
skógur alla tíð.
Full af gleði yfir samvistunum
þakka ég fyrir allt.
Þín
Tinna.
Í dag kveðjum við afa minn,
sem var mér svo kær og ég á svo
margt að þakka. Það verður
skrýtið að kíkja ekki í heimsókn
og fá sér nammi og skrafa um
daginn og veginn, eða bara sitja
og horfa á fréttirnar með honum.
Í mörg sumur var ég hjá ömmu
og afa á Reykjalundi og þá var
gjarnan farið í bíltúr að Hafra-
vatni eða upp í Kjós og á kvöldin
las afi upphátt fyrir mann. Eftir
að afi hætti að keyra vegna ald-
urs fórum við vikulega í útrétt-
ingar og fengum okkur síðan
kaffibolla og eitthvað sætt með
og eru það ómetanlegar minning-
ar. Afi var alltaf jafn glaður að sjá
mann og þakklátur fyrir allt sem
gert var fyrir hann og kvartaði
aldrei þrátt fyrir heilsuleysi síð-
ustu ára.
Elsku afi, takk fyrir allt, góða
ferð og ég bið að heilsa ömmu.
Brynhildur Jónsdóttir.
Minningarnar eru margar um
afa Friðrik. Afi kom til okkar út
til Danmerkur flest sumur á með-
an sólin var hæst á lofti og hitinn
mestur. Var hann oftast fyrstur í
sundlaugina, alveg sama hvað
hún var köld, og labbaði enda-
laust í hringi ofan í lauginni, sem
var hans morgunleikfimi. Síðan
settist hann í sólina og sat þar í
fleiri tíma og horfði á okkur leika
í garðinum, enda var hann oftast
orðinn skaðbrenndur eftir örfáa
daga hjá okkur.
Afi var oft barnapía – ekki
bara fyrir okkur barnabörnin,
heldur líka alla hundana, kettina
og ekki síst Gilla geit sem hann
rak með stafnum sínum, svo að
hann stæli ekki kexinu frá börn-
unum. Stafurinn var mikið not-
aður – líka til að pota í Hilmi ef
hann var að stríða systkinum sín-
um of mikið. Fannst krökkunum
aldeilis gaman að því.
Honum fannst frábært að fara
í gönguferðir með okkur, og hér
fylgdu dýrin honum hvert sem
hann fór. Afi gekk fremstur með
kerruna, okkur elstu hvort við
sína hlið, og svo fylgdu allir hund-
arnir og kettirnir í halarófu á eft-
ir. Þetta var sjón sem seint
gleymist.
Á kvöldin var oft spilað. Afi var
yndislegur maður sem kenndi
okkur öll spil sem við kunnum, og
var þolinmóður við okkur, eins og
þegar Hilmir reyndi aðeins að
svindla til þess að vinna! Ethel og
Ísak muna sérstaklega vel eftir
leiknum þar sem maður varð að
flýta sér að kippa að sér hendinni
– en afa fannst voða gaman að
fagur fiskur í sjó. Ég efast ekki
um að öll barnabörnin muna vel
eftir því og þá ekki síður sögunni
um Fóu og Fóu feykirófu.
Þrátt fyrir háan aldur staulað-
ist afi með okkur þvers og kruss
um landið, bæði í Ljónagarðinn,
Leikgarða og víðar, og naut þess
í botn að fylgja okkur um í öllum
veðrum. Alltaf var farið í fatabúð-
ina í Tørring, þar sem hann
keypti sér jakka og skó, sem voru
lengi í uppáhaldi. Á seinni árun-
um fékk ég að fylgja honum í
flugið heim, og alltaf þótti okkur
jafn gaman að ferðast saman.
Þegar ég var í námi fékk ég að
búa hjá afa á meðan ég var í
starfsnámi hjá Ölgerðinni. Ég
verð alltaf mjög þakklát fyrir
þann tíma sem við áttum saman
þá. Við spiluðum mikið og horfð-
um á enska boltann, en afi var
Chelsea-maður og ekki mátti
missa af boltanum. Við fórum
saman á kaffihús og fengum okk-
ur kaffi og snúð, sem við höfðum
gert síðan ég man eftir mér.
Manni leiddist aldrei í návist
afa. Sumrin urðu ekki lengur þau
sömu þegar hann hætti að koma í
heimsókn, og litla herbergið hans
á neðri hæðinni minnti okkur
alltaf á hann. Það liðu mörg ár áð-
ur en því var breytt, og bamb-
usstafurinn hékk alltaf á sínum
stað.
Afi kenndi okkur ótalmargt.
Alltaf átti hann inni góða sögu að
segja okkur og við munum öll
sakna hans sárlega.
Rakel.
Blessaður afi.
Þú situr í hægindastólnum,
lætur fara vel um þig, ef til vill að
horfa á íþróttir, nú eða hlusta á
útvarpsfréttir. Ef það er sól ertu
úti á palli, ber að ofan með dökk
sólgleraugu. Jafnvel við sund-
laugarbakkann hjá Hildi í Dan-
mörku og nýtur þess að vera í
faðmi fjölskyldunnar. Þar ertu í
góðum höndum. Og þú hlustar á
það sem maður hefur að segja af
athygli. Og spyrð af einskærum
áhuga. Enda ertu alltaf vel með á
nótunum.
„Afi þinn spyr alltaf um þig.“
Og ég hugsa til þín.
Takk fyrir hlýjuna.
Takk fyrir örlætið.
Takk fyrir Fóu og takk fyrir Fóu
feykirófu.
Takk fyrir fagur fiskur.
Takk fyrir hvað sagði mamma þín
þegar hún átti þig.
Takk fyrir samveruna, afi
minn.
Hvíldu í friði.
Hrafnkell Sigurðsson.
Ég kom ungur læknakandídat
á Vinnuheimilið á Reykjalundi
eins og þá hét. Það varð gæfa
mín. Þar mynduðu Haukur
Þórðarson, Kári Sigurbergsson
og Friðrik Sveinsson fasta
læknakjarnann. Sveinn Már
Gunnarsson og Ólafur Grétar
Guðmundsson unnu sem aðstoð-
arlæknar, en auk þess hlutastarf
í héraðinu með Friðriki. Jón Ei-
ríksson sá um gegnumlýsingar,
Ingólfur Sveinsson var ráðgef-
andi geðlæknir og Guðmundur
Guðjónsson ráðgefandi bæklun-
arlæknir. Við Magnús Ólason
vorum aðstoðarlæknar. Ári síðar
urðum við Magnús aðstoðar-
læknar í héraðinu með Friðriki.
Nær væri að segja að við hefðum
verið símsvarar en læknar. Allir
spurðu eftir Friðriki. Við sættum
okkur vel við hlutskipti okkar.
Föstudagurinn 7. júní 1977 var
sólardagur í Mosfellssveit. Dal-
urinn ómaði af söng og gleði.
Friðrik átti fimmtugsafmæli og
sveitungar og vinir hylltu sinn
vinsæla og dáða lækni. Ég man
þessa fögru sumarnótt en ég stóð
þá læknavaktina. Friðrik var
maður sólar og birtu. Hann var
hlýr maður, gáfaður og fágaður.
Hann var af þeim skóla lækna
sem aldrei kvartaði eða kveinkaði
sér. Þó mátti hann búa við þung-
ar afleiðingar umferðarslyss árið
1973, sem skaðaði mænu hans og
lamaði annan fótinn. Endurtekn-
ar magablæðingar, vafalítið
vegna álags, stóð hann af sér og
fleiri alvarleg veikindi án þess að
tala nokkru sinni um.
Friðrik var gæfumaður. Hann
eignaðist glæsilega og dugmikla
eiginkonu, Gunnþóru Þórðar-
dóttur, en missti hana alltof
snemma árið 1993. Dætur þeirra
fimm umvöfðu föður sinn hlýju
alla tíð. Síðustu árin dvaldi Frið-
rik á Hrafnistu og undi sér vel.
Þar dó þessi mikli velgjörða-
maður minn þegar birtan, sem
hann elskaði, fer vaxandi og sólin
hans kæra hækkar á lofti.
Blessuð veri minning hans.
Jóhann Tómasson.
Saman komu þeir gangandi
suður í skóla utan úr Oddeyrar-
götu tvo síðustu veturna okkar í
MA, Björn Hermannsson og
Friðrik Sveinsson. Stútfullir af
súrefni hófu þeir að brjóta til
mergjar ýmiss konar ablatívusa
og fleira gott meðan við vistarbú-
ar höfðum ekki komið út fyrir dyr
og vorum enn að nudda stírurnar
úr augunum. Þeir leigðu saman
herbergi við Oddeyrargötu og
þar var gott að líta inn ef maður
var á flandri í bænum. Þeir voru
góðir heim að sækja, glaðværir og
notalegir félagar.
Friðrik Sveinsson var Siglfirð-
ingur og þótti það ekki miður
fremur en öðrum Siglfirðingum í
Menntaskólanum. Fyrstu verka-
mannabústaðirnir á Siglufirði
voru reistir þegar Friðrik var níu
ára eða svo. Meðal þeirra sem
fluttu inn í þetta nýja hús voru
Sveinn og Rósamunda með dæt-
ur sínar fjölmargar og fallegar og
einn son, Friðrik. Bústaðirnir
voru steinsnar frá Ríkisverk-
smiðjunum þar sem Friðrik átti
eftir að vinna mörg sumur og afla
sér þannig fjár til skólagöngu.
Síldarverksmiðjur ríkisins á
Siglufirði voru stærstu og full-
komnustu iðjuver landsins í rúma
tvo áratugi. Þangað streymdu
ungir menn til sumarvinnu víða
að. Verðugt rannsóknarefni væri
að athuga hve margir forystu-
menn í þjóðlífinu gátu brotist til
mennta vegna sumarstarfa á
Siglufirði. Mörg ár áttu eftir að
líða áður en farið var að minnast
á námslán og námsstyrki.
Friðrik var góður námsmaður.
Hann náði til að mynda fljótt tök-
um á latínunni enda kennarar
okkar snjallir og flestum ógleym-
anlegir. Honum var margt fleira
til lista lagt. Tónelskur var hann
og söngmaður prýðilegur enda
tónvísi ættlægur hæfileiki, að
minnsta kosti í föðurættinni.
Hann söng í skemmtilegum
kvartett sem Björgvin Guð-
mundsson stjórnaði þegar við
vorum í 6. bekk. Frásagnarstíl
hans var og viðbrugðið. Honum
tókst vel að sýna gamla siglfirska
og skagfirska snillinga í kátlegu
ljósi. En það sem við munum að
sjálfsögðu best er ljúflyndi hans
og hversu þelhlýr hann var og hve
viðmótið var glaðvært og nota-
legt. Ekki kom því á óvart hversu
vinsæll hann varð í þeim héruðum
þar sem hann var læknir.
Friðrik eignaðist ágæta konu,
Gunnþóru Þórðardóttur af Akra-
nesi. Þeim varð fimm dætra auðið
svo að ekki var honum kvenna
vant fremur en í æsku.
Enn fylgjast þeir að vinirnir
og sambýlingarnir af Oddeyrar-
götunni. Tíu dagar liðu frá því
Björn axlaði sín skinn og kvaddi
„fólk og Frón“ þar til Friðrik
fylgdi í fótspor hans. En nú er
ferðinni heitið lengra en suður í
MA. Við samstúdentar þeirra
minnumst þeirra með gleði-
blöndnu þakklæti, samhryggj-
umst ástvinum þeirra og biðjum
þeim allrar blessunar.
Ólafur Haukur Árnason.
Friðrik Sveinsson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson