Morgunblaðið - 06.04.2018, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2018
✝ Kristjana Jóns-dóttir fæddist á
Eystri-Loftstöðum í
Flóa 14. október
1947. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
16. mars 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Guðrún Kristjáns-
dóttir, f. 15. febrúar
1905, d. 6. júní 1991,
og Jón Gíslason, f. 16. september
1899, d. 14. október 1953.
Kristjana var yngst sex systk-
ina. Kristján Jónsson, f. 31. 1929,
d. 29. apríl 2012, maki Ásta
Benjamínsdóttir, f. 7. janúar
1937; Guðmundur Jónsson, f. 10.
apríl 1930, d. 8. september 2014,
maki Aðalheiður Ólafsdóttir, f. 4.
september 1930; Gísli Svavar
Jónsson, f. 28. maí 1931, d. 22.
júní 2011, maki Þóra Sigurjóns-
dóttir, f. 18. október 1931, d. 7.
júlí 2016; Kristín Erla Jónsdóttir,
f. 24. október, 1935, maki Valgeir
Bjarni Gestsson, f. 24, apríl 1930,
d. 23. nóvember 2016; Kári Jóns-
son, f. 6. janúar 1944, maki Guð-
Kristjana missti föður sinn af
slysförum þegar hún var sex ára
gömul. Móðir hennar hélt áfram
búskap og fljótt gengu þau systk-
inin til allra verka og sáu alfarið
um reksturinn síðustu árin.
Fyrstu árin kom mikil aðstoð frá
Gísla og Þóru konu hans sem
bjuggu á næsta bæ, Lækjarbakka,
auk aðstoðar frá Kristjáni og Guð-
mundi, sem voru búsettir á Sel-
fossi. Kristjana lauk skólaskyld-
unni í barnaskóla Gaulverjabæjar
en fór síðan í Gagnfræðaskólann á
Selfossi. Á skólaárunum á Selfossi
vann hún í Tryggvaskála og í
Mjólkurbúi Flóamanna. Um 16
ára aldur fluttist hún til Reykja-
víkur með móður sinni og bjó hjá
henni þar til hún stofnaði sitt eigið
heimili með manni sínum. Krist-
jana vann ýmis störf í Reykjavík,
þar á meðal í skóbúðunum Skó-
húsinu og Sólveigu. Hún hætti að
vinna úti þegar frumburðurinn
fæddist en 15 árum síðar hóf hún
störf hjá Pósti og síma og fór í
framhaldinu í nám í Póst og síma-
skólanum. Hún útskrifaðist þaðan
og vann síðan sem fulltrúi á póst-
húsinu í Kópavogi. Árið 1991
keypti hún ásamt manni sínum
ráðgjafar- og hönnunarfyrirtækið
Símtækni ehf. Þar sá hún um bók-
hald og fjármál.
Útför Kristjönu fer fram frá
Lindakirkju í dag, 6. apríl 2018,
klukkan 15.
borg Bjarnadóttir, f.
17. nóvember 1940.
Hálfsystur sam-
feðra: Brynhildur
Jónsdóttir, f. 12.
september 1933,
maki Gunnar S.
Björnsson, f. 4.
september 1932;
Erla Jónsdóttir, f.
31. ágúst 1939.
Kristjana kvænt-
ist 14. janúar 1968
Halldóri Th. Lárussyni, f. 31.
ágúst 1946. Þau eignuðust tvo
syni.
1) Lárus Gísli Halldórsson, f.
12. ágúst 1970, eiginkona Guð-
ríður Sverrisdóttir f. 18. ágúst
1966, börn þeirra: a) Halldór
Snær Lárusson, 22. desember
2004 b) Lovísa Rós Lárusdóttir, f.
28. apríl 2006. c) stjúpsonur Oliver
Óskarsson, f. 14. febrúar 1995.
2) Brynjar Jóhann Hall-
dórsson, f. 7. janúar 1976, eig-
inkona Kristjana Friðbjörns-
dóttir, f. 11. janúar 1976, synir
þeirra: a) Kristján Andri Brynj-
arsson, f. 17. mars 2003 b) Róbert
Óli Brynjarsson, f. 7. janúar 2005.
Sársaukinn sker djúpt þrátt
fyrir að þú hafir undirbúið okkur
vel, elsku mamma. En samt er svo
mikið þakklæti mér efst í huga
þegar ég hugsa um allar stundirn-
ar sem við áttum saman. Þegar
höggið kemur er ekki ráðið við þá
löngun að þær væru fleiri.
Við mamma höfðum gaman af
að takast á um hluti og rökræða,
en alltaf í góðu. Mamma var mjög
ákveðin kona, sem hafði oft rétt
fyrir sér, stundum of oft líkt og ég
sagði gjarnan en þá hló mamma
sem svo oft.
Hláturinn var aldrei langt frá
hjá þessum gleðigjafa sem þótti
alltaf gaman að grípa í gítar og
taka lag. Fátt var skemmtilegra
en varðeldur og söngur með góðu
fólki. Nema þá að heyra einn ekta
Flóabrandara en þeir fengu oft að
fjúka. Það er líka gaman að fletta í
gömlum albúmum og sjá myndir
af glæsilegri ungri konu sem lífs-
gleðin skein af með gítarinn í ann-
arri og annað í hinni.
Börnin mín vissu einmitt fátt
skemmtilegra en að upplifa tónlist
ömmu, hvort sem var í stofunni
eða við varðelda sem amma og afi
höfðu kveikt uppi í landi fyrir
barnabörnin. Alltaf voru þau vel-
komin og alltaf var þeim gefinn
allur tíminn í heiminum. Amma
hafði nefnilega einstakt lag á að
finna skemmtilega og fræðandi
hluti til að dunda sér við kvölds og
morgna.
Sjálfur hefur maður lært svo
óendanlega margt og hefur margs
að minnast. Á þessum krossgötum
ylja stundirnar sem við áttum
saman í eldhúsinu heima yfir ein-
um kakóbolla á kvöldin þar sem
við gátum spjallað, hlegið og haft
gaman af.
Minningarnar um öll ferðalögin
bæði þegar ákveðið var með stutt-
um fyrirvara að grípa nesti og
keyra austur fyrir fjall og eins
þegar við fórum í lengri ferðalög
þar sem var tjaldað eru ljúfar.
Fyrst fékk ég alla athyglina í ferð-
unum en varð síðar svo heppinn að
deila henni með litla krullu-
pinnanum sem alla bræddi.
Munaðarnesið var mikill sælu-
staður mörg sumur og þaðan á ég
minningar frá unga aldri. Síðar
færðist þessi sælustaður upp í
land þar sem þú og pabbi lyftuð
grettistaki á svo mörgum sviðum.
Ræktun ykkar á landinu, landi þar
sem ekkert átti að geta sprottið en
er nú þakið fallegum gróðri. Þessa
áskorun sem og allar aðrar tókst
þú á við með dugnaði og eljusemi
sem þú sýndir alla tíð. Nú höfum
við vin í eyðimörkinni til að njóta
eftir erfiði þitt og pabba.
Það er mér ómetanleg nú sú vit-
und að þegar pirraður unglingur
bannaði foreldrum sínum að koma
að horfa á handboltaleiki, því að
það truflaði hann, þá var það látið
víkja fyrir einlægum áhuga á því
sem maður tók sér fyrir hendur.
Þið biðuð einfaldlega þar til leik-
irnir byrjuðu og funduð svo góð
sæti til að fylgjast með. Ekki var
komið upp um sig með því að vita
of mikið um leikinn þó að maður
kæmi heim sigri hrósandi eða
bölvandi út í dómarann.
Elsku mamma sem gefið hefur
mér svo margt og verið mér og
mínum svo mikið. Alltaf til staðar
sama hvað, í gleði og sorg, á nóttu
sem degi. Nú hefur sólin sest í
hinsta sinn í þessari dvöl og
kveðjustundin er runnin upp. Hún
er sárari en orð fá lýst en með þá
trú í hjarta að við hittumst síðar er
stundin bærilegri. Takk fyrir allt,
elsku mamma mín,
Lárus Gísli.
Elsku mamma, elsku tengda-
mamma, elsku amma.
Þú ert farin frá okkur. Allt of
snemma. Það er erfitt að sætta sig
við.
Við kveðjum þig með söknuði en
yljum okkur við yndislegar minn-
ingar. Um ljúfa mömmu og
tengdamömmu. Um blíða ömmu.
Um hlýtt faðmlag og bjartan hlát-
ur. Um endalausa hjálpsemi og
væntumþykju. Um allt sem þú
kenndir okkur. Um frumlegar
lausnir og magnaðar uppfinningar.
Um rísköku, mjólk og þunnt kaffi.
Eins og sólin
gafst þú okkur líf,
nærðir okkur,
hélst á okkur hita.
Á miðjum degi
lagðir þú þig
á dýnu hafsins
sem breiddi yfir þig.
Það snöggkólnar
þar sem við stöndum
í flæðarmálinu,
svo nærri
svo vanmáttug.
Vonum að eldurinn sem þú
skildir eftir í hjörtum okkar
lifi áfram.
(Ása Marin)
Minning þín lifir.
Brynjar, Kristjana, Kristján
Andri og Róbert Óli.
Amma Sjana var skemmtileg
og rosalega góð amma. Ég sakna
hennar svo mikið, sérstaklega eins
og þegar við barnabörnin, amma
og afi fórum upp að útsýnishóln-
um rétt hjá bústaðnum þeirra
ömmu og afa þar sem við fengum
okkur kaffi og vorum að njóta út-
sýnisins. Eða þegar við öll fórum í
berjamó og höfðum það gaman.
En mér og ömmu fannst líka
rosalega gaman þegar við vorum
að skoða myndir frá því að amma
var lítil á Loftsstöðum. Og svo var
svo gaman seinasta haust að fá að
sjá Loftsstaði í afmælisferðinni
hennar ömmu sem mig hafði lang-
að að gera síðan ég var tíu ára.
Ég, amma og afi vorum mikið
saman uppi í landi þar sem við eig-
um skemmtilegar og góðar minn-
ingar saman. Við áttum líka mjög
margar minningar uppi í Hlynsöl-
um. Mér fannst hvergi jafn gott að
sofa og hjá ömmu því það er ekk-
ert betra í heiminum en að sofna
við ömmu spila á gítar og syngja,
þá leið mér alltaf langbest.
Hún amma var mjög dugleg og
handlagin kona. Og amma Sjana
hefur kennt mér vinnusemi, dugn-
að og margar mjög gagnlegar og
góðar hjálpir. Amma Sjana var
alltaf til staðar fyrir mig bæði þeg-
ar mér leið illa eða var meiddur og
mig langar að þakka henni rosa-
lega fyrir allt sem hún hefur gert
fyrir mig. Og ég sakna þín amma
rosalega rosalega mikið.
Þinn
Halldór Snær.
Það er erfitt að kveðja elsku
ömmu. En amma var svo
skemmtileg og góð. Hún var alltaf
að dunda eitthvað spennandi og
skemmtilegt með manni. Hún
kenndi mér að spila fyrstu gítar-
gripin mín og spilaði oft fyrir mig
og brósa á gítarinn sem okkur
fannst mjög gaman. Það var alltaf
gaman að fá að gista hjá þér og afa
uppi í landi eða í Hlynsölunum.
Eitt af því sem mér fannst
skemmtilegast að gera með ömmu
var að hekla, sem amma kenndi
mér að gera.
Þín
Lovísa Rós.
Þegar maður er ungur á maður
marga drauma og maður á sér fyr-
irmyndir. Ein af okkar fyrirmynd-
um var Sjana föðursystir. Hún var
ekki byrjuð í skóla þegar við
fæddumst, svo að hún virkaði á
margan hátt sem stóra systir okk-
ar ekki síður en litla systir pabba.
Hún var yngst sex systkina sem
ólust upp á Eystri-Lofsstöðum í
Flóa, litfríð og ljóshærð, eldri
systkinin öll með svart hár. Það
þótti okkur systrunum mjög sér-
stakt.
Sjana ólst upp við leik og störf í
sveitinni hjá ömmu (móður sinni)
og Kára bróður sínum, en Jón afi,
pabbi hennar, dó af slysförum
þegar hún var sex ára. Á Loft-
sstöðum var margt að sjá og gera
og þar fékk hver og einn verk að
vinna eftir því sem aldur og þroski
leyfði. Sjana hafði sín verk að
leysa, gjarnan syngjandi. Hún var
í ungmennafélaginu og hún lærði
á gítar og Sjana átti reiðhjól. Á
þetta hjól lærðum við að hjóla þó
að hún hefði harðbannað okkur að
snerta það. Þegar hún varð ung-
lingur kom hún á Selfoss og fór í
unglingaskólann, þá bjó hún hjá
Kristjáni bróður sínum og fjöl-
skyldu hans á efri hæðinni í hús-
inu þar sem við bjuggum á neðri
hæðinni. Ekki vitum við hversu
hrifin hún var þegar við systurnar
á neðri hæðinni stóðum með nefið
í dyragættinni á herberginu henn-
ar og fylgdumst með henni búa sig
út á lífið. Með blik í augum horfð-
um við á hana setja í sig rúllur og
túbera á sér hárið, og hrifnar
hlustuðum við á hana spila á gít-
arinn og syngja í röddum með vin-
konum sínum „Bjartar vonir
vakna“ og fleiri slík lög. Já, og
Sjana söng í stúlknakórnum.
Eftir að hún og amma fluttu til
Reykjavíkur kom Dóri fljótlega til
sögunnar og svo strákarnir þeirra
tveir. Þau voru einstaklega sam-
hent hjón og á fallega heimilið
þeirra var gott að koma, hlýjar
móttökur og oft mikið hlegið þeg-
ar byrjað var að segja brandarana
sem Dóri sagði að einkenndi fjöl-
skyldu okkar. Hann sagði líka að
hún gæti klipið með tánum. Það
var fallegt að sjá hve vel hún hugs-
aði um tengdaforeldra sína og
mömmu, ömmu okkar, þegar ald-
urinn færðist yfir þau. Og þó að
langur tími liði milli þess sem við
hittumst fundum við alltaf um-
hyggjuna sem hún bar fyrir okkur
og áhugann á að fylgjast með því
sem fram færi í lífi okkar.
Sjana var okkur góð fyrirmynd
allt til enda. Svolítið óvænt hringdi
hún á afmælisdegi Jóhönnu í jan-
úar síðastliðnum, flutti henni af-
mælisóskir og spurði frétta af fjöl-
skyldunni allri. Eftir glaðlegt
spjall góða stund komu þó þyngri
fréttir af hennar eigin heilsu. Hún
sagði að það væri óþarfi að vera
dapur, hún tryði því að öllum væri
ætluð ákveðin stund í þessu lífi og
nú væri hennar tími bara kominn.
Og með reisn og æðruleysi tókst
hún á við þessar síðustu vikur lífs
síns. Og það var þétt og hlýtt síð-
asta faðmlagið hennar. Við syst-
urnar minnumst allar fallegu
frænku okkar með kærleika og
þökk og biðjum Guð að styrkja
fjölskyldu hennar.
Jóhanna og Ólafía M.
Guðmundsdætur.
Elsku hjartans Sjana mín. Aldr-
ei í lífi mínu gat ég ímyndað mér að
ég ætti eftir að skrifa minningar-
grein um þig. Ef ég hefði sagt:
Hvernig vogar þú þér að fara á
undan mér? þá hefðir þú hlegið og
sagt: Frekar ég en þú. Svona voru
hjartarætur þínar. Hugsaðir um
alla, gafst öllum og hugaðir að þér
síðast. Guð hefur fengið ákaflega
fallegan engil til himins. En við
sem eftir erum finnum bara djúpa
sorg og söknuð.
Ég er svo innilega glöð yfir að
hafa fengið að hafa þig hérna hjá
mér sl. sumar. Alltaf jafn
skemmtilegt hjá okkur. Við keyrð-
um mikið um. Þig langaði að sjá
heimaslóðir Wallanders og við
sáum einnig „húsið“ hans, svo
keyrðum við áfram. Við komum að
verslun sem seldi fallega hluti og
gáfum við hvor annarri alveg eins
hlut og minn hangir í eldhúsinu.
Ég var hjá þér og Dóra í 10
daga sumarið 2016 og við hlógum
okkur í gegnum sólarhringinn alla
daga. Ekki mikill svefn þá. Og
áfram hélt það sumarið 2017. Kist-
an okkar var/er ótæmanleg.
Tækni var aldrei neitt sem þú
hafðir áhuga á. En þú skiptir út
gamla farsímanum þínum svo við
gætum talað að vild alla daga og
við nutum þess innilega.
Svo dag einn sagðir þú mér
þessar hroðalegu fréttir. Að þú
værir með ólæknandi krabbamein.
Þú gerðir þér fulla grein fyrir í
hvað stefndi. En þú lést þetta ekki
slá þig niður. Alltaf jafn hress í
símanum. Síðustu tvær til þrjár
vikurnar varstu mishress og ég
hélt að ég gæti komið og verið hjá
þér smástund. En heilsunni hrak-
aði hratt, svo núna kveð ég ynd-
islega vinkonu. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur sendi ég elsku
Dóra, Lárusi, Brynjari og fjöl-
skyldum sem sjá á eftir yndislegri
eiginkonu, móður og ömmu. Núna
kveð ég þig að sinni þangað til við
mætumst á ný og þá verður fjör.
Minningarnar lifa áfram og ég er
innilega þakklát fyrir þær.
Þín vinkona,
Vilhelmína Ragnarsdóttir
Bjarnarson.
Kristjana
Jónsdóttir
Fallinn er frá
Sverrir Hermanns-
son föðurbróðir
minn, fyrrverandi
alþingismaður og
ráðherra. Í sömu viku féll frá ann-
ar merkur stjórnmálamaður úr
röðum Vestfirðinga, Guðjón Arn-
ar Kristjánsson – eða Addi Kitta
Guj eins og hann var ávallt kall-
aður, fyrrverandi alþingismaður.
Það er merkilegt, og kannski
táknrænt, að þessir tveir menn
skuli kveðja í upphafi og við lok
sömu vikunnar. Það má líka kalla
það táknrænt að þetta skuli ger-
ast á þeim rúma mánuði sem leið
Sverrir
Hermannsson
✝ Sverrir Her-mannsson
fæddist 26. febrúar
1930. Hann lést 12.
mars 2018. Sverrir
var jarðsettur 23.
mars 2018.
milli landsþings Við-
reisnar og lands-
fundar Sjálfstæðis-
flokksins. Alfa og
ómega. Upphafið og
endirinn.
Sverrir og Addi
voru af gamla tíman-
um. Skoðanir og við-
horf landsmanna
hafa um margt
breyst frá þeim
tíma. Í pólitíkinni
eru þeir í senn hluti tíma sem eru
liðnir og fáir vilja aftur – en jafn-
framt eru þeir tákn um nýja og
betri tíma, tíma sem enn eru að
ganga í garð.
Sverrir Hermannsson var
stofnandi Frjálslynda flokksins
árið 1998. Guðjón Arnar Krist-
jánsson var lykilmaður í að þeir
komust báðir inn á Alþingi í kosn-
ingunum 1999. Með stórsigri í
Vestfjarðakjördæmi komst Addi
inn sem þingmaður Vestfirðinga
og Sverrir sem jöfnunarmaður
Reykvíkinga.
Baráttan fyrir frelsi og jafn-
ræði, gegn sérhagsmunum, var
þeirra stóri slagur í Frjálslynda
flokknum. Eða eins og segir í upp-
haflegri stefnu: „Flokkurinn
hafnar með öllu hvers kyns sér-
réttindum og einokun, hverju
nafni sem nefnast, en hefir frelsi
einstaklingsins og sjálfstæði til
orðs og athafna að leiðarljósi.“
Fókuspunktur baráttu þeirra
var kvótakerfið og þá sérstaklega
baráttan gegn þeirri aðferð út-
hlutunar sem kölluð hefur verið
„gjafakvótakerfið“. Í „gjafakvóta-
kerfinu“ felst að á hverju ári er
kvótahöfum gefinn kvóti þjóðar-
innar, eða aflamark – að vísu er í
dag tekið veiðigjald fyrir. Barátt-
an gegn „gjafakvótanum“ stendur
þó enn og nú á milli Viðreisnar og
Sjálfstæðisflokksins – þess frjáls-
lynda og þess íhaldssama.
Þrátt fyrir stórsigur Frjáls-
lynda flokksins í kosningunum
1999 náðu þeir félagar ekki að
koma í gegn breytingum á „gjafa-
kvótakerfinu“. Ekki náðu þeir
heldur að brjóta niður einokun og
vinavæðingu sem einkennir ís-
lenskt þjóðfélag enn í dag. Engu
að síður báru þeir Sverrir og Addi
gunnfána þessarar baráttu langa
leið og áttu sinn þátt í að halda á
lofti þeim málflutningi sem að
jafnaði 70-80% þjóðarinnar hafa
tekið undir. Báðir þessir menn
áorkuðu auk þess fjölmörgum
hlutum sem ekki eru raktir hér,
enda voru þeir þekktir baráttu-
jaxlar.
Byltingin, sem þeir Addi og
Sverrir tóku þátt í, er enn rétt að
hefjast. Það tók sjötíu ár að losna
við þá útgáfu kommúnisma sem
stundaður var í Sovétríkjunum
sálugu. Það má því alveg búast við
að það taki langan tíma að koma
íslenska pilsfalda- og vinakapítal-
ismanum frá, rótgróinn eins og
hann er.
Baráttan fyrir frjálslyndi – og
mannréttindum, óháð búsetu, er
rétt að hefjast. Henni verður
beint gegn eiginhagsmunagæslu
og forréttindum – gegn vinakapí-
talisma. Í trausti þess kveðjum
við þessa miklu vestfirsku garpa
sem settu mark sitt á stjórnmála-
sögu íslensku þjóðarinnar.
Gísli Halldór Halldórsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTBJÖRG ÞÓRHALLSDÓTTIR
leiðsögumaður,
andaðist miðvikudaginn 28. mars á deild
A6 Landspítalans í Fossvogi.
Útförin fer fram frá Seljakirkju miðvikudaginn 11. apríl klukkan
13. Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á Brjóstaheill, samhjálp kvenna.
Maríus Óskarsson Katrín Hildur Jónasdóttir
Ragnar Óskarsson
Þórhallur Óskarsson Lilja Björgvinsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIF EDITH S. JÓHANNESDÓTTIR,
Illugagötu 5,
Vestmannaeyjum,
lést þriðjudaginn 3. apríl á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands í Vestmannaeyjum.
Magnús Guðjónsson
Jón Grétar Magnússon Guðrún I. Gylfadóttir
Jóhanna Elísa Magnúsdóttir Karl Logason
barnabörn og barnabarnabarn