Breiðfirðingur - 01.04.1943, Síða 16

14
BREIÐFIRÐINGUR
talinu, megum vér eklci gleyma því, að livert eitt af
þessum nöfnum er tákn heillar veraldar. Bak við hvert
nafn leynist lifandi maður, persónuleiki með sínum ein-
kennum til sálar og líkama, maður sem átti sínar eig-
in áhyggjur og' fagnaðarefni, gleði og sorgir, þjáningar
og nautnir. Nafnaröðin er ekki bara dauðir hókstafir
á dauðu blaði. Þar hirtist oss lifandi fólk, „stríðandi lýð-
ur“, i víkingu lífsins, fólk sem barðist fyrir afkomu
sinni, mætti höppum og óhöppum, og féll að siðustu
á hólminum. Hver og einn af þessu fólki átti sér sín
örlög, sína veraldarsögu, mismunandi langa og mis-
munandi efnis. Sú saga er oss lokuð hók, að mestu leyti.
Þegar margt af þessu fólki var saman komið við Flat-
eyjarkirkju 4. maí 1703, daginn sem manntalið var
undirritað, var þess ekki langt að bíða, að dimman
skug'ga drægi yfir Ijyggð þeirra, og allar hyggðir lands-
ins. Fjórum árum síðar fór stórabóla um landið, ein
allra mannskæðasta drepsótt, sem yfir landið hefur
gengið, því talið er, að úr henni hafi nálega þriðjungur
landsmanna fallið. Þá hefur fjöldi þeirra, sem i mann-
talinu eru talin, flutt aífarin í kirkjugarðinn í Flatey.
En þau sáu þá ekki inn i myrkur ókomna tímans frek-
ar en vér gerum. Við kirkjuna kynni i þetta skipti að
hafa verið unglingur úr Svefneyjum, Ólafur Gunnlaugs-
son. Faðir hans var við kirkju og hann gæti hafa farið
með lionuprt þangað. Þennan 14 ára gamla unga mann
hefur fráleitt grunáð, að hann ætti ]iá enn 83 ár ólif-
uð, og myndi ná þeim háa aldri að verða 97 ára. Hann
liefur heldur eigi grunað, að honum ætti að auðnast
að eignast son, sem yrði einn þeirra manna, sem þjóð-
in öll minntist með mestri þakklátssemi í aldir fram,
son, sem }rrði fyrstur manna til að reyna að vekja
þjóð sína af aldalöngum svefni. En svo var þó, Ólafur
Gunnlaugsson varð faðir Eggerts Ólafssonar. Og Svefn-
eyjabóndann, föður Ólafs, hefur varla órað fyrir því
þá, liversu margir menn myndu hera nafn lians hér á