Breiðfirðingur - 01.04.1964, Blaðsíða 63

BREIÐFIRÐINGUR
61
lög einskis manns séu mér nátengdari í hug og hjarta,
°g vart nokkur saga kunnari, þótt lítið viti um ártöl og
uppistöðu. Svo oft sagði fóstra mín okkur frá honum. Og
þá var einhver angurmildur ómur í rödd hennar mömmu,
sem aldrei endranær. Og þegar hún söng ljóðin hans, og
það gerði hún svo oft, þá glituðust augu hennar tárum,
þessi brúnu, fögru brosauðgu augu, sem þó geymdu all-
ím heimsins héarm í skugganum stundum. Eg lærði ljóðin
og syng þau enn, þau koma oft fram á varirnar, bæra
strengi hjartans nær ósjálfrátt eins og það sem innlifað er
og runnið í blóð og merg. En þannig, einmitt þannig voru
ahrif hans á nemendur sína, og þau áhrif báru þeir til
sinna. Þannig berast þau frá kynslóð til kynslóðar líkt og
geislar frá hnetti til hnattar um himinhvelin víð, eða líkl
og faðmlag öldunnar við hlíðarfætur heima í Múlasveit
þar sem hún teygir armana lengra og lengra, fellur glitr-
andi földum og gullnu trafi frá vík til víkur, líkt og berg-
mál frá einni brún til annarrar.
Um þennan kennara veit ég ekkert nema gott og fallegt
að segja. Raunar var talað um það hvíslandi röddum, að
honum hefði þótt gott að bergja á „guðaveigum“, sem
lífga sálaryl. En það var aðeins á sumardaginn fyrsta,
þrettándanum og svo í brúðkaupsveizlum, en þar var hann
ávallt fremstur, orti hrúðkaupsljóðin, mælti fyrir minni
brúðhjónanna í fögrum og ógleymardegum ræðum, spilaði
á harmoniku og færði þó upp dansinn um leið. Og öll sú
dýrð og fegurð, sem þá blasti við augum barnanna var
auður, sem aldrei týndist.
Og aldrei hafði samt sést yndislegra par í slíkum veizl-
um, en þegar sr. Filippus á Stað sveif út á gólfið með