Breiðfirðingur - 01.04.1964, Blaðsíða 100

98
BREIÐFIRÐINGUR
En sr. Lárus komst samt aldrei heim íslands aftur. í
ársbyrjun 1912 var hann orðinn svo veikur, að hann þoldi
ekki lengur að sinna sínum umsvifa miklu prestsstörfum.
En söfnuðir hans kostuðu hann á frægt og mikið heilsu-
hæli. En allt kom fyrir ekki, Hvíti dauðinn kom nær og
nær. En sr. Lárus vildi ekki gefast upp. Hann þráir heim
— heim.
Fárveikur tekur hann sér far með skipi til Islands. Von-
glaður og brosandi talar hann um að sér muni takast að
sjá fjöllin sín heima, heilsa vinum og kunningjum áður
en hann dæi, eiga með þeim sælar sólskinsstundir á ungu
vori við ljóð og söng.
Ferðin var naumast hálfnuð, þegar kraftar hans þrutu,
söngelskar varir hans bærðust ekki frarnar og líkama hans
var sökkt í hina votu gröf. Ekki einu sinni duft hans fékk
að hvílast heima. — Oldur úthafsins þungar og stórar
fluttu einar þessum breiðfirzka söngvasvani sinn eilífa óð
þrunginn höfgum trega.
En heima á fróni litra enn strengir trega og saknaðar í
hjörtum sem elskuðu þetta hugljúfa barn breiðfirzkra dala
og fjalla.
Um þessa útför á hafinu söng Matthías:
Ægir hélt þá anda, allur Víðbláinn
hló í árljóma ómælanda.
Knúðu kistu kólgu armar,
en tók við djúp, —
það var Drottins faðmur.