Breiðfirðingur - 01.04.1985, Blaðsíða 98

Arnór Guðlaugsson
Gamlir dagar í Geiradal
i.
Hjá mér sat gömul kona
Sú spurning hefur oft mætt mér á lífsleiðinni hvenær ég myndi
fyrst eftir mér. Þá koma fram í hugann löngu liðnir atburðir,
sumir glöggir, aðrir í þoku minninganna. Þó held ég að fyrsta
minningin sé nokkuð glögg í huga mínum.
Það var áreiðanlega í maí. Ég sit í hlaðvarpanum heima á
Tindum í Geiradal, þar sem ég er uppalinn. Ekki var ég einn.
Hjá mér sat gömul kona með prjónana sína. Ég kalla hana
mömmu mína, en ekki er hún þó móðir mín. - En því var ég
hér? Til allra hluta eru orsakir. Foreldrar mínir Sigurlína
Guðmundsdóttir og Guðlaugur Guðmundsson bjuggu sín síð-
ustu búskaparár á Bakka í Geiradalshreppi og þar er ég
fæddur 5. ágúst 1912-yngstur af 7 systkinum, sem lifðu.
Lífið er stundum hart
Móðir mín dó 30. nóv. 1912 og faðir minn varð að hætta bú-
skap vorið 1913. Þá sundraðist barnahópurinn. Það hafa verið
þung spor. - Mín örlög voru ráðin áður en móðir mín dó. Ég
var látinn heita í höfuðið á góðum manni, miklum vini for-
eldra minna. Það var Arnór Aðalsteinn Einarsson, sem þá bjó
ógiftur með móður sinni Kristínu Þórarinsdóttur á Tindum.
Vel veit ég um það, að áður en móðir mín dó var ákveðið að
ég færi í fóstur að Tindum. Kristínu kallaði ég ávallt mömmu
mína meðan hún lifði. Samfylgd okkar varð þó ekki löng, því
hún andaðist 1918. Fóstra minn kallaði ég ávallt nafna, og við
hvorn annan. Heimildir hefi ég fyrir því að hann sótti mig að