Breiðfirðingur - 01.04.1995, Blaðsíða 28

26
BREIÐFIRÐINGUR
45 ÍÆ, V, bls. 170-171. Jón Jóhannesson, tslendinga saga, I (Reykjavík, 1956), bls.
212-222, 224-227 og 231-232. Donald Atwater, The Penguin Dictionary ofSaints
(Harmondsworth, 1965), bls. 330. Asdís Egilsdóttir (útg.), Þorláks saga helga
(Reykjavík, 1989), bls. 9-56. Tvær aðrar útsaumaðar myndir af Þorláki helga hafa
varðveist á fslandi, báðar úr dómkirkjunni á Hólum í Hjaltadal, en nú í Þjóðminja-
safni. Prýðir önnur annan spaðalaga enda gull- og silkisaumaðs handlíns frá önd-
verðri 13. öld (Þjms. 6028 d), sjá Elsa E. Guðjónsson, „Biskupsskrúði Guðmundar
góða? Gullsaumaður messuskrúði frá dómkirkjunni á Hólum í Hjaltadal," Skag-
firðingabók. Rit Sögufélags Skagfirðinga, 18: 38, 6. mynd, 1989, en hin er ein
þriggja mynda íslenskra helgra biskupa á refilsaumuðu altarisklæði frá öðrum
fjórðungi 16. aldar (Þjms. 4380 b), sjá Elsa E. Guðjónsson, „Hannyrðir Helgu
Sigurðardóttur?1' Árbók hins íslenzka fornleifafélags 1979 (Reykjavík, 1980), bls.
88-90; og idem, (1985 a), bls. 17-19, 10. mynd.
46 Jón Jóhannesson (1956), bls. 230. Jarl Gallén, „Benediktinerorden,“ Kulturhistor-
isk leksikon for nordisk middelalder, I (Reykjavík, 1956) d. 451-455. Atwater
(1965), bls. 62. Kilström (1983), bls. 44.
47 Jón Jóhannesson (1956), bls. 234. Þess má geta að myndir af síðamefnda dýr-
lingnum eru fágætar í norrænni kirkjulist, sbr. Kilström, (1983), bls. 44, og ef til
vill er þetta sú eina fslenska sem til er.
48 Hattur heilags Benedikts er með því lagi sem biskupar notuðu á 16. öld, sjá Albert
Kretschmer og Karl Rohrbach, Die Trachten der Völker (3. útg.; Leipzig, 1906),
myndablað 82, nr. 9. Þá ber hann einnig herðafesti á myndinni að því er helst
verður séð.
49 Atwater (1965), bls. 258-259. Bernt C. Lange, „[Olav den hellige.] Ikon.,“ Kultur-
historisk leksikon for nordisk middelalder, XII (Reykjavík, 1967), d. 568-577;
Anne Holtsmark, „Oláfs saga helga,“ Kulturhistorisk leksikon for nordisk middel-
alder, XII (Reykjavík, 1967), d. 546-550; og idem, „Olavslegenden," Kultur-
historisk leksikon for nordisk middelalder, XII (Reykjavík, 1967), d. 584-588.
50 Atwater (1965), bls. 226. Finnbogi Guðmundsson, „Orkneyinga saga,“ Kultur-
historisk leksikon for nordisk núddelalder, XI (Reykjavík, 1967), d. 699-702; E.
F. Halvorsen, „Magnúss saga,“ Kulturhistorisk leksikon for nordisk middelalder,
XII (Reykjavík, 1967), d. 238-239; og Martin Blindheim, „St. Magnus in Scandi-
navian Art,“ í Barbara Crawford (ritstj.), St Magnus Cathedral and Orkney’s
Twelfth-Century Renaissance (Aberdeen, 1988), bls. 165-182.
51 Lilli Gjerlpw, „Hallvard," Kulturhistorisk leksikon for nordisk middelalder, VI
(Reykjavík, 1961), d. 63-66; Magnús Már Lárusson, „[Hallvard.] Island,"
Kulturhistorisk leksikon for nordisk middelalder, VI (Reykjavík, 1961), d. 66;
Atwater (1965), bls. 165; J. Ursin, Kristne symboler (3. útg.; [Oslo], 1975), bls.
169; Erla Bergendahl Hohler, „St. Halvard i Oslo bysegl," ICO. Iconographisk
post, 1:15-21, 1983; og Anna-Stina Hals, „Den hellige Hallvards forvandling. Fra
Oslos segl til Christianias vápen,“ ICO. Iconographisk post, 1:1-5, 1986.
52 Litlu kringlumar þrjár á skarbandinu eiga án vafa að tákna róslaga djásn þau sem
einkenndu skarbönd (hlöð) jarla, sjá Stefán Karlsson, „Hákon gamli og Skúli
hertogi t Flateyjarbók," Arbók hins íslenzka fornleifafélags 1979 (Reykjavík,
1980), bls. 152-153; og Blindheim (1988), bls. 168. Um einkennistákn jarla og
hertoga sjá einnig Bengt Thordeman, „Korona,“ Kulturhistorisk leksikon for
nordisk middelalder, IX (Reykjavík, 1964), d. 405; Bemt C. Lange, „Hertug