Breiðfirðingur - 01.04.1995, Blaðsíða 55

Kristinn B. Gíslason
Þegar minkurinn nam land
í Breiðafjarðareyjum
og afleiðingar þess
Það var 20. maí 1948. Trillan klauf léttar bárur inn Breiðasund
í norðaustan golukalda. Það hafði verið stinningskaldi í Hólm-
inum en vindur fór minnkandi þegar kom inn á sundið. Ferð-
inni var heitið inn í Rifgirðingar í æðarleit.
Gamla fólkið sagði að það ætti að vera hálfsest upp um
mánuð af sumri þar sem varp væri í góðu lagi. Síðast þegar
leitað var í Rifgirðingaeyjum leit varpið vel út.
Fyrsta eyjan sem ég lenti í var flaga norður af Bálkhólma,
svonefnd Bálkhólmaflaga. Þar höfðu verið komnar nokkrar
kollur síðast þegar leitað var en nú flaug engin kolla af þegar
upp var komið, en hreiðrin blöstu við illa útleikin, sum með
nokkrum dún og brotnum eggjum í, önnur upprifin eggjalaus
og dúnninn rifinn út um allt. Milli tíu og tuttugu kollur höfðu
verið orpnar í flögunni en það var engin eftir. Það sem vakti
þó ekki síður athygli var, að hingað og þangað lágu dauðir
lundar og sumstaðar margir saman eins og þeir hefðu verið
dregnir í hrúgur. Hér höfðu sjáanlega komið einhverjir
óþekktir gestir og gengið heldur illa um.
Lundamir voru flestir heilir og sást lítið á þeim, sumir þó
hauslausir. Við nánari skoðun sást að þeir voru blóðugir á
hausnum og virtist hafa blætt út um lítil göt á höfuðkúpunni. I
öðrum eyjum í Rifgirðingalöndum virtist vera friður í varpinu