Breiðfirðingur - 01.04.1995, Blaðsíða 79

VÍSUR ÚR MIÐDÖLUM
77
hléum fram til 1937. Af fyrrnefndum ástæðum tilheyrði bær-
inn Miðdalahreppi þótt landfræðilega sé hann miklu nær
Haukadal og jafnvel Laxárdal. Hann er algerlega í hvarfi frá
öðrum bæjum og klukkutíma gangur til hins næsta fyrir
óvana. Hlíðin er vel gróin þeim megin í dalnum en mikilúð-
legir hamrar andspænis sjálfum bænum.
Vitað er um tólf ábúendur í Skógsmúla. Lengst bjuggu þar
Sigurður Jónsson 1853-1888, Jósef Jóhannesson 1893-1902,
Ámi Árnason 1908-1925 og Björn Magnússon 1925-1937.
Kona Árna var Anna Jónsdóttir úr Þverárhlíð. Vísumar sem
hér fara á eftir eru úr bamsminni Benedikts Bjömssonar sem
ólst upp í Skógsmúla frá 1925 og Hjartar Einarssonar frá
Hundadal. Um Önnu var kveðið:
Anna væn og vitur er
verkin kæn að fremja.
Á hana mæna ýtar hér
ástar bænir semja.
Um Árna er hinsvegar þessi vísa:
Árni haginn sinn vill sjá,
sverða fægir hraður.
Múlabæinn byggir sá
búskapslaginn maður.
Samson Jónsson ólst upp hjá Önnu og Áma og bjó ásamt þeim
í Skógsmúla 1915-1917 og 1921-1922 en síðar á Bugðu-
stöðum í Hörðudal. Kona hans var Margrét Kristjánsdóttir frá
Höskuldsstöðum í Laxárdal. Anna sonardóttir Önnu gömlu
saumaði föt á son þeirra og fékk þessa vísu í staðinn:
Fötin eru fín og nett
finn ég engan galla
af Önnu eru saman sett
svo þau bila valla.