Breiðfirðingur - 01.04.2016, Side 111

BREIÐFIRÐINGUR 111REYKHÓLASVEIT
Við litum við á skrifstofu Reykhólahrepps og hittum þessa r
vösku kon ur: Ingibjörgu Birnu Erlingsdóttur, sveitar stjóra, Maríu
Hildi Maack, starfsmann atvinnuþróunarfélags Vestfjarða – hún er
at vinnu ráðgjafi með aðsetur á Reykhólum þrjá daga vik unnar og
tvo á Hólmavík – og Björk Stefánsdóttur.
rýnisaðferð sem ég hef þróað í öðru riti sem ég skrifaði upphaflega á
norsku, Den svarte vikingen (2013, Leitin að svarta vík ingnum, Bjartur
2016) og kallaði þar „real­kritikk“, eða raun­rýni. Aðferðina ber að skilja
sem raunsæja eða réttmæta gagnrýni á heimildir miðalda. Raunrýni ber
að skilja sem visst andsvar við því sem kallað hefur verið einu nafni
„sögu­rýni“ (sagakritikk) á norðurlandamálum. Sögurýnin hefur að
jafnaði haft að markmiði að afklæða villur eða tímaskekkjur í efni
miðaldatexta, greinilegan skáldskap eða lán úr öðrum óáreiðanlegum
ritum. Þegar þetta er afstaðið leiðir það oftlega til þeirrar niðurstöðu að
viðkomandi riti sé óhætt að varpa fyrir róða sem sögulegri heimild, og
má reyndar rekja þetta sjónarhorn til manna eins og Árna Magnússonar
á 17. öld. Þó er hér allmikill munur á því hve langt fræðimenn hafa
gengið í þessu sambandi og sýnist sitt hverjum.
Hvað sem því líður mætti nefna atriði sem Vésteinn Ólason hefur