Ný Dögun - 01.11.1991, Blaðsíða 25

AJý Dðgui'V
samstarfsfólkið. En það kom einmitt fram í
einni rannsókn að áhrifaríkasta leiðin til að
minnka streitu og fyrirbyggja kulnun hjá
hjúkrunarfræðingum væri að fá stuðning
frá samstarfsfólki (Benner & Wrabel, 1989).
Þetta er líklega vegna þess að hjúkrunar-
fræðingar eins og aðrar starfstéttir hafa
innsæi og þekkingu á því álagi, sem sam-
starfsfólkið vinnur við, og á þannig að geta
veitt áhrifaríkan stuðning og hjálpað til við
að finna leiðir til að sigrast á vandanum.
3. Þriðja leiðin, sem mér kom til hugar er
kannski sú leið sem mér þykir einna fýsi-
legust og langar að prófa á deildinni okkar.
Hún felst í því, að eftir að við höfum tekið á
móti mikið slösuðum eða veikum sjúkl-
ingum og allt er yfirstaðið af okkar hálfu, þá
komi allir þeir sem hlut áttu að máli saman
yfir kaffibolla og ræði saman.
Þau atriði sem þarf að ræða, er hvemig
líður okkur sjálfum? Hvemig gekk allt fyrir
sig? Hvað gekk vel? Hvað hefði getað
gengiðbetur? Svara spurningum sem vakna
hvert hjá öðru, þ.e. af hverju gerðum við
þetta og hitt? Hefðum við getað skipulagt
okkur betur o.s.frv.?
Helsti gallinn við þessa leið er kannski,
að of stutt er um liðið og fólk e.t. v. ekki búið
að ná sér nægilega vel niður til að ræða
málin á málefnalegan hátt og styðja hvort
annað.
Stærsti kosturinn við þessa leið er að þama
náum við til allra, sem hlut áttu að máli, en
það getur verið erfitt á öðmm tímum sökum
hins óreglulega vinnutíma starfsfólksins. Sé
umræðan málefnaleg og einhver ákveðinn
aðili tekur að sér stjórnina, þá ættu þessir
fundir að geta orðið mjög hagnýtir:
- Við gætum stutt og leiðbeint hvert
öðru.
- Við ættum að geta fundið út, hverjir
þurfa á áframhaldandi stuðningi að
halda.
- Við ættum öll að geta lært eitthvað af
þessari reynslu, sem hjálpar okkur
við næsta tilfelli.
- Ákveðnugæðamativærihægtaðkoma
á, með því að yfirfara hvað var gert.
Þessi leið samfara fyrstu leiðinni, þ.e. fastir
fundir, helst með utanaðkomandi aðila tel
ég að væri það form sem mundi henta okkur
best, miðað við þær aðstæður sem við vinn-
um við. Einnig er hugsanlegt að nota allar
þessar þrjár leiðir í bland. Okkar næsta skref
verður aðbyrja að kynna þessar hugmyndir
og fá liðsinni þeirra samstarfsstétta okkar,
sem hlut eiga að máli.
Lokaorð:
Til að geta innleitt breytingar og komið á
einhverjum skipulögðum stuðningi við
starfsfólk er fyrsta skrefið að fá alla til að
viðurkenna að þörfin sé til staðar.
Við verðum að viðurkenna tilfinningar
okkar til þess að geta gert eitth vað í málunum
og bera virðingu fyrir tilfinningum
samstarfsfólks okkar. Við eigum öll að hafa
rétt á að veita og þiggja stuðning, leiðsögn
og ráðgjöf hvert frá öðru.
Heimildaskrá:
Benner, PE. & Wrubel, J. (1989).
The primacv of carine. Stress and coping
in health and illness. (Kafli 10, Coping with
caregiving). Menlo Park; Addison - Wesley
Publishing Company.
Curtin, LE. & Flaherty, MJ. (1982).
Nursing ethics. Theories and pragmatics.
(Kafli 11. The nurse - nurse relationsship).
Maryland; Brady Communications Co.,
Inc.
Keller, KL. (1990). The management of
stress and prevention of burnout in
emergency nurses. Tournal of Emergencv
Nursing, 16(2); 90-5.
Nursing 81 Books. (1980). Using crisis
intervention wiselv. Pennsvlvania; Intermed
Communications, Inc.
25