Ný Dögun - 01.11.1991, Blaðsíða 50

Jý ~Dögun
Jóna Dóra: Það kom okkur á óvart, hversu
margt við áttum sameiginlegt, þrátt fyrir
ólíkan missi, ég hafði misst börn, en Olga
manninn sinn. Eg f ann það, eftir að ég missti
strákana, að ég gat ekki leitað neitt og þarna
var komin manneskja, sem ég átti margt
sameiginlegt með. í framhaldi af samtali
okkar ákváðum við að reyna að mynda stærri
hóp,semvarðþetta 10-11 manns.Þessihópur
má segja að hafi hist vikulega í u.þ.b. ár.
Olga: í febrúar 1987 héldum við nám-
stefnu í Templarahöllinni í Reykjavík, sem
um 250 manns sóttu. Þar töluðu Katrín
Árnadóttir, Sigrún Proppé, Páll Eiríksson,
Sigfinnur Þorleifsson og Þóra Karlsdóttir.
Síðan héldum við námstefnu á Akureyri í
maí sama ár, sem 40 manns sóttu. Þar töluðu
Sigfinnur, Páll og Þóra. Sumarið og haustið
'87 var í gangi undirbúningur að stofnun
samtaka syrgjenda, sem svo leiddi til stofn-
unar Samtaka um sorg og sorgarviðbrögð
þann 8. des. '87. Við héldum stofnfundinn í
Templarahöllinni, þar sem voru hátt á 3ja
hundrað manns. I framhaldi af stofnun
samtakanna fórum við að halda mánaðarlega
fræðslufundi í Hallgrímskirkju.
Jóna Dóra: Við settum upp símavakt á
Borgarspítalanum í hverri viku með fag-
manni og syrgjanda. Við fórum líka mikið í
hús til syrgjenda á þessum tíma. Við fórum
oft með blóm... Colin Murray Parkes, geð-
læknir og forseti CRUSE, sorgarsamtakanna
í Bretlandi kom í heimsókn í ágúst '88. Það
var ýmislegt að gerast en okkur vantaði
fastan samastað.
Olga: Um áramótin '88 -'89 fengum við
fastan samastað í Safnaðarheimili Laugar-
nesskirkju, þar sem við erum enn. Þá
byrjuðum við með opnu húsin.
Sp.: Hvernig finnst ykkur þróunin hafa
verið frá upphafi?
Jóna Dóra: Oft hefur maður spurt: Hvað
erum við að gera? Við gerðum okkur
auðvitað ekki grein fyrir því umfangi, sem
starfsemi samtakanna leiddi af sér. Þetta óx
allt svo hratt. En jafnframt er þetta svo stór
hluti af manni, eftir að hafa tekið svona
mikinn þátt í öllu þessu, að ég sé mig
eiginlega ekki fyrir utan samtökin.
Olga: Frá upphafi sáum við svo mikla
þörf, sem oft var erfitt að mæta. Fæðingar-
hríðir samtakanna voru vissulega erfiðar og
það voru fáir, sembáru uppi starfið. Þeir eru
fleiri núna, þegar við erum með um 400
meðlimi, en samt er alltaf ákveðinn kjarni,
sem ber meginhluta starfsins. Án Sigfinns
og Páls og fyrsta hópsins, sem var góður
stuðningshópur fyrir okkur öll, er ég hrædd
um að þessi starfsemi hefði ekki orðið það,
sem hún er í dag. En þetta hefur Iíka breyst
að því ley ti, að fyrst þekkti maður alla, en nú
er það ekki raunhæft vegna fjöldans.
Sp.: Eitthvað að lokum?
Jóna Dóra: Ég vil að það komi fram, að
samtökin hafa gefið mér óendanlega mikið.
Ég vil líka nefna, að við höfum fengið þá
gagnrýni, að við séum að velta okkur upp úr
sorginni. Þeir, sem það segja, þekkja varla til
þess, sem við erum að gera. Fólk kemur til
okkar til þess að öðlast skilning á eigin til-
finningum og að vinna með sorg sína. Við
sjáum, að sorgin er yfirstíganleg. Og það, að
fylgja syrgjendum eftir og sjá þá byrja að
upplifa betri líðan, nýja dögun, eru for-
réttindi.
Við þökkum Jónu Dóru og Olgu fyrir að
deila reynslu sinni með okkur.
B.S.
íSf+irfaraKidi aðilar kafa Uos+að og aðs+oðað
við dreifiy\gu þessa +íma»*i+si
Ríkisspítalar, Héraðssjóður Reykjavíkurprófastsdæmis Vestra,
Borgarspítalinn og Landakotsspítali
50