Ný Dögun - 01.11.1991, Blaðsíða 47

AJý DöguKV
mat til mömmu sinnar þennan sunnudag en
koma með okkur.
Ég veit ekki hvort ég lagði fæð á sóknar-
prestinn sem flutti dánarfregnina, en ég
reyndi mikið til að fá annan prest sem stóð
mér nær til að kistuleggja og jarða Helgu. En
atvikin höguðu því þannig að sóknar-
presturinn framkvæmdi báðar athafnirnar.
Ég hafði mjög gaman af að heyra reglumar
hans séra Birgis í fyrsta skipti á fyrirlestri
hans á námstefnunni. Hugsanlega hafa þær
eitthvað þróast á þeim fimm árum síðan
hann tilkynnti mér lát Helgu, en eins og sjá
má á lýsingu minni hér að framan fór hann
eftir þeim. Það sem ég man fyrst og fremst
eftir frá þessum tíma er nálægðin, það er
nálægðin og að aðilinn gefi sér tíma með
manni. En það þarf ekki að vera neitt óskap-
lega langur tími, en það er nálægðin sem
skiptir sköpum.
Stuðningur við fólk sem missir í skyndi-
dauða
Afneitun á dauða Helgu, og þörfin fyrir
að fá að sjá hana var mjög sterk. Það kallaði
fram sektarkennd að rannsóknarlögreglan
þyrfti að gefa leyfi til þess.
Helga deyr um hádegi og ég fæ loks að sjá
hana um kvöldið í kapellu Borgarspítalans.
Á litlu borði hjá Helgu eru logandi kerti og
biblía, og ég fæ tækifæri til að snerta hana
„Helga er dáin". Doðinn var s vo mikill að ég
skynjaði tæpast umhverfið, og það er ár
síðan að ég fullyrti að systir mín hafi ekki
verið þarna. En hjá mér voru mágar mínir
tveir (sem óku mér á staðinn), systir mín og
rannsóknarlögreglumaðurinn að minnsta
kosti. Ég minnist þess ekki að það hafi verið
prestur þarna. Þá var óskað eftir leyfi til
krufningar, tilfinningarnar voru þannig að
mér fannst komið nóg. „Ég vil enga krufn-
ingu", allavega leið mér þannig. En mér var
sagt að gerð yrði réttarkrufning hvort sem
ég gæfi leyfi eða ekki „ég gaf leyfið". Ég
komst í uppnám um kvöldið þegar ég fór
yfir innihald svarta fatapokans, en verst
kom við mig að það vantaði annan skóinn
sem Helga hafði verið í.
Mánuði síðar krafði geymsluaðili bílsins
mig um hvað ætti að gera við bílflakið. Þar
sem ég gat ekki hugsað mér að ráðstafa
bílnum án þess að sjá hann áður, kom mágur
minn með mér. Við komumst að því að
bíllinn var gersamlega ónýtur, en í bílnum
fann ég hinn skóinn.
Sorg bama
Ég sagði börnunum strax eftir að við
fengum dánarfregnina að ég færi ekki frá
þeim, og að ég flytti til þeirra aftur. Fólkið í
kringum mig sinnti um mig og börnin, og
dró það úr kvíða mínum vegna barnanna.
Börnin mín sem voru sjö, átta og fimmtán
ára voru öll viðstödd kistulagninguna, og
útförina. Ég fékk skýr og greinileg skilaboð
frá ættingjunum og ákveðna andstöðu við
að láta þau vera við kistulagninguna. En í
mínum huga var afstaðan afdráttarlaus, að
leyfa þeim að vera viðstödd kistulagning-
una, enda höfðum við Helga rætt svona mál
áður og hennar afstaða var sú sama.
I dag er ég sannfærður um að þetta var
rétt ákvörðun, og þetta er ein af þeim tilfinn-
ingum sem ég er sáttastur við í dag. Þar
fengu bömin tækifæri til að kveðja mömmu
sína.
Vinur í sorgarhúsi
Ég hringdi í sóknarprestinn nokkrum
sinnum dagana á eftir. Mér fannst ég vera
uppáþrengjandi að vera að skilja eftir
skilaboð, og taka upp tíma hans en þörfin
var mikil, og alúðlegt viðmót og greið svör
hjálpuðu mér mikið.
Mamma fluttist til okkar og var hjá okkur
um nóttina og alla vikuna á eftir.
Dánarorsakir
Þegar læknirinn sagði að konan hefði dáið
á stundinni, og gaf mér frekari lýsingu á
dánarorsökinni vissi ég að hann sagði satt.
Eftir að hafa hlustað á Jóhannes á nám-
47