Dagblaðið Vísir - DV - 06.07.2018, Side 39

BLEIKT 376. júlí 2018
veikindi hans að aukast til muna.
Þegar hann fékk ælupest átti hann
það til að æla stanslaust í heila
viku í senn sem Telmu fannst
virkilega óeðlilegt.
„Þann 30. september í fyrra
byrjaði Nói að fá rauðar doppur á
hæla og fætur eins og um hlaupa-
bólu væri að ræða. Þessu fylgdi
enginn kláði og enn og aftur fór
ég með hann til læknis og þar fékk
ég svar sem ég mun seint gleyma.
Læknirinn sagði mér að hann
vissi ekkert hvað þetta væri, hefði
aldrei séð svona áður og að þetta
væri ekki hlaupabóla. Svo ég geng
enn eina ferðina út frá lækni með
enginn svör.“
Nói var á þessum tíma mik-
ið lasinn og fór Telma með hann
reglulega á heilsugæsluna í leit að
hjálp.
„Ég fékk alltaf sömu svörin.
Hann væri með slæma flensu og
að börn verði oft veik á þessum
árstíma. Mér var hætt að standa á
sama, var alltaf með hnút í mag-
anum og leið alveg hræðilega yfir
þessu. Mér fannst ég vera ömurleg
mamma.“
Dag einn fór Nói að haltra og
steig lítið í annan fótinn. Telma
leitaði enn eina ferðina til lækn-
is sem sagði henni að þetta væru
vaxtaverkir og að hann mætti al-
veg hoppa á öðrum fætinum.
„Nokkrum vikum seinna eða
í desember fær Nói Stefán enn
eina ælupestina og var með
hana í heila viku. Þá heimtaði ég
blóðprufu sem sýndi svo ekkert.
En hann var alltaf slappur. Ég er
heppin að eiga yndislega móð-
ur sem var alltaf með hann heima
svo ég myndi ekki missa úr vinnu
því Nói var löngu búinn með veik-
indadagana sína og pabbi hans
var mikið á sjó. Ég fékk alltaf mikla
hjálp frá mömmu og pabba sem er
ekki sjálfgefið en þau vilja allt fyrir
hann gera.“
Nói fór að draga sig í hlé og
sofnaði hvar sem er
Yfir jólin var Nói mjög slappur en
á þeim tíma var Telma hætt að fara
með hann til læknis þar sem hún
fékk engin ráð.
„Í janúar á þessu ári var Nói
orðinn mjög veikluleg-
ur og virkilega hvítur.
Ég man alltaf eftir því
þegar Lukka vinkona
mín sagði mér að henni
finndist hann vera
orðinn svo hvítur, það
situr fast í mér í dag.“
Hegðun Nóa breytt-
ist mikið og fór hann að
draga sig reglulega í hlé
sem var mjög ólíkt hans
persónuleika.
„Hann hafði alltaf ver-
ið á fullu, hoppandi og
skoppandi úti um allt
en þarna var hann alveg
hættur að stíga í annan
fótinn. Dró hann frekar á
eftir sér og leið mjög illa. Hann var
alltaf þreyttur og sofnaði hvar sem
var. Þarna vissi mömmuhjartað
að eitthvað var að og var ég orðin
fastagetur á heilsugæslustöðinni.
Enginn gerði hins vegar neitt til
þess að greina hann og ég fékk
alltaf sömu svörin. Ég var því far-
in að leita eigin ráða og las mikið á
netinu til þess að reyna að greina
hann sjálf. Það á engin mamma að
gera. En ég fékk enga hjálp.“
Telma ákvað að panta tíma fyr-
ir Nóa í göngugreiningu til þess að
sjá hvort þau gætu hjálpað hon-
um að ganga aftur. Eftir þann tíma
hringdi Telma á heilsugæslustöð-
ina til þess að fá vottorð fyrir sér-
smíðuðum skóm handa Nóa og
bað hún um að fá að ræða
við þann lækni sem hún
hafði hitt síðast.
„Eftir stutta stund hr-
ingir læknir í mig en til-
kynnir mér að hann hafi
ekki séð Nóa áður og að ég
hefði líklegla ruglað þeim
saman. Svo segir hann mér
að hann hafi lesið gögnin
hans Nóa og að hann héldi
að hér væri ekki allt með
feldu. Hann bað mig um að fara
með hann til barnalæknis sem
hann skrifaði upp á beiðni fyrir.
Eftir þetta símtal var ég alveg viss
um að Nói væri með hvítblæði. Ég
pantaði tíma og hugsaði með mér
að loksins myndi einhver hjálpa
okkur.“
Ætlaði að öskra á bráðamót-
tökunni þar til hún fengi hjálp
Þegar Telma mætti með Nóa til
læknisins varð hann hissa og
skildi ekki af hverju þau væru
komin til hans.
„Hann skoðaði hann samt sem
áður og sagði við okkur að við
myndum gera þetta í rólegheitun-
um. Inni í mér var ég öskrandi
því ég vildi ekki taka því rólega.
Ég vildi að það yrði eitthvað gert
strax. En ég sagði ekkert og sé mik-
ið eftir því í dag því þá hefði hann
fengið hjálpina fyrr. Daginn eftir
fóru mamma og pabbi með Nóa
í myndatöku þar sem ég þurfti
að vinna. Viku seinna vorum við
mætt aftur til barnalæknisins og
þarna var ég orðin svo ráðalaus og
Nói svo verkjaður að ég sagði við
móður mína áður en við fórum
inn að ef við fengjum ekki hjálp í
dag þá myndi ég fara beinustu leið
á bráðamóttökuna og öskra þang-
að til einhver myndi hjálpa okkur.“
Læknirinn greindi Telmu frá
því að myndatökurnar hefðu kom-
ið vel út. Það var á þessum tíma
sem Telma var við það að gefast
upp en þá greip móðir hennar inn.
„Sem betur fer var mamma
mín með mér og hún spurði
lækninn hvað ætti þá að gera
næst. Hún sagði honum að verið
væri að spyrja okkur að því hvort
þetta gæti verið hvítblæði en
raunin var sú að það var ég sem
hugsaði það. Eftir að mamma
gekk svona á lækninn breyttist
svipurinn hans fljótt og hann fór
að fylla út form. Hann bað okk-
ur um að fara strax með hann í
blóðprufu á Landspítalann og
sagði að við fengjum niðurstöður
eftir nokkra daga.“
Heimurinn hrundi
með einu símtali
Telma ætlaði að fara til Brussel
í heimsókn til vinkonu sinnar
nokkrum dögum síðar og sagðin
lækninum frá því og að hún yrði
með símann á sér á meðan.
„Eftir blóðprufurnar var ég
frekar róleg og fegin að loksins
fengjum við niðurstöður. Rétt
rúmlega klukkutíma síðar hringir
síminn. Það var læknirinn hans
Nóa Stefáns og byrjaði á að biðja
mig um að hætta við að fara er-
lendis. Hann hélt svo áfram og
sagðist vilja vera alveg hreinskil-
inn við mig og að hann teldi líklegt
að við hefðum rétt fyrir okkur. Það
liti allt út fyrir að Nói Stefán væri
með hvítblæði.“
Þegar Telma fékk símtalið frá
lækninum sat hún við eldhús-
borðið með móður sinni og syni.
„Það hrundi allt í kringum mig.
Ég sat þarna og horfði hágrátandi
á fallega drenginn minn og vissi
ekki í hvorn fótinn ég átti að stíga.
Átti ég að standa, sitja eða öskra?
Allar minningarnar um veikindi
bróður míns komu upp í huga mér
og það eina sem ég hugsaði var að
sonur minn væri með krabbamein
og að hann væri að fara að deyja.
Hvað hafði ég gert alheiminum
„Ég var því farin
að leita eigin ráða
og las mikið á netinu til
þess að reyna að greina
hann sjálf. Það á engin
mamma að gera. En ég
fékk enga hjálp.
„Þarna vissi
mömmuhjartað
að eitthvað var að.