Morgunblaðið - 01.09.2018, Qupperneq 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 2018
✝ Bóel Ágústs-dóttir fæddist í
Auraseli í Fljótshlíð
4. apríl 1939. Hún
lést á Hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Lundi á Hellu þann
21. ágúst 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Ágúst
Kristjánsson, f. 18.
desember 1897, d.
3. ágúst 1983, frá
Auraseli í Fljótshlíð, og Guð-
björg Guðjónsdóttir frá Hamra-
görðum undir Eyjafjöllum, f. 6.
október 1898, d. 18. janúar 1996.
Þau voru lengst af bændur á
Snotru í Austur-Landeyjum en
síðar kennd við Hellu á Rangár-
völlum. Systkini Bóelar eru: Sig-
ríður, f. 1933, d. 2011, var gift
Sigurði Haraldssyni, Eyvindur,
f. 1937, kvæntur Guðrúnu Ara-
dóttur og Kristján, f. 1938,
kvæntur Gerði Stefaníu Elimars-
dóttur.
Bóel ólst upp í Auraseli til átta
heilsubrests dvaldi Bóel síðustu
árin á Lundi á Hellu.
Bóel og Viðar eignuðust fjög-
ur börn: 1) Aðalheiður, f. 15. apr-
íl 1963, gift Ottó Ólafi Gunnars-
syni, f. 26. nóvember 1958,
dætur þeirra eru a) Sunna, f. 2.
júní 1989, í sambúð með Ingólfi
Hannesi Leóssyni, f. 19. júlí
1988, synir Breki og Emil Örn, b)
Bjarkey, f. 18. mars 1993, í sam-
búð með Þór Jensen, f. 4. júní
1993, fyrir átti Ottó einn son, Jó-
hannes Arnljóts, f. 3. september
1975, og á hann þrjá syni. 2) Son-
ur, f. 25. febrúar 1966 , d. 3.
mars 1966. 3) Bjarki, f. 28. mars
1970, kvæntur Sigurbjörgu
Leifsdóttur, f. 16. desember
1969, synir þeirra eru a) Bragi
Karl, f. 23. apríl 2002, b) Óli
Björn, f. 22. júní 2007. 4) Guð-
björg Viðarsdóttir, f. 19. maí
1971, í sambúð með Jóni G. Val-
geirssyni, f. 6. maí 1968, börn
þeirra eru a) Nói Mar, f. 31.
ágúst 2000, b) Una Bóel, f. 17.
febrúar 2003.
Útförin fer fram frá Voðmúla-
staðakapellu, Austur-Landeyj-
um, í dag, 1. september 2018, og
hefst athöfnin kl. 14.
ára aldurs en þá
fluttist fjölskyldan
að Snotru í Austur-
Landeyjum þar sem
Bóel undi hag sín-
um vel í hópi nýrra
vina og skólasystk-
ina. Á unglingsár-
um vann hún ýmis
störf m.a. í bakar-
íinu á Hellu og
slögtun í Djúpadal.
Veturinn 1957-1958
stundaði Bóel nám í Húsmæðra-
skólanum á Laugarvatni og vann
síðan á saumastofunni á Hellu, í
eldhúsinu í Skógaskóla og fór á
vertíðir í Eyjum.
Bóel giftist árið 1964 Karli
Viðari Marmundssyni frá Svana-
vatni í Austur-Landeyjum, f. 2.
september 1937. Þau hófu fyrst
búskap á Svanavatni, bjuggu síð-
an um tíma í Lækjarhvammi en
fluttu aftur að Svanavatni árið
1972. Þar stunduðu þau búskap
til ársins 2004 en þá fluttu þau að
Gilsbakka 37 á Hvolsvelli. Vegna
Elsku mamma, það er sárt að
kveðja þig. Minningarnar
streyma inn og endalausar góðar
hugsanir koma upp.
Þú varst fyrirmynd í svo ótal
mörgu; vandvirkni, glaðværð,
trúfestu, hógværð, matargerð,
hreinlæti, hjálpsemi, tryggð, fyr-
irhyggjusemi, kátínu, umhyggju
og mörgu fleiru. Kenndir manni
að trúa á það góða í öllu og öllum
og bera ávallt vonarneista um að
það besta væri framundan.
Barnatrúin var sterk og þú varst
með regluverk kristninnar á
hreinu, þótt stundum kæmu upp
efasemdir um mátt Drottins enda
mjög mikið á þig lagt í lífinu.
Þú varst staðföst og skemmti-
lega skoðanaglöð. Eldsnögg að
mynda þér bjargfasta skoðun,
jafnvel stundum áður en þú varst
alveg búin að kynna þér alla
málavexti. Það var oft skemmti-
legt. Ekki fengu t.d. allar matar-
tegundir háa einkunn, allavega
ekki í fyrstu. En það gat komið
sér vel að vera ákveðin í skoðun-
um. Sérstaklega þegar við fórum
með þér í búðir að velja föt. Þú
varst enga stund að ákveða þig.
Ef fötin voru falleg þá voru þau
keypt undir eins og ekki orði á
það eytt að þú hefðir átt að kaupa
aðra flík. Þú varst líka smekk-
manneskja og sást fljótt hvort föt-
in voru „óttalegar dulur“ eða
„gullfalleg“.
Þú áttir ótrúlega gott með að
samgleðjast fólki. Við nánustu
fórum ekki varhluta af því. Hvílík
innileg gleði þegar við náðum
markmiðum okkar, sama hvort
það var í námi, íþróttum, leik eða
starfi. Íþróttaáhuginn kom lík-
lega frá þér. Ef þú værir ung
núna þá værir þú eflaust íþrótta-
kona því þér fannst svo ógurlega
gaman að „sprikla“, eins og þú
sagðir.
Minnisstæð er sagan af fjög-
urra metra langstökkinu. Þegar
þú, eitt sinn, á íþróttamóti fékkst
lánaða gaddaskóna sem komu þér
yfir 4 metrana. Mikið minntistu
oft á hvað þetta var gaman og þú
samgladdist okkur svo innilega
þegar við, næstu kynslóðir þínar,
náðum þessu skemmtilega marki.
Þú varst alltaf tilbúin að leggja
fram hjálparhönd ef þú mögulega
gast og vildir alltaf allt fyrir mann
gera. Og mikið eldaðir þú góðan
mat og fallegan, allar kökur slétt-
ar og fullkomnar. Bragðbetri mat
er náttúrlega ekki hægt að finna.
Og tilfinning þín fyrir matargerð
var ótrúleg. Alltaf fullkomið
bragð, jafnvel þótt þú hefðir enga
lyst var maturinn bragðbesti
matur í heimi. Þú gerðir veislur á
augabragði, gestir voru varla
komnir í hús er borðið var orðið
drekkhlaðið. Og ekki þótti þér
verra að geta eldað uppáhalds-
matinn fyrir mann. Þegar kom að
afmælum vildir þú náttúrlega
baka fyrir okkur allt sem okkur
þótti best, en þá versnaði málið!
Það var nefnilega ansi margt sem
var best hjá þér. Kökurnar urðu
því ærið margar og merkilegar.
Límbandakakan stóð auðvitað
hæst, dökkur súkkulaðibotn og
þykkur eggjahvítusykurmassinn
hlaupinn saman í matarlímsbaði.
Ummm, gerðist ekki
betra … nema, jú sveppasósan á
jólunum. Hún náði sömu hæðum!
Það var þér líkt að gera bestu
sveppasósuna, þótt þér þættu
sveppir ógeðslegir. Öllu fórnað og
allt fyrir okkur gert.
Elsku mamma, ég heyri í
fjarska glaðvær hlátrasköll.
Bestu þakkir fyrir allt.
Starfsfólki í Lundi þakka ég
endalausa umhyggju og notaleg-
heit.
Guðbjörg Viðarsdóttir.
Það má segja að kynni okkar
Bóelar nái rúmlega 27 ár aftur í
tímann þegar ég tengdist Svana-
vatnsfólkinu varanlegum bönd-
um. Ég man nú ekki nákvæmlega
hver fyrstu viðbrögð mín eða
hennar voru við þessi fyrstu
kynni en miðað við hvernig Bóel
var hefur hún örugglega verið
mjög forvitin og áhugasöm um
þennan verðandi tengdason sinn.
Það var ýmislegt lagt á hana
Bóel um ævina, sjúkdómar og
annað sem skerti lífsgæði hennar,
en þrátt fyrir það hafði hún alltaf
mjög jákvæða nærveru. Hún bar
þann ættarbrag að geta hlegið út í
það óendanlega, bæði að öðrum
en ekki síst sjálfri sér líka. Það
var nefnilega alltaf ákveðin smit-
andi lífsgleði í kringum Bóel þeg-
ar hún var í stuði og hún hafði ein-
lægan áhuga á fólki. Hafði samt
sterkar og stundum skondnar
skoðanir á því en alltaf áhuga og
það stóð ekki í henni að tjá sig um
hlutina og stundum hátt. Hún var
af þeirri kynslóð sem vildi alltaf
hafa eitthvað fyrir stafni og ef-
laust gerði meira en hún hafði
stundum heilsu til. Eflaust hefur
líka spilað inn í ákveðin þrjóska
og þrautseigja. Það var nefnilega
ótrúlega mikil seigla í henni Bóel
sem alltaf kom henni til baka,
þrátt fyrir misjafnt útlit.
Bóel var margt til lista lagt og í
dag hefði hún eflaust lagt annað
fyrir sig en búskap. Dugnaðar-
forkur, hannyrðakona, listakokk-
ur, snyrtimenni, dama, stjórn-
andi, skemmtikraftur svo
eitthvað sé talið.
Eftir lifir minning um góða
konu sem getur skilið sátt við
ævistarfið og afkomendur sína.
Hvíl í friði.
Jón G. Valgeirsson.
Elsku Bóel amma.
Ég trúi ekki að sá dagur sé
runninn upp að þú sért farin. Þú
varst alltaf svo jákvæð og lífsglöð.
Þú hafðir alltaf tíma til að tala við
mig og koma með góð ráð. Þú
varst alltaf dugleg að prjóna á
mig nýja vettlinga eða sokka
þrátt fyrir að ég ætti heilan hell-
ing af þeim. Ég var alltaf jafn
ánægð að fá þá enda notaði ég þá
mikið.
Þú studdir allar mínar hug-
myndir þrátt fyrir að aðrir hefðu
stundum aðrar skoðanir á þeim.
Hvort sem um var að ræða ný föt,
snyrtidót eða hárgreiðslu enda
vildir þú alltaf sjálf vera fín og í
tísku.
Þú verður alltaf hjá mér í
hjarta. Ég elska þig, amma.
Þín
Una Bóel.
Margar eru góðu minningarn-
ar frá Svanavatni, sveitinni minni.
Ég var svo heppin að fá að vera
„vinnukona“ hjá Viðari og Bóel í
nokkur sumur þegar ég var yngri.
Að hafa kynnst þeim og lífinu í
sveitinni er mér mikils virði.
Í sveitinni lærði maður að
vinna hin ýmsu verk. Að fara í
fjósið var fastur liður, þar aðstoð-
uðum við Bóel við mjaltirnar, að
moka flórinn og gefa kálfunum.
Bóel kenndi krökkunum réttu
handtökin. Hún var líka verk-
stjórinn yfir heimilisstörfunum,
við matseld og bakstur, þvotta og
þrif. Bóel var vandvirk og kenndi
okkur vönduð vinnubrögð.
Ýmislegt gerðum við okkur
líka til skemmtunar í sveitinni og
tók Bóel virkan þátt í því. Má þar
t.d. nefna íþróttaæfingar og þó
Bóel tæki ekki beinan þátt var
hún hvetjandi á kantinum og
gladdist þegar vel gekk. Þá kall-
aði hún hátt jáááá og vááá. Það
gerði hún líka þegar hún frétti af
afrekum krakkanna sinna, á
íþróttavellinum og annarsstaðar,
hún var alltaf mjög stolt af þeim.
Oft bjuggum við til sögur um
fólkið á bænum þar sem allir áttu
að hugsa upp orð til að fylla inn í.
Við kepptumst þá við að koma
með frumleg og fyndin orð til að
gera söguna skemmtilega. Þarna
átti Bóel oft vinninginn. Svo spil-
uðum við vist. Keppnisskapið var
til staðar hjá Bóel (og fleirum), en
alltaf var stutt í hláturinn. Þegar
ég hugsa til baka sé ég Bóel fyrir
mér í eldhúsinu, oft að elda eða
baka, en líka hlæjandi við eldhús-
borðið með kaffibolla (glas) og
sígó. Kannski að spjalla við Jóa,
sem var mættur til að sækja póst-
inn og fá sér „tíu“ fyrst hjá Bóel,
svo hjá ömmu, eða öfugt. Þetta
var góður félagsskapur.
Svo eru ýmis atvik minnis-
stæð. Eins t.d. þegar Bjarki
keypti fyrsta bílinn, þá var við-
höfn þegar hann renndi í hlað,
eins og um forsetabílinn væri að
ræða, og Bóel fagnaði eins og
henni var lagið. Og þegar Guð-
björg æfði kúluvarpið á stéttinni
hjá ömmu, þá stóðu þær í útidyr-
unum, amma öðrumegin og Bóel
hinumegin, og hvöttu hana áfram
með hrópum og köllum. Ég man
líka þegar Aðalheiður eignaðist
Sunnu, fyrsta barnabarnið, og
Bóel kom hlaupandi út og hrópaði
hástöfum til okkar yfir hlaðið að
það væri kooomin steeelpaaa.
Þetta voru sannar gleðistundir.
Það var gott að tala við Bóel
um allt milli himins og jarðar. Við
trúðum hvor annarri fyrir ýmsu.
Það mátti treysta henni. Hún
sýndi manni alltaf mikinn áhuga
og var óspör á hrósin.
Bóel hafði óskaplega gaman af
söng og dansi. Hún kenndi mér
nokkra söngtexta og hún kenndi
mér líka að dansa charleston,
dans sem kemur sér vel að kunna
þegar maður vill slá um sig á
dansgólfinu.
Bóel var mjög gestrisin. Enda
var gestkvæmt á Svanavatni og
oft á tíðum margir í mat. Alltaf
nóg pláss fyrir alla.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem ég dvaldi á Svanavatni og
fólkið þar, Bóel, Viðar, ömmu,
Jóa, Ingibjörgu og alla krakkana,
frænkur og frændur sem voru
með mér í sveitinni.
Hjá Bóel og Viðari leið mér
vel. Hún með sína léttu lund,
smitandi hlátur og umhyggju,
hann með sína yfirvegun, hlýju
og húmor.
Elsku Bóel, ég þakka fyrir
mig, þakka samveruna og vinátt-
una alla tíð. Hvíl í friði.
Elfa Margrét Ingvadóttir.
Lífið getur svo sannarlega ver-
ið ósanngjarnt og oftar en ekki er
maður óviðbúinn því sem það hef-
ur upp á að bjóða. Við systkinin
vorum sannarlega slegin þegar
við fengum þær fréttir að hún
elsku Bóel frænka okkar hefði
kvatt þessa jarðvist. Hún sem var
manna kátust á ættarmóti að
Snotru fyrir skömmu síðan. Við
vorum svo lánsöm að kynnast
frænku okkar í hennar seinni tíð
á dvalarheimilinu Lundi, þar sem
við unnum bæði.
Bóel tók iðulega á móti manni
með breiðu brosi, faðmlagi og
jafnvel kossum þegar maður
mætti á vaktina og það hreinlega
lifnaði yfir henni. Alltaf var það
jafn huggulegt að sitja hjá henni í
herberginu hennar og spjalla um
landsins gagn og nauðsynjar.
Maður gat svo vel litið á hana
sem jafningja. Bóel minnti okkur
svo mikið á ömmu okkar, enda
var mikill svipur með þeim systr-
um. Núna eru þær sameinaðar á
ný og geta prjónað saman og
fengið sér gott kaffi með sykur-
mola. Við erum ævinlega þakklát
fyrir þann dýrmæta tíma sem við
fengum með Bóel frænku.
Minningin lifir um káta og lífs-
glaða konu. Takk fyrir okkur –
þín ömmusystrabörn,
Assa og Dagur Ágústarbörn.
Kær mágkona mín og æsku-
vinkona, Bóel Ágústsdóttir, er
látin. Andlátið bar frekar brátt að
og þó það væri vitað að svona
gæti farið, hvenær sem var, kom
það mér samt á óvart. Maður er
aldrei viðbúinn.
Við Bóel kynntumst þegar við
vorum smástelpur í gegnum for-
eldra okkar en þegar fjölskylda
hennar flutti að Snotru, sem var
næsti bær við Skíðbakka, þá hóf-
ust kynni og vinátta okkar fyrir
alvöru. Þá var Bóel 9 ára og ég 8
ára. Það var oft glatt á hjalla þeg-
ar við Skíðbakkakrakkarnir
(austur- og vesturbær) og
Snotrukrakkarnir hittust í leik og
starfi. Hver man ekki eftir
skautaæfingunum á Skíðbakka-
vatni og Búðarhólsvatni, eða jóla-
boðunum, þar sem allir buðu öll-
um og alltaf spilað. Oftast
löbbuðum við saman í skólann að
Krossi ásamt Vatnshólssystrum
og fleiri krökkum úr hverfinu.
En lífið hélt áfram og við urð-
um unglingar, hún fór í vinnu og
ég í skóla, en fórum svo saman á
vertíð til Vestmannaeyja. Haust-
ið 1957 fórum við Bóel ásamt vin-
konum okkar, Rögnu Erlends og
Ingu Jónu, á Húsmæðraskóla
Suðurlands á Laugarvatni. Það
var mikið fjör og mikið gaman.
Seinna fórum við Bóel saman
til Noregs ásamt sex öðrum
skólasystrum og dvöldum þar í
viku hjá skólasystur sem þar bjó,
mjög skemmtileg ferð og það sem
við Bóel gátum hlegið þegar við
áttum að fara að sofa. Þannig hef-
ur líf okkar tvinnast saman alla
tíð og báðar bjuggum við í sveit-
inni okkar góðu, Austur-Land-
eyjum, í áratugi.
Við vorum saman í sauma-
klúbbi í yfir 50 ár, mikið unnið,
borðað, talað og hlegið.
Bóel var lánsöm í sínu einka-
lífi, eignaðist góðan mann og
myndarleg og góð börn sem eru
öll komin með fjölskyldur og
vegnar vel í lífinu.
En sorgin gleymir engum og
þau urðu fyrir því áfalli að missa
dreng, nokkurra daga gamlan ár-
ið 1966.
Bóel var dugnaðarforkur og
féll sjaldan verk úr hendi þegar
hún hafði heilsu til að vinna en því
miður átti hún við heilsubrest að
stríða stóran hluta ævinnar. En
alltaf var stutt í brosið og hlát-
urinn.
Við Eyvindur þökkum Bóel
samfylgdina og allar góðar og
glaðar stundir um leið og við vott-
um Viðari og fjölskyldunni allri
innilega samúð.
Blessuð sé minning Bóelar
Ágústsdóttur.
Guðrún Aradóttir (Rúna).
Bóel Ágústsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og samhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu, móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR GYÐU MAGNÚSDÓTTUR,
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Vegamóta V3 fyrir
frábæra umönnun og hlýju.
Eiríkur Jónsson
Bryndís Eiríksdóttir
Ólafía J. Eiríksdóttir Hjalti Lúðvíksson
Jón Eiríksson Hólmfríður Kristjánsdóttir
Magnús Eiríksson Unnur Fanney Bjarnadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
KATRÍN STELLA BRIEM,
Mörkinni, Suðurlandsbraut 58,
áður Laugarásvegi 54, Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
27. ágúst. Útförin verður auglýst síðar.
Við þökkum starfsfólki líknardeildar fyrir sérlega hlýlega
umönnun og umhyggju.
Friðrik Árm. Guðmundsson Rúna Hauksdóttir Hvannberg
Pétur Alan Guðmundsson
Snorri Örn Guðmundsson Lisa Knutsson
Rúna Friðriksdóttir Mattia Pozzi
Katrín Stella Briem Friðriksdóttir
Maja Snorradóttir
Arna Snorradóttir
Leo Guðmundur Leif Snorrason
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar