Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.09.2018, Blaðsíða 16

E
ftir á að hyggja hefur hún ekki hug-
mynd um hvernig þetta gerðist.
Liðsfélagar hennar voru með
boltann ofarlega á hægri kanti en
andstæðingarnir, sem voru á
heimavelli, lokuðu vel. Diana Matheson var
króuð af en blekkti varnarmann og kom bolt-
anum á hvítklæddan samherja sem hafði þó
ekki mikið rými til að athafna sig. Gunnhildur
Yrsa Jónsdóttir fylgdist með, innarlega af vell-
inum og íhugaði að fara og hjálpa. Nei, hugsaði
hún. Hana langaði að vera inni í teig.
Boltinn fór áfram á Desiree Scott sem dró
vörnina lengra út í kant áður en hún sendi
hann aftur til Matheson. Þegar Gunnhildur sá
Matheson, herbergisfélaga sinn, taka snert-
ingu framhjá varnarmanninum vissi hún að
hennar tími væri komin. Sendingin sveif yfir
varnarlínuna. Gunnhildur hljóp til og renndi
fimlega í boltann sem sveif framhjá markverð-
inum og small í netinu.
Hún hafði aldrei vitað jafn mikla þögn. Var
hún rangstæð?
Gunnhildur fagnaði ekki þegar hún stóð upp
úr grasinu heldur leitaði eftir viðbrögðum.
Fjólublár aðdáendaskarinn stóð stjarfur –
enginn hafði búist við marki á fyrstu þremur
mínútunum – en þarna á móti henni komu
samherjar hennar hlaupandi með uppréttar
hendur. Í stúkunni fjærst markinu fögnuðu
einu Íslendingarnir á svæðinu gríðarlega.
Heimamenn brugðust illa við en Ýr Sigurðar-
dóttir var ekki á þeim buxunum að láta leið-
indin yfir sig ganga.
„Common people,“ svaraði hún. „That was
my daughter who scored.“
Utah Royals 1 – Orlando Pride 0.“
„Ég er mætt“
Utah Royals var stofnað í byrjun árs og
taumarnir afhentir Lauru Harvey, einum
virtasta knattspyrnuþjálfara kvennaliða
vestanhafs. Þrátt fyrir stuttan feril hefur
liðið nú þegar áunnið sér stóran aðdáenda-
hóp í Salt Lake City, þar sem áhorfenda-
skarinn á Rio Tinto-leikvangnum telur að
meðaltali tæplega 10 þúsund manns. Allra
fyrsti leikur liðsins, gegn Orlando Pride,
vannst ekki þrátt fyrir mark Gunnhildar
Yrsu. Dómarinn dæmdi hendi innan víta-
teigs Utah Royals og úr varð jafntefli.
„Ég hefði alveg gefið þetta mark ef við hefð-
um bara unnið,“ segir Gunnhildur. Hún er
tapsár með eindæmum, getur ekki einu sinni
leyft 10 ára systur sinni að vinna í Yahtzee, og
viðurkennir að það sé gaman að eiga fyrsta
mark liðsins frá upphafi.
„Það er frábært að vera í sögubókunum,“
segir hún.
„Það er alveg frábær tilfinning og góð leið til
að fá sjálfstraustið strax. Það segir: Ég er
mætt!“
Gunnhildur, sem kölluð er Gunny þar
vestra, er enn með blautt hárið eftir sturtu, ný-
komin af æfingu – fyrst á grasinu og svo í lyft-
ingasalnum. Það er rauðleitt mistur yfir borg-
inni vegna skógarelda í nágrenninu og
Gunnhildur klæðist stuttbuxum og hvítum
hlýrabol. Gráðurnar 35 bjóða ekki upp á mikið
meira, nema kannski dökk sólgleraugun.
Húðflúraður upphandleggurinn spennist
þegar hún hallar sér fram á borðið og pantar
sér íste á Honeysuckle-kaffihúsinu, þar sem
Royals konur eru tíðir gestir. Það er erfitt að
ímynda sér að undir töffaralegu yfirbragðinu
búi snefill af sjálfsefa en engu að síður segist
Gunnhildur oft mjög lítil í sér.
„Ég set upp „front“ eins og ég sé með ágæt-
is öryggi en mér finnst ég aldrei nógu
góð … sem er örugglega ástæðan fyrir því að
ég er hér í dag af því að ég er alltaf að reyna að
vera eitthvað betra og meira,“ segir hún. Í um-
leitum sínum til uppbyggingar hefur hún leitað
í lið sem þurfa á því sama að halda.
„Ég vil kannski ekkert alltaf fara í besta lið-
ið en (…) ég er bara þannig leikmaður að ég vil
fá mikla ábyrgð,“ útskýrir hún. „[Utah Royals]
var að byrja með nýtt lið og ég vildi vera part-
ur af því að byggja upp eitthvað stærra.“
Með boltann í blóðinu
Segja má að knattspyrnuferill Gunnhildar
Yrsu sé kominn heilan hring með veru hennar
í Bandaríkjunum en hún fór á sína fyrstu fót-
boltaæfingu árið 1996 í Connecticut, stuttu
fyrir átta ára afmælisdaginn.
Fjölskyldan hafði flust búferlum þar sem Ýr
var nýbyrjuð í sérnámi í barnalækningum.
Gunnhildur, sem talaði enga ensku, átti nokk-
uð erfitt uppdráttar í fyrstu eða allt þar til ná-
granninn í næsta húsi bankaði upp á. Sá átti
dóttur á sama aldri og þjálfaði knattspyrnulið í
hverfinu.
„Ég hef alltaf verið feimin en orkumikil og
hafði aldrei fundið leið til að losa þessa orku
fyrr en ég fann fótbolta og íþróttir,“ segir
Gunnhildur. „Þá fór ég að finna smá sjálfs-
traust og að geta talað.“
Ekki svo að skilja að hún hafi setið kyrr og
spök fram að þessu. Heima á Íslandi hafði hún
til að mynda prófað fimleika en á einu ljós-
myndinni frá þeim tíma má glögglega þekkja
fótboltastelpuna í hópnum og varð fljótt ljóst
að ekki yrði úr því nein Ólympíuför.
Hlaupin, liðsheildin og fjörið í knattspyrn-
unni talaði hinsvegar til Gunnhildar og þegar
heim var komið eftir fyrstu æfinguna hafði ná-
granninn það á orði að hún hefði boltann í sér.
Ýr brosti út í annað. Það sem granninn gat
ekki vitað var að Gunnhildur er nefnd eftir
einni allra frambærilegustu knattspyrnukonu
Íslandssögunnar: Gunnhildi Sif Gylfadóttur.
Draumurinn sem brast
Það er mál manna að Gunnhildur Sif hafi verið
einhverskonar ofurkona – hún skaraði fram úr
í öllu því sem hún tók sér fyrir hendur. Hún
hlaut ítrekað verðlaun fyrir námsárangur sem
læknanemi við Acadia-háskólann í Nova Scotia
og var í ofanálag konsertmeistari Sinfóníu-
hljómsveitar skólans. Og svo var það fótbolt-
inn.
Gunnhildur Sif, sem gekk undir nafninu
Gunn Baldursson ytra og var iðulega kölluð
The Gun, spilaði með skólaliðinu Acadia Axe-
women og var markahæsti leikmaðurinn í
Kanada öll þrjú árin sín. Hún leiddi lið sitt til
sigurs á stórmótum og komst í úrvalslið, en
stærsti áfanginn vannst þegar hún var valin í
kvennalandslið Kanada sumarið 1987. Sama ár
hafði kvennalandslið Íslands verið lagt niður,
eftir aðeins sex ára tilveru, og árangur Gunn-
hildar var þess mikilvægari.
30. nóvember færi hún til Bresku Kólumbíu
í úrtakshóp fyrir leik gegn Taívan og ef allt
færi á réttan veg tæki hún þátt í fyrsta heims-
meistaramóti kvenna, í Kína, sumarið 1988.
Gunnhildur Sif gæti orðið fyrsti Íslending-
urinn til að spila á HM.
Örlögin fóru á annan veg.
Hinn 27. nóvember 1987 fékk Gunnhildur
Sif lánaðan gamlan skrjóð hjá vinkonu sinni í
Wolfville og keyrði til Halifax þar sem hún
þurfti að útvega sér pappíra tengda umsókn
um kanadískan ríkisborgararétt. Eftir stutt
stopp hjá foreldrum sínum í Darthmouth
keyrði hún áleiðis heim, eftir þjóðvegi 101, í
vonskuveðri og á slæmum dekkjum sem skaut-
uðu á hálum veginum. Hún missti stjórn á bíln-
um, rétt í þann mund sem stór flutningabíll
kom keyrandi á móti.
Gunnhildur Sif varð aðeins tvítug.
Svolítið magnað
Fáir atburðir hafa haft jafn mikil áhrif á Ýri.
Þær Gunnhildur Sif voru systrabörn og afar
samstiga en aðeins ár skildi þær að í aldri.
Þegar Ýr eignaðist stúlku, tíu mánuðum eftir
slysið, helltist yfir hana yfirþyrmandi löngun
til að nefna hana eftir frænku þeirra mæðgna.
Hún er ekki frá því að nafnið hafi kallað fram
knattspyrnuhæfileikana en Gunnhildur Yrsa
gerði sér litla grein fyrir tengslunum framan
af.
„Ég var orðin aðeins eldri og byrjuð að spila
aðeins meiri fótbolta,“ segir Gunnhildur.
„Enginn annar í fjölskyldunni spilar fótbolta
og eiginlega enginn annar er í íþróttum. Þá
byrjaði þetta að vera svolítið svona „Vá
ókei“ … Svolítið magnað myndi ég segja.“
Gunnhildur Yrsa lítur svo á að hún hafi spil-
að knattspyrnu í nafni frænku sinnar allt sitt
líf en hún hefur tileinkað Gunnhildi Sif bæði
sigurleiki og mörk. Þegar hennar 25. landsleik
bar upp gegn Kanada fékk hún kanadíska fán-
ann afhentan og lét alla leikmennina árita
hann. Hún gaf móður Gunnhildar Sifjar fán-
ann.
Gunnhildur Yrsa skoraði fyrsta
markið í sögu Utah Royals á
þriðju mínútu fyrsta leikjar liðsins.
Ljósmynd/Roscoe Myrick fyrir Utah Royals
VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2.9. 2018