Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.12.2018, Blaðsíða 15

16.12. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
gott efni. Svo liðu árin án þess að neitt gerðist.
Það var ekki fyrr en á Grensási sem ég fór að
leiða hugann að þessu fyrir alvöru. Hugsaði
með mér: Ég sé ekki fólkið lengur og þarf fyrir
vikið ekki að hafa áhyggjur af þeim þætti
málsins. Eins fannst mér ég vera kominn með
býsna gott efni sem að mestu leyti tengdist
sjálfum mér og veikindum mínum. Svartur
húmor, gæti einhver sagt, en það var einmitt
það sem hjálpaði mér mest að stíga þessa
öldu.“
Valdimar hafði horft mikið á Seinfeld í sjón-
varpinu gegnum árin og sótti hugmyndir og
styrk þangað. Eins var Hellisbúinn í flutningi
Bjarna Hauks Þórssonar honum innblástur.
„Ég sá þá sýningu á sínum tíma, hún var gjör-
samlega frábær. Ég man sérstaklega eftir
einu atriði, þar sem salurinn hló svo mikið að
Bjarni sá bara einn kost í stöðunni; að hlæja
með okkur. Það hlýtur að hafa verið frábær
tilfinning.“
Ég verð með uppistand!
Meðan Valdimar vann hjá Prentmeti fékk
hann útrás fyrir spéþörfina með því að gera
myndbönd fyrir árshátíð fyrirtækisins, þannig
gat hann bara setið úti í sal meðan spaugið
rúllaði. „Vorið 2016 hringdu eigendurnir, Guð-
mundur Ragnar Guðmundsson og Ingibjörg
Steinunn Ingjaldsdóttir, og buðu mér á árshá-
tíð Prentmets og sögðu að skemmtinefndin
vildi endilega fá mig í nokkur atriði í mynd-
bandinu. Ég var til dæmis vanur að leika Guð-
mund Ragnar enda eini maðurinn sem treysti
sér í það. Síðan hætti skemmtinefndin við
myndbandið sem voru mér talsverð vonbrigði.
Það varð til þess að ég hringdi og tilkynnti að
ég ætlaði að vera með uppistand á árshátíð-
inni. Stutt símtal en stórt skref fyrir mig.
Þarna var að hrökkva eða stökkva.“
Fyrsta „gigg“ Valdimars sem uppistandara
var á árshátíð Prentmets snemma árs 2016 á
Hótel Örk í Hveragerði. „Örn Árnason leikari
var veislustjóri, þaulvanur maður, og ég fann
hvernig stressið magnaðist með hverri mínútu
sem leið. Hvað var ég eiginlega búinn að koma
mér út í? Jæja, ég var kallaður upp og byrjaði.
Fór svo sem þokkalega af stað en fann fljót-
lega að ég var að verða svakalega þurr í háls-
inum. Nú fer röddin að gefa sig, hugsaði ég
með mér. Í þeim pælingum klikkaði míkra-
fónninn – í miðjum brandara. Hann var lagað-
ur í snarhasti og á meðan gleymdi ég því hvað
ég var þurr í hálsinum og náði mér bara ágæt-
lega á strik eftir þetta. Bakkaði bara um tvær
línur og hélt áfram. Á heildina litið fannst mér
þetta ganga ágætlega og viðtökur voru vonum
framar. Er ekki sagt að fall sé fararheill?“
Góða kvöldið, Valdimar!
Þetta spurðist út og skömmu síðar var Valdi-
mar beðinn um að vera með uppistand í Sjálfs-
bjargarhúsinu. Notaði þá megnið af efninu
sem hann var með hjá Prentmeti og prjónaði
við það um Hátún og veruna þar og kom inn á
málefni líðandi stundar. „Ég fann strax að ég
var mun afslappaðri þarna, bjó að eldskírninni,
og þetta gekk bara ljómandi vel.“
Einn brandarinn snerist um það hvað þjón-
ustan væri góð í Hátúni; það væri morg-
unmatur, hádegismatur, miðdegiskaffi, kvöld-
matur, kvöldkaffi, íbúðin þrifin og fötin þvegin.
Þegar Valdimar hélt að þetta yrði ekki betra
var hann spurður hvort hann vildi fá næt-
urheimsókn. Það hljómaði fáránlega vel í hans
eyrum og svo spenntur varð okkar maður að
honum kom ekki dúr á auga fyrstu nóttina sem
hann átti að fá næturheimsóknina. Um miðja
nótt heyrði hann fótatak á ganginum og dyrn-
ar opnast. Einhver kom inn í íbúðina og mælt
var, djúpri karlmannsröddu: „Góða kvöldið,
Valdimar!“
Fólk hló og hló að þessu og skyndilega var
Valdimar að upplifa sama augnablik og Bjarni
Haukur í Hellisbúanum forðum. Ekki var ann-
að í stöðunni en að hlæja með salnum.
Smá skáldaleyfi
Spurður hvort þetta með næturheimsóknina
sé sönn saga glottir Valdimar við tönn. „Maður
verður nú að taka sér smá skáldaleyfi! Það er
vissulega boðið upp á næturheimsóknir hérna
en ég hef aldrei fært mér það í nyt.“
Þau hafa verið nokkur síðan, giggin. Eitt
það eftirminnilegasta var síðasta vor á endur-
fundum nemenda sem útskrifuðust úr Val-
húsaskóla á Seltjarnarnesi 1983. „Megnið af
liðinu var mætt þarna og ég, sem þorði aldrei
að gera neitt í gaggó, var þarna með helj-
arinnar uppistand. Það vakti mikla lukku, þó
að ég segi sjálfur frá, og margir komu að máli
við mig á eftir og sögðu þetta hafa verið há-
punkt kvöldsins. Það var mjög góð tilfinning
og yljaði mér um hjartaræturnar.“
Síðan fór Valdimar ennþá lengra út fyrir
þægindarammann þegar hann kom fram á
„open mic-kvöldi“ á BarAnanas. „Þar ögraði
ég mér með tvennum hætti; annars vegar var
ég á stað þar sem enginn þekkti mig og hins
vegar var uppistandið á ensku. Þetta gekk
bara vel og var góð reynsla.“
Það er ekki bara uppistandið, eftir að hann
„Sjónin er farin og ég geri mér ekki vonir um að sjá
á ný. Auðvitað væri gaman að geta horft aftur á
konur og kvikmyndir en ég hugsa samt meira um
viðfangsefnin sem blasa við mér í dag. Mér hefur
gengið vel að aðlagast nýjum veruleika og kýs að
hugsa frekar um kosti en galla þess að vera blind-
ur,“ segir Valdimar Sverrisson ljósmyndari.
Morgunblaðið/Hari
’Um miðja nóttheyrði hannfótatak frammi áganginum og dyrnar
opnast. Einhver kom
inn í íbúðina og
mælt var, djúpri
karlmannsröddu:
„Góða kvöldið,
Valdimar!“
Valdimar þriggja ára snáði.