Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.12.2018, Blaðsíða 16

VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16.12. 2018
missti sjónina, Valdimar hefur líka látið annan
gamlan draum rætast – að syngja op-
inberlega. „Ég hafði aldrei lært söng og aldrei
sungið nema lágt innan um aðra en þegar ég
varð fimmtugur í fyrra þá langaði mig að
halda almennilega upp á þann áfanga og um
leið þá staðreynd að ég hefði lifað veikindi mín
af með því að syngja fyrir veislugesti. Ég bar
þetta undir móður mína og hún sagði strax já
enda þótt hún hefði aldrei heyrt mig syngja.
Þrátt fyrir þá trú ákvað ég eigi að síður að
panta mér söngtíma til að undirbúa mig sem
best.“
– Og hvernig gekk það?
„Það gekk þannig að þegar ég spurði eftir
fyrsta tímann hvað hann kostaði þá svaraði
söngkennarinn alvarlegur í bragði: Ekkert ef
þú lofar að koma aldrei aftur!“
– Nú skrökvarðu!
„Já.“
Hann hlær stríðnislega.
Valdimar tók nokkra söngtíma og fór á flug
eftir að söngkennaranum, Sólveigu Unni
Ragnarsdóttur hjá Vocalist, hugkvæmdist að
hækka Týndu kynslóðina eftir Bjartmar Guð-
laugsson upp um áttund. „Þá small þetta.“
Valdimar fékk hljómsveit undir stjórn Dav-
íðs Valdimarssonar vinar síns til að spila undir
hjá sér en yfir eitt hundrað manns mætti í
fimmtugsafmælið í safnaðarheimili Fríkirkj-
unnar á Laufásvegi. Afmælisbarnið fór með
gamanmál og söng nokkur vel valin lög, meðal
annars Sjúddirarí rei eftir Gylfa Ægisson og
nokkur Bítlalög, en þeir Paul McCartney eiga
sama afmælisdag. Spurður hvernig til hafi
tekist svarar Valdimar: „Bara vel, alla vega
tæmdist ekki salurinn.“
Kiss á harmónikku
Aðra tónleika hélt Valdimar í afmæli Ingi-
bjargar Steinunnar, vinkonu sinnar, á þessu
ári og fékk þá Guðmund Steingrímsson, fyrr-
verandi alþingismann, til liðs við sig. „Ég
heyrði í honum í útvarpinu segja frá því að
hann spilaði Kiss-lög á harmónikku og fannst
það alveg brilljant. Hringdi í framhaldinu í
Guðmund, sem ég þekkti ekki neitt, og hann
var alveg til í að spila undir hjá mér í afmælinu
hennar Ingu Steinu. Við tókum nokkur Kiss-
lög og svo Sjúddirarí rei og það var afmæl-
isgjöf mín til hennar.“
Úr því Valdimar var farinn að gera svona vel
með þessum erkismelli Gylfa Ægissonar fór
hann að velta fyrir sér að gaman yrði að hitta
höfundinn. Tók upp símann og hringdi í Gylfa
sem brást ljúfmannlega við. „Fyrst ætlaði ég
bara að fá ljósmynd af okkur saman en datt
svo í hug að gaman yrði að eiga myndskeið
líka; þannig að ég dressaði mig upp eins og
fullan sjóara með flösku í brúnum bréfpoka og
fékk vin minn til að koma með og taka glensið
upp. Gylfi var til í tuskið og ég setti mynd-
skeiðið á Facebook. Viðbrögð voru góð, þannig
að ég fór að velta fyrir mér hvort ég ætti ekki
að taka upp þráðinn og gera árshátíð-
armyndband fyrir Prentmet. Ari Eldjárn átti
að vera þar með uppistand og ég fékk hann til
að bregða á leik með mér. Bróðir minn tók
nokkrar myndir af okkur sem ég skellti á Fa-
cebook. Þetta heppnaðist mjög vel og í fram-
haldinu fékk ég fleiri þekkta Íslendinga til að
leika með mér, Kristján Jóhannsson, Bjartmar
Guðlaugsson og Kára Stefánsson, svo ein-
hverjir séu nefndir.“
Sérð ekki allt þetta ljóta fólk
Vinur Valdimars kynnti hann fyrir Kára í lík-
amsræktarstöð og óskaði Valdimar eftir fundi
með honum. Kári varð við því og boðaði hann á
skrifstofur Íslenskrar erfðagreiningar nokkr-
um dögum síðar. Tilgangurinn var að fá Kára
til að sprella fyrir árshátíðarmyndbandið en
þegar á hólminn kom forfallaðist vinur Valdi-
mars sem hafði ætlað að vera á myndavélinni.
„Þá var ekki um annað að ræða en að biðja
leigubílstjórann, sem skutlaði mér, að hlaupa í
skarðið og til allrar hamingju var hann til í
það. Kári sagði þetta það minnsta sem hann
gæti gert og gerði raunar meira en ég bað
hann um. Tjáði mér til að mynda að alla jafna
væri það ekki kostur að vera blindur en í þessu
tilviki kæmi það sér vel – ég þyrfti þá ekki að
sjá allt þetta ljóta fólk sem starfaði hjá Prent-
meti.“
Varla þarf að taka fram að gestir lögðust
nánast í gólfið úr hlátri þegar þetta atriði var
spilað á árshátíðinni.
Það er ekki bara söngur og spé; Valdimar er
líka farinn að hreyfa sig meira en hann gerði
síðustu árin fyrir veikindin. Hann skokkaði
raunar talsvert þegar hann var yngri og tók til
að mynda þátt í fjórum 10 km hlaupum seint á
tíunda áratugnum. Síðan dró úr því. „Eftir að
ég komst aftur á fætur eftir veikindin fór ég að
ganga töluvert á hlaupabretti og það þróaðist á
þann veg að ég byrjaði aftur að skokka úti eftir
langt hlé. Og fyrst ég var byrjaður á því þótti
mér upplagt að stefna á Reykjavíkurmaraþon-
ið og núna í sumar hljóp ég 10 kílómetra fyrir
Blindrafélagið. Safnaði yfir tvö hundruð þús-
und krónum. Jósteinn Einarsson sjúkraþjálf-
ari þjálfaði mig og hljóp með mér. Markið var
sett á að ljúka hlaupinu á innan við einum og
hálfum tíma og það tókst, tíminn minn var
1.26.42, námundað 1.27. Vel fór á því en núm-
erið mitt í hlaupinu var 15.327. 1 plús 2 plús 7
eru svo 10. Allt skrifað í tölurnar. Eru ein-
hverjar tilviljanir í þessu lífi? Ég stefni ótrauð-
ur á að hlaupa aftur á næsta ári og gera ennþá
betur.“
Hugsar um kostina, ekki gallana
Já, Valdimar Sverrisson hefur ekki setið auð-
um höndum eftir að hann varð blindur. Spurð-
ur hvers hann sakni mest frá því hann hafði
sjónina hallar hann undir flatt og segir: „Ég
reyni að hugsa sem minnst um það. Sá tími er
liðinn. Sjónin er farin og ég geri mér ekki vonir
um að sjá á ný. Auðvitað væri gaman að geta
horft aftur á konur og kvikmyndir en ég hugsa
samt meira um viðfangsefnin sem blasa við mér
í dag. Mér hefur gengið vel að aðlagast nýjum
veruleika og kýs að hugsa frekar um kosti en
galla þess að vera blindur. Ég meina, það fylgja
því allskonar fríðindi að vera blindur. Einu
sinni hringdi ég til dæmis í Séð & heyrt og
spurði hvort ég ætti ekki rétt á 50% afslætti!“
Engum sögum fer af viðbrögðum hinum
megin á línunni.
Menn standa ekki einir í baráttu sem þessari
og Valdimar vill nota tækifærið og þakka ætt-
ingjum og vinum fyrir aðstoðina gegnum veik-
indi sín. Nefnir hann foreldra sína sérstaklega í
því sambandi, fyrrnefnda Önnu Valdimars-
dóttur og Sverri Kristinsson, fasteignasala,
bókaútgefanda og listaverkasafnara með
meiru, og systkini sín fimm. „Ég gleðst yfir því
að vera hérna megin í lífinu og að geta átt dýr-
mætar stundir með dætrum mínum og vonandi
verið þeim góð fyrirmynd.“
Tíminn hefur flogið í Hátúninu og mál til
komið að búa sig til brottfarar. Áður en við
kveðjumst dregur Valdimar þó fram bók sem
hann má til með að sýna mér. Það er Litli
prinsinn eftir Saint-Exupéry sem faðir hans
gaf út árið 2016 og tileinkaði syni sínum með af-
ar viðeigandi tilvitnun. Vel fer á því að ljúka
þessu viðtali á henni: „Maður sér ekki vel nema
með hjartanu. Það mikilvægasta er ósýnilegt
augunum.“
Valdimar eftir Reykjavíkurmaraþonið í sumar ásamt foreldrum sínum, Sverri Kristinssyni
og Önnu Valdimarsdóttur sem voru eitt sinn gift og standa þétt við bakið á syni sínum.
’Ég meina, þaðfylgja því alls-konar fríðindi aðvera blindur. Einu
sinni hringdi ég til
dæmis í Séð &
heyrt og spurði
hvort ég ætti ekki
rétt á 50% afslætti!
Mynd Braga Jósefssonar frá herstöðinni á Miðnesheiði á milli veggspjalda tveggja Clint Eastwood-
mynda, Letters From Iwo Jima og Flags of Our Fathers, sem Valdimar kom fram í.
Valdimar og Jósteinn Einarsson
sjúkraþjálfari á hraðri leið í mark í
Reykjavíkurmaraþoninu sl. sumar.
Valdimar syngur Týndu kynslóðina hástöfum við undir-
leik höfundarins sjálfs, Bjartmars Guðlaugssonar.
Valdimar og Sæmi Rokk með mynd sem sá fyrrnefndi
færði honum. Hann er enn að vinna í myndum sínum.
Valdimar og Gylfi Ægisson bregða á leik en sá fyrrnefndi
syngur gjarnan Sjúddírari rei þegar hann kemur fram.