Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.12.2018, Blaðsíða 17

16.12. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
Valdimar lærði ljósmyndun íBournemouth and PooleCollege of Art and Design
í Bretlandi á árunum 1994 til 1998
og kunni vel við sig. „Ég lærði
margt úti, ekki síst af einum kenn-
aranna, Jeff Drury. „Valdimar,
take it to the edge,“ var hann van-
ur að segja við mig, „farðu fram á
brúnina“, og því hollræði hef ég
reynt að fylgja í listinni og lífinu.“
Í fríum heima á Íslandi bjó
hann sér til verkefni sem hverfðist
um að mynda þekkta Íslendinga
heima hjá þeim eða í vinnunni.
Einn af fyrstu mönnunum sem
Valdimar hugsaði til var Rúnar
heitinn Júlíusson tónlistarmaður
sem bauð hinum unga ljósmynd-
ara heim til sín í Keflavík og fór
myndatakan fram á neðri hæð
hússins, þar sem Rúnar starf-
rækti upptökustúdíó. Eftir nokkr-
ar pælingar fékk Valdimar þá
hugmynd að fá Rúnar til að fara
með bassann í baðkarið og standa
þar, eins og hann væri á miðjum
tónleikum. Myndin heppnaðist
ákaflega vel og er sú frægasta
sem eftir Valdimar liggur.
Ljósmynd varð að styttu
„Ég færði Rúnari myndina
skömmu síðar og hann varð strax
mjög hrifinn af henni; talaði um að
setja hana jafnvel framan á næsta
plötuumslag. Sú hugmynd virtist
reyndar hafa dottið upp fyrir þeg-
ar ég fékk tækifæri til að sýna
nokkrar myndir í Mogganum.
Eftir það komst aftur skriður á
málið; Þorfinnur Sigurgeirsson
sem sá um þessi mál fyrir Rúnar
hringdi akút í mig og vildi endi-
lega skella myndinni á plötu-
umslag. Það var að sjálfsögðu vel-
komið og ég myndaði Rúnar fyrir
nokkur fleiri umslög eftir þetta,
þar á meðal fyrir plötuna Reykja-
nesbrautin en sú mynd var síðar
höfð til viðmiðunar þegar gerð var
stytta af Rúnari. Ég held að hún
sé núna á Hamborgarafabrikk-
unni á Akureyri. Ég gerði líka tvö
tónlistarmyndbönd fyrir Rúnar
með vini mínum Einari Óla Ein-
arssyni lj́ósmyndara og okkur
Rúnari varð ágætlega til vina.
Hann var algjör öðlingur en á
sama tíma lak töffaraskapurinn af
honum.“
Valdimar man vel eftir annarri
myndatöku af Rúnari. „Við Einar
Óli vorum búnir að mála bak-
grunn og útbúa sérstakan búning
fyrir Rúnar. Allt leit vel út en
virkaði þó ekki þegar á hólminn
var komið. Hugmyndin skilaði sér
ekki á mynd. Þá var annar vinur
ræstur út, Jón Sæmundur Auð-
arson, sem gaf Rúnari svartan bol
með hauskúpum og allt í einu
steinlá þetta,“ segir Valdimar sem
sjálfur klæddist samskonar bol
fyrir myndatökuna vegna þessa
viðtals. „Ég hef mjög gaman af til-
vísunum.“
Vinnur enn í myndunum
Þess má geta að Valdimar er
hvergi nærri hættur að vinna í
ljósmyndunum sínum, enda þótt
hann sjái þær ekki lengur. Hann
fær aðstoð við myndvinnsluna og
á dögunum færði hann Sæma
Rokk mynd sem hann tók af hon-
um um árið.
Myndin af Rúnari í baðkarinu
hangir uppi á vegg hjá Valdimari í
Hátúninu og þar er einnig mál-
verk sem gesturinn veit engin deili
á. „Þetta verk er eftir langömmu
mína, Ólöfu Grímeu Þorláks-
dóttur. Hún byrjaði að mála um
sjötugt og málaði til 93 ára aldurs.
Seinni maður Ólafar var Sig-
ursveinn D. Kristinsson, stofnandi
Tónskóla Sigursveins. Hann fékk
lömunarveiki ungur og stóð ásamt
fleirum fyrir því að þetta hús var
byggt. Ellefu eða tólf ára gamall
fór ég með Sigursveini að Bessa-
stöðum að hitta norska gesti. Sem
barn bjó ég í þrjú ár í Noregi og
talaði því málið. Það var mjög
gaman að hitta Kristján Eldjárn
forseta en hann var góður vinur
afa míns, Valdimars Jóhannssonar
bókaútgefanda.“
Var í Vandræðum
Valdimar myndaði ekki bara tón-
listarmenn, til skamms tíma var
hann sjálfur í hljómsveit, sem kall-
aðist Vandræði, og reis frægðarsól
hennar hæst þegar lagið Tequila
Blues hafnaði í þriðja sæti í laga-
keppni Stjörnunnar sálugu vet-
urinn 1987-88. Texti lagsins var
eftir Steinar Kristjánsson söngv-
ara, Valdimar spilaði á trommur,
fyrrnefndur Jón Sæmundur Auð-
arson lék á munnhörpu og átti
raunar að syngja líka en þurfti að
hætta við það þegar hann fékk
sýkingu í hálsinn eftir að ryð
komst í munnhörpuna, Arnar Ást-
ráðsson, núverandi heila- og
taugaskurðlæknir í Danmörku,
sem seinna gerði garðinn frægan
með laginu Ástin mín eina í for-
keppni Júróvisjón, lék á hljóm-
borð, Végeir Hjaltason á bassa og
Sigurður „Clapton“ á gítar.
Spurður um tónleikahald
Vandræða glottir Valdimar við
tönn. „Við tróðum einu sinni upp í
tvítugsafmæli Halldórs Jörg-
enssonar vinar okkar – í bíl-
skúrnum heima hjá honum.“
Á leið á McCartney-
tónleika
Veturinn eftir fór Valdimar í
rekstrarfræði á Bifröst og lék þá
á trommur með hljómsveit skól-
ans og tók meðal annars þátt í
Bifróvisjón, þar sem hann lék
undir hjá sigurvegaranum, Magn-
úsi Stefánssyni, síðar ráðherra.
„Mig minnir að hann hafi tekið
Angel of Harlem með U2.“
Eftir þetta kom Valdimar ekki
nálægt trommuleik fyrr en hann
flutti inn í Hátúnið. Festi þá kaup
á forláta rafmagnstrommusetti
og gekk til liðs við hljómsveit
hússins sem heitir því ágæta
nafni Úrkula vonar.
Úr því rætt er um tónlist vill
svo skemmtilega til að nú um
helgina er Valdimar staddur í
Lundúnum, þar sem stefnan er
tekin á tónleika með sjálfum Paul
McCartney. Með í för eru alda-
vinur hans, Bjarnfreður Ólafsson
lögmaður, og gamall bekkjar-
félagi frá Bournemouth, Rob
Cadman ljósmyndari, sem nokkr-
um sinnum hefur heimsótt Valdi-
mar til Íslands – og er löngu kol-
fallinn fyrir landinu, eins og svo
margir úr þeirri ágætu stétt
manna. „Hann kom síðast í fimm-
tugsafmælið mitt ásamt „his lo-
vely wife“, Christina Grater.“
Valdimar og vinir hans, Jón Sæmundur Auðarson og Einar Óli Einarsson,
með mynd af Rúnari heitnum Júlíussyni rokkara og eðaltöffara.
„Farðu fram á brúnina“
Ljósmyndin fræga af Rúnari Júlíussyni með bassann í baðkarinu sem
Valdimar tók fyrir tuttugu árum.
Ljósmynd/Valdimar Sverrisson
Valdimar er mikill áhugamaður um
kvikmyndir og enda þótt hann hafi
ekki lagt leiklist fyrir sig náði hann
að láta drauminn rætast og koma
fram í kvikmynd – ekki bara einni
heldur tveimur.
„Ég er mikill Clint Eastwood-
aðdáandi og þegar auglýst var eftir
statistum í mynd hans, Flags of Our
Fathers, sem tekin var að hluta upp
hér á landi árið 2005, fór hjartað að
slá örar. Þegar á reyndi var ég hins
vegar búinn að bóka mig í frí erlend-
is með fjölskyldunni á sama tíma og
tökur áttu að fara fram. Mjög
svekkjandi. Þegar ég kom heim úr
fríinu rakst ég hins vegar á pínulitla
frétt í blaði þess efnis að tvær stórar
tökur væru eftir og bæta þyrfti við
statistum. Ég lét ekki segja mér það
tvisvar, hringdi fyrir allar aldir og
vakti aumingja konuna sem hélt ut-
an um skráninguna. Og var beðinn
að mæta.“
Valdimar var sendur í hermanna-
klippingu, búningamátun og meik-
aður „skítugur“ og málaður „særð-
ur“ ásamt öðrum statistum. Lá svo
drjúga stund á jörðinni áður en
Eastwood sjálfur kom aðvífandi og
fór að velta vöngum. Verandi ljós-
myndari ákvað Valdimar í útsjón-
arsemi sinni að leggjast í miðjan
hópinn og fékk grun sinn staðfestan
þegar málband staðnæmdist nánast
á nefinu á honum. Það þýddi að
menn voru búnir að finna fókusinn í
atriðinu. Og viti menn, myndavélin
endaði á Valdimari og hann sést í
fjórar sekúndur í myndinni.
Vegfarandi við morðstað
Sama haust kom út ný bók eftir
Arnald Indriðason. Eymundsson
opnaði á miðnætti til að hefja söluna
og fram kom að fyrstu kaupendur á
vettvang gætu jafnframt skráð sig
sem statista í kvikmyndina Mýrina,
sem til stóð að gera. Valdimar lét
ekki segja sér það tvisvar; dreif sig af
stað og var samþykktur.
Fyrsta tökudaginn fékk hann það
hlutverk að vera vegfarandi fyrir ut-
an morðstaðinn í Norðurmýrinni.
Fjölmiðlar mættu á staðinn og dag-
inn eftir birtist baksíðumynd í Morg-
unblaðinu, þar sem Valdimar horfir
beint í linsu ljósmyndarans í Tim-
berland-jakkanum sínum.
Ekki nóg með það, Valdimar lét
gamla skólasystur úr Verzló, Lilju
Pálmadóttur, eiginkonu leikstjórans,
Baltasars Kormáks, vita af aðkomu
sinni og hún sendi honum um hæl
tvo miða á frumsýningu á Mýrinni.
Þar með lauk „kvikmyndaferl-
inum“. „Ég var búinn að vera í ís-
lenskri mynd og Hollywood-mynd
og nú gat ég glaður sest í helgan
stein.“
Kom fram í tveimur
kvikmyndum
Valdimar „særður“ á tökustað stór-
myndarinnar Flags of Our Fathers.