Morgunblaðið - 23.01.2019, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JANÚAR 2019
✝ Hulda Árna-dóttir fæddist
3. október 1934 á
Akureyri og ólst
þar upp. Hún lést á
dvalarheimilinu
Grund 7. janúar
2019.
Faðir hennar
var Árni Ólafsson
sýsluskrifari, síðar
bóndi á Kjarna á
Galmaströnd og
skrifstofumaður hjá Rafveitu Ak-
ureyrar, f. 26. maí 1897, d. 19. des-
ember 1946. Föðurforeldrar: Ólaf-
ur Tryggvi Jónsson, bóndi og
kennari í Dagverðartungu í Hörg-
árdal í Skriðuhreppi í Eyjafirði, f.
30. ágúst 1848, d. 17. júní 1922, og
k.h. Anna Margrét Jónsdóttir hús-
freyja, f. 8. desember 1858, d. 5.
nóvember 1905. Móðir Huldu var
Valgerður Rósinkarsdóttir, hús-
freyja á Kjarna og Akureyri, f. 24.
mars 1903, d. 30. ágúst 1979. Móð-
urforeldrar: Rósinkar Guðmunds-
son, bátsformaður í Æðey á Ísa-
fjarðardjúpi, síðar bóndi á Kjarna
á Galmaströnd í Arnarneshreppi í
Eyjafirði, f. 27. apríl 1875, d. 17.
desember 1948, og fyrri k.h. Þor-
gerður Septína Sigurðardóttir,
itas Sumati, aðstoðarforstöðu-
kona í frístundamiðstöðinni
Tjörninni, f. 26. september 1994,
og Lára Debaruna, nemi við
Menntaskólann í Reykjavík, f. 28.
mars 2000. 2) Magnús Einar,
tæknifræðingur hjá Norðurorku,
f. 21.7. 1959, d. 13. febrúar 2005.
Hann var kvæntur Jóhönnu Erlu
Birgisdóttur, teymisstjóra heima-
þjónustu hjá Reykjavíkurborg, f.
26.5. 1963. Börn þeirra eru Arn-
aldur Birgir, tæknifræðingur hjá
Norðurorku, f. 2. nóvember 1980.
Sambýliskona hans er Anna
Árnadóttir sérfræðingur hjá
Fiskistofu, f. 10. nóvember 1982
og eru dætur þeirra Aldís Ósk, f.
23. janúar 2010, og Árný Helga, f.
2. mars 2012. Andri Freyr, vél-
fræðingur hjá Öryggismiðstöð-
inni, f. 3. júlí 1984. Sambýliskona
hans er Inga Kristín Sigurgeirs-
dóttir, tanntæknir hjá Tannbjörg,
f. 1. september 1987. Sigrún
María Magnúsdóttir, leikskóla-
kennari á leikskólanum Hvammi,
f. 21. janúar 1986.
Fyrstu starfsárin, með námi,
vann Hulda á símstöðinni á Akur-
eyri. Hún nam handavinnu við
Kennaraskólann 1957-1959. Hún
kenndi handavinnu á Akureyri
frá árinu 1963 til 1986, lengst af
við Barnaskóla Akureyrar.
Útför Huldu fór fram í kyrr-
þey.
húsfreyja, f. 14.
september 1866, d.
29. desember 1920.
Systkini Huldu voru
Anna kaupmaður, f.
3. mars 1924, d. 22,
september 2009, Guð-
mundur læknir, f. 28.
nóvember 1925, d. 19.
október 1983, og Þor-
gerður Septína, hús-
móðir og myndlist-
arkona, f. 8. maí 1928,
d. 3. maí 2002, Ólafur f. 16. febr-
úar 1930, lést þriggja vikna.
Hulda giftist Finni Torfa Hjör-
leifssyni, síðast dómstjóra í Borg-
arnesi, f. 7. nóvember 1936, og
hófu þau búskap í Reykjavík árið
1957. Foreldrar hans voru Gunn-
jóna Sigrún Jónsdóttir frá Ytri-
Veðrará í Önundarfirði, f. 7.9.
1899, d. 9.9. 1974, og Hjörleifur
Guðmundsson frá Görðum á
Hvilftarströnd, f. 1.10. 1896, d.
12.11. 1984. Þau slitu samvistum
árið 1963. Hulda og Finnur Torfi
eignuðust tvo syni: 1) Árni, for-
maður Náttúruverndarsamtaka
Íslands, f. 28.3. 1958, kvæntur
Hrafnhildi Arnkelsdóttur, sviðs-
stjóra hjá Hagstofu Íslands, f. 7.
maí 1961. Dætur þeirra eru Kar-
Hulda frænka mín hefur kvatt
þennan heim á sinn hljóðláta og
hæverska hátt. Hún, sem venju-
lega var glöð í sinni og hláturmild,
var búin að missa lífsorkuna og
varð þögulli eftir því sem mánuð-
irnir liðu. Þó er ekki lengra síðan
en á afmælinu hennar, 3. október
sl., er við sátum hjá henni og bull-
uðum einhver ósköp, systurdætur
hennar og undirrituð, að hún
spaugaði með okkur og hló inni-
lega. Þannig hafði ég kynnst
henni, létt í lund, opin fyrir kímni
og óstjórnlega hláturmild og
þannig vil ég muna hana því það er
sterki þráðurinn í vináttu okkar.
Fyrsta sterka minningin mín
um Huldu er frá því að hún lá á
Landspítalanum eftir erfiða
mjaðmaraðgerð þar sem hún var á
stórri stofu með fullorðnum kon-
um og hennar rúm auðvitað á
miðju gólfi því börn áttu ekki að
taka pláss frá fullorðnum. Mér er
þetta sérstaklega minnisstætt því
hún hvíslaði þegar maður kom í
heimsókn, var svo feimin og vildi
ekki trufla með því að tala upp-
hátt. Þó allir væru góðir og heim-
sóknir margar leið henni ekki vel
því hún saknaði svo mömmu sinn-
ar sem ekki hafði tök á að vera
lengi sunnanlands, en Hulda
þurfti að vera í marga mánuði í
einu og aftur og aftur sem reyndi
mikið á hana. Ég tel fyrir víst að
handavinnan sem hún gerði þarna
strax frá byrjun hafi bjargað
hennar andlegu heilsu. Og þvílík
handavinna, hvert einasta nálspor
eins og höggvið í efniviðinn og það
eftir 8-9 ára barn. Þarna hófst
hennar frábæri handavinnuferill
sem spannaði allar tegundir af út-
saumi ásamt prjóni og hekli og
varð undirstaða fyrir handavinnu-
kennaranámið. Hef lengi sagt að
þessi fallega handavinna ætti
heima á safni.
Loks fékk ég að fara ein í heim-
sókn til Akureyrar til Árna og
Gerðu, þá níu ára gömul, til að
vera með Huldu yfir hásumarið.
Allt var framandi og ævintýri lík-
ast. Við fórum nokkrum sinnum
vestur í Hörgárdal á hina ýmsu
bæi, við fórum í heyskap fyrir ofan
Akureyri og sátum á heyvagnin-
um og farið var í lautarferðir í
Lystigarðinn. Vinir pabba áttu
bíla og ekki stóð á boðum fram all-
an Eyjafjörð og margt fleira. Það
var semsagt dekrað við okkur og
geymdum við Hulda þetta sumar í
huga okkar sem fjársjóð.
Ferðir hennar til okkar voru
oftast tengdar sjúkrahúsinnlögn-
um en alltaf fundu foreldrar mínir
stundir til að ferðast með okkur
um Suðurlandið.
Hulda mín fékk að kynnast því
að ekki er alltaf sólskin. Skilnaður,
margs konar veikindi, slys og
ótímabært andlát yngri sonar
hennar litaði tilveruna. En dökk-
um dögum fylgja ljósir og Huldu
tókst að komast yfir torfærurnar
smátt og smátt. Hún var afburða
gestrisin og gaman var að setjast
með henni og spjalla og hlæja. Á
efri árum bauðst henni húsnæði á
Grund. Hún fékk fallegt herbergi
með svölum og sjávarútsýni og var
hún í nábýli við Árna son sinn og
hans fjölskyldu. Henni leið mjög
vel þar og dásamaði starfsfólkið.
Hulda mín var orðin þreytt og
fannst ekki lengur gaman að
skreppa í ístúr. Henni fannst bara
best að liggja og sofa og þannig
sigldi hún á fund ættingja sinna.
Bestu þakkir fyrir allar gleði-
stundirnar. Hvíl í friði, elsku
frænka.
Hertha W. Jónsdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
Huldu móðursystur tengjast hús-
inu í Brekkugötunni á Akureyri.
Þangað heimsótti ég hana í æsku,
þar sem hún bjó í húsi ömmu Val-
gerðar, húsi sem amma hafði
lengst af búið í með afa og börnum
sínum fjórum, en Hulda var þeirra
yngst. Þegar afi minn hvarf úr lífi
þeirra var Hulda aðeins tólf ára.
Hún var ekki heilsuhraust barn og
hvarf afa hafði ómæld áhrif á líf
hennar og heilsu alla ævi. Ég man
lífið í húsinu, blómailminn í bak-
garðinum, marrið í timburgólfinu
þegar amma fór á fætur eld-
snemma á hverjum morgni til að
gera klárt fyrir kostgangarana.
Ég man matarlyktina, troðfulla
borðstofuna af svöngum, vinnandi
mönnum sem komu til hennar í
hádegismat. Hulda bjó þá á efri
hæð hússins með ungum sonum
sínum Árna og Magnúsi, litlu
frændum mínum. Hún var lengst
af handavinnukennari í Barna-
skólanum á Akureyri og með ótrú-
legri seiglu fór hún allra sinna
ferða sjálf, þrátt fyrir fötlun sína.
Hún eignaðist bíl þegar frændur
mínir voru litlir og keyrði oft suð-
ur til Reykjavíkur. Þá dvaldi hún
oft hjá okkur. Í minningunni voru
þessir dagar skemmtilegir og full-
ir af lífi og sögum. Mikill gesta-
gangur fylgdi heimsóknum henn-
ar og fréttir af ættingjum og
vinum fylltu íbúðina. Hulda var
ættrækin, glaðlynd og vinamörg.
Seinni árin urðu Huldu erfið. Eftir
að hún hætti störfum sem kennari
versnaði heilsan. Mikil var sorgin
og þungbær þegar Magnús sonur
hennar lést langt fyrir aldur fram.
Svo kom að því að hún gat ekki
lengur búið ein og því flutti hún
suður og bjó á dvalarheimilinu
Grund síðustu árin. Hún var alsæl
að komast þangað og þar fékk hún
góða umönnun. Hún las þá stund-
um í kaffibolla þegar við komum í
heimsókn, eins og hún gerði oft
hér áður fyrr, spjallaði og fylgdist
vel með ættingjum sínum og
vinum. En svo ágerðust veikindi
hennar og síðustu árin var hún
bundin við hjólastól, minni hennar
hrakaði en alltaf var stutt í brosið
og hlýleikann. Góður Guð vaki yfir
minningunni um Huldu frænku.
Margrét Jónsdóttir.
Hulda frænka hefur kvatt
þessa tilveru. Hún var yngsta
systir mömmu, Önnu, tíu árum
yngri, en auk þeirra komust tvö
önnur systkini á legg, Guðmundur
og Þorgerður, af fjölda barna sem
ýmist dóu í móðurkviði eða lifðu
skamma stund eftir fæðingu.
Hulda átti við lasleika að stríða frá
barnsaldri og var á leið í fyrstu að-
gerð af mörgum aðeins 12 ára
gömul þegar Árni afi hvarf þann
19. desember 1946 og fannst
aldrei. Það var mikið áfall fyrir
fjölskylduna, ekki síst ömmu Val-
gerði og Huldu. Með miklum
dugnaði og samheldni innan fjöl-
skyldunnar var þó reynt að takast
á við þessa miklu sorg. Hulda var
listakona í höndum og fór suður til
Reykjavíkur í nám við Kennara-
skólann ásamt þáverandi eigin-
manni sínum, Finni Torfa Hjör-
leifssyni, sem einnig var við nám.
Fyrir sunnan bjuggu þau m.a. hjá
okkur í Bólstaðarhlíðinni um tíma
og eru margar minningar frá þeim
tíma. Veturna tvo í Kennaraskól-
anum gekk Hulda jafnframt með
drengina sína tvo, þá Árna og
Magnús Einar. Illvígur sjúkdóm-
ur lagði Magnús að velli allt of
snemma. Hulda var mest alla
starfsævi sína handavinnukennari
við Barnaskóla Akureyrar. Síð-
ustu átta árin bjó hún á dvalar-
heimilinu Grund í Reykjavík og
fékk þar góða umönnun. Hún
fylgdist vel með, var lengst af
minnug og fróð og stutt var í bros
og hlátur fram undir það síðasta.
Ég minnist margra góðra stunda.
Guð blessi minningu þína.
Valgerður Katrín Jónsdóttir
(Systa).
Hulda Árnadóttir
✝ Ágústa Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. janúar
1929. Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Skjóli 17. des-
ember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ólaf-
ur Einarsson, f. 28.
september 1893, d.
3. maí 1973, og
Ingveldur Einars-
dóttir, f. 10. ágúst 1889, d. 19.
nóvember 1966.
Systkini Ágústu eru Sigrún, f.
1916, d. 2003, Einar Eiríkur, f.
1917, d. 1985, Vilborg, f. 1919, d.
2015, Ingólfur, f. 1921, d. 1966,
Gunnar, f. fæddur 1923, Ragnar,
f. 1925, d. 1995, Anna Marta, f.
1926, d. 2016, Ólafur Kjartan, f.
1927, d. 2012, og Jón Abraham,
f. 1931, d. 1986.
Ágústa kvæntist Haraldi
Sigurjónssyni sjómanni 5. sept-
ember 1953. Hann var fæddur 6.
apríl 1921 en lést 1. mars 2006.
Börn Ágústu og Haraldar eru: 1)
Ingveldur hjúkrunarfræðingur,
f. 24. nóvember 1953, maki
Fyrrverandi maki Ólafs er Dóra
Soffía Þorláksdóttir, þeirra
börn eru: a) Sævar, f. 30. sept-
ember 1983, b) Sigrún Erla, f.
31. ágúst 1987, maki Albert
Hauksson, þau eiga þrjú börn, c)
Elísabet, f. 29. maí 1993, maki
Einar Helgason, þau eiga von á
sínu fyrsta barni nú í lok janúar.
4) Hjördís framkvæmdastjóri, f.
4. nóvember 1959, maki Gísli
Sigurðsson, f. 18. júlí 1952.
Fyrrverandi maki Hjördísar er
Sigurjón Héðinsson, þeirra börn
eru: a) Héðinn, f. 22. nóvember
1984, maki Dagný Pétursdóttir,
þau eiga þrjú börn. b) Haraldur,
f. 28. júlí 1987, maki Chomyong
Yongngam, þau eiga eina dótt-
ur. c) Ásdís, f. 10. júlí 1991, maki
Grímur Steinn Karlsson, þau
eiga tvö börn.
Ágústa ólst upp í Reykjavík
og lauk gagnfræðiprófi frá Ingi-
marsskóla en auk þess lauk hún
prófi frá Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Ágústa var heima-
vinnandi á meðan börnin voru
lítil, þar sem eiginmaður hennar
var mikið fjarverandi vegna
vinnu sinnar. Eftir að börnin
stækkuðu fór hún að vinna aðra
vinnu með heimilisstörfum,
fyrst við ræstingar og barna-
pössun en síðar hjá Pósti og
síma um árabil.
Útför Ágústu fór fram 21. jan-
úar 2019.
Benedikt Skarp-
héðinsson, f. 8. jan-
úar 1949. Fyrrver-
andi maki Ingveld-
ar er Guðni Friðrik
Gunnarson, þeirra
börn eru: a) Har-
aldur, f. 29. maí
1975, b) Guðný
Stella, f. 11. nóvem-
ber 1979, maki
Helgi Guðmunds-
son, þau eiga tvo
syni. c) Ágúst Ingi, f. 22. október
1992. 2) Sigurjón Ingi viðskipta-
fræðingur, f. 2. mars 1955, maki
Margrét Hinriksdóttir, f. 30.
desember 1956. Börn þeirra eru:
a) Guðrún, f. 11. mars 1977,
maki Jón Arnar Guðmundsson,
þau eiga tvo syni, b) Ágústa, f.
30. október 1981, maki Skúli
Björn Jónsson, þau eiga þrjú
börn, c) Einar Örn, f. 15. október
1989, maki Stella Stefánsdóttir,
þau eiga eina dóttur. 3) Ólafur
viðskiptafræðingur, f. 14. ágúst
1958, maki Viglín Óskarsdóttir,
f. 30. ágúst 1966, þeirra synir
eru Óskar Rafn, f. 12. mars 2005
og Baldur Örn, f. 21. júní 2008.
Á næstum hverjum laugardegi
í meira en 20 ár hittumst við
heima hjá ömmu Gústu og Halla
afa í Eyjabakkanum, fjögur börn,
makar, 14 barnabörn, makar,
barnabörn, vinir barna og barna-
barna, gæludýr og bara allir sem
vildu koma. Við urðum náin fjöl-
skylda sem hefur staðið vel sam-
an í gegnum árin. Barnabörnin
hafa haldið góðu sambandi og
hist við tækifæri í ýmsum lönd-
um. Þegar við urðum eldri sáum
við hvað það er mikilvægt að eiga
hvort annað. Þessa nánd þökkum
við ömmu Gústu og Halla afa fyr-
ir.
Amma var afar hjartahlý og að
mörgu leyti víðsýn kona sem var
á undan sínum tíma. Hún lærði
erlend tungumál á fullorðins
aldri og þau hjónin ferðuðust
víða. Hún talaði við okkur barna-
börnin um umburðarlyndi og átti
samkynhneigðan vin á unga aldri
sem hún tók opnum örmum. Hún
fylgdist ævinlega með öllu sem
barnabörnin tóku sér fyrir hend-
ur og studdi okkur.
Við höfum stundum grínast
með að við hefðum getað mætt
með grænan hanakamb í heim-
sókn og hún hefði bara sagt „mik-
ið er þetta fínt hjá þér, elskan“.
Við gistum margar nætur í
Eyjabakkanum og fórum í sund
og göngutúra í Indíánagil og
fengum maltbrauð, með osti, sem
búið var að skera skorpuna af.
Við fengum ógrynni af ást og um-
hyggju.
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín barnabörn
Haraldur, Guðný Stella
og Ágúst Ingi.
Elsku mamma, tengda-
mamma, amma og langamma.
Það er dýrmætt að horfa til
baka og rifja upp allar góðu
minningarnar tengdar ömmu og
afa. Heimili þeirra, Eyjabakki 26,
var alltaf opið og börn, barna-
börn, makar og vinir voru ávallt
velkomin. Á hverjum laugardegi
mætti stórfjölskyldan í heimsókn
til ömmu Gústu og Halla afa og
nutum við svo sannarlega að vera
í kringum þau.
Það er okkur öllum ómetan-
legt að hafa í öll þessi ár átt þessa
miklu og góðu samveru. Ísskáp-
urinn þeirra var aldrei tómur
þegar við mættum og fengum við
kók í gleri, kaffi, ísblóm, daim-ís,
maltbrauð og ekki má gleyma
pönnukökunum góðu.
Sjónvarpið var oftast í gangi
og öll dagblöðin í boði til að lesa.
Amma spáði í bolla og strax og
aldur gafst til fékk maður að
setja sinn bolla á ofninn. Ávallt sá
hún fram á bjarta tíma, ást,
ferðalög og lottóvinninga þegar
hún spáði fyrir okkur barnabörn-
unum og hló við með sínum smit-
andi hlátri. Þegar við gistum hjá
þeim var oft farið í sund og
göngutúr í Indíánagil þar sem
búið var til ævintýri og allir fengu
tækifæri til að vera fararstjórar
með þar til gerð prik.
Það var ávallt líf og fjör að
koma til þeirra og við upplifðum
mikla gleði, hlýju, öryggi og ást á
heimili þeirra. Hún og afi höfðu
mjög gaman af ferðalögum og
ferðuðust víða og fylltu töskurnar
af gjöfum til okkar allra.
Við minnumst jólanna með
þeim af mikilli hlýju. Alltaf voru
fullir dunkar af hálfmánum og
vanilluhringjum í laginu eins og
upphafsstafir barna þeirra. Á jól-
unum fengu öll barnabörnin tvær
gjafir, eina á aðfangadag og eina
á jóladag sem var ávallt mikið til-
hlökkunarefni. Á jóladag kom öll
stórfjölskyldan saman á heimili
þeirra þar sem boðið var upp á
léttreyktan lambahrygg með öllu
tilheyrandi sem ávallt verður
hluti af okkar jólum.
Amma var kraftmikil og lífs-
glöð, hún var ávallt glöð að sjá
okkur og þá sem okkur fylgdu
hverju sinni. Hún gat talað hratt
og mikið, var söngelsk og hafði
gaman af dansi. Hún var traust
kona og stóð eins og klettur með
sínu fólki eða hópnum sínum eins
og hún kallaði okkur þegar afi
var veikur. Hún var alltaf til stað-
ar fyrir okkur, passaði okkur oft
og sama á hvaða aldri við vorum,
hvort sem við vorum erfiðir ung-
lingar eða lítil börn, þá tók hún
okkur alltaf opnum örmum. Hún
elskaði okkur skilyrðislaust og
fyrir það verðum við ævinlega
þakklát.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Sigurjón, Margrét,
Guðrún, Ágústa, Einar
Örn og fjölskyldur.
Amma Gústa var margbrotin
og góðhjörtuð kona. Hún var já-
kvæð, dugleg, málglöð og mikill
húmoristi. Eyjabakki stóð alltaf
opinn, gestrisnin var í hávegum
höfð og á laugardögum var húsið
iðulega fullt af fólki; fjölskyldu og
vinum. Var þá ýmiskonar góð-
gæti á boðstólum, kók í gleri og
eins mikið af pönnukökum og við
gátum í okkur látið. Ekkert jafn-
aðist þó á við hlýjan faðminn sem
tók alltaf á móti okkur.
Við systkinin erum hluti af
stórum barnabarnahópi, heil
fjórtán stykki. Ómetanlegt er að
amma og afi sáu til þess að við
fundum aldrei fyrir því hversu
mörgum þau höfðu að sinna.
Okkur barnabörnunum leið eins
og við værum öll einstök í þeirra
augum.
Þegar flensur bar að garði
komu amma og afi oftar en ekki til
aðstoðar og fengum við að vera
hjá þeim á meðan foreldrar okkar
fóru til vinnu. Einnig vorum við
svo lánsöm að fá að gista hjá þeim
og eyða með þeim gæðastundum í
einrúmi þar sem amma Gústa
dekraði okkur í mat og umhyggju.
Við fengum að gista uppi í og sofn-
uðum út frá sögum um grísina
þrjá og Guttavísur. Góðar minn-
ingar lifa af sólríkum dögum á
svölunum í Eyjabakka, leikvöllun-
um í Bakkahverfinu og göngu-
túrum í Elliðaárdal þar sem spjall-
að var um alla heima og geima.
Þegar á unglingsárin kom vor-
um við loks orðin nógu gömul til
þess að amma væri tilbúin til þess
að spá fyrir okkur í bolla og spil í
eldhúsinu. Á viðkvæmum ung-
lingsárum dæmdi amma okkur
aldrei fyrir nýstárlegt útlit eða
fataval heldur spurði einfaldlega
„já, er þetta móðins í dag?“ Hún
var stríðin og forvitin og spurði
stundum „ertu nokkuð komin
með vin?“ eða „varstu að skralla í
gær?“ Fyrir allar þessar stundir
erum við einstaklega þakklát í
dag.
Þegar Halli afi féll frá fór hægt
og rólega að að bera á veikindum
ömmu. Þær stundir sem við feng-
um með henni eftir að hún veikt-
ist voru þó einnig góðar. Þrátt
fyrir að veikindin hafi tekið þungt
á fjölskylduna, lifði áfram hennar
ljúfa, bjarta sál, húmorinn og ein-
lægur áhugi á náunganum. Fyrir
það erum við þakklát.
Amma var mikil og sterk ætt-
móðir. Hún var sjálf ein af tíu
manna systkinahópi og var henni
umhugað um að fjölskyldan væri
samstiga og hélt hún alltaf vel ut-
an um hana. Við minnumst henn-
ar góðu nærveru og þökkum fyrir
allar samverustundirnar.
Sævar, Sigrún Erla og
Elísabet Ólafsbörn.
Ágústa
Ólafsdóttir