Morgunblaðið - 21.02.2019, Blaðsíða 57

MINNINGAR 57
Afmælisminning
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2019
✝ Páll Sigur-geirsson var
fæddur í Hlíð,
Austur-Eyjafjöll-
um, 10. desember
1930. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 15. febr-
úar 2019.
Páll var sonur
hjónanna Sigur-
línar Jónsdóttur, f.
8. maí 1889, d. 14.
ágúst 1968, og Sigurgeirs Sig-
urðssonar, f. 23. mars 1882, d.
12. ágúst 1934.
Páll var yngstur níu systkina
sem komust á legg en þau eru:
Anna Margrét, f. 20. febrúar
1913, d. 19. maí 1999, Sigurjón,
f. 9. júní 1914, d. 17. júlí 1984,
Ólafur Sigurbergur, f. 3. mars
1916, d. 26. október 1983, Guð-
laug, f. 1. mars 1918, d. 3.
september 2010, Geir, f. 24.
september 1922, d. 26. júlí 2006,
Bóel, f. 6. september 1924, d.
31. mars 2008, Tryggvi, f. 31.
maí 1927, d. 9. desember 2012,
Lilja, f. 16. september 1929.
Páll giftist 28. mars 1959
Þórhildi Margréti Guðmunds-
dóttur, f. 3. nóvember 1937.
Börn þeirra eru:
Börn þeirra eru: A) Leó Páll
Hrafnsson, f. 9. apríl 1985, maki
Eva Hrund Heimisdóttir. B)
Þórhildur Margrét Hrafns-
dóttir, f. 15. nóvember 1990,
gift Hauki Hermannssyni, dótt-
ir þeirra er Aníta Rós, f. 3. júní
2018. C) Eygló Ýr Hrafnsdóttir,
f. 5. október 1992, maki Baldur
Bjarman Teitsson.
Páll gekk í barnaskóla í
sveitinni eins og tíðkaðist í þá
daga og tók fullan þátt í bú-
störfum á bernskuheimili sínu.
Haustið 1947 fór hann á jeppa-
námskeið í Reykjavík hjá
Willys-umboðinu. Páll hóf síðar
nám í bifvélavirkjun við Iðn-
skólann í Reykjavík en lauk því
við Iðnskólann á Selfossi og tók
sveinspróf á Hvolsvelli 1956.
Meistararéttindi í iðn sinni
hlaut hann síðar. Hann fór
snemma að heiman og vann hin
ýmsu störf til að fjármagna
nám sitt. Aðalstörf Páls voru
ávallt tengd vélaviðgerðum
hvers konar, oft með manna-
forráð. Auk þess starfaði hann
sem vörubílstjóri, vélstjóri,
stýrimaður og kokkur til sjós.
Páll og Þórhildur hófu bú-
skap í Kópavogi en lengst af
bjuggu þau á Stokkseyri, í tæp
49 ár.
Útför Páls fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 21. febrúar
2019, klukkan 13.
1) Guðjón Þór, f.
24. desember 1958,
giftur Dolores
Mary Foley. Synir
þeirra eru Jón Páll
Guðjónsson, f. 14.
maí 1995, Ásgeir
James Guðjónsson,
f. 7. nóvember
1996, og Guðjón
Þór Guðjónsson, f.
13. janúar 2000.
2) Sigurgeir, f.
31. júlí 1962, maki Sus Kirk
Holbech. Af fyrra hjónabandi
með Hólmfríði Hólm Þorkels-
dóttur eru börnin A) Guðlaug
Sigurgeirsdóttir Rosu, f. 5.
febrúar 1985, gift Daniel Rosu,
sonur þeirra er Isak Thor Rosu,
f. 10. nóvember 2017. B) Helena
Sigurgeirsdóttir Hólm, f. 28.
desember 1986, maki Óskar
Valdórsson, dóttir þeirra er
Hanna Margrét, f. 29. septem-
ber 2018. C) Drengur Sigur-
geirsson sem heilsaði og kvaddi
18. október 1988. D) Margrét
Sigurgeirsdóttir, f. 20. septem-
ber 1990, gift Rasmus Hansen.
E) Páll Sigurgeirsson, f. 19.
apríl 1994.
3) Anna Dóra, f. 7. júlí 1964,
gift Hrafni Sveinbjarnarsyni.
Palli afi var barnavinur mesti.
Hann átti tíu barnabörn, sem
eru þó ekki nein börn lengur, og
þrjú langafabörn. Öll eigum við
sameiginlegar minningar um
Andrésblaðalestur, tefla, að
heyra blístrið úr blakandi eyr-
unum hans og reynslu af enda-
lausri þolinmæði. Við systurnar,
Þórhildur og Eygló Ýr, ákváðum
að skrifa nokkur orð um hann
afa okkar.
Þegar við komum í heimsókn
til hans afa þá heyrðist oft í hon-
um „Ha-ha“ eða „Já já, þú segir
það“ þótt enginn hefði sagt neitt.
Svo sagði hann sögur af alls kon-
ar fólki úr sveitinni og öðru snið-
ugu sem hann vissi um. Já, og
svo fór hann með vísur og ljóð.
Maður vissi alltaf þegar ljóð var
í vændum. Maður fann það í loft-
inu. Hann hallaði sér aftur,
spennti greipar, horfði út í busk-
ann og fór með vísur. Oft fylgdi
svo saga með.
Börnin í þorpinu komu oft til
hans til að fá hitt og þetta lagað.
Þegar við barnabörnin vorum á
unglingsaldri komum við einmitt
oft með bílana okkar til hans
þegar þurfti að laga þá. Þegar
maður kom í hlaðið í Móhúsum
virtist hann alltaf vera eitthvað
að brasa og bralla inni í bílskúr
eða niðri í kjallara og ef hann
var ekki þar þá var hann inni við
eldhúsborð að leysa krossgátur
eða sudoku.
Hann var ljúfur maður sem
horfði á teiknimyndir jafnt sem
íþróttir. En hann hélt aldrei með
neinum, allir voru jafnir. Honum
þótti mjög vænt um öll dýr og
var vanur að gefa fuglunum úti í
garði og gefa hundum undir
borði þegar enginn sá til. Hann
vildi líka alltaf fá að klappa kis-
um. Hann elskaði að fara í kríu-
varp sem hentaði okkur krökk-
unum vel því þá var hægt að
labba þétt upp við afa og þá var
engin hætta á að kríurnar gogg-
uðu í okkur því hann var svo há-
vaxinn.
Jafnlyndur, rólegur og ástrík-
ur, það var hann afi okkar. Hans
verður sárt saknað.
Þórhildur Margrét
og Eygló Ýr.
Hann Palli föðurbróðir minn
er látinn og veröldin er snauðari
á eftir. En þó að hann hafi kvatt
þessa tilvist, lifir hann með okk-
ur um ókomin ár. Æðruleysi og
innri ró einkenndi hann og já-
kvæð afstaða til lífsins. Hann gat
alltaf séð spaugilegu hliðar til-
verunnar og hann hafði alltaf frá
einhverju skemmtilegu að segja.
Á unglingsárunum bjó ég um
tíma hjá fjölskyldunni, þar sem
mér bauðst sumarvinna á
Stokkseyri. Mér var vel tekið og
leið eins og heima hjá mér. Ég
hef alltaf hugsað með mikilli
hlýju til þessa tíma og verð þeim
hjónum ævinlega þakklát. Og þó
að maður eigi eftir að sakna
samverustundanna og notalegr-
ar nærveru, munum við orna
okkur við hlýjar minningar. Ég
votta Þórhildi og fjölskyldunni
allri samúð mína og kveð Palla
með þessum orðum:
Söknuðurinn er sár
Og dagurinn grár
En við höfum svo margs að minnast
Við vitum það vel, að hans hjartaþel
Auðgaði alla að kynnast
Þóranna.
Fallinn er frá ástkær frændi
okkar. Við minnumst hans með
mikilli hlýju. Voru þeir pabbi
mjög samrýmdir og yngstir
bræðra í stórum systkinahópi.
Samgangur fjölskyldna okkar
var mikill og alltaf tilhlökkunar-
efni að hittast. Það var fjársjóð
að sækja í smiðju Palla, hvort
sem um var að ræða vélar og
tæki eða málefni dagsins og
ávallt miðlaði hann af þekkingu
sinni af yfirvegun og hógværð.
Allt fram streymir endalaust,
ár og dagar líða.
Nú er komið hrímkalt haust,
horfin sumars blíða.
(Kristján Jónsson fjallaskáld)
Við kveðjum Palla með þakk-
læti í huga og sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur til
Þórhildar, barnanna og fjöl-
skyldna þeirra.
Jón Ásgeir, Sigurgeir,
Þóranna og Líney.
Það fylgdi því mikil ró í hvert
sinn sem ég settist niður með
Palla frænda í eldhúsinu í Mó-
húsum.
Kaffibollinn, oft með dreitil af
mjólk útí, sat á plastdúknum
milli þess sem Palli lyfti honum
að vörum sér.
Stórir fingurnir spenntu
gjarnan greipar í kringum boll-
ann, og Palli hallaði sér fram á
borðið, boginn í baki, hæglátur,
íhugull og brosandi.
Hann átti það til að renna
fingrunum yfir plastdúkinn, ým-
ist í hringi, línur eða önnur form
sem útskýrðu eða undirstrikuðu
frásögn hans.
Þær voru margar frásagnirn-
ar við eldhúsborðið og spönnuðu
tíma og rúm, vélar, uppfinning-
ar, hugmyndir, mistök og afrek
mannkyns, minningar, mann-
eskjur og auðvitað spaugilegt lit-
róf tilverunnar.
Það kom alltaf blik í augun á
Palla og einstakt bros á vör,
þegar hann sagði frá gamansöm-
um uppákomum, furðulegheitum
eða eigin prakkarastrikum, enda
virtist hann á einstakan hátt
geta tengst öllum tímaskeiðum
eigin lífs á augabragði.
Á níræðisaldri gat hann aftur
orðið átta ára Palli í Hlíð, litli
bróðir níu eldri systkina, óalandi
sökum orku að eigin sögn, at-
hyglin framar öllu við vélar
hvers kyns sem smullu við
hjarta hans og huga, þrátt fyrir
að vera óganghæfar.
Síðar á lífsleiðinni varð Palli
bifvélavirki með einstakt lag á
að halda vélum gangfærum, eða
hreinlega koma þeim aftur til
lífs.
Sömuleiðis varð hann á svip-
stundu ungur maður í frásögn af
göngu sinni, ásamt bróður sínum
og öðrum vini, upp á Eyjafjalla-
jökul, snemma á sumarmorgni,
að lokinni næturskemmtun.
Blikið í augunum tvöfaldaðist
þegar hann sagði að það hefði
virst afbragðshugmynd á þeirri
stundu, klæddir íþróttaskóm og
léttum fatnaði.
Frásagnir Palla buðu manni
alltaf með í för og gátu verið
eins og senur úr leikriti eða
kvikmynd.
Stundum var sviðsmyndinni
lýst ítarlega, stundum per-
sónum, og stundum voru sen-
urnar hægar og langdregnar, en
ávallt gæddi hann hverja frá-
sögn frumlegum neista.
Þolinmæði frásagnarinnar var
sú sama og einkenndi vélavið-
gerðir, samtöl og nálgun Palla á
lífið, að mér fannst.
Fyrir fáeinum dögum hugsaði
ég um lífið hans Palla eins og
það væri kvikmynd, með hann
sem aðalleikara og leikstjóra,
leikmyndahönnuð og höfund eig-
in tilveru.
Í hugann komu hæglátar og
fallegar senur sem ég hef sjálfur
séð í heimsóknum mínum í gegn-
um árin.
Palli úti í bílskúr í Móhúsum
að gera við bílvél sem við heyr-
um í hægagangi milli háværra
inngjafa, smurolía á stórgerðum
höndum. Við tekur lágvær hljóð-
mynd þegar hann fer úr vinnu-
gallanum niðrí kjallara og þvær
sér um hendurnar, gengur upp
tröppurnar, sest við eldhúsborð-
ið með kaffibolla og spjallar við
Þórhildi konu sína. Næst sjáum
við Palla úti í gróðurhúsi sitjandi
á plaststól á milli rósanna. Tón-
list Svavars Knúts hljómar. Um-
hverfið er Stokkseyri, segjum
árið 2005, á mildu björtu sum-
arkvöldi.
Og við öll sem fengum að
kynnast Palla, hvert á sinn hátt,
hvert á okkar eigin stað og
stund, vorum öll svo heppin að fá
að vera með og eiga hlutverk í
88 ára löngu meistaraverki Páls
Sigurgeirssonar, sem nú er á
enda.
Þín verður sárt saknað, elsku
Palli.
Svavar Jónatansson.
Á lífsleiðinni kynnist maður
fólki, sumt er eftirminnilegt og
annað gufar upp úr tilveru
manns og tekur ekki pláss í far-
angrinum. Enn annað fólk verð-
ur svo einhvern veginn hluti af
manni og hverfur aldrei úr til-
verunni, þrátt fyrir að maður
hitti það ekki svo árum og ára-
tugum skipti. Einn slíkur höfð-
ingi er borinn til grafar í dag,
Páll Sigurgeirsson frá Hlíð undir
Eyjafjöllum.
Sem barn man ég vel eftir
Palla eins og við kölluðum hann
og skipti hann verulegu máli í lífi
okkar barnanna og fólksins í
næstu húsum. Hann var öðling-
ur og kom fram við okkur af
hugulsemi og var jafnframt með
húmorinn á lofti. Við áttum
heima í Kópavogi, þetta er á sjö-
unda áratugnum og Palli, Þór-
hildur og börn áttu heima við
hliðina í gömlum sumarbústað
og ætluðu að byggja á lóðinni.
Palli var þá að vinna á verkstæð-
inu hjá Vélasjóði. Við krakkarnir
lékum þá alls staðar á Kársnes-
inu og hvílíkt frelsi, fjörurnar,
öskuhaugarnir, bryggjan,
kirkjuholtið, Vélasjóður, Vita-
mál, Ora, eitt endalaust ævintýr.
Þá bar svo við að við rákumst
inn í Vélasjóð einhverjir guttar.
Ekki vorum við reknir frá með
harðri hendi, heldur okkur sýnd
dýrðin og síðan nefnt við okkur
að mikið væri að gera og því
ekki tök á að taka mikið á móti
gestum. Við virtum þetta auðvit-
að vandræðalaust og vorum
hamingjusamir með heimsókn-
ina.
Okkur var sérlega eftirminni-
legt er Páll kom á GMC-trukkn-
um með sementsfarm. Vorum
við auðvitað spenntir fyrir þessu
guttarnir og vildum komast upp
á bílinn. Var auðsótt mál að
henda okkur þangað. Fór hann
svo að bera sementið inn í
geymslu og tók auðvitað tvo
poka í ferð heldur léttilega.
Vildu nú guttar komast með og
já Palli tók þá tvo poka og einn
gutta sitjandi á.
Margs er að minnast frá þess-
um árum í Melgerði en þetta lát-
ið duga, en Páll var stór hluti af
minningunum úr bernskunni.
Frá Stokkseyri heyrði ég sög-
ur af snilld Páls sem rennismiðs
og vélvirkja. Eina nefni ég hér
eftir kornungum aðstoðarmanni
hans á Kaupfélagsverkstæðinu.
30 tonna bátur kom inn með
brotna vél, það var knastás eða
eitthvað álíka. Ekkert til í um-
boðinu og dýrt að láta bátinn
bíða. Páll gerði sér þá lítið fyrir
og fór í rennibekkinn og suðuna,
smíðaði það sem vantaði upp úr
aflagðri annarri vél, þetta er
rétta stálið sagði Páll og vélin
gekk endalaust. Það var víst
ekki einsdæmi.
Ég var svo heppinn að eiga
erindi á Stokkseyri fyrir rúmum
áratug varðandi vinnu og hafði
rúman tíma. Ég leit þá við hjá
Páli og Þórhildi í kaffi og sand-
köku og höfðum við þá ekki sést
í áratugi. Það var fagnaðarfund-
ur og alveg eins og allt hefði
gerst í gær.
Það sem manni er eftirminni-
legt er íhugull, minnisgóður
snillingur í ótrúlegu jafnvægi á
hverju sem gekk, hávaxinn,
myndarlegur, sterkur. Kæra
Þórhildur, Guðjón, Sigurgeir og
Anna Dóra og ykkar fólk, inni-
legar samúðarkveðjur vegna
missis ykkar.
Valdimar Harðarson.
Páll Sigurgeirsson
Marinó frændi,
föðurbróðir minn,
var fæddur 21. febr-
úar 1908. Hann lést
12. nóvember 1991.
Það eru því 111 ár
síðan hann fæddist.
Mér fannst merki-
legt að uppgötva ný-
lega að frændi dó
sama dag og mamma
mín, Guðrún Dagný
Kristjánsdóttir, en
hún féll frá 12. nóvember 2015, þá
níræð.
Á Álftröðinni, í húsinu sem
pabbi minn, Ágúst Pétursson,
teiknaði og byggði á árunum
1951-52, var skemmtilegt sam-
býli þegar ég var ung. Þau pabbi
og mamma voru frumbyggjar í
Kópavogi og fyrst var ætlunin að
byggja hús á einni hæð fyrir fjöl-
skylduna sem fór ört stækkandi.
Það varð hins vegar úr að Sigríð-
ur amma mín og frændi fluttu í
Kópavoginn og þá var einfaldlega
teiknuð önnur hæð ofan á húsið.
Frændi er mér mjög minnis-
stæður en hann ver eiginlega eins
og afi minn. Það var 13 ára ald-
ursmunur á þeim bræðrum,
frændi var elstur og pabbi var
yngstur þeirra systkina frá Höfn-
um. Frændi var mjög tónelskur,
gjafmildur, gestrisinn og með af-
brigðum barngóður. Ótrúlega oft
skreið maður upp stigann í innlit
til hans. Hann hýsti gjarnan ungt
fólk úr fjölskyldunni sem var að
hefja sambúð og naut þess þá að
kynnast ungviðinu með sinni ró-
legu návist og hlýju. Hann leyfði
mér að gramsa í frímerkjasafn-
inu hjá sér og ég kom mér upp
flottu safni með tímanum.
Hann var um langt skeið í mat
hjá mömmu. Man hvað ég var
orðin vön spurningunni um saltið.
Frændi saltaði nefnilega matinn
áður en hann smakkaði hann og
það átti sér sínar skýringar.
Þannig var að þegar þau syst-
kinin voru að alast upp á Höfnum
við Finnafjörð virðist grunn-
Marinó Pétursson
vatnið sem notað
var til drykkjar og
matargerðar hafa
verið í saltara lagi.
Því fannst þeim
bræðrum maturinn
oft mjög bragðdauf-
ur, því þeir höfðu
saltari bragðlauka
en gengur og gerist.
Marinó Péturs-
son var líka heild-
verslun sem flutti
aðallega inn og verslaði með
byggingar- og útgerðarvöru.
Margir úr fjölskyldunni stigu sín
fyrstu skref á vinnumarkaðnum í
fyrirtækinu hjá frænda og fóru
með gott veganesti út í lífið eftir
þá reynslu. Hann flutti svo í
heimahagana, til Bakkafjarðar,
stundaði sjóróðra og varði ævi-
kvöldinu þar.
Frændi spilaði mikið á píanó.
Oft á kvöldin þegar maður var
kominn í háttinn, heyrði maður
óminn af Für Elise og aðrar perl-
ur að ofan. Þegar ég byrjaði í tón-
listarnámi áttaði ég mig á að
Beethoven hafði verið í miklu
uppáhaldi hjá frænda, hans tón-
list hljómaði oft að ofan. Hann var
ánægður með að ég var í tónlist-
arnámi og gladdist þegar ég byrj-
aði í söngnámi. Þegar ég svo
ákvað að fara í ævintýraferð til
Ítalíu að læra ítölsku kom hann
færandi hendi með umtalsverða
upphæð til að tryggja að ég gæti
gert þennan draum að veruleika.
Frændi ánafnaði allar eigur sínar
sérstökum sjóði eftir sinn dag
sem hýstur er undir verndar-
væng Íslensku óperunnar. Það
kom okkur öllum skemmtilega á
óvart og var hjartanleg staðfest-
ing á því hvað var hans líf og yndi.
Þegar ég rifja upp tengslin
sem ég átti við frænda, finn ég að
ég sakna hans. Ég vona að hann
og pabbi séu einhvers staðar úti á
sjó á veiðum, þöglir en flautandi
lagstúf á meðan þeir bíða eftir að
hann bíti á.
Ágústa Sigrún Ágústsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa,
langafa og langalangafa,
JÚLÍUSAR SIGURÐSSONAR,
fyrrverandi skipstjóra.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki blóðlækningadeildar
11-G fyrir góða umönnun.
Ásta S. Magnúsdóttir
Guðrún Júlíusdóttir Finnur Sigurðarson
Geir Sigurðsson
Magnús Már Júlíusson Hildur Sigurbjörnsdóttir
Ólöf Helga Júlíusdóttir Bergmundur Elli Sigurðsson
Hafrún Dóra Júlíusdóttir Þórður Sverrisson
og öll afabörnin
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGU DÓRU GÚSTAFSDÓTTUR.
Einar Ósvald Lövdahl
Sigurlaug Ingibjörg Lövdahl
Jóhanna Sólveig Lövdahl
Ragnhildur Hjördís Lövdahl Birgir Ármannsson
barnabörn og barnabarnabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar