Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.03.2019, Blaðsíða 8

8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.3. 2019
VIÐTAL
S
autjándi september 2015 var dagur-
inn sem breytti lífi Arnars Más
Ólafssonar, ferðamálafrömuðar hjá
Íslenskum fjallaleiðsögumönnum.
Þennan sólríka septemberdag var
hann á leið til vinnu á hjóli sínu þegar bifreið
var ekið í veg fyrir hann. Tilviljunin ein réði
því að hann lifði slysið af en mölbrotinn lá hann
á gjörgæslu í mánuð þar sem líf hans hékk á
bláþræði.
Nú eru liðin rúm þrjú ár frá slysinu og Arn-
ar Már er á góðum batavegi. Við komum okkur
fyrir á rólegu kaffihúsi og tölum um hið örlaga-
ríka slys, lífið og tilveruna. Arnar Már hefur
þægilega nærveru og röddin er þýð og mjúk.
Það ríkir yfir honum einhver ró og hann segir
yfirvegaður frá lífsreynslunni sem breytti sýn
hans á lífið til frambúðar.
Féll fyrir hjólreiðum
Arnar Már er Vesturbæingur og gekk hinn
dæmigerða menntaveg Vesturbæingsins; nam
fræðin í Melaskóla, Hagaskóla og Mennta-
skólanum í Reykjavík. Þaðan lá leiðin til
Frakklands í ferðamálafræði. Eftir sjö ár kom
hann heim sprenglærður í faginu og reynsl-
unni ríkari. Fljótlega kynntist hann konu
sinni, Steinunni Hildi Hauksdóttur, en saman
eiga þau þrjár dætur; tvær nánast fullorðnar
og eina ellefu ára.
Um tíma bjó fjölskyldan á Akureyri þar sem
hann setti á fót ferðamálafræði í Háskólanum
á Akureyri og eftir það starfaði hann mikið
sem leiðsögumaður um landið. Í dag er hann
einn eigenda Íslenskra fjallaleiðsögumanna og
starfar þar sem markaðsstjóri.
Arnar Már hefur alltaf verið mikill útivistar-
maður og ávallt stundað hreyfingu af ýmsu
tagi. „Ég hef alltaf verið mikið í íþróttum og
var mest í badminton sem krakki. En það var
bara á veturna og mig vantaði eitthvað til að
halda mér í formi á sumrin. Þannig ég byrjaði
að hjóla og fór fljótlega að stunda keppnis-
hjólreiðar. Ég fann að þetta átti vel við mig; ég
var léttur og úthaldsgóður og með sterka fæt-
ur. Þetta stundaði ég í menntaskóla en það
fjaraði alveg út þegar ég fór í háskóla úti,“ seg-
ir hann.
„Síðan löngu seinna, um 2014, var WOW-
hjólreiðakeppnin að festa sig í sessi. Ég hugs-
aði að þetta gæti verið sniðugt, að búa til lið úr
þessum spræku strákum sem voru að vinna
með mér. Sumir voru sterkir hjólreiðamenn en
aðrir ekki. Þannig að við bjuggum til lið og
mönnum sagt að æfa sig. Við hjóluðum nokkr-
um sinnum saman og svo var bara lagt af
stað,“ segir hann og brosir.
„Það kom í ljós að við vorum bara ansi sterk-
ir. Við lentum í sjötta sæti og það kom okkur
skemmtilega á óvart. Þetta var ofboðslega
gaman og þarna varð ekki aftur snúið. Ég féll
alveg fyrir þessu,“ segir Arnar Már.
Upp frá því fór Arnar Már að stunda hjól-
reiðar af fullu kappi, taka þátt í keppnum og
hjóla í vinnuna úr Hafnarfirði og upp á Höfða.
„Ég hjólaði þessa svokölluðu flóttamannaleið,
fram hjá Vífilsstaðavatni og niður Vatnsenda,“
segir hann og naut sín vel á hjólinu. En einn
góðan veðurdag syrti í álinn.
Var eitt stórt spurningarmerki
„Þennan dag, 17. september 2015, var ég á leið
í vinnuna. Ég var að koma niður Vatnsenda-
hvarf og það keyrði bíll í veg fyrir mig og ég
lenti í þessu hræðilega slysi. Hann var að
beygja inn í Ögurhvarf og hann fór fyrir mig
og ég dúndraðist á bílinn,“ segir Arnar Már og
fer yfir staðreyndirnar því ekki man hann eftir
þessu. Dagurinn er nefnilega alveg horfinn úr
minni Arnars Más.
Hvað er það næsta sem þú manst?
„Þegar ég opnaði augun á gjörgæslu. Ég sá
mjög illa því augun voru svo bólgin. Ég sá
konu í hvítum slopp sem horfði á mig og fór.
Svo kom konan mín. Ég gat ekki hreyft mig og
ekki sagt neitt og var bara eitt spurningar-
merki. Ég mundi ekkert eftir slysinu og ekki
enn í dag. Heilinn er búinn að þurrka þetta út;
búinn að ákveða að þetta sé ekki góð minning.“
Þegar Arnar Már loks opnaði augun var
þegar búið að gera tvær tilraunir til þess að
vekja hann, án árangurs. „Ég var bara svo
þjáður; svo illa brotinn, að það gekk ekki og ég
hafði verið svæfður aftur. Ég held að þetta hafi
verið þriðja tilraunin og þá voru liðnir 4-5 dag-
ar frá slysinu,“ segir hann.
Meiðslin voru mikil. „Það brotnaði á þriðja
tug beina og vinstri öxlin fór í sundur á nokkr-
um stöðum og eins mjöðmin. Vinstri rifjabog-
inn mölbrotnaði. Öll rifbeinin vinstra megin
tvíbrotnuðu, nema það neðsta. Bæði frá
bringubeini og frá hryggjarsúlunni,“ útskýrir
hann og blaðamaður kemur varla upp orði.
„Þetta var rosalegt. Höfuðið slapp nokkuð
vel, þótt ég hefði fengið mikið höfuðhögg.
Hjálmurinn bar þess merki,“ segir Arnar Már.
Hann segir innvortis meiðsl hafi verið all-
veruleg. „Vinstra lungað kramdist allt og lagð-
ist saman en fyrir einhverja ótrúlega lukku
rifnuðu engin önnur líffæri. Stubbarnir úr rif-
beinunum stungust ekki á ranga staði. Hjartað
slapp, mænan slapp og öll líffærin, fyrir utan
lungað. Hendur og fætur sluppu,“ segir hann.
Hittir þú einhvern tímann þennan bílstjóra?
„Nei. Ég leitaði hann aldrei uppi og hef í
sjálfu sér enga þörf fyrir að heyra í honum. Ég
er samt hissa á því að hann hafði aldrei sam-
band. Hann var klárlega í órétti og varð valdur
að þessu slysi, óvart. Ég hefði sjálfur haft sam-
band ef ég hefði lent í þessu.“
Tvísýnt í þrjár vikur
Arnar Már segir að beinbrotin hafi verið látin
gróa af sjálfu sér. „Áhyggjuefnið var innvortis
Morgunblaðið/Ásdís
Augnablikin eru kraftmeiri
Arnar Már Ólafsson, ferðamálafræðingur og hjólreiðakappi, var við dauðans dyr fyrir nokkrum árum eftir skelfi-
legt hjólreiðaslys. Varla líður sá dagur að hann hugsi ekki um slysið en í dag er þakklæti honum efst í huga.
Hann segist njóta betur hverrar stundar og upplifir lífið sterkar en áður.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’ Ég gat ekki hreyft mig ogekki sagt neitt og var bara eittspurningarmerki. Ég mundi ekk-ert eftir slysinu og ekki enn í dag.
Heilinn er búinn að þurrka þetta
út; búinn að ákveða að þetta sé
ekki góð minning.
„Það sem mér er efst í huga er
þakklæti. Ég er mjög þakklátur
einstaklingur í dag,“ segir Arnar
Már Ólafsson sem var vart hugað
líf eftir hjólreiðaslys.