Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.03.2019, Blaðsíða 10

blæðingar. Ég held að ég hafi þegið tólf lítra af
blóði. Það stoppaði ekkert. Það var alltaf verið
að setja nýja poka,“ segir hann og man óljóst
eftir þessu. „Ég er þarna á öflugum morfín-
skammti og var að vakna og sofna á víxl. Ég
var í öndunarvél í þrjár vikur.“
Arnar Már staldrar við um stund. Fær sér
sopa af sódavatni og strýkur um augun. Það
tekur á að rifja upp þessa verstu daga lífs
hans.
„Rosalegt sko. Ótrúleg lífsreynsla.“
Hvað var það fyrsta sem þú hugsaðir?
„Hvað er ég að gera hérna? Af hverju er ég
hér, hvað gerðist? Ég náði að hreyfa varirnar
og mynda orðin: hvað gerðist? Konan mín var
búin að undirbúa þetta augnablik mjög vel.
Hún tjáði mér hvað hefði gerst og róaði mig
strax niður. Hún sagði strax: „Allt mun gróa.
Þetta verður í lagi.“ Ég var aldrei hræddur, ég
var aldrei hræddur í gegnum allt ferlið. Alltaf
rólegur og aldrei í vafa um að þetta myndi
verða í lagi,“ segir hann og nefnir að kona sín
hafi verið hans stoð og stytta í gegnum allt
ferlið.
„Steinunn hélt mér rólegum í gegnum allt
ferlið og ég lagði allt traust mitt á hana. Þetta
var mjög tvísýn barátta, í þrjár vikur í raun-
inni. Steinunn kom á hverjum morgni í óvissu
um hvort ég væri lifandi. Ég fékk mjög heift-
arlega lungnabólgu sem kom dálítið aftan að
þeim því líkaminn sýndi góða súrefnismettun.
Ég var í mjög góðu formi þarna sem hefur lík-
lega bjargað lífi mínu. En þegar þeir áttuðu sig
á því hvað lungnabólgan var orðin slæm sögðu
þeir konu minni að búa sig undir það versta;
þeir voru ekki vissir um að ég myndi hafa það
af,“ segir Arnar Már.
Hann segir að Steinunn hafi fundið á sér að
eitthvað væri ekki eðlilegt og viljað að lækn-
arnir athuguðu betur lungun.
„Hún fann það á lyktinni. Það var einhver
önnur lykt af mér og annar litarháttur og
henni fannst einhver undarleg ró yfir mér.
Læknarnir voru tregir til að mynda mig því
það var svo mikið álag að setja mig í mynda-
töku. Þeir þorðu ekki að hreyfa við mér. Hún
gaf sig ekki og bað þá um að mynda lungun en
þeir voru tregir til. Svo kom annar læknir á
vakt og hann tók þá ákvörðun að senda mig í
skannann. Og þá kom ógeðið í ljós, að vinstra
lungað var orðið eins og grá tuska, helsjúkt.
Og sýkingin var
komin í hægra lung-
að líka. Og það var
þarna sem þeir
sögðu við konuna
mína að brugðið gæti
til beggja vona.“
Vinstra lungað var
mjög illa farið og var
um tíma spurning
hvort þyrfti að fjar-
lægja hluta þess. Það
fór þó ekki svo.
„Svo batnaði þetta
bara svo hratt!
Læknarnir komu stundum hlaupandi með nýj-
ustu myndir og voru hissa á batanum.“
Arnar Már er sannfærður um að innsæi
Steinunnar hafi skipt sköpun. „Ég held að hún
hafi þarna bjargað lífi mínu. Því ef þetta hefði
komið í ljós aðeins seinna er ekki víst að það
hefði verið hægt að snúa við blaðinu,“ segir
hann.
„Það var rosalegt álag á fjölskylduna; sér-
staklega konu mína. En dætur mínar þrjár
vissu ekki hversu tvísýnt þetta var, því var
haldið frá þeim.“
Einu ári eftir slysið örlagaríka birti Stein-
unn færslu á Facebook og með henni svart-
hvíta ljósmynd sem birtist hér með viðtalinu.
Þar skrifar hún: „Eitt ár, 17. september, síðan
við vorum þarna, ástin mín, og þú hræddir
okkur í drasl. Það hefur ekki einn dagur farið í
sjálfsvorkunn, allavega ekki hjá þér (pinku-
pons hjá mér). Þú ert búinn að gera kraftaverk
á þessu ári, algjör hetja, og innblástur fyrir
okkur hin venjulega fólkið um dugnað, æðru-
leysi, hugrekki og þakklæti.“
Var aldrei hræddur
Alls var Arnar Már fjórar vikur á gjörgæslu,
þar af þrjár í öndunarvél. Því næst var hann á
lungnadeild í rúma viku og þaðan var hann
lagður inn á Grensásdeild. Þar lá hann inni í
nokkrar vikur í endurhæfingu og hélt svo
áfram í æfingum á göngudeildinni fram í jan-
úar 2016.
Batinn kom hægt og bítandi. Arnar Már
hafði lést heilmikið og segist hafa verið eins og
beinagrind. Mátturinn var lítill sem enginn en
kom til baka með tímanum.
„Ég gat ekki gengið fyrst eftir slysið. Fyrsti
göngutúrinn var á lungnadeildinni, um fimm
vikum eftir slys. Þá var ég í göngugrind með
hjúkrunarfræðinga sitt hvorum megin við mig
og annan fyrir aftan mig með hjólastól til þess
að grípa mig. Ég gekk um sex metra áfram og
sex metra til baka. Þetta var mikið móment.“
Varstu mikið kvalinn?
„Ég var ofboðslega lyfjaður. Mér leið aldrei
illa, var aldrei kvalinn. Það er það merkilega
við þetta. Það sem ég hafði áhyggjur af á þess-
um tíma var að ég yrði verkjasjúklingur alla
ævi. Þegar vöðvar og vöðvafestingar færast til
svona mikið þá kallar það á verki, og verkir
þreyta. Í dag er ég ekki þjáður verkja-
sjúklingur þótt ég finni vissulega fyrir þessu.
Þetta minnir á sig og ég þarf að passa mig en
ég tek þátt í lífinu af fullum krafti,“ segir hann.
„Þú sérð það ekki utan á mér í dag en nudd-
arar hafa gaman að því að nudda mig því
vöðvafestingar eru allar á vitlausum stöðum og
ég er allur skakkur.“
Arnar Már segir að læknar og allt starfsfólk
spítalans hafi reynst sér einstaklega vel og fær
það seint fullþakkað. „Allt starfsfólkið snerist í
kringum mig og gerði allt fyrir mig.“
Hann segist hafa verið einbeittur að ná sér
sem fyrst. „Ég setti bara undir mig hausinn og
var aldrei hræddur. Ég hef sjaldan verið eins
einbeittur og í þessum bata. Hjólin voru alltaf
hvatning. Það var mikill sigur þegar ég gat
sest á hnakkinn á þrekhjóli,“ segir hann og
segist strax hafa verið ákveðinn í að komast
aftur á hjól.
Sá gyllta púka
Á meðan hann dvaldi á gjörgæslu liðu dag-
arnir og Arnar Már svaf og mókti mestallan
tímann. Hann segist hafa upplifað gífurlegar
draumfarir og ofskynjanir. „Ég ferðaðist um
allan heiminn og í þessa drauma tvinnuðust
bæði raunverulegir einstaklingar og eins ein-
hverjir karakterar sem ég bjó til. Ég upplifði
alls konar hluti sem
voru mjög raunveru-
legir. Það kom fyrir
að ég spurði hjúkr-
unarfræðing um
hvað væri að frétta
af einhverri ímynd-
aðri persónu. Þær
eru svo vanar þessu
að þær svöruðu bara:
„allt gott“,“ segir
hann og brosir.
„Sumir sjá skor-
dýr á veggjum en ég
sá púka. Gyllta púka
í ljósunum. Ég var auðvitað fastur í öndunar-
vél og gat ekkert gert eða sagt en hjúkrunar-
fræðingarnir sáu stundum skelfingarsvipinn í
augunum á mér. Þá spurðu þær mig hvort ég
sæi eitthvað og ég gat kinkað kolli. Þá spraut-
uðu þær einhverju í hálsinn á mér og það fjar-
aði út. Ég er allur í örum því ég var tengdur
snúrum eins og jólatré. Það var eins og apótek
fyrir aftan mig; þar héngu öll lyfin sem verið
var að dæla í mig.“
Arnar Már segir minningarnar frá gjör-
gæslunni enn mjög skýrar, bæði af þessum
draumförum og eins af upplifuninni að vera
fastur í öndunarvél. „Það þurfti reglulega að
slökkva á öndunarvélinni til að sjúga vökva úr
hálsinum. Það var svo skrítið að geta ekki
dregið andann. Ég man að í fyrsta skipti sem
þetta var gert helltist yfir mig ofboðsleg köfn-
unartilfinning. Og jú, ég var hræddur. Þá var
ég hræddur. Svo var vélin sett aftur af stað og
andaði fyrir mig,“ segir hann og eftir það kveið
hann hverju skiptinu.
„Öndunarvélin var alveg að gera út af við
mig,“ segir hann og segist hafa þráð að losna
við hana. Þegar hún var svo loks aftengd tók
við erfiður tími.
„Þegar ég var að reyna að anda sjálfur, þá
fór ég að ofanda og var alveg að kafna. Það
’ Það er eins og lífið hafisprungið í loft upp og þegarbitarnir féllu niður féllu þeir ánýja staði. Ég fyllist þakklæti á
hverjum degi. Augnablikin verða
kraftmeiri. Börnin, fjölskyldan,
rómantíkin og vinskapurinn er
allt kraftmeira, og í raun allt sem
ég tek mér fyrir hendur.
Arnar Már man fyrst eftir sér á gjörgæslu en hann var tengdur öndunarvél í þrjár vikur. Kona hans,
Steinunn Hildur Hauksdóttir, vék varla frá manni sínum og stappaði í hann stálinu.
„Þetta er raunverulegt ástand sem mynd-
ast þegar svona margir einstaklingar fara
á göturnar og hjólastíga. Það hafa allir
rétt á að vera þarna og það þurfa allir að
taka meira tillit, hjólreiðafólk, gangandi
vegfarendur og ökumenn,“ segir Arnar
Már.
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17.3. 2019
VIÐTAL