Morgunblaðið - Sunnudagur - 17.03.2019, Blaðsíða 11

þurfti að þjálfa mig aftur til að anda en ég var
alveg að fríka út. Það endaði með að þeir
þurftu að setja mig aftur í öndunarvél en í það
skipti var hún tengd gegnum gat á hálsi en
ekki í gegnum munn. Ég gat þá talað í gegnum
tæki. Þetta reyndi á þolinmæðina, sérstaklega
þarna í lokin,“ segir hann.
„Ég man sérstaklega vel eftir einum degi.
Ég fór í myndatöku sem var mjög erfið fyrir
mig og ég var svo þreyttur og átti erfitt með að
anda. Ég brotnaði niður. Þá hugsaði ég bara,
þetta er vonlaust, ég nenni þessu ekki. Ég var
bara að gefast upp. Svo kom konan mín og ég
sagði við hana; „ég vil þetta ekki lengur“. Hún
fór til læknanna og sagði þeim frá þessum
hugsunum mínum. Þeir sögðu þetta gott; ég
væri farinn að anda og sýna tilfinningar, þetta
væri alveg eins og þeir vildu hafa þetta. Þenn-
an dag var sú ákvörðun tekin að flytja mig yfir
á almenna deild; daginn sem ég var að brotna
niður,“ segir hann og brosir út í annað.
Þakklæti efst í huga
Spurður út í andlegu hliðina eftir slysið svarar
Arnar Már: „Svona breytir manni.“
Hann hugsar sig um og segir svo: „Það sem
mér er efst í huga er þakklæti. Ég er mjög
þakklátur einstaklingur í dag. Ég nýt lífsins og
ég upplifi sterkar að vera til. Ég nýt alls betur,
hvort sem það er fjölskyldan, vinir, vinnan eða
áhugamálin. Maður tekur til hjá sér ósjálfrátt,
forgangsraðar á annan hátt. Fyrir slysið var
ég mjög mikið í mörgu en nú einbeiti ég mér að
færri atriðum en það er meiri dýpt. Það er eins
og lífið hafi sprungið í loft upp og þegar bit-
arnir féllu niður, féllu þeir á nýja staði. Ég fyll-
ist þakklæti á hverjum degi. Augnablikin
verða kraftmeiri. Börnin, fjölskyldan, róman-
tíkin og vinskapurinn er allt kraftmeira, og í
raun allt sem ég tek mér fyrir hendur. Það er
erfitt að lýsa því en það er allt skýrara,“ segir
hann.
„Vandamál og áhyggjur bíta mun minna á
mig í dag. Mér finnst ég vera heilsteyptari ein-
staklingur eftir þetta. Sumir segja að ég sé að-
eins hægari en ég held að ég sé aðeins yfirveg-
aðri,“ segir hann.
Hugsarðu um slysið á hverjum degi?
„Já, svona nánast. Það kemur þá í mig gleði-
hnútur yfir því hvað það sé gaman að vera til.
Og ekki bara að vera til heldur að geta gengið
beinn. Þetta var rosalega mikið slys og heppni
að vera á lífi. Ég er rosalega heppinn,“ segir
Arnar Már en nefnir að hann hafi þurft að
breyta ýmsu því hann geti ekki allt sem hann
áður gat.
„Ég get ekki klifrað lengur og get ekki unn-
ið þar sem ég þarf að lyfta höndum upp fyrir
höfuð. Þar af leiðandi get ég ekki synt og ég
get ekki hlaupið að neinu ráði. En ég get hjól-
að, þótt ég sé heftur. Rifjaboginn minn er
þrengri en áður þannig að það eru færri lítrar
af súrefni sem koma inn í lungum,“ segir hann
og útskýrir að ekkert sé hægt að gera við því.
„Þegar ég er að hjóla með strákunum er ég
ágætur í keyrslunni og fínn í brekkunum en
þegar kemur að alvöru átökum þá finn ég að
mig vantar síðasta lítrann af lofti.“
Arnar Már fór að stunda hjólreiðar strax
sumarið eftir slysið. „Ég er nokkuð sprækur
hjólari,“ segir hann og heldur sér í góðu formi
með hjólreiðum. Hann segist hjóla núna 150-
200 kílómetra á viku á þrekhjólinu heima og
hlakkar mikið til vorsins svo hann komist út að
hjóla.
Góðar kveðjur næra viljann
Samhugur fólks og batakveðjur áttu sinn þátt í
að Arnar Már barðist eins og ljón á gjörgæsl-
unni. Hann segir ótrúlegt hvað slíkt veiti mik-
inn styrk. „Kona mín bjó til opinn Facebook-
hóp þar sem hún lýsti framvindunni og bak-
slögunum. Eins og þegar lungnabólgan kom
og þetta leit illa út. Það voru fleiri hundruð
manns sem fylgdust með og það rigndi inn
kveðjum. Þegar ég lá í öndunarvélinni og gat
ekki talað las Steinunn upp fyrir mig kveðj-
urnar. Þetta gaf mér rosalegan kraft. Þetta
nærir viljann. Að vita af öllu þessu fólki að
hugsa til manns og senda orku. Þetta hjálpar
til, það er ekki spurning,“ segir hann.
„Ég man að þegar ég var kominn heim og á
ról fórum við Steinunn eitt sinn í Kringluna.
Ég gekk þar um væskilslegur og mjór og þá
vatt ókunnug kona sér að mér og spurði: „Ert
þú ekki Arnar Már?“ Ég játaði því og hún
sagðist ekki þekkja mig en sagði mér frá því að
hún tilheyrði bænahópi sem bað fyrir mér í
mínu bataferli. Svo sagði hún hvað væri gaman
að sjá mig og óskaði mér til hamingju með lífið.
Alveg ótrúlegt. Svona lagað hjálpar til og gef-
ur orku.“
Arnar Már segist vita að allt hjólasam-
félagið fylgdist vel með honum í batanum.
„Þetta var í miðri hjólasprengingu og það
fylgdust allir með þessu. Þetta var kannski
ekki fyrsta slysið en þetta var mjög sviplegt
slys sem hafði áhrif á marga,“ segir Arnar Már
og nefnir að bæði hjólreiðafólk sem og öku-
menn hafi jafnvel farið að hugsa sinn gang.
„Þetta er raunverulegt ástand sem myndast
þegar svona margir einstaklingar fara á göt-
urnar og hjólastíga. Það hafa allir rétt á að
vera þarna og það þurfa allir að taka meira til-
lit, hjólreiðafólk, gangandi vegfarendur og
ökumenn. Fólk er óvant þessu og þetta tekur
tíma, hjólreiðamenningin hér er enn ung. Er-
lendis tekur fólk meira tillit,“ segir hann og
leggur áherslu á orð sín.
„Það er ekki nóg fyrir ökumenn að horfa eft-
ir öðrum bílum, þeir þurfa líka að leita eftir
hjólum.“
Ekki slakasti maðurinn
Í júní 2016 tók Arnar Már aftur þátt í Wow-
maraþoninu, aðeins um átta mánuðum eftir
hina örlagaríku hjólreiðaferð.
„Ég var ekki líklegur til afreka en ég tók
þátt. Ég tók nokkra spretti. Strákarnir kröfð-
ust þess að ég kæmi með og ég var nú ekki
slakasti maðurinn í liðinu. Þetta sýndi hvað ég
var fljótur á fætur,“ segir hann en viðurkennir
að hann verði aldrei líkamlega eins og fyrir
slys. Hann lætur það þó ekki stoppa sig og
gerir allt sem hann getur og nýtur hverrar
stundar.
„Ég þarf að hugsa vel um skrokkinn og hjóla
því mikið. Ég lifi eðlilegu lífi og höndla álagið í
vinnunni en ég þreytist fyrr. Það hefur margt
breyst en andlega hliðin hefur ekki breyst til
hins verra.“
Arnar Már var sem betur
fer með góðan hjálm sem
varði höfuðið en hann
fékk mikið höfuðhögg og
stórsá á hjálminum.
Arnar Már er farinn að stunda hjólreiðar aftur af fullu kappi þótt þrekið sé minna en áður.
Morgunblaðið/Ásdís
17.3. 2019 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11