Húnavaka - 01.01.2019, Side 94

H Ú N A V A K A 92
taugin í bátinn hafði slitnað og hann rekið burt og þar með var úti um að hann
kæmi okkur að gagni ef illa færi. Skipverjar á síldarbátnum Jóni Gunnlaugssyni
fundu síðar bátinn á reki. Þegar hallinn á skipinu minnkaði varð sæmilega
gangfært um það og fórum við Gunni þá að skoða okkur aðeins um. Það var
sérstök upplifun að vera um borð í skipi sem hafði verið yfirgefið. Ferðatöskur
lágu úti um allt, sumar opnar og hálftómar og hafa skipverjar væntanlega
ætlað að taka eitthvað persónulegt með sér. Í eldhúsinu var allt á tjá og tundri
og höfðu einhverjir auðsjáanlega verið að matast en þurft frá að hverfa. Okkur
lék nú forvitni á að líta inn í káetu skipstjórans. Þar virtist allt hafa verið vel
skorðað nema hálffull koníaksflaska sem rúllaði um gólfið í veltingnum. En
ekki þorðum við að bragða á þeim veigum. Gekk nú allt vel og var siglt á 5,5
sjómílna hraða.
Kl. 13:30 komu skipin til Vopnafjarðar eftir sex tíma siglingu. Lagst var við
ankeri á Vopnafjarðarhöfn. Síðar voru vélar Talis ræstar og skipinu siglt að
bryggju. Á bryggjunni stóðu skipverjar af Talis og vildi skipstjórinn, sem okkur
sýndist töluvert slompaður, fá að sigla sínu skipi að bryggju. Það tók Ólafur
Valur ekki í mál sem vonlegt var. Þegar búið var að binda skipið létti okkur
mjög og þreyttir vorum við eftir þetta volk. En gaman var að vera þátttakandi
í því að bjarga þessu skipi og eftirminnilegt.
Var svo farið aftur út í þokuna að leita að síld og var það verkefni okkar
fram á haust.
Wyre Mariner
Seinni hluta marsmánaðar 1962 erum við á Ægi á siglingu vestur með
suðurströnd landsins á leið til Reykjavíkur, höfðum verið við gæslustörf fyrir
norðan og austan. Aldrei var þó hægt að vita fyrir víst hvert ferðinni væri
heitið. En úthaldið var venjulega um 2 vikur og því líklegt að nú væri Reykjavík
ákvörðunarstaðurinn. Einn skipverji um borð, starfsmaður í vél og þótti gott í
staupinu, virtist þó alltaf finna þetta á sér og fór hann þá að syngja og tralla
og sýna af sé mikla kæti og vissu þá allir hvert stefndi.
Í þessum túr var ég á svonefndri 4-8 vakt en vaktirnar voru þrískiptar, þ.e.
8-12, 12-16 og 16-20. Ég hafði byrjað mína vakt kl. 04 aðfaranótt 20. mars og
lauk henni kl. 08 um morguninn. Það var blíðskaparveður og þegar vaktinni
lauk hélt ég áfram á aukavakt við að skrapa og mála en það tók aldrei enda á
þessum skipum. Var hver stund sem gafst notuð til þeirra verka og ekki var
verra að fá smá aukapening fyrir að standa frívaktir. Ég stend svo tvær
aukavaktir eða til kl. 16 seinnipartinn en þá byrjaði mín vakt aftur og stóð til
kl. 20.
Ég var því orðinn ansi lúinn þegar ég skreið í koju eftir vaktina og var rétt
að festa svefn þegar útkallsbjallan glumdi um allt skip. Það þýddi að togari
sæist að veiðum innan landhelgismarka. Þetta var í lok 12 mílna þorskastríðsins
og tiltölulega rólegt á miðunum; aðeins eitt breskt herskip var hér við land til
aðstoðar bresku togurunum. Þegar bjallan glumdi ruku allir upp til handa og