Morgunblaðið - 10.08.2019, Qupperneq 42

Hafdís
Hannesdóttir
Við andlát Haf-
dísar Hannesdóttur
félagsráðgjafa koma
í hugann ótal minn-
ingar frá árunum sem við unnum
saman í Öskjuhlíðarskóla og í At-
hugunar- og greiningardeildinni í
Kjarvalshúsi, en til þessara staða
réðst Hafdís til starfa eftir að hún
fluttist heim til Íslands eftir nám
og störf í Noregi. Verkefnin voru
að hluta til samþætt en einnig
sjálfstæð. Í Öskjuhlíðarskóla sá
Hafdís m.a. um vistun nemenda
utan af landi sem stunduðu nám
við skólann og vann í sérfræði-
teymi skólans. Í Kjarvalshúsi voru
viðtöl við foreldra barnanna, sem
þar dvöldu meðan greiningar-
vinna fór fram, meginverkefnið
auk samstarfs við aðra sérfræð-
inga. Þegar Greiningar- og ráð-
gjafastöð ríkisins var stofnuð 1986
og tók við verkefnum Kjarvals-
húss fluttist Hafdís þangað. Störf
Hafdísar voru vandasöm og kröfð-
ust góðrar faglegrar þekkingar og
innsæis. Vandi barnanna var um
leið vandi foreldranna. Aðstæður
þeirra voru misgóðar og stuðning-
✝ Hafdís Hann-esdóttir fædd-
ist 19. febrúar
1950. Hún lést 24.
júlí 2019.
Útför Hafdísar
fór fram 2. ágúst
2019.
ur og skilningur á
eðli vandamála ekki
alltaf sem skyldi.
Fagmennska og
vandvirkni Hafdísar
varð okkur fljótt ljós
sem störfuðum náið
með henni, áhugi
hennar einlægur og
hún fylgdi verkefn-
um sem henni voru
falin vel eftir og lét
ekki dragast úr
hömlu að finna ásættanlegar
lausnir. Starfið sem hún tók að sér
við komuna til landsins var hið
sama allt til þess að hinn erfiði
MS-sjúkdómur útilokaði þátttöku
á vinnumarkaði. Sú von Hafdísar
að lækning fyndist rættist því
miður ekki þannig að hún nyti
góðs af.
Eins og við var að búast eign-
aðist Hafdís marga góða vini á
báðum „starfstöðvunum“ enda af-
ar félagslynd, trygglynd og raun-
góð. Eftir því sem árin liðu urðu
fundir okkar færri. Í síðustu
heimsókn minni í fyrra var Hafdís
kát og hress þrátt fyrir hið erfiða
hlutskipti. Ég kvaddi hana þá full
aðdáunar á óþrjótandi baráttu.
Ég kveð hana nú með einlægri
þökk fyrir vináttu á liðnum árum
og þökk fyrir störfin sem hún
vann í þágu foreldra og barna
þeirra í Öskjuhlíðarskóla.
Jóhanna Kristjánsdóttir,
fv. skólastjóri.
42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 2019
✝ GuðmundurKristófer Páls-
son fæddist í Ólafs-
vík 14. september
1938. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi 27. júlí
2019.
Guðmundur var
sonur Páls Þorgils-
sonar, f. 1889, d.
1939, og Óskar S. J.
Guðmundsdóttur, f. 1898, d. 1987.
Guðmundur var yngstur systkina
sinna, ásamt tvíburabróður sínum
Hinrik. Systkini Guðmundar sem
nú eru látin voru: Kristín, f. 1920,
d.1920, Sigurjón, f. 1921, d. 2015,
Júlíus, f. 1922, d. 2004, Guðveig, f.
1926, d. 2016, Kristján f. 1928,
d.1965, Laufey, f. 1931, d. 1995,
Sólveig Lilja, f. 1932, d. 1966, og
Ólöf, f. 1935, d. 1936. Systkini
Guðmundar sem eru á lífi eru:
Aðalheiður, f. 28.5. 1934, og Hin-
rik, f. 13.9. 1938. Eftirlifandi eig-
inkona Guðmundar til 49 ára er
Þórunn S. Kristinsdóttir, fædd í
Reykjavík 11. apríl 1947. Þau
giftu sig í Brimilsvallakirkju 27.6.
1970. Börn Guðmundar og Þór-
barnabörn Guðmundar og Þór-
unnar eru sex talsins.
Guðmundur fæddist við kröpp
kjör og var vart hugað líf við fæð-
ingu, móðir hans stóð nánast ein
og um tveggja ára aldur fór Guð-
mundur í fóstur til hjónanna
Ragnheiðar Skarphéðinsdóttir
og Magnúsar Árnasonar að bæn-
um Tröð í Fróðárhreppi. Ólst
Guðmundur þar upp og aðstoðaði
fósturforeldra sinna við rekstur
jarðarinnar. Eftir að hann kynnt-
ist Þórunni tóku þau seinna meir
við rekstri jarðarinnar en brugðu
svo búi og fluttu Grundarfjarðar
árið 1975. Guðmundur vann í
beinaverksmiðju Hraðfrystihúss
Grundarfjarðar í átta ár. Haustið
1982 tók hann við sorphirðu bæj-
arins og sinnti því starfi til ársins
2000. Guðmundur vann einnig
alla þá verkamannavinnu sem
honum bauðst, s.s við togaraland-
anir og hjá ýmsum fiskverkunum,
síðast í Tanga. Guðmundur og
Þórunn voru alla tíð með
sauðfjárbúskap, um tíma leigðu
þau jörðina Skerðingsstaði og
voru með fjárhús á Mýrum. Árið
1984 festu þau kaup á jörðinni
Háls sem stendur við vestanvert
Kirkjufell og ráku þar sauð-
fjárbúskap til ársins 2013.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Grundarfjarðarkirkju í dag,
10. ágúst 2019, klukkan 13.
Jarðsett verður í Brimilsvallar-
kirkjugarði.
unnar eru 1) Hjörtur
Guðjón, f. 17.2. 1970,
giftur Vinetu Kari-
mova, sonur þeirra
er Kristófer Þór,
fyrir átti Hjörtur
dótturina Matthildi
og Vineta soninn
Janis, 2) Sædís
Helga, f. 8.6. 1974,
gift Ólafi Mar-
inóssyni, þau eiga
dótturina Helenu
Líf, fyrir átti Sædís dótturina Sig-
urbjörgu Söndru og Ólafur börn-
in Brynjar Þór, Ólaf Þór og Höllu
Bryndísi, 3) Skarphéðinn Magnús,
f. 3.3. 1979, giftur Þórdísi Bj. Guð-
mundsdóttur, þau eiga börnin
Bjarna Snæ, Sunnu Dís, Elínu
Söru og Kristínu Birtu. Fyrir átti
Þórunn tvo syni, 1) Samúel G. Sig-
urjónsson, f. 14.2. 1966, giftur
Ragnheiði I. Þórólfsdóttur, þau
eiga börnin Daníel Þór og Ing-
veldi Þóru, einnig á Samúel tví-
buradæturnar Hildi Söru og
Finnfríði Rós, 2) Kristinn Þ. Sig-
urjónsson, f. 19.1. 1968, hann á
börnin Sæþór Sindra og Berglíni
Mist. Eiginkona Kristins er
Martha C. Noriega. Barna-
Í dag kveðjum við hann afa.
Hann afi var alltaf góður við okkur
og sagði okkur sögur frá því í
gamla daga þegar hann var lítill.
Þá átti hann heima í sveit. Svo átti
hann Háls og var með kindur.
Þangað komum við oft með hon-
um þegar hann var þar að vinna.
Hann var duglegur að vinna og
fljótur að hlaupa hann var liðugur
og hefði getað verið í fimleikum.
Hann var alltaf til staðar þegar við
lentum í vanda.
Svo var hann alltaf að spila
Millu við okkur og kenndi okkur
hvað er best að gera og hvað ekki.
Hann smalaði mikið á Kirkjufelli
og þekkti það vel. Og svo Þegar
við vorum að segja honum eitt-
hvað, sagði hann alltaf hátt og
skýrt „Ég er svo aldeilis hissa!“ og
klappaði höndunum saman. Nú er
hann afi farinn til himna og fylgist
með okkur þaðan.
Kristófer og Bjarni.
Hann Guðmundur tók strax svo
fagnandi á móti okkur á bæjar-
hlaðinu í Tröð þegar við, mágkona
hans og svili komum þangað fyrst
saman á sjöunda áratug liðinnar
aldar. Og með líkum hætti kvaddi
hann okkur á sjúkrahúsinu á
Akranesi daginn áður en hann
lést. Skapgóður og rólegur,
traustur og athugull, næmur á
umhverfi sitt og prúður í orðum.
Engu virtist hann hafa gleymt og
rifjaði upp atvik og samverur ár-
anna.
Hann vissi að leiðarlok væru
innan fárra stunda en því sem
öðru tók hann af yfirvegun og
raunsæi. Hann vissi að þetta var
kveðjustundin og við líka og nú er-
um við þakklát fyrir þessa kvöld-
stund á Skaganum og geymum
minningu um góðan mann.
Þórunn systir og mágkona
kynntist Guðmundi sínum fyrir
vestan og saman áttu þau nær
hálfrar aldar samveru, búskap í
Tröð í Fróðárhreppi og síðan við
vinnu í Grundarfirði ásamt búskap
með. Saman eiga þau þrjú uppkom-
in börn og Þórunn átti fyrir tvo
drengi en sá yngri þeirra ólst upp
hjá þeim. Meðan við vorum í námi
heimsóttum við þau oft vestur og
áttum með þeim góða daga og
stundir. En alltaf héldum við góðu
sambandi þótt fjarlægðir aðskildu
um tíma. Guðmundur var alltaf svo
hlýr og umhyggjusamur, kunni sig
og það var gott að vera í návist
hans. Hann var bóndi í eðli sínu,
búnaðist vel og einstakur að eiga
við fé og annan búrekstur. Það var
hans lifibrauð að hluta en alla tíð
hans mikla áhugamál. Svo var hann
nærgætinn við umhverfi sitt, nátt-
úruverndarmaður og leið vel í fjall-
göngum og gönguferðum í nátt-
úrunni. Bærinn hans stóð við rætur
Kirkjufellsins og þangað upp fór
hann hvenær sem hann gat, oft
sem leiðsögumaður ferðafólks. „Ég
hætti að telja ferðirnar þegar ég
var kominn í hundrað en fór oft eft-
ir það,“ sagði hann við okkur hinsta
kvöldið á sjúkrahúsinu og brosti til
okkar. Við vissum að það sem Guð-
mundur sagði var sannleikur.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um hann Guðmund. Hann
var góður og traustur drengur.
Þau Þórunn fóru víða, innan lands
sem utan, gestrisin og félagslynd.
Guðmundur söng um árabil í
kirkjukór sinnar heimabyggðar
og saman skemmtu þau sér hjónin
á harmoníkuböllum nær og fjær
heimahögunum. Þau voru sam-
rýnd og Guðmundur nærgætinn í
orðum og athöfnum, góður eigin-
maður, faðir og afi.
Með þakklæti en söknuði kveðj-
um við Guðmund og þökkum hon-
um samvistir áranna. Þórunni og
fjölskyldu vottum við innilega
samúð en vitum að góð minning er
mikils virði. Blessuð sé minning
Guðmundar Pálssonar.
Auður og Svavar.
Guðmundur
Pálsson
Pabbi hefði orðið
sjötugur í gær, 9.
ágúst. Fyrir ári
héldum við upp á af-
mælið hans á veit-
ingastaðnum „Við Fjöruborðið“ á
Stokkseyri og þá komu æskuvinir
hans, þeir Benni og Bragi, honum
á óvart með því að vera mættir á
staðinn þegar við komum.
Við pabbi vorum náin og lík á
margan hátt. Við deildum sam-
eiginlegum áhugamálum svo sem
göngum, fugla- og bókmennta-
áhuga. Við þurftum ekki alltaf að
tjá okkur með orðum en skildum
hvort annað með augnaráðinu einu
saman og nutum samverunnar.
Fyrstu minningar mínar eru
frá þeim tíma þegar mamma og
pabbi bjuggu saman í Vesturbergi
144. Í þeim stigagangi bjuggu
börn í öllum íbúðum utan einni og
þannig var það með flesta stiga-
ganga í Breiðholtinu á þessum
tíma. Sennilega svipað því sem
Hlíðarnar voru á hans uppvaxtar-
árum. Daglegt amstur og uppeldi
okkar systkina féll í hlut mömmu
en hann var duglegur að gera
skemmtilega hluti með okkur.
Hann fór til dæmis mjög mikið
með okkur í sund, í fjöruferðir í
Gróttu, á Kaffivagninn og í bíó.
Pabbi fór mikið í göngur og
naut þess að vera úti í náttúrunni.
Fjarðarhorn í Seyðisfirði stendur
á æskuslóðum Leu ömmu minnar
sem ólst þar upp á bænum Kleif-
um og þangað fór pabbi eftir því
sem ég best veit öll sín uppvaxtar-
ár sumarlangt með foreldrum og
Eggerti bróður sínum. Á einhverj-
um tímapunkti fékk faðir hans,
Jón Gíslason, viðurnefnið Jón
stormur af því að það vildi gera
vitlaust veður þegar þau fjölskyld-
an mættu á svæðið. Þarna áttum
við pabbi gleðilegar stundir sam-
an. Pabba þótti alltaf afar vænt
um Fjarðarhorn og fór oft þangað
á sumrin og naut þeirrar kyrrðar
Gísli Jónsson
✝ Gísli Jónssonfæddist 9.
ágúst 1949. Hann
lést 22. júní 2019
Útför Gísla fór
fram í kyrrþey að
hans ósk.
sem þar ríkir og feg-
urðar.
Annar reitur sem
var honum kær er
lóð sem nemendur
Verzlunarskóla Ís-
lands gáfu pabba
hans, doktor Jóni, og
stendur við Hafra-
vatn. Jón afi minn
gróðursetti myndar-
legan trjálund þar,
setti niður kartöflur
og ræktaði jarðarber og pabbi hélt
áfram með það starf sem hann hóf
þar. Stundum gekk hann þangað,
ýmist úr Reykjavík eða Mos-
fellsbæ, og var þar oft langt fram á
kvöld og jafnvel fram á nótt í
bjartasta sumrinu. Þetta var mel-
ur þegar Jón afi byrjaði að gróð-
ursetja þarna og það fór mikil
vinna í að grjóthreinsa og setja
niður tré. Pabbi bjó til skjólveggi
úr grjótinu sem hann tíndi og þeir
hleðsluveggir sem hann gerði eru
mesta prýði. Hann var oft þarna á
afmælinu sínu og þá kom ég með
kók, köku og prins póló.
Pabbi var orðinn þreyttur, var
með ólæknandi sjúkdóm og hans
líf var orðið eins og hann orðaði
það sjálfur „ekkert líf“. Orkan var
lítil og ég veit að það var honum
erfið tilhugsun og erfitt í raun
þegar hann gat ekki annað en þeg-
ið aðstoð annarra. Hann bað mig
mikið um að gera það sem þurfti
að gera fyrir hann en vildi síður
þiggja hjálp frá starfsfólki spítal-
ans. Mér þykir vænt um þetta,
mín upplifun var sú að honum liði
best með mig í kringum sig og það
er eitthvað sem hann hefði aldrei
sagt mér með orðum en á þessu
tímabili varð ég þess áskynja.
Ég er þakklát æskuvinum hans
fyrir þeirra hlýju og þörfu nær-
veru og eins bróðursonum hans.
Ég hef hér í mjög stuttu máli
reifað minningar sem eru mér kær-
ar um pabba minn og náinn vin sem
ég þekki ekki lífið án en er þakklát
fyrir að hafa fengið 40 ár með.
Nú hafa orðið ljósaskipti, hvíl í
friði, elsku pabbi minn. Minningin
lifir áfram með mér og öllum þeim
sem þér unnu.
Meira: mbl.is/minningar.
Hulda Gísladóttir.
Fallinn er frá
samstarfsmaður
minn til margra ára,
Gunnar Ámundason
verkfræðingur. Með honum er
genginn maður sem tók virkan
þátt í uppbyggingu þjóðfélagsins
á sviði raforkumála. Gunnar hafði
barist við erfið veikindi til fjölda
ára en notið dyggrar aðstoðar
eiginkonu sinnar, Auðar Skúla-
dóttur. Það var því gegn gangi
mála að hún skyldi kveðja þetta
jarðlíf aðeins rúmum hálfum
mánuði áður en kallið kom.
Gunnar
Ámundason
✝ GunnarÁmundason
fæddist 30. október
1934. Hann lést 28.
júlí 2019.
Útför Gunnars
fór fram 2. ágúst
2019.
Rúmu ári eftir að
ég kom heim frá
námi að utan, eða
1974, bauðst mér að
ráða mig til Raf-
hönnunar og starfa
þar með Gunnari.
Það var freistandi
fyrir nýlega útskrif-
aðan verkfræðing,
þar sem Gunnar var
þegar þekktur fyrir
faglega kunnáttu og
öguð vinnubrögð og mikils met-
inn innan raforkuiðnaðarins. Það
var því gott að njóta handleiðslu
reynds og vel menntaðs manns á
sínu sviði, þar sem Gunnar kunni
góð skil á þeim flóknu fræðum
sem raforkuverkfræðin byggir á.
Í störfum ráðgjafarverkfræð-
ings á sviði raforkumála var
meira en nóg af aðkallandi verk-
efnum úti um allt land á þessum
árum. Eitt stærsta verkefnið á
fyrstu árunum var bygging
Byggðalínu, sem varð um 1.060
km löng þegar upp var staðið. Við
Gunnar unnum m.a. að útboðs-
lýsingum fyrir rafbúnað í spenni-
stöðvar tengdar línunni. Þessu
verkefni lauk 1984 þegar hringn-
um var lokað og smiðshöggið
rekið á rafvæðingu landsins sem
hófst 80 árum fyrr. Með því að
tengja saman alla landshluta í
eitt orkuveitusvæði nýttist hver
ný virkjun fyrir allt landið og
varð arðbærari fyrir vikið, auk
þess sem rekstraröryggi jókst til
muna.
Það var mér síðar sönn ánægja
sem formaður félagsins að fá að
afhenda Gunnari gullmerki
Verkfræðingafélags Íslands árið
2005. Það er m.a. veitt einstak-
lingum í viðurkenningarskyni
fyrir vel unnin störf á sviði verk-
fræði og vísinda. Mér og öðrum
var kunnugt um að Gunnar var
um árabil einn helsti sérfræðing-
ur landsins á sviði raforkukerfa,
rafmagnsvéla og háspennutækni.
Með faglegum vinnubrögðum og
yfirgripsmikilli þekkingu átti
hann stóran þátt í að móta fræði-
lega hlið flutnings- og dreifikerfa
landsins sem tryggt hefur að við
Íslendingar búum núorðið við
sambærileg gæði raforku og aðr-
ar vestrænar þjóðir.
Aðalsmerki Gunnars í starfi var
fagmennska og vandvirkni enda
kom hann að mörgum af stærri
verkum í raforkuiðnaðinum sem á
dagskrá voru í gegnum tíðina.
Með aðkomu sinni stuðlaði Gunn-
ar með störfum sínum að faglegri
uppbyggingu og þróun raforku-
kerfisins í landinu. Það var mér
ómetanlegt síðar í störfum mínum
sem framkvæmdastjóri tækni- og
þróunarmála í aldarfjórðung hjá
Rafmagnsveitunum (RARIK) að
hafa starfað með Gunnari og num-
ið af honum.
Gunnar hafði góða nærveru og
oftar en ekki kættust menn þeg-
ar hann birtist og sló fram ein-
hverju hnyttnu um menn og mál-
efni sem átti vel við og féll í
kramið.
Ég sendi fjölskyldu Gunnars
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Steinar Friðgeirsson.
Mig langar að
skrifa nokkur
kveðjuorð um
bróður minn.
Elli, eins og hann var alltaf
Erlendur
Sigtryggsson
✝ Erlendur Sig-tryggsson
fæddist 5. ágúst
1947. Hann lést 15.
júlí 2019.
Erlendur var
jarðsunginn 30.
júlí 2019.
kallaður, fæddist á
Akranesi 5. ágúst
1947, sonur hjónana
Sigtryggs Jónatans-
sonar og Snæborgar
Þorsteinsdóttur.
Elli var þriðji í
röðinni af átta
systkinum, Þor-
steinn elstur, þá
Helga, Elli, Jónat-
an, Elísabet, Jakob,
Sigrún Rósa og Sig-
tryggur Snævar.
Sjö og átta ára gamlir fórum
við í sveit í Sölvanes í Skaga-
firði, snoðaðir í gúmmískóm
fórum við með rútu sem var
nokkuð lengi á leiðinni miðað
við í dag. Áttum góða daga í
sveitinni hjá Sólborgu frænku
okkar og Guðmundi. Nóg af
súru slátri og fullar skúffur af
kleinum. Þegar Elli var 10 ára
veiktist móðir okkar, fóru þá
systkinin hvert í sína áttina,
Elli fór að Hreimsstöðum í
Borgarfirði, var þar í nokkur
ár. Gekk í skóla á Varmalandi,
flutti svo aftur á Akranes en
þar fæddist sonur hans Þor-
steinn Snævar.
Síðan fór hann á Laugar-
bakka í Miðfirði, þar fæddist
dóttir hans Elsa Rún.
Síðustu árin bjó hann í
Stykkishólmi og fór svo í Léttu-
hlíð í Helgafellssveit til Ellu
systur sinnar og Þórarins. Elli
kom oft til okkar á Borgarflöt-
ina, mikið spjallað og gamlir
dagar rifjaðir upp.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar, Elli minn.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur Snævar minn og Elsa
Rún.
Þinn bróðir,
Jónatan
Sigtryggsson.